Audycja 31.08.2008

[Marek Kaczanowski]

Zapraszam na niedzielny Magazyn Bluesowy w którym zagrają

1 NIEBIESKO CZARNI
2 POLANIE
3 GROUNDHOGS
4 SAVOY BROWN
5 CHICKEN SHACK
6 STEVIE RAY VAUGHAN

[Adam Węgrzynowicz]

dobra to jutro biorę się za odrabianie lekcji

[Marek Kaczanowski]

[effcia]

[Marek Kaczanowski]

[sawyer]

Ale szykujesz nam lekcję historii big-beatu. Niebiesko-Czarnych bardzo lubiły moje siostry (starsze ode mnie). Zespół miał oprócz walorów muzycznych dodatkowy walor w postaci Wojtka Kordy. Siostry miały całą kolekcję jego zdjęć. Jak się później dowiedziałem nie mniejszym walorem dla facetów była Ada Rusowicz, ale ja wtedy miałem około 10 lat więc świat postrzegałem trochę inaczej. Pamiętam też, że w domu było sporo płyt Niebiesko-Czarnych – i tych prawdziwych i pocztówek dźwiękowych. Najbardziej pamiętam „Nagą” – zamiast typowej okładki ze zdjęciem zespołu była lalka. Sama „Naga” była bardzo ciekawym projektem – na fali popularności rock-oper – „Hair”, „Jesus Christ Superstar” Niebiesko-Czarni stworzyli pierwszą polską rock operę. Chodziły słuchy, że na scenie pojawia się naga statystka – w głębokiej komunie!!! I była to prawda.

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

Niebiesko Czarni


Niebiesko Czarni to w historii polskiego rocka zespół nr 3 po Rythm & Blues i Czerwono-Czarnych, choć nie kolejność pojawienia się poszczególnych formacji jest tu istotna. O ile pierwsi z wymienionych działali ledwie parę miesięcy, drudzy zbyt szybko i zbyt łatwo popadli w muzyczny banał, o tyle N-Cz. zawsze trzymali rękę na pulsie nowoczesności, dobrego smaku i pewnego poziomu, poniżej którego nie schodzili nigdy.



Zespół założony w Trójmieście w 1962 roku przez Franciszka Walickiego i Jerzego Kosselę grał początkowo w typowym dla tamtych czasów składzie: combo instrumentalne + grupa wokalistów, z których każdy miał nie tylko własny styl, ale i repertuar, nie zawsze przystający do poczynań kolegów. Początkowo N-Cz wykonywali własne wersje przebojów anglosaskich, by po dwóch latach wylansować hasło "Polska młodzież śpiewa polskie piosenki". Z jego realizacją był problem, gdyż uznani wtedy twórcy nie chcieli tworzyć dla "szarpidrutów", toteż N-Cz. sięgnęli po piosenki ludowe. "Mamo nasza mamo", "Stary niedźwiedź mocno śpi", "Hej, bystra woda", "Idzie dysc", czy "Ondraszek" mimo skromnej, czasem nieporadnej aranżacji, stały się - o dziwo - niezwykłymi hitami (singiel "Mamo, nasza mamo" sprzedano w blisko półmilionowym nakładzie !). Potem N-Cz. i ich wokaliści - Michaj Burano, Czesław Niemen, Helena Majdaniec, Ada Rusowicz, Wojciech Korda i Piotr Janczerski wsparci znakomitym gitarzystą Januszem Popławskim i pianistą Zbigniewem Podgajnym doprowadzili grupę do pozycji nr 1 w Polsce, czego dziś jeszcze dowodzą ich dwa pierwsze albumy - "Niebiesko-Czarni" (pierwszy album nagrany w dziejach polskiego rocka) oraz "Alarm".



W tym okresie tj.1964-1967 grupa koncertowała z wielkim powodzeniem za granicą m.in. we Francji, gdzie wydarzeniem był występ N.-Cz. w paryskiej Olympii. Kiedy w 1967 roku spośród wokalistów w N-Cz. zostali już tylko Ada Rusowicz i Wojtek Korda formacja obrała kurs na rythm and bluesa, robiąc to zresztą znakomicie, czego dowodzą choćby dwa kolejne albumy - "Mamy dla was kwiaty" i "Twarze". Szczególnie ten ostatni to dowód wielkiej klasy instrumentalistów jak i dwójki wokalistów - wspaniałych, skromnych ludzi, obdarzonych przy tym fantastycznymi warunkami głosowymi i estradowymi (aparycja !) - rasowych solistów rockowo-bluesowo-soulowych.



W 1972 roku N-Cz. ponownie zaskoczyli nie tylko swoich fanów przygotowując pierwszą polską rock-operę "Naga". Pytania o sens ludzkiego życia i poszukiwanie prawdy - owej tytułowej "nagiej" były treścią znakomitego widowiska, w którym N.Cz. pokazali wszystko to, co może porwać i zafascynować w muzyce rockowej.
Warto pamiętać, że oprócz ciekawych, niebanalnych dokonań artystycznych N-Cz. włączyli się do akcji wykupienia willi Karola Szymanowskiego "Atma" w Zakopanem, by uratować to miejsce dla potomności.



W dziejach polskiego rocka N.-Cz. to niewątpliwie jedna z ważnych i ciekawszych kart, zarówno z okresu 1963-1967, jak i 1967-1976. Po rozwiązaniu grupy w 1976 roku zespół pojawiał się na estradzie na pojedynczych koncertach, ostatni raz w 1992 roku gdy zagrał "Dla Ady". Był to niestety ostatni koncert tej niezwykłej formacji, gdyż znaczna część tych którzy ją tworzyli jest już tam, na niebiańskiej estradzie


Dyskografia

* Longplay (płyty winylowe)
o Niebiesko-Czarni (XL 0331 Pronit)
o Alarm (XL 0410 Pronit)
o Mamy dla Was kwiaty (XL 0481 Pronit) - 1968
o Twarze (SXL 0560 Pronit) - 1969
o Naga 1 (SXL 0881 Muza)
o Naga 2 (SXL 0882 Muza)
o 25 lat Niebiesko-Czarnych (SX 2616/18 Muza)
o Old Rock Meeting (K-PSJ 013/1-5 Poljazz)
o Gwiazdy Mocnego Uderzenia (SX 2798 Muza M.Burano, SX 2991 Muza Cz.Niemen, SX 2995 Muza A.Rusowicz).
o oraz 24 single i czwórki
* CD
o " Niebiesko-Czarni - Złote Przeboje (WR 107 CD)
o " Niebiesko-Czarni - Gold Edition (WR 107)
o Niebiesko-Czarni – Złote Przeboje (F 025 Fraza)
o Niebiesko-Czarni – Popołudnie z młodością (ALCD 006 Alcom)
o Koncert dla Ady (ISCD 050 Intersonus)
o Niebiesko-Czarni live 68 (21.009 Wydawnictwo 21)
o N-C Niedziela będzie dla nas (Pomaton EMI)
o Na betonie kwiaty nie rosną (Pomaton EMI)(Korda)
o "Największe przeboje " (PNCD 079 Muza)(Burano)
o Największe przeboje (PNCD 081 Muza)(Rusowicz)
o Sen o Warszawie (PNCD 290 Muza) ( Niemen)
o " Złote Przeboję" (GM222 004-2 GM Records)(Rusowicz)
o " Jutro będzie dobry dzień"(PNCD 599 Muza)(Majdaniec)
o 45rpm kolekcja singli i czwórek (PNCD 284 Muza)
o " Adagio Cantabile (P.Musik Press 2005)(Popławski)
o " Od piosenki do piosenki" (PRCD404 Pol. Radio)(Korda)
o " Od piosenki do piosenki" (PRCD 405 Pol. Radio)(Rusowicz)
o " Sukces to przetrwanie" (2-0081 Media Way)(Korda-Platynowa kolekcja)
o " Old Rock Meeting A.D.1986 (MMP 3CD BOX 001 Metal Mind P.2006r)
* Muzyka filmowa
o Sublokator
o Trzecia część nocy

Filmografia

* Pełnometrażowe
o Dwa żebra Adama
o Mocne uderzenie
* Telewizyjne
o Kulig
o Przekładaniec
o Mogło być inaczej


Skład zespołu na przestrzeni lat
Zbigniew Bernolak gitara basowa lipiec 1963 czerwiec
1965 Mirosław Bobrowski śpiew marzec
1962 Michaj Burano śpiew lipiec 1963 – sierpień 1966
Jerzy Dąbrowski perkusja 1971; 1973 – 30 czerwca 1976
Daniel Danielowski pianino marzec 1962 – lipiec
1963 Bernard Dornowski śpiew marzec 1962 – lipiec 1963
Tadeusz Głuchowski perkusja lipiec 1965 – listopad 1970
Piotr Janczerski konferansjer, śpiew wiosna 1963 – lipiec 1967
Andrzej Jasiński gitara kwiecień 1962 – październik 1962
Paweł Juszczenko-Reson gitara marzec
1962 Krzysztof Klenczon gitara, śpiew październik 1962 – lipiec
1964 Wojciech Korda gitara, śpiew styczeń 1964 – 30 czerwca 1976
Jerzy Kossela gitara, kierownictwo muzyczne marzec 1962 – grudzień
1962 Jerzy Kowalski perkusja marzec 1962 – lipiec
1963 Helena Majdaniec śpiew październik 1963 – lipiec 1967
Andrzej Nebeski perkusja lipiec 1963 – czerwiec 1965; marzec 1972 – październik 1972
Czesław Niemen śpiew październik 1962 – listopad
1966 Andrzej Pawlik gitara basowa marzec 1971 – październik 1972
Zbigniew Podgajny pianino, organy lipiec 1963 – 30 czerwca 1976
Mirosław Polarek saksofon tenorowy i basowy styczeń 1968 – marzec 1971
Krzysztof Potocki gitara basowa sierpień 1967 – marzec 1971
Janusz Popławski gitara styczeń 1963 – 30 czerwca 1976
Benedykt Radecki perkusja listopad 1970 – listopad 1971
Ada Rusowicz śpiew wrzesień 1963 – 30 czerwca 1976
Joachim Rzychoń gitara basowa listopad 1972 – 30 czerwca 1976 Danuta Skórzyńska-Szade taniec marzec
1962 Marek Szczepkowski śpiew marzec 1962 – lipiec 1963
Marek Ślazyk perkusja – luty 1972-marzec 1972
Włodzimierz Wander saksofon tenorowy lipiec 1962 – sierpień
1965 Krzysztof Wiśniarowski gitara basowa czerwiec 1965 – czerwiec 1967
Henryk Zomerski gitara basowa marzec 1962 – lipiec 1963
Wiesław Żakowicz saksofon tenorowy i altowy styczeń 1968 – 30 czerwca 1976

[Adam Węgrzynowicz]

Polanie


Grupa Polanie powstała w sierpniu 1965 r. W jej skład weszli muzycy należący do najstarszych wiekiem (średnia ok 30 lat) i stażem estradowym spośród wykonawców uprawiających w Polsce muzykę rockowa:

* Wiesław Bernolak, były kierownik muzyczny Czerwono-Czarnych (org, g),
* Włodzimierz Wander, były kierownik muzyczny Niebiesko-Czarnych (ts, hca),
* Andrzej Nebeski (dr) i
* Zbigniew Bernolak (bg) -- obaj grający wcześniej w Niebiesko-Czarnych

Poza Nebeskim wszyscy komponowali. Jesienią 1965 zespól towarzyszył tournee The Animals po Polsce, dokonał tez pierwszych nagrań - dla Polskiego Radia. W lutym 1966 r dokonał nagrań płytowych dla Veritonu.

Ówczesna dokumentacja fonograficzna przedstawia Polan jako zespól bez skrystalizowanego oblicza artystycznego, w utworach instrumentalnych czerpiący inspiracje zarówno z grup typu The Shadows (''Mój kolega'') jak i z rhythm'n'bluesa (''Fiński nóż''), a w utworach instrumentalno-wokalnych mimo starań o związek z rock and rolowa tradycja (''Mój przyjaciel cień'') wyraźnie ciążący ku ''przesłodzonej'' muzyce rozrywkowej (''Już nie czekaj'').
Prawdopodobnie czynniki natury pozaartystycznej odegrały główna role przy powstaniu grupy. Byc może bezpośrednią przyczyna była konieczność sformowania jak najlepszej krajowej reprezentacji rockowej, która mogłaby wystąpić u boku słynnych The Animals.

Na pewno Polanie mieli być grupa eksportowa. Tak się w pewnym sensie stało. Od maja 1966 do stycznia 1967 zespól przebywał w Europie Zachodniej (Dania, RFN). W całym tym okresie na odnotowanie zasługuje jedynie udział w hamburskim International Folk + Beat Festiwal 66 (zespól zajął I miejsce). Impreza nie miała aż takiej rangi jak można by sądzić z nazwy.



W 1967 r Polanie występowali w kraju i dokonali nagrań, świadczących o udoskonaleniu rzemiosła wykonawczego, m in zrealizowany w końcu tego roku LP dla Muzy.
Jedna strona płyty zawiera 7 utworów z polskimi tekstami (wypełnionymi sentymentalnym banałem), z których 5 skomponowali członkowie grupy. Druga strona zawiera utwory śpiewane po angielsku. Są tu pozycje z repertuaru The Animals (''I'm Crying''), Raya Charlesa (''Black Jack''), Kinks (''Sunny Afternoon'') i Lovin' Spoonful (''Summer In The City'').

Płyta jest niezbyt udana. Opracowania utworów obcych nie grzeszą na ogol inwencja i zdecydowanie ustępują oryginałom. Z polskiego repertuaru na uwagę zasługują tylko 2 utwory ''A ty pocałujesz mnie'' (Namysłowski-Zębaty) i szczególnie - oparty na ładnym riffowym motywie ''Nie zawrócą'' (kompozycji Puławskiego), który najlepiej zniósł probe czasu. styl wykonawczy i instrumentacja robią wrażenie epigońskie; w większości kojarzą się z nagraniami brytyjskich zespołów r'n'b z polowy lat .60. Interpretacje wokalne Puławskiego są dość manieryczne. Wszystkie te mankamenty dostrzec tez można na malej płytce wydanej równocześnie z LP i zawierającej 2 utwory z repertuaru Artwoods oraz standard ''Georgia On My Mind''

Listę zagranicznych występów Polan dopełnia tournee po ZSRR. Zespól uległ rozwiązaniu 1 kwietnia 1968 r. Jesienią tego samego roku Wander i Nebeski na krotko reaktywowali grupę w nowym, poszerzonym składzie osobowym (m in z udziałem Dany Lerskiej i Wojciecha Skowrońskiego) i instrumentarium, a także z nowym repertuarem wykazującym więcej związków z tradycyjna muzyka rozrywkowa.

Zespól Polanie skupiał muzyków rockowych z krajowej czołówki. Jednak okazało się, ze zabrakło wśród nich indywidualności większego formatu. Nawet biorąc pod uwagę stosunkowo małe możliwości twórcze trzeba stwierdzić, iż mamy do czynienia z klasycznym przykładem straconej szansy. Byc może wpłynęła na to atmosfera panującą w grupie, może realia naszego ówczesnego życia estradowego - zupełnie nie sprzyjające rozwojowi (choć doświadczonych wykonawców jakimi nie wątpliwie byli członkowie zespołu raczej nie powinno to dotyczyć). Nie ulega jednak wątpliwości, ze Polanie odegrali dużą role w popularyzacji rhythm'n'bluesa w Polsce.
(wk)


Dyskografia:
Male plyty: Veriton V-319, V320, Muza N 0516
LP: ''Polanie'', Muza XL 438

Skład zespołu

* Wiesław Bernolak - organy
* Włodzimierz Wander - saksofon tenorowy
* Piotr Puławski - śpiew, gitara
* Zbigniew Bernolak - gitara basowa
* Andrzej Nebeski - perkusja

Dyskografia

* Polanie (XL 0438 Muza)

Lista utworów na płycie:

Strona A

1. A ty pocałujesz mnie (Namysłowski, Zembaty)
2. Nie wiem sam (Puławski, Słowikowski)
3. Długo się znamy (Mułkowski, Gaszyński)
4. Nieprawda, nie wierzę (Wander, Słowikowski)
5. Nie zawrócę (Puławski, Kondratowicz)
6. Ciebie wybrałem (Wander, Słowikowski)
7. Dlaczego tak mnie traktujesz (Bernolak, Rajchert)

Strona B

1. I'm Crying (Burdon, Price)
2. Black Jack (Charles)
3. Sunny Afternoon (Davies)
4. Cool Jerk (Storball)
5. Summer in the City (Sebastian)

[Marek Kaczanowski]

Tak jak tu podałeś Bamboszu, te dwa zespoły w tamtym czasie mogły zrobić karierę poza granicami naszego kraju. Niestety co niektórzy przedstawiciele kultury nie pomagali im w tym. Wręcz odwrotnie.
W paryskiej Olimpii grali wtedy najlepsi. Jednak u nas niedocenieni.

[Adam Węgrzynowicz]

[Marek Kaczanowski]

[sawyer]

Jak zobaczyłem program Marka audycji, to zrobiłem mały remanent na strychu, ale niestety nie znalazłem żadnych płyt NC i Polan. Ale kupa staroci, która tam się znajduje i pamięć o wcześniejszych forumowych dyskusjach np. o pocztówkach dźwiękowych spowodowały, że spłynęła na mnie wena i powiedziała mi: ”napisz coś o tym na forum”. Trochę się tym zdziwiłem i zrobiłem to, co mówi jedna z głównych prawd życiowych, że jak weźmie cię ochota do pracy, to przeczekaj ją, aż przejdzie ci – poczekałem, nie przeszło, więc piszę. Ostatni raz tej wielkości tekst napisałem na maturze ponad 30 lat temu więc ostrzegam – czytacie na własną odpowiedzialność!

Na początku był chaos, a z chaosu wyłoniła się płyta gramofonowa. Na zachodzie była to normalna, czarna i okrągła płyta, a u nas - w komunie - pocztówka dźwiękowa. Pocztówka dźwiękowa był to typowy produkt socjalizmu - tzw. „podobny”. Były wyroby czekoladopodobne, samochodopodobne (skarpeta), mieszkaniopodobne (z kuchniami bez okien) i wiele innych, był też wyrób płytopodobny – nasza pocztówka dźwiękowa. Pierwsze pocztówki pojawiły się na początku lat 60–tych - w lasach jeszcze można było spotkać dinozaury i istniały tak gdzieś do końca lat 70-tych (oczywiście XX wieku). Młodsi forumowicze muszą sobie wyobrazić świat bez komputerów, internetu, komórek, kablówek (w czarno-białym telewizorze tylko jeden program), CD, DVD, magnetofonów, czyli praktycznie prawie bez wszystkiego (jak w Białymstoku Kononowicza). Były radia – na ogół bez UKF i jakieś gramofony zwane wtedy adapterami. Jak się słuchało muzyki? Było Radio Luksemburg - kultowa, niezależna, muzyczna stacja radiowa nadająca z Księstwa Luksemburg, której w latach 60 – tych słuchała chyba cała młodzież w Polsce – coś w rodzaju MTV. No ale co zrobić, gdy się ma ochotę posłuchać czegoś konkretnego, a nie tego, co redaktor w radiu nam serwuje? (czas na wazelinę – Ciebie Marku to nie tyczy – Ty zawsze odgadujesz nasze pragnienia). O ile pamiętam, to ceny płyt gramofonowych z zachodu oscylowały koło średniej pensji w PRL. Krajowe firmy fonograficzne wydawały naszych rodzimych wykonawców, były płyty z bratnich krajów na tym samym poziomie, czyli nic do słuchania. Oczywiście zdarzały się wyjątki – Niebiesko-Czarni, Niemen, Klan, Polanie i jeszcze paru innych, ale jak to wyjątki - było ich mało i praktycznie nic z zachodu.
I tu się pojawiło pole do popisu dla jak to władza ludowa nazywała - prywatnej inicjatywy, której to ta władza ludowa na szczęście nie zdołała wytępić, Tym polem była nasza pocztówka dźwiękowa. Firmy prywatne olewały oczywiście prawa autorskie i oczywiście nikomu to nie przeszkadzało - można je było legalnie kupić. Prywatni producenci powodowali też, że działy prawa zgniłego kapitalizmu i konkurencja wymuszała niską cenę pocztówek. A cóż to jest ta pocztówka dźwiękowa? Nazwa pochodzi od podłoża – początkowo wykorzystywano standardowe pocztówki - na nią nanoszono cienką warstwę tworzywa sztucznego, w którym wytłaczano rowki z analogowym zapisem dźwięku. Jeszcze tylko na środku robiono otwór, by można było położyć ją na gramofonie i już można było upajać się dźwiękami najnowszego przeboju Radia Luxemburg dobiegającego z głośnika gramofonu wśród szumów i trzasków. Pocztówki szybko się zdzierały, więc by igła nie skakała trzeba było ją czymś dociążyć. Najlepszy był tu krążek centrujący do płyt. (te na 45 obrotów na minutę miały większy otwór). Tak samo postępowało się ze zwykłymi płytami. Jak się łatwo domyślić powodowało to jeszcze większe zdarcie płyt i igły gramofonu.



Takie coś znalazłem na strychu. Ktoś – pewnie ja – pobawił się nożyczkami. Nagrane na niej są:
„Mammy blue” – Joel Dayde
„Bangla Desh” – George Harrison

No tak, pocztówki mieliśmy, ale na czymś trzeba było je odtwarzać. Sklepy RTV były, sprzedawcy w nich też i na tym właściwie kończą się podobieństwa z dzisiejszymi czasami. Jakoś tak pustawo było w tych sklepach. Zakup przyzwoitego sprzętu bez znajomości był praktycznie niemożliwy. Trzeba było sobie jakoś radzić. Na przykład takim połączeniem radia i gramofonu:



Bardzo popularne były tez gramofony noszące dumną nazwę „Bambino” i właściwie nazwa mówi wszystko o klasie urządzenia.



W PRL był produkowany też lepszy sprzęt, ale był trudny do zdobycia i dość drogi. O ile pamiętam, to w pierwszej połowie lat 70-tych dorobiłem się takiego gramofonu – uwaga – był stereo i miał zmieniacz płyt – można było chyba załadować 10 i gramofon odtwarzał je po kolei!



Pamiętam, że szczytem marzeń był produkowany na początku lat 70–tych „Fonomaster”.



Świetna - jak na komunę jakość. Wbudowany wzmacniacz, do którego można było podłączyć np. magnetofon był nie do przecenienia jako, że cierpieliśmy wtedy na brak mocy.
Efektem tego było to, że wszyscy – nawet mający dwie lewe ręce, budowaliśmy wzmacniacze. O ile części typu tranzystor, opornik, kondensator można było wykombinować, to problemem były głośniki. I tu pod byle pozorem mordowaliśmy radia rodziców by je zdobyć. Efekt był do przewidzenia – coś co nazywaliśmy „kolumną” z głośnikami wypatroszonymi z radia plus wzmacniacz zbudowany według schematu z „Młodego Technika” brzmiało o wiele gorzej niż RIP radio.

Ale przyszły lata 70 – te i pojawiły się w naszych domach magnetofony szpulowe. Władza ludowa kupiła licencję w firmie Grundig i zaczęła produkcję na tak niespotykaną w komunie skalę, tak że nawet po wysłaniu ile się da, gdzie się da za granicę, w kraju zostawało jeszcze tyle, że można było bez większych problemów kupić. Wcześniej też się spotykało magnetofony szpulowe, ale było ich malutko. Najbardziej popularnym magnetofonem przed erą Grundigów u nas nazwanych ZRK ZK był chyba Tonette zwany pieszczotliwie Tonetką:



Były dwa typy magnetofonów ZK – 120 i 140. ZK 120 był magnetofonem dwuścieżkowym – po jednej ścieżce na każdej stronie – tak jak w magnetofonie kasetowym. ZK 140 był magnetofonem czterościeżkowym – na każdej stronie były dwie ścieżki - do wybierania odpowiedniej służył specjalny przycisk. Dzięki temu można było nagrać dwa razy więcej. Nie pamiętam, czy o połowę węższe ścieżki wpływały na jakość nagrań.





Taśmy do magnetofonów jakoś się zdobywało. Nie było to może łatwe, ale każdy miał zapełnioną sporą półeczkę. Osiągalne były dwa rodzaje taśm – krajowe ze Stilonu i z NRD – ORWO. Które były lepsze – nie wiem – były różne szkoły. Nagrywało się z płyt – często odpłatnie i z radia – tu rządziła Trójka.





Posiadanie magnetofonu rozwijało manualnie i intelektualnie właściciela. A to trzeba było skleić zerwaną taśmę – trzeba było wymyślić czym. Wielce Szanowny Pan Redaktor Marek przypomniał aceton i lakier do paznokci. Ja miałem to wielkie szczęście, że udało mi się zdobyć specjalną enerdowską taśmę do klejenia taśm. Zdolności manualne były potrzebne do rozkręcenia magnetofonu i wyczyszczenia głowic – tu się pojawia nasz niezastąpiony denaturat. Napęd z silnika na szpule był przenoszony za pomocą gumowych pasków, które z czasem się rozciągały i magnetofon zwalniał. Nowych nie można było dostać, więc wyciągało się stare i moczyło oczywiście w denaturacie aby się skurczyły. Potem magnetofon „pięknie” pachniał.

Błogi stan, gdzie wszyscy byli równi (jak to powinno być w socjalizmie) przerwało pojawienie się nowych typów magnetofonów szpulowych. Pierwsze były jeszcze mono, ale później pojawiły się magnetofony stereofoniczne np.







Posiadacze starych ZK 120/140, do których i ja się zaliczałem czuli się bardzo pokrzywdzeni przez los. A najbardziej nas bolał nie nowoczesny (jak na tamte czasy) wygląd, czy też parametry techniczne, tylko to, że te nowe magnetofony mogły pracować w pozycji pionowej, zwłaszcza, że ich posiadacze z premedytacją je tak ustawiali, nawet kosztem przebudowy pokoju.

Sam nie dorobiłem się magnetofonu szpulowego wyższej klasy. Gdy już mnie było na niego stać, to królowały magnetofony kasetowe. A dlaczego nie było mnie stać wcześniej? Pod koniec lat 70-tych rozpocząłem studia, a życie a akademiku otwiera inne możliwości wydania nadmiaru gotówki, ale nie jest to tematem naszych rozważań, choć pewnie niektórzy powiedzieliby, że wreszcie zaczyna robić się ciekawie.

Szanowni Starszacy (ciekawe kto wytrwał dotąd?). Pewnie sporo zapomniałem albo pokręciłem, więc bardzo proszę o uwagi i wspomnienia dotyczące tych pionierskich lat Muzycznego Dzikiego Zachodu. Amen

[margo]

aż łezkę uroniłam i ciche aczkolwiek bardzo baardzo długie westchnienie wydałam ze wzruszenia i nostalgii, jakie mnie ogarnęły przy powyższej lekturze

i tak sobie myślę, że biedna ta nasza dzisiejsza młodzież z internetem, komórkami (ledwo człowiek wyjdzie do kumpla a tu już matka dzwoni gdzie jest i co robi i ma wracać na obiad) i przesadnie zapełnionymi wszelakiego rodzaju towarem półkami sklepowymi (teraz młody człowiek nie nauczy się majsterkowania)

[kora]

[Marek Kaczanowski]

[Zbyszek Stępski]

... przywołujecie tu DAWNE DOBRE CZASY, ale te dzisiejsze też są SUPER

Dzisiaj o 22.00 spotykamy się w takim towarzystwie, a może jeszcze większym



Pozdrawiam Wszystkich BLUESMANIAKÓW i tych którzy nimi zostaną

[zadra]

[Zbyszek Stępski]

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

GROUNDHOGS
Formacja ta powstała w 1963 r., gdy ambitna brytyjska grupa beatowa The Dollarbills postanowiła przybrać bardziej stylową nazwę. Gitarzysta Tony „T.S.” McPhee (ur. 22.03.1944 r. w Humberstone w hrabstwie Lincolnshire, Anglia), John Cruickshank (śpiew, harfa), Bob Hall (fortepian), Pete Cruickshank (ur. 2.07.1945 r. w Kalkucie, Indie; bas) i Dave Boorman (perkusja) poprzedzili nową nazwę imionami swego mentora, Johna Lee Hookera, któremu kwintet towarzyszył później na koncertach i w nagraniach. Przed rozpadem w 1966 r. „Świstaki Johna Lee” wydały dwa single. McPhee wraz z producentem Mike'em Vernonem nagrał później kilka utworów solowych, po czym powtórnie związał się z Pete'em Cruickshankiem w efemerycznej, pseudopsychodelicznej grupie Herbal Mixture. W 1968 r. obaj muzycy stworzyli wraz ze Steve'em Ryem (śpiew, harmonijka) i Kenem Pustelnikiem (perkusja) zreformowanych Groundhogs. Nowa grupa zadebiutowała bazującym na starych pomysłach albumem Scratching The Surface. Po odejściu Rye'a występowała jako tercet. Drngi album, Blues Obituary, zawierał dwa utwory: „Mistreated” i „Express Man”, które stały się prawdziwymi, koncertowymi szlagierami zespołu, grawitującego coraz silniej w stronę progresywnego rocka. Popularność The Groundhogs ugruntował przebojowy album z 1970 r. Thank Christ For The Bomb. McPhee był autorem wszystkich tematów, a jego fascynację płytami konceptualnymi potwierdził kolejny longplay, Split, penetrujący świat schizofrenii. Bezkompromisowy w doborze materiału album był swoistą kulminacją poszukiwań grupy, zaś temat „Cherry Red” stał się klasyką gatunku. W 1972 r. - po ukazaniu się płyty Who Will Save The World? - odszedł Pustelnik. Clive Brooks (ur. 28.12.1949 r. w Londynie) z grupy Egg okazał się zdolnym następcą, lecz kolejnym nagraniom The Groundhogs, pomimo sporej popularności, brakowało ognia wcześniejszych dokonań. Nękany problemami menedżerskimi tercet rozwiązał się w 1975 r., jednak McPhee wykorzystał jego nazwę jeszcze na dwóch niezbyt udanych płytach - Crosscut Saw i BIackDiamond.
Ponownie wrócił do niej w 1984 r. na płycie Hoggin' The Stage, bazującej na materiale archiwalnym. W nowym wcieleniu grupy Pustelnik ograniczał się do występów podczas tras koncertowych, a skład uzupełniali Dave Anderson (bas) z zespołu Hawkwind i perkusista Mike Jones. Na początku lat 90. McPhee wystąpił solo w zbiorowym nostalgicznymtournee przypominającym gwiazdy lat 60. i 70. W 1994 r. pojawił się w Polsce, m.in. w ramach festiwalu „Rawa Blues”.
Albumy: Scratching The Surface (1968), Blues Obituary (1969), Thank Christ For The Bomb (1970), Split (1971), Who Will Save The World? (1972), Hogwash (1972), Solid (1974), Crosscut Saw (1976), Black Diamond (1976), Razor’s Edge (1985), Back Against The Wall (1987), Hogs On The Road (1988), Groundhog's Night - Live! (1993), London Sessions (®1965/lata 90.).
Kompilacje: Groundhogs Best 1969-1972 (1974), Hoggin' The Stage (1984).

[WojtekU]

[Adam Węgrzynowicz]

Savoy Brown British Blues Band powstał w roku 1960.



Początkowo znany, jako The Savoy Brown Blues Band, 1969 ich singiel "Train to Nowhere" (z singer Chris Youlden), była postrzegana przez, wielu jako ostatni, gasp na scenie blues w Wielkiej Brytanii. Chociaż Savoy Brown nigdy nie osiągnęła wiele rozgłos w ich kraju pochodzenia, opracował następujące podstawowe lojalni w Stanach Zjednoczonych, ze względu na takie utwory jak "Ja jestem Tired" (z albumu, o krok dalej), jazdy, melodyjne piosenki. Były one jednym z pasm, że Decca Wielkiej Brytanii (Londyn USA / Parrot) z zablokowanego przez chudego razy, dopóki nie rozpoczęła się sprzedaż rekordy (miało 4 lub 5 albumów, dopóki nie zaczął sprzedawać w USA). Pod koniec roku 1960 i 1970s, zespół zdołał wchłonięte przez Billboard Hot 100. Superstardom stale pomijane nich, być może po części ze względu na ich częste zmiany, lineup, ale pomimo tego, Hellbound Train był dla nich duży album w Stanach Zjednoczonych.


Choć zespół nadal jest aktywny dzisiaj, tylko, Kim Simmonds pozostawał od początku. Gitarzysta "Lonesome" Dave Peverett, basista Tony Stevens, i perkusista Roger hrabia udał się na formularzu Foghat. Oryginał i członek harmonica player, John O'Leary, jest wciąż aktywne na obwodzie z British blues The Band John O'Leary. Savoy Brown's first album, Shake Down, którą prowadzi wokalista Bryce Portius. Portius był jednym z pierwszych czarnych muzyków bluesowych, które mają być częścią brytyjskiego rock band. Kolejna piosenkarka, Dave Walker, by później dołączyć Fleetwood Mac i Black Sabbath. Ich bassists włączone Andy Pyle, później z The Kinks, Andy Sylvester, również z Chicken Shack.

Savoy Brown również rynek zbytu dla keyboardist i gitarzysta, Paul Raymond, którzy później udał się do wstąpienia UFO. Inne godne uwagi użytkowników to Jeff Howell, którzy poszli na zabawę z Foghat i Wydatek przed powrotem do centralnego Nowym Jorku, gdzie uważany jest za najlepszy dywan instalatora w Ithaca.


Savoy Brown się utworu "A Man Alone" na soundtrack do filmu Kickboxer 2. "Train to Nowhere" był używany i wyobrażał jako trop w serialu CSI: NY w Season 4, Episode 10 - "The Thing About Heroes".



* Shake Down - 1967
* Wprowadzenie do punktu - 1968
* Blue Matter - 1969
* O krok dalej - 1969
* Raw Sienna - 1969
* Patrząc W - 1970
* Street Corner Talking - 1971
* Hellbound Train - 1972
* Lion's Share - 1973
* Jack The Toad - 1973
* Boogie Brothers - 1974
* Fire Wire - 1975
* Skóra 'n' Bone - 1976
* Savage Wróć - 1978
* Rock 'n' Roll Warriors - 1981
* Greatest Hits - Live In Concert - 1981
* Just Live - 1981
* Live In Central Park - 1985 (Relix Records RRLP 2014)
* Slow Train - 1986 - (Relix Records RRLP 2023)
* Make Me Sweat - 1988
* Królów Boogie - 1989
* Live and Kickin '- 1990
* Let It Ride - 1992
* Bring It Home - 1994
* Live At The Record Plant (zarejestrowanych 1975) - 1998
* Dole Line Encore Collection (live) - 1999
* The Blues Keep Holding On Me - 1999
* Patrząc z zewnątrz - Live'69 i'70 - 2000
* Jack The Toad - Live 70/72 - 2000
* Strange Dreams - 2003
* Należy zostały Nie - 2005
* Stali - 2007



* Savoy Brown stronie
* John O'Leary Band
* Ilustrowana Chris Youlden dyskografia
* MusicChain - Savoy Brown

[Adam Węgrzynowicz]

[Marek Kaczanowski]

[Zbyszek Stępski]

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

[BLUESCIEMNIAK]

[Marek Kaczanowski]