Steve Marriott - All too beautiful

[Cold Lady]

[Cold Lady]

Mała ciekawostka.
Marriotta można usłyszeć w piosence "Berkshire Poppies" zespołu Traffic ( album Mr. Fantasy z grudnia 1967 roku). W chórkach i przede wszystkim pod koniec utworu tak od 2:16 min., słychać improwizowaną rozmowę i jak się śmieje. .


ale to nie jedyne powiązanie z zespołem Traffic.
W piosence Small Faces "The Autumn Sone" (którą bardzo lubię) solo na flecie gra Chris Wood.


Steve śpiewa tez w duecie na solowej płycie Jima Capaldi "One Man Mission" z 1984 roku, w utworze "Young Savages". Na tubie nie znalazłam niestety.

Zdjęcia nawiązujące troszkę do tematu posta.
Steve i Steve

[Cold Lady]

Minikonkursiki fotograficzne coś utknęły, to ja tutaj zrobię własny konkursik
Kilka fotek Steve'a z innymi muzykami.


Terry Reid


Ronnie Wood


po lewo na widowni David Gilmour


Chris Farlowe


Tom Jones

[Cold Lady]

[Zdzisław Pająk]

[Cold Lady]

[agrypa]

Dziekuje A ja wlasnie jestem w trakcie czytania niedawno wydanego trzeciego tomu autobiografii Oldhama (on to nazywa triography) zatytulowanego "Stone Free" Sporo pokory i dystansu do tamtych czasow u Mister Andrew.

[Cold Lady]

[Cold Lady]

Właściwie jak już jesteśmy przy temacie Oldhama, Immediate Records i wspólnych sesji nagraniowych Steve'a z Jerrym (pre Humble Pie), należałoby jeszcze wspomnieć o jednym albumie nagranym w 1968 roku.
Billy Nicholls - Would You Believe (Psychedelic rock, Baroque pop)


Oldham zatrudnił Billy Nicholsa, gdyż chciał wydać angielski odpowiednik "Pet Sounds" the Beach Boys.
Singiel z tej płyty, w dużej mierze przez słabą promocję (Immediate nie było w tym temacie zbyt dobre) nie odniósł sukcesu komercyjnego. Immediate już wtedy miało problemy finansowe i dlatego wytwórnia postanowiła nie wypuszczać longplaya na rynek. Dopiero w roku 1999 album został wydany.

W nagrywaniu wzięli udział między innymi:
Small Faces, John Paul Jones, Nicky Hopkins, Big Jim Sullivan i Jerry Shirley.

Small Faces zagrali w tytułowym utworze (singlu) "Would You Believe"

Steve'a można dość wyraźnie usłyszeć w chórkach, pomimo głośnych smyczkowych warstw dodanych przez Oldhama

Natomiast Steve i Jerry razem zagrali w utworze "Girl from New York"
Steve na gitarze elektrycznej a Jerry oczywiście na perkusji.

[agrypa]

Pozniej wydala plyte japonska wytwornia Teichiku Records

Japonczycy uzyli tej swojej nagraniowej magii ( ) i podobno jakosc dzwieku jest rewelacyjna. Nie moge tego potwierdzic, ja mam ta pokazana przez Ciebie "poczciwine" z 99.

i dobrze, bo ta japonska jest nieprzyzwoicie droga (200 funtow)
Mam nadzieje ze mi takie "0fftopiczne" ciekawostki wybaczysz.

[Cold Lady]

Żaden tam offtop, cieszę się, że czasami tutaj piszesz

Jeśli chodzi o cenę, to nawet ta z 99 roku wcale nie należy do tanich - £25.00.
Właściwie to chciałam jeszcze dodać, że w 68 roku zostało wypuszczonych na rynek 100 promocyjnych kopii, one to dopiero osiągają niezłą cenę na ebay - £8.000.00
http://www.ebay.co.uk/itm/BILLY-NICHOLL ... 1204325335

[Cold Lady]

[Cold Lady]

[agrypa]

Trafilem przypadkowo w youtubie.Moze ktos nie ma tego albumu i chetnie poslucha

Small Faces - Ogdens´ Nut Gone Flake
https://www.youtube.com/watch?v=qBOFm96rTsg

[Cold Lady]

[Cold Lady]

Gered Mankowitz (1965 rok) z tyłu Kenney Jones.

Jak zapewne większość forumowiczów wie, Gered Mankowitz to jeden z najbardziej sławnych i zasłużonych brytyjskich fotografów związanych ze środowiskiem muzycznym. Współpracował między innymi z The Rolling Stones, Marrianne Faithfull, Jimi Hendrix, Traffic, Free, the Yardbirds i Small Faces.

Gered został poproszony o wykonanie zdjęć do Ogdens' Nut Gone Flake.
Poniżej zamieszczam kilka zdjęć z tej sesji, jak i parę zdjęć ze studia Olympic, które Gered wykonał podczas pracy zespołu nad albumem.
Gered miał w głowie koncept na tą sesję. Mianowicie chodziło o to, aby sfotografować członków zespołu w środowisku, które im odpowiadało i aby sceneria mówiła coś na ich temat indywidualnie.
Steve jest w swoim salonie w małym mieszkanku nad Tamizą w Chiswick. Salon sporo przeszedł...np. widać Thora namalowanego na ścianie. W mieszkaniu Steve miał kilka psów i kotów, bo bardzo lubił zwierzęta, ale nie za bardzo miał czas, aby się nimi porządnie zająć, wiec w związku z tym miejsce nie należało do najczyściejszych... szczególnie balkon.


Ronnie w swoim domu.


Kenney sfotografowany na przejażdżce konnej, konie to hobby, które z czasem przerodziło się w prawdziwą pasję. Od wielu lat jest właścicielem Hurtwood Park Polo Club w Ewhurst.


Ian został sfotografowany w studiu Gereda. Gered poprosił zespól, aby przynieśli ze sobą rzeczy, które lubią , a jednocześnie są wizualnie interesujące. Steve zapomniał przynieść takiej rzeczy, więc na miejscu znalazł dla siebie strój szalonego czyściciela klozetów...
Scena została zaaranżowana przez Iana.




zdjęcie zespołu zrobione w studiu Gereda


zdjęcia z Olympic Studios
Steve, Ronnie i Ian 'Mac' z Glynem Johnsem


Ronnie i Glyn


Steve, Ronnie i Glyn nagrywający śmieszne odgłosy do "Lazy Sunday"

[Cold Lady]

Humble Pie, lato, rok 1969.

od lewej Peter, Steve, Jerry i Greg.


Steve i Jerry.

Belgia, 22 sierpnia 1969 roku. Bilzen, Jazz & Pop Festival.
Prawdopodobnie trzeci koncert w historii Humble Pie (debiutowali 8 sierpnia w Londynie, w Ronnie Scott's Club).




Na zdjęciach ani na zapisie video tego nie widać, ale pogoda tego wieczoru była okropna. Jerry Shirley w swojej książce wspominał, że podczas występu zespołu (jako headlinera) padało niemiłosiernie. Set składał się tylko z trzech piosenek (jeśli się mylę, to niech ktoś mnie poprawi) -
1. Wrist Job,
2. The Sad Bag of Shakey Jake,
3. I Walk On Gilded Splinters (cover Dr. Johna z albumu Gris-Gris https://www.youtube.com/watch?v=kWvdO3l4_P8).
Na wideo zarejestrowany jest tylko "Shakey Jake" i "Gilded Splinters". Przez długi czas zastanawiałam się, dlaczego nie ma też "Wrist Job". W końcu Jerry w swojej autobiografii wyjaśnił zagadkę- w ciągu pierwszego utworu z powodu złej pogody aż cztery razy wysiadł prąd. Był to koncert-koszmar.
Na YT znalazłam cały zapis z festiwalu (chyba najlepsza kopia na YT -480p) i ustawiłam video na trzydziestą minutę - na "I Walk On Gilded Splinters" - jest to wersja 6-cio minutowa. Jak widać w zasadzie od początku występów Humble Pie mieli w swoim secie ten utwór, aczkolwiek jeszcze nie w takiej monumentalnej trzydziestominutowej wersji jaka znalazła się na "Performance: Rockin' the Fillmore".
W tej wersji przez chwilę wpletli "In My Time of Dying" i "Wham Bam Than You Mam"
Szkoda, że jakość z Bilzen jest mocno średnia, ale mimo tego mnie się to video podoba, a wcześniej nie umieściłam do niego linka.

http://youtu.be/d6030Gwpfis?t=30m5s

dla porównania wersja zarejestrowana w Fillmore East (maj 1971 rok).
https://www.youtube.com/watch?v=agV6tpknnnI

Na koniec mała ciekawostka związana z tym utworem.
Po latach Jerry i Peter przypadkowo spotkali Dr. Johna (autora "I Walk On Gilded Splinters") na przyjęciu wytwórni płytowej w Nowym Jorku. Jak wspominał Peter, Dr. John bardzo ciepło ich przywitał mówiąc "Po prostu kocham was chłopaki. A wiecie dlaczego? Byłem w więzieniu, kiedy wy wykonaliście tą moja piosenkę (z LP Performance: Rockin' the Fillmore ). Dzięki pieniądzom, które za to dostałem {prawa autorskie} wynająłem o wiele lepszego adwokata, który mnie szybko wydostał. Wyciągnęliście mnie z więzienia, chłopaki!".

[Cold Lady]

Dzisiaj 30.01.2015 r. Steve Marriott obchodziłby swoje 68 urodziny.



Na dzisiejszy urodzinowy wpis celowo wybrałam występ Small Faces dla telewizji BBC (chciałam dobrać coś wesołego).
Zespół przedstawił (bo ciężko to inaczej nazwać) stronę B albumu Ogdens' Nut Gone Flake, czyli historię chłopca Happiness Stana, który wyruszył na poszukiwanie zaginionej połowy księżyca.
Chyba nigdy nie widziałam, aby jakikolwiek zespól rockowy miał taki szczery ubaw w czasie swojego występu. Zawsze jak widzę to video, to buzia sama mi się śmieje - bo atmosfera jaka panowała w studiu BBC jest naprawdę zaraźliwa.
Niestety muzyka leci z playbacku, gdyż była nie do odtworzenia na żywo - zwłaszcza tylko przez czterech muzyków. Np. w pewnych momentach słychać Iana, jak jednocześnie gra na trzech instrumentach klawiszowych. Poza tym płyta jest przepełniona różnymi "efektami specjalnymi" jak i wielorakim instrumentarium jak harfa, harmonijka ustna, flet czy instrumenty dęte. Na początku nawet wokale nie są na żywo, ale z czasem (po "Rollin' Over") już jest lepiej pod tym względem.

Odradzam oglądania purystom bluesowym i ludziom, którzy muzykę traktują wyłącznie bardzo poważnie.
Ktoś w komentarzu pod video zauważył pewne podobieństwo (w klimacie) "Happydaystoytown" do "Always Look On The Bright Side Of Life" Monty Pythona - i chyba coś w tym jest

Są 3 części zakolejkowane jako lista odtwarzania


a na deser jeszcze "Song Of A Baker"- (chyba jedyna rockowa piosenka o piekarzu )
w o wiele lepszej jakości video.

[Cold Lady]

[Cold Lady]

[Cold Lady]

[agrypa]

[Cold Lady]

[agrypa]

Nie moje slowa, jeno cytat Ja The Monkees nie znosze a Small Faces lubie bardzo. Pomysly niektorych panow dziennikarzy bywaly rownie celne po obu stronach oceanu. W angielskiej prasie Hendrix bywal np. dzikusem z Borneo, nie potrafiacym grac na gitarze .
Dziekuje za kolejny ciekawy wpis. Naprawde warto tu zagladac.

[Cold Lady]

Ano czasami można się trochę zdenerwować (albo uśmiać), czytając takie kwiatki.
Wracając jeszcze do The Monkees, opis Jimiego "plastikowi Beatlesi" chyba bardziej do nich pasuje.
W każdym bądź razie poza jednym aspektem, nie widzę żadnego związku pomiędzy Small Faces a the Monkees. Chodzi mi o to, że Davy Jones również występował w musicalu Oliver! i grał Artfula Dodgera - najpierw w Londynie, a potem na Broadwayu.
https://www.youtube.com/watch?v=P-fLLuQgIss
I to by było na tyle
The Monkees to był sztuczny twór - członkowie grupy zostali wyłonieni na castingu do telewizyjnego show.
Na dwóch pierwszych albumach w ogóle nie grali na żadnych instrumentach, mieli od tego muzyków sesyjnych, również wszystkie piosenki nie były ich autorstwa. Dopiero od trzeciego albumu wkład zespołu w studiu był znaczący.
Small Faces powstali w organiczny sposób (może kiedyś o tym tutaj napiszę). Dziwne zrządzenie losu sprawiło, ze wszyscy byli niscy i praktycznie tego samego wzrostu, ale żaden manager ich nie "wyprodukował". Tylko dwie piosenki zostały napisane dla zespołu przez kogoś z zewnątrz, no i od samego początku SF słychać na ich płytach - może nie byli wirtuozami, ale nikt za nich nie grał
Nawet pomijając wszystko co napisałam powyżej, to brzmieniowo te dwa zespoły są zupełnie różne.
Tak wyglądał koncert Small Faces w marcu 1966 roku (klub Marquee)

Maximum R&B, soul i brudne, surowe niemalże garażowe brzmienie.
Proszę pokazać mi podobne video the Monkees, szukałam i nie udało mi się znaleźć. Dlatego zamieszczam chyba najbardziej znane video - bo to co widziałam jest zbliżone do tego.
https://www.youtube.com/watch?v=XfuBREMXxts
Jak dla mnie obydwa zespoły dzieli stylistyczna i brzmieniowa przepaść.

Przeglądając tuby Monkees lepiej nie czytać komentarzy, szczególnie Tobie Agrypo odradzam. Można się z nich dowiedzieć np. że oni przedstawili Hendrixa całemu światu i że Hendrix bardzo sobie cenił the Monkees.

[Cold Lady]

[agrypa]

Kapitalnie prowadzisz ten temat. Gratuluje i jeszcze raz dziekuje. A wracajac do braku informacji o kontaktach Marriotta i Hendrixa. Zgadzam sie z Twoimi wnioskami, ale nie do konca. Nie wszystko jednak mozna zrozumiec. Shapiro to niezwykle solidny dziennikarz i nigdy nie kierowal sie komercyjnymi wzgledami. A z kolei Mitchell dziennikarzem przeciez nie byl. Choc w jego wypadku mozna wyciagnac (przypuszczalne) wnioski. Mitch, przy calej sympatii do niego, ma taka drobna przyware, ze nie wspomina ludzi, ktorych nie lubi. Np. nie ma mowy o bracie Hendrixa, a Leon wspomina iz kontakt z Mitchem byl dla niego mocno przykry. Byc moze Mitch kiepsko dogadywal sie ze Stevem i stad to milczenie.
Bez watpienia poczytamy o relacji Marriott-Hendrix w ksiazce Zdzicha Pajaka.

[agrypa]

Sorry, zdublowalo mi sie.......

[Cold Lady]

Fajnie, że się trochę nie zgadzasz.
Chcialabym, aby częściej i więcej osób się ze mna tutaj nie zgadzało. Może ożywiłoby to co cieco dyskusję.
Możliwe, że Mitch nie lubił Steve'a. Jest dobrze udokumentowane, że Steve miał dość trudną osobowość.
W latach 90-tych Ian 'Mac' McLagan powiedział o Steve'ie „Bardziej elektryczny {charyzmatyczny?} niż ktokolwiek kogo spotkacie. Najzabawniejszy gość jakiego poznałem. Najbystrzejszy gość jakiego poznałem. Najzdolniejszy gość jakiego poznałem.” A jednak w późniejszych latach trzymał się od Steve'a z daleka, omijał go, jak się dało. Niewątpliwie miało to duży związek z uzależnieniem Marriotta od alkoholu i kokainy, ale nie tylko o to chodziło.
Mac powiedział „he was too much”. Na dłuższą metę Steve był bardzo męczący, aż przytłaczający swoją osobą. Był nadpobudliwy i nie potrafił się „wyłączyć” - takim zachowaniem denerwował ludzi.
Steve wychował się w East End – wschodniej uboższej części Londynu. Dzieci dorastające w tej dzielnicy nie miały lekko. W szkole średniej dochodziło do ostrych przejawów agresji - zastraszania i terroryzowania, a nauczyciele w młodzieży widzieli raczej przyszłych pracowników linii produkcyjnych w fabrykach, niezdolnych do zdobycia wyższych kwalifikacji. Marriott dorastał w takim brutalnym środowisku. Inne dzieciaki w szkole często mu dokuczały, głównie z powodu niskiego wzrostu. Ze względu własnie na niewielki wzrost i w zasadzie chudą posturę, Steve nauczył się używać języka jako głównej broni i raczej za pomącą słów niż czynów starał się wytworzyć wokół siebie aurę twardego dzieciaka.
W późniejszych latach ten cięty język Steve'a potrafił być bezlitosny, przez to czasami zrażał do siebie ludzi – muzyków, dziennikarzy, a już w szczególności „garnitury”.
Może Mitch trafił na „gorszy” dzień Marriotta i usłyszał od niego coś niemiłego.

Albo powód dlaczego tak mało można przeczytaj o relacji Hendrix-Marriott jest bardzo banalny – bo zwyczajnie nie ma o czym pisać. Może znali się bardzo przelotnie.

[Cold Lady]