autor: sonnyboy » lutego 6, 2013, 9:57 am
1. Who’s Who, czyli kim byli najważniejsi muzycy związani z Canned Heat
(…)
Alan Christie ‘Blind Owl’ Wilson urodził się 4 lipca 1943 roku w Arlington, w stanie Massachusetts. Zmarł 2 września 1970 roku w Topanga Canyon. Gdy miał trzy lata, jego rodzice rozeszli się. Po dwóch latach jego ojciec ożenił się ponownie. W wieku szkolnym młody Alan był cichym, zamkniętym w sobie, bardzo inteligentnym chłopcem. Większość wolnego czasu spędzał na łonie natury.
Często chodził brudny, co wynikało z jego braku umiejętności zadbania o własną higienę. Gdy był w gimnazjum, zafascynował się jazzem. Zaczął grać na puzonie w zespole The Crescent City Hot Five. Wkrótce okazało się, że ma słuch absolutny i zdolności muzyczne. Bardzo szybko sam uczył się partii instrumentalnych z płyt. Z czasem nauczył się zapisywać je na pięciolinii. W domu czasami Wilson grał na pianinie. Jego pozamuzyczne zainteresowania krążyły zgodnie z ówczesną modą wokół filozofii Dalekiego Wschodu, jogi i hinduizmu. Wczytywał się w utwory Alana Wattsa, Allena Ginsberga i Henry’ego Davida Thoreau. To wszystko psuło jego relacje z ojcem, który chciał za wszelką cenę zrobić z niego sportowca, a nie intelektualistę. W wieku 16 lat Alan Wilson zainteresował się bluesem. Odstawił puzon i zaczął grać na harmonijce i gitarze akustycznej. Dwa lata później zaczął studiować na Wydziale Muzycznym na Uniwersytecie w Bostonie. Po trzech semestrach doszedł do wniosku, że zamiast studiować muzykę, woli ją grać, więc zrezygnował ze studiów. W tym czasie obok jego odwiecznego problemu, jakim był brak higieny i zdolności do zadbania o swój wygląd, pojawiła się nieumiejętność gospodarowania pieniędzmi. W tym samym czasie Wilson zaczął eksperymentować z narkotykami. Poznał Davida Evansa, z którym razem występowali w klubach folkowych w Cambridge. Dawał lekcje gry na instrumentach, a zarobione w ten sposób pieniądze przeznaczał na zakup płyt bluesowych. Gdy odczuwał przesyt muzyki, jego zainteresowania, tak jak każdego młodzieńca, przechodziły w poszukiwanie dziewczyny. W jego wypadku było to bardzo trudne ze względu na rzucający się w oczy brak higieny i kiepski image, na który składały się między innymi jego słynne, poklejone plastrem okulary.
W 1964 roku Wilson po raz pierwszy miał kontakt z autentycznym czarnym bluesmanem. Akompaniował na harmonijce Mississippi Johnowi Hurtowi. Dwa miesiące później zrobił wywiad z „odnalezionym” Bukką White’em. Podczas festiwalu w Newport Wilson spotkał się ze Skipem Jamesem. To wówczas zauważył podobieństwo swojego wokalu do wokalu Jamesa. Podjął wtedy pierwsze próby śpiewania. Gdy po tym samym festiwalu zabrano innego bluesmana, Sona House’a, do szpitala, Wilson przyjeżdżał do niego codziennie i przypominał mu, a właściwie uczył jego własnych kompozycji, które House nagrywał w okresie przedwojennym.
W kwietniu 1965 roku Alan Wilson akompaniował Sonowi House’owi podczas nagrywania płyty Father of Folk Blues dla wytwórni Columbia .
W lipcu 1965 roku Alan Wilson poznał w Bostonie Johna Fahey’ego, który przyjechał na swój występ. Wilson spotkał się z nim, aby przedyskutować kilka zagrywek na gitarze z płyty Fahey’ego. Wilson potrafił zagrać wszystkie piosenki Fahey’ego nuta w nutę, jednak kilku z nich nie potrafił rozpisać. Ta lekcja bardzo zirytowała Fahey’ego, jednak umiejętności Wilsona spowodowały, że Fahey przełamał się, poprosił go o lekcje pisania i czytania nut oraz zaproponował wyjazd do Kalifornii, gdzie Wilson pomógłby mu w dokończeniu pracy dyplomowej na temat Charley’ego Pattona, z czym on sam nie mógł sobie poradzić.
Wilson chciał już wcześniej wyjechać z Bostonu, jednak (jak to w jego życiu bywało) nie potrafił sam zabrać się za to i zapewne gdyby nie Fahey, nigdy by nie opuścił tego miasta. Gdy zatem nadarzyła się okazja, Wilson zgodził się natychmiast i w sierpniu 1965 roku znalazł się z Faheyem w Los Angeles. W niedługim czasie Fahey zapoznał go z Bobem Hite’em, posiadaczem jednej z największych kolekcji płyt bluesowych, oraz muzykiem i kolekcjonerem płyt Henrym Vestine’em. W drugiej połowie 1965 roku Wilson wraz z przyjaciółmi dojrzał do założenia swojego zespołu muzycznego.
John Fahey nadał Alanowi Wilsonowi kilka przezwisk. ‘Blind Al’ z powodu słabego wzroku Wilsona, podobne przydomki nosili niewidomi bluesmani Blind Lemon Jefferson czy Blind Willie McTell; ‘Blind Owl’ z podobieństwa obrotów głową Wilsona i sowy oraz z powodu symbolu mądrości, jakim jest sowa; ‘Owl Krishna Wilson’ z powodu zainteresowania hinduizmem.
(…)