GERRY JABLONSKI And The ELECTRIC BAND

[ref]

Gerry Jablonski & The Electric Band – Poland Tour 2012

Równo dziesięć listopadowych dni trwała druga trasa koncertowa szkocko-polskiej formacji Gerry Jablonski & The Electric Band. Jeśli wszystkie koncerty wyglądały tak jak te dwa, na których dane mi było się bawić, nie pozostaje nic innego, jak życzyć sobie kolejnej płyty i kolejnych tras, pełnych energetycznego blues rocka w zupełnie świeżej, niespotykanej odsłonie.

Po sukcesie wiosennej trasy, następna wizyta była tylko kwestią czasu. Gdy doszły mnie słuchy, że GJB wystąpią w Poznaniu, ten wieczór miałem już zaklepany. Niesamowicie cieszyłem się na spotkanie z muzykami, których twórczość momentalnie przypadła mi do gustu, od pierwszego usłyszenia pół roku temu. Później była serdeczna wizyta w studiu Radia Meteor (akustyczny set), pełen magicznego klimatu koncert na festiwalu Las Woda i Blues, i obietnice szybkiego powrotu. Stało się.

W ubiegły czwartek mogliśmy słuchać muzyki z najwyższej półki, którą nie sposób jednak przypisać do określonego gatunku. Zespołowi najbliżej jest do elektrycznego blues rocka, ale uwierzcie mi, każda próba zdefiniowania zakończy się pozytywnym rozczarowaniem. Jeśli powiesz, że grają bluesa, Gerry zaprzeczy jednym potężnym rockowym riffem. Jeśli stwierdzisz, że to tylko gwałtowna rockowa burza, z tropu zbije cię nie stroniąca od ambitnych wyzwań sekcja rytmiczna. Dave Innes oraz profesor Grigor Leslie zabiorą twoje rozgrzane już ciało w połamany świat funku. A co na deser? Oczywiście szalona harmonijka Piotra Narojczyka powietrzem od serca dopełni całości scenicznego przedsięwzięcia. Oto Gerry Jablonski & The Electric Band! Ich muzyka gęsto wypełniła Blue Note. Porwała niezliczoną ilość dusz, na chwilę pozbawiła skrupułów; a przede wszystkim na długo zapadła w pamięci fanom zebranym w poznańskim klubie.

Wraz z przyjaciółmi nie mogliśmy oprzeć się magii, dlatego trzy dni później pojechaliśmy na koncert do Słubic, by ponownie spotkać się z GJB. Teoretycznie ta sama kapela, podobna setlista, ale emocje większe. Wszak to był wieńczący trasę koncert, w dodatku odbywał się w niedzielę. Po udanym występie w Prowincji Piotrek przyznał, że był bardzo pozytywnie zaskoczony. Gerry Jablonski wraz z przyjaciółmi zgromadzili rzeszę ludzi zgłodniałych soczystych blues-rockowych dań. Na potwierdzenie tych słów dodam, że jeszcze pół godziny po zejściu ze sceny panowie podpisywali płyty i ochoczo pozowali do zdjęć, bo przecież ludzie są dla nich najważniejsi.

Wieczory rozpoczynają konkretnym wejściem – utworem Sherry Dee, powietrze w klubie gęstnieje. Podczas pierwszych kilku minut wiemy, czego możemy się spodziewać. Panowie dokładają do pieca numerem Hard Make A Living, potem jest coś dla fanów rytmicznego rocka, zelektryfikowanego bluesa, a nawet dla tych, którzy kochają zatopić się w otchłani dźwięków zahaczających o tajemnicę opowieści. Jeden z pięciu najlepszych gitarzystów UK czaruję Les Paula, podbijając serca charyzmą i charakterystyczną barwą śpiewu. Tuż obok na harmonijce przygrywa Piotr Narojczyk – wirtuoz 10-cio kanałowej diatonicznej blachy tryska niesamowitą energią. Sekcja nie pozostaje dłużna. Grają potężnie i zachęcają do odkrywania niecodziennego brzmienia. Wraz z muzykami sprzedajemy dusze, wspinamy się coraz wyżej, by na sam koniec zupełnie odlecieć przy od lat inspirującym rock'n'rollu.

O sile GJB świadczy nie tylko muzyka. Przede wszystkim daje się odczuć nieodpartą chęć grania, sceniczną szczerość i niesamowicie ważne porozumienie wewnątrz tego czworokąta. Dlatego uważam, że muzycznie nic lepszego nie mogło się wydarzyć tej jesieni. Na koncertach wybrzmiał materiał głównie z płyty Live At Captain Tom's, ale także premierowe utwory z trzeciego krążka, zapowiedzianego na wiosnę przyszłego roku. Nie pozostaje nam nic innego jak czekać i trzymać kciuki za pomyślność szkocko-polskiej przyjaźni.


Rafał Maciak (Radio Meteor)

[hipek]

[hipek]

Video podziękowania od Gerry Jablonski Band:

http://www.youtube.com/watch?v=yY60vrN-zBY

[hipek]

[hipek]

Już jest...

http://www.nyska.tv/31,113-gerry_jablon ... cach!.html

Polecam!!

[MAQ]

Miewam często tak, że w rzeczy dziejące się regularnie zaczynam wątpić, szczególnie jeśli są to sprawy doraźnie radosne.
Do tej kategorii rzecz jasna, zaliczają się również koncerty.
No i kolejna fala zwątpienia pojawiła się w zasadzie niedawno.
Mimo bardzo porządnych występów, które widziałem w ciągu ostatnich kilku miesięcy, nie zdarzył się ani jeden, który by mnie szarpnął i mocniej poruszył, a znakomita większość z nich była naprawdę zawodowa. Postanowiłem więc, w odpowiedzi na ten beznadziejny stan, brzydko pisząc „zaliczać” wykonawców, o których wcześniej nie słyszałem ani słowa.
Było to bardzo dobre doświadczenie i na pewno będę ten kierunek częściowo kontynuował, ale w swoim czasie również nie zdał egzaminu.
Mogłem sobie śpiewać (na szczęście tylko odnośnie koncertów), w mentalnym porozumieniu z Mickiem, że ja też get no.
Przyszła do mnie w konsekwencji myśl, że najpewniej czas emocjonalnego odbioru koncertów minął i została, jakże mi przecież bliska, mniej lub bardziej malkontencka analiza dźwięków.

Na szczęście ten stan trwał zaledwie do dnia 22.11.2012.

Tego wieczoru pewien zespół dosłownie połamał mój kręgosłup „znawcy tematu” i zniszczył absolutnie wszystkie koncertowe autorytety.
Po kolei (wymieniam raczej losowo): Canned Heat, AC\DC, Roger Waters, Black Sabbath, a nawet legendarny, wychwalany przeze mnie przez lata, berliński KISS.
Wszyscy padli.
Zaryzykuję nawet słowa, że to co się wydarzyło 22.11 w Poznaniu a następnie 24.11 w Słubicach zmiotło wszystkie te koncerty razem wzięte.
Ok ok, przepraszam przesadziłem.
Każdy z osobna.

Ladies & Gentelman please welcome with a big applause:

GERRY JABLONSKI & THE ELECTRIC BAND

Choć napiszę szczerze - z początku niespecjalnie byłem przekonany, żeby w ogóle spróbować z nimi.
Wszystko dlatego, że czas pieniężnie trudny, a pod koniec miesiąca to już jesteśmy ostro pod kreską.
Do tego, pierwsze informacje dostałem od Waldka, któremu ostatnimi czasy podoba się niemal WSZYSTKO (mój Boże jak zazdroszczę), co no nie pomogło w procesie decyzyjnym
Także dystans niesłusznie, się we mnie tlił.
Ostatecznie jednak dałem się namówić, i rezerwując bilet pomyślałem, że nie będą mi pieniądze terroryzować życia.

W Blue Nocie pojawiłem się w niespecjalnej formie, jednak widząc bluesową rodzinę w niemal komplecie bardzo się rozbudziłem i wieczór natychmiast zaczął nabierać tempa

Pierwszy na scenie pojawił się, z nową szpanerską gitarą, Robert Kordylewski, zresztą jak zwykle w doskonałym humorze i świetnej formie.
Zagrał stylowo kilka standardów, jedną własną kompozycję i po, wprowadzeniu publiczności w odpowiedni nastrój, sam stał się ją częścią. Klasa.

Po kilku minutach, na scenie pojawił się, ku mojemu zdziwieniu jako pierwszy, sam Gerry strojąc gitarę, by po chwili spokojnie zacząć pierwsze nuty Sherry Dee.
Zaczął nadzwyczaj kameralnie, aby stopniowo przyspieszać i podnosić delikatnie napięcie.
Po jakiś trzech minutach dołączyli koledzy, i kiedy w jednej sekundzie dołożyli do pieca wszyscy czterej Blue Note dosłownie WYBUCHŁ.
I zarzekam się na wszystko co mi najdroższe, że nie przesadzam ani trochę.

Jako, że zawsze na pytanie co w muzyce jest najważniejsze odpowiadałem wewnętrzna energia, od tej chwili do samego końca wstępu, miałem oczy i usta otwarte tak szeroko jak nigdy wcześniej.
Po prostu z każdą sekundą coraz bardziej NIE WIERZYŁEM W TO CO SŁYSZĘ.
Ta grupa wniosła dla mnie muzykę koncertową na zupełnie nowy poziom, do którego nikt kogo znam doskoczyć nie może,a nawet w tych skokach nie pretenduje do bycia zawodnikiem.
1/10 takiego ognia nie wydobyła z siebie żadna kapela jaką widziałem do tej pory.
Naprawdę dobrze jest znów uwierzyć w muzykę.

Tym bardziej, że materiał, poza jednym utworem, autorski i mimo wszystko wymykający się szufladkom.
Dominowały dość długie, dynamiczne, a w strukturze dość złożone, bluesowe utwory o hardrockowym brzmieniu.

Niby nazywa się to bluesrock, ale jakoś niespecjalnie mi to określenie wobec tej grupy pasuje.
Słowo electric natomiast wydaje się być trafione, gdyż ta muzyka to właśnie robi.
Elektryzuje, prąd po prostu przechodzi przez słuchacza.

Jeśli chodzi o samych muzyków – ekipa ewidentnie doświadczona, żadnego z muzyków nie można określić mianem młodzika, a grają tak jakby właśnie odkryli rocka na nowo.
Pełne, wręcz pierwotne zaangażowanie z domieszką zabawy (lider to mieszanka choreograficzna Iana Andersona i Paula Stanleya w swych najlepszych latach ) i dystansu, a wszystko na najwyższym muzycznym poziomie, i to ze strony każdego z muzyków.
Wszyscy ujmują mnie zarówno muzycznie jak i...po ludzku.
Naprawdę niezwykle mili wręcz kochani goście.
Warto zwrócić też uwagę na brzmienie.
Było CHOLERNIE GŁOŚNO, a przy tym niezwykle selektywnie .
Jako ten, który na 99% koncertów narzeka na ten element całości, znów oniemiałem.
Do teraz nie wiem jak to możliwe.

No i tak to było w Blue Nocie.
Naprawdę nieziemsko i to pod każdym względem.

Dlatego postanowiliśmy podjechać chwilę później, w sporym składzie (3 samochody!!!!) do Słubic.
I do jasnej cholery znów było doskonale
Choć różnice oczywiście były, co ucieszyło mnie niezmiernie.
Okazało się, że grupa daje sobie miejsce na prawdziwe nieskrępowane improwizacje,
mimo podobnej setlisty, i naprawdę na każdym koncercie daje z siebie absolutnie wszystko.
Co uważam za wprost niemożliwe, szczególnie w trybie grania dzień po dniu .

Koncert w prowincji był nieco mniej energiczny (Gerry i Piotr odrobinę przygaszeni), ale za to (mimo po raz kolejny przeraźliwego natężenia dźwięku), lepiej fonicznie zrealizowany.
Odniosłem też wrażenie, że druga część zespołu tj. panowie Grigor Leslie i Dave Innes bawili się tego wieczoru lepiej niż w Poznaniu.
Akcenty więc nieznacznie się przesunęły, co naprawdę tylko cieszyło.

Po koncercie z każdym z zespołu miałem okazję porozmawiać i powiem, że dawno ze strony muzyków, którzy widzieli mnie przecież po raz drugi w życiu, nie otrzymałem tak sporo uwagi i życzliwości. Naprawdę niezwykle przyjazna epika świrów, którzy natychmiast wyrobili sobie u mnie pozycje muzyków, wręcz nie z tego świata.

Zatem, kończąc (mam nadzieję, że nie znudziłem) dziękuję wszystkim dzięki którym te dwa koncerty były aż tak udane.

DZIĘKI TAK BARDZO JAK TYLKO MOGĘ TO WYRAZIĆ W TYM MIEJSCU.
Po prostu Was kocham

[Brzoza]

[hipek]

[hipek]

[hipek]

[hipek]