Kenny Wayne Shepherd w Polsce!!!

[posener]

[potkomm]

Właśnie znalazłem info, że podpisał umowę z Live Nation i będzie można znaleźć tam bilety na ważne koncerty w dużo niższych cenach. Myślę, że ucieszy to każdego blues-omaniaka. Więcej info tutaj

[rocken]

Koncert Kenny Wayne Shepherd od ponad miesiąca jest wyprzedany.

[posener]

[rocken]

[posener]

[rocken]

[rocken]

[Majkel]

Witam wszystkich Użytkowników tego zacnego Forum. Trochę głupio, że mój pierwszy wpis dotyczy takiej sprawy, ale co zrobić.
Mam dwa bilety na koncert Shepherda w Chorzowie, których niestety nie dam rady wykorzystać. Chętnie odstąpię je w cenie zakupu.
Pytania proszę kierować jako wiadomości prywatne.

Pozdrawiam
M

Biletów już nie mam. Przykro mi trochę, że na koncercie mnie nie będzie.

[ROBTON]

[StS]

To było niezwykłe wydarzenie.

[Paweł Budzyński]

Do tej pory mi w uszach dzwoni

[posener]

[Beata ;-)]

[Beata ;-)]

[Aga-ta]

[posener]

Serce rosło patrząc na szalejącego po scenie prawie pięćdziesięcioletniego, megapozytywnego Tony Franklina ale to jego źle nagłośniony bas zabił cały koncert. To się już zaczynało na poziomie pieca. Prawie przez cały koncert był zbyt mocno przesterowany, a dźwięk przez to zniekształcony. W kawałkach gdzie nie atakował strun tak dynamicznie, a było ich mało, robiło się znośnie i zaczynało być słychać perkusję wielkiego Chrisa Laytona. Po prostu siało całkowicie nie selektywnym basem w koło. Klawisze były absolutnie niesłyszalne przez cały koncert, akustyk wyciągał je na wierzch tylko na solówki. Praktycznie klawiszowiec mógłby czytać przez 2 godziny gazetę i nie byłoby różnicy. Stałem przy scenie i być może dalej było lepiej ale kolega siedział na balkoniku i też mówił, że jest fatalne nagłośnienie. Strasznie żałuję, bo ekipa dała z siebie wszystko, setlista jak dla mnie była ciekawsza niż na innych koncertach w Europie, bo zagrali np. świetny Butterfly, który nie zawsze grają. Kenny po kilku pierwszych kawałkach wyraźnie się rozgrzał i chyba atmosfera na sali go zdopingowała, bo w wielu numerach naprawdę odjechał. Na scenie był prawdziwy rock'n'roll i gdyby nie nagłośnienie to powiedziałbym, że to było bluesrockowe wydarzenie roku w Polsce, a nie zeszłotygodniowy Ford, Montoya & Duarte. Niestety, dla mnie pozostaje wrażenie spieprzonego koncertu i wysiłku muzyków.

[StS]

Dwie godziny wspaniałego energetycznego grania. Kenny Wayne Shepherd Band potrafi zagrać w sposób niezwykły. Pozornie była to trasa promująca ostatnią płytę „How I Go”, ale kompozycje z tej płyty nie zdominowały koncertu. Zapewne niektórzy na próżno czekali np. na „Heat Of The Sun”.
Dla mnie głównym daniem pierwszej godziny koncertu była znakomita, chyba kilkunastominutowa wersja „Shame, Shame, Shame”, w której mogliśmy usłyszeć również solo Riley’a Osbourne’a. Między utworami nie było zbędnych przerw na zapowiedzi, strojenie instrumentów czy też dialogi z widownią. Koncert miał dobre tempo, kolejność utworów była bardzo dobrze ułożona. W pamięci pozostanie zarówno nastrojowy utwór „While We Cry” jak i świetna interpretacja kompozycji Petera Greena „Oh Well”. Nie zabrakło elementów mogących mieć nawet walory dydaktyczne: usłyszeliśmy utwory Jimiego Hendrixa, w tym imponującą wersję „Voodoo Chile” i zaraz potem „Voodoo Child (Slight Return)” – to utwory o podobnych tytułach, które przez to podobieństwo są niestety mylone ze sobą. To nie były kopie oryginalnych wykonań, ale świeże, wspaniałe interpretacje. W trakcie koncertu skojarzenia z Hendrixem i Stevie’m Ray’em Vaughan’em były naturalne, ale to tylko zalety tego spektaklu. Kenny Wayne Shepherd używał kilku gitar. Wśród nich nie było egzemplarza znanego z okładek jego pierwszych płyt – ze zdartym lakierem i widocznymi charakterystycznymi słojami drewna - 1961 Fender Stratocaster. To nie miało znaczenia – brzmienie jego gitar dominowało, nadawało charakteru tego koncertu i wzbudzało zachwyt widzów.
Nie lubię sformułowań typu „zostałem powalony” lub „padłem na kolana”. Nie widziałem na koncertach widzów-słuchaczy w takich nietypowych pozycjach, ale te metafory były mi tym razem bardziej bliskie. Repertuar nie miał słabych punktów.
Teraz trochę ponarzekam, chociaż byłem przygotowany na wady nagłośnienia w tym miejscu. Można było zauważyć, że gitarowe piece z podstawionymi mikrofonami ustawione były zdecydowanie z tyłu sceny. Niestety „przody” w MDK Batory znowu nie dały rady. To było wiadome już dawniej, np. kilka lat temu przy okazji koncertu Bonamassy w tym samym miejscu. Znowu wokal był słabo czytelny. Bas Tony Franklina dudnił. Może przy barierce pośrodku widowni dźwięk był bardziej klarowny – nie próbowałem się tam dostać, ale przy stanowisku konsolety też było niedobrze. Noah Hunt dysponuje głosem, który nie powinien być maskowany, ale był klarowny chyba tylko przy wyciszeniu instrumentów. Klawisze były słyszalne praktycznie jedynie przy nielicznych solówkach Osbourna (żarcik: może dlatego, że klawiszowiec jako jedyny z muzyków nie był w trampkach). Najlepiej nagłośniona była gitara lidera, ale dźwiękowiec nie poradził sobie z ustawieniem tego instrumentu w „Blue On Black”.
Rozczarowaniem po tym znakomitym koncercie był brak kontaktu muzyków z fanami. To pierwszy występ tego zespołu w Polsce. Skład grupy był imponujący, ale nie było sposobności uzyskania w cywilizowany sposób autografów. Muzycy odizolowali się z od nas, a przecież niektórzy chcieli uzyskać choćby podpis Chrisa Laytona ze słynnej sekcji Double Trouble.
Te niedostatki nie były jednak dla mnie specjalnie bolesne, bo wrażenia z koncertu są wyborne.
Kenny – wróć!

[rocken]

Bas Tony Franklina z przodu był jeszcze gorszy niż w okolicach konsolety. Przy barierce to nie był bas tylko coś charczącego i pierdzącego. Moim zdaniem w drugiej części sali gdzie był dźwięk zmasowany ze sceny i z przodów było zdecydowanie za głośno jak na te gabaryty sali.

Ale i tak nie ulega wątpliwości że dźwięki wygrane przez nich bronią się same i nie zburzy tego nawet słaba akustyka

[Beata ;-)]

[StS]

Właśnie znalazłem w sieci spis utworów:

[Boogie]

Wspaniały koncert spierdzielony przez nagłośnienie przester na basie i po prostu za głośno przejechałem w obie strony ponad 800km postałem w hałasie ,chociaż mam podpisany analog ostatniej płyty,podpisany przez Kennego i Noah,zrobione zdjęcie z nimi ale żeby nie było za fajnie zgubiłem bilet na którym zapisałem maila do chłopaka który robił fotkę- chyba Grzegorz w koszulce Twój Blues,może to przeczyta i podeśle zdjęcie.Wracając do koncertu bohaterem tzw.drugiego planu był Chris Layton którego jestem fanem od czasów SRV,ostatni raz widziałem go na żywo w 92roku na koncercie Arc Angels w nowojorskim klubie Marquee i przyznam się że jego obecność w składzie KWSB zdecydowała że przyjechałem i nie żałuje ale uszy bolą mnie do dzisiaj,smutno mi że tak świetne wydarzenie muzyczne jakim był niewątpliwie koncert KWSB w Polsce zostało moim zdaniem zepsute przez nagłośnienie-szkoda że koncert nie odbył się w ramach Rawy tam zazwyczaj wszystko brzmi dobrze.Pozdrawiam

[posener]

[rocken]

[Boogie]

[rocken]

[zub]

[StS]

Ten koncert to przedsięwzięcie biznesowe, w którym zysk mógł być celem nadrzędnym. Taniej jest skorzystać z wysłużonej aparatury z MDK Batory, niż wynająć profesjonalny sprzęt.
Z Chorzowa: .

[posener]

[Paweł Budzyński]