ALBERT KING with Stevie Ray Vaughan - "In Session"

[Góri]

Do zarejestrowania materia?u zawartego na tym kr??ku dosz?o 6 grudnia 1983 roku w CHCH Studios w Hamilton, Ontario. Jest to zapis spotkania profesora ze swoim uczniem, gitarowego dialogu Gibsona Alberta Kinga z Fenderem Stevie Ray Vaughana. Jest to tak?e niejednokrotnie zapis rozmowy w sensie dos?ownym. Jednej z rozm?w, jakie czasami odbywa ojciec z ukochanym synem…

„In Session” daje nam przede wszystkim mo?no?? poznania nieco innego oblicza Stevie Ray Vaughana. „Little Stevie” jawi nam si? na tej p?ycie jako niezwykle rz?dny wiedzy ucze?, chc?cy jak najwi?cej wynie?? z lekcji udzielanej przez cz?owieka, kt?ry by? dla niego nie tylko muzycznym, ale i ?yciowym autorytetem. To w?a?nie Albert King, obok Otisa Rusha, Lonniego Macka czy w ko?cu Jimiego Hendrixa wywar? najwi?kszy wp?yw na ukszta?towanie si? gitarowego stylu, kopiowanego po dzi? dzie? z wi?kszym lub mniejszym powodzeniem przez m?odych adept?w nie?atwego gitarowego rzemios?a.
Na kr??ku znalaz?o si? zaledwie 7 kompozycji (w tym tak?e jedna autorstwa SRVa). Za ka?dy razem jest to, jak ju? napisa?em muzyczny dialog, rozmowa na konkretny temat. I oboj?tnie, czy jest to: „Stormy Monady”, „Pride And Joy” czy te? „Blues At Sunrise”, to zawsze jest to radosna, serdeczna wymiana d?wi?k?w, nieska?ona niepotrzebnymi wy?cigami kt?rego? z dwojga d?entelmen?w bior?cych udzia? w tej sesji. W grze Steviego wyczuwalna jest nawet pewna nie?mia?o??. Cz?sto zaczyna sol?wk? dopiero na wyra?n? pro?b? Alberta Kinga, sprawiaj?c wra?enie, jakby samo akompaniowanie mistrzowi by?o spe?nieniem jego m?odzie?czych marze?. Trudno si? zreszt? dziwi?. Dane mu przecie? by?o zagra? z jednym z tych wielkich muzyk?w, kt?rzy stanowi? uosobienie s?owa BLUES!

To p?yta dla tych wszystkich, kt?rzy zarzucaj? Ray Vaughanowi pozerstwo, efekciarstwo i bardziej rockowy ni? bluesowy charakter jego gry na gitarze. Ale to tak?e p?yta dla tych, kt?rzy uwa?aj?, ?e przed Stevie Ray Vaughanem nie by?o nic…

[karambol]

Absolutnie masz racj?. Nigdy nie by?em wielkim fanem SRV bo nie przepadam za "teksa?ska" odmian? bluesa. Docenia?em kunszt i talent Steviego ale w?a?nie dopiero dzi?ki tej p?ycie zobaczy?em inn? twarz SRV. Przy wielkim mistrzu SRV z?agodnia?, nabra? delikatno?ci i subtelno?ci (oczywiscie bez przesady - na swoj? miar?).
P?yta chyba wa?niejsza w dorobku SRV ni? Alberta Kinga.
Jazda obowi?zkowa.

[Tommi]

[zyzak]

[Gothmog]