JOE BONAMASSA - Dust Bowl

[Kuba Chmiel]

[trolliszcze]

[TITO]

[Kuba Chmiel]

[lauderdale]

[Dziadek Władek]

[posener]

[kora]

[lauderdale]

[trolliszcze]

Bonamassa i Henderson nie grają takiej samej muzyki przeznaczonej dla takich samych uszu (z pewnymi wyjątkami, bo są ludzie, którzy z radością słuchają muzyki zarówno bardziej, jak i mniej ambitnej). Niestety to jest właśnie podstawowy i kardynalny błąd wszystkich recenzentów in spe (zarówno muzycznych, jak i literackich czy filmowych) - nieumiejętność oceny utworu w granicach gatunku, do którego ten utwór przynależy.

Widać to bardzo wyraźnie na podstawie miernych prób oceny Kuby Chmiela. Oto, co robi Kuba - najwyraźniej usłyszał, jak ktoś nazywa Bonamassę wirtuozem i zamiast zbyć to bardzo wątpliwe twierdzenie wzruszeniem ramion i ocenić Bonamassę tak, jak należy - czyli jako sprawnego technicznie muzyka grającego przyjemny i łatwy w odbiorze bluesrock z okazjonalnymi, ale niewiele znaczącymi wypadami na inne terytoria - Kuba próbuje udowodnić, że Henderson jest muzykiem sprawniejszym, popadając w śmieszność.

Zarówno Henderson, jak i Bonamassa podejmują wybory związane z rodzajem uprawianej muzyki i grupy docelowej bardzo świadomie, o czym świadczy pozycja obu Panów. Tylko ktoś, kto nie ma zielonego pojęcia o sztuce oceny może porównywać ich dokonania, bo Bonamassa NIGDY NIE CHCIAŁ być Scottem Hendersonem. Cała ta dyskusja - no, może jej większość - to wyważanie otwartych drzwi. Domysły, dlaczego Bonamassa gra z takimi muzykami a nie innymi, dlaczego nie próbuje wypadów w klimaty jazzowe, dlaczego to i dlaczego tamto są niestety wynikiem braku obycia piszących tu forumowiczów. Wystarczy posłuchać kilku z brzegu wywiadów z Joem, żeby się zorientować, co i dla kogo chce Joe grać. Wielokrotnie powtarzał przecież, że nigdy nie uważał się za artystę, a, powiem tak brzydko z angielskiego, za "entertainera", czyli człowiekiem, którego celem jest dostarczanie rozrywki.

Nie wiem, jak trzeba być głuchym, żeby tego nie usłyszeć. Najwyraźniej bardzo. Zastanawiam się, kiedy doczekamy się tutaj adekwatnej krytyki dokonań Bonamassy kogoś, kto ma jakiekolwiek pojęcie, kim w ogóle Bonamassa chce jako artysta być. Kuba Chmiel z pewnością tym człowiekiem nie jest - aż chciałoby się powiedzieć, że "katuje czytelnika kanonadą nieprzemyślanych słów" - i nie jest nim wiele innych osób, które się tu wypowiedziały.

[Rock-A-Billy]

[Kuba Chmiel]

[lauderdale]

[lauderdale]

[trolliszcze]

[lauderdale]

[trolliszcze]

[lauderdale]

[trolliszcze]

[lauderdale]

[Roj]

[trolliszcze]

[Kuba Chmiel]

[Marek-Browarek6]

[trolliszcze]

[Kuba Chmiel]

[leszekblues]

[Roj]

[trolliszcze]

[Paweł Stomma]

Przez dobę nie miałem netu, a tu takie śliczności!
To Bonamassa używa pentatoniki? Cóż za prostak! Ale patrząc na tę gębę młodego, śliniącego się zboka właściwie można się było tego spodziewać.
....Zapłakana matka wybiega z pokoju młodego Joe i z rozpaczą mówi do ojca:
- Znowu to zrobił. I to dwa razy!
- Dwa razy?
- Tak dwa razy, dzisiaj! - Matka na to i w płacz.
- Nie płacz - mówi ojciec - zaraz z gówniarzem pogadam! Odechce mu się raz na zawsze, jak mu skórę złoję! - stwierdza wyjątkowo, ja na niego stanowczo.
Ale w głębi ducha myśli:
- A czy ja sam byłem lepszy? Czy byłem inny? Tez używałem pentatoniki i to nagminnie, gdzie sie tylko dało. Nawet do tej pory czasem mi sie zdarzy. No i inni przecież też to robią. Nie będę go lał, bo to bez sensu i obłuda. A i tak przecież nie pomoże...
No i dlatego, z powodu wyraźnych zaniedbań wychowawczych (głównie ojca jednak ) teraz tak sie dzieje...