Do pewnych płyt trzeba długo dojrzewać...

[Marciniasty]

[kora]

[Rakiet]

opisałem już to gdzie indziej () ale napiszę jeszcze raz.

na początku lat 80. usłyszałem 2 kawałki Johna Martyna (wtedy jednak nie wiedziałem kto to, nie znałem tego nazwiska), które bardzo mi się spodobały. potem przez prawie 15 lat go nie słyszałem. dopiero kilka lat temu mogłem posłuchać większej porcji muzyki Johna Martyna, i szczerze mówiąc, nie poruszyły mnie te dźwięki... no pewnie, wokal nieziemski, ale muzyka - jakiś taki jazz-rock, którego nie trawię...
i właściwie niedawno zobaczyłem przekrojowe dvd z jego występów. nagle wszystko załapałem i teraz jestem uziemiony - po 25 (!) latach John Martyn złapał mnie za gardło i nie puszcza ;-).
niestety w międzyczasie JM zmarł (luty 2009) i już na koncert się nie wybiorę. a przez tyle lat jeździł po europie... :-(( chyba tego nie odżałuję...
bardzo polecam, wspaniały wykonawca, szczególnie na koncertach...

[RafałS]

Wiele lat temu, gdy po raz pierwszy usłyszałem Steely Dan, nie trafiło do mnie ich podejście do muzykowanie i poczucie humoru. I jakoś tak sobie zapamietałem, że to nie dla mnie, a że grupa nie jest w Polsce zbyt popularna, to nie wracałem do niej myślami.

Stosunkowo niedawno mnie olśniło, że to dokładnie to, co teraz mnie w muzyce pociąga: melodyjne piosenki, pokręcone aranżacje, jazzowe partie instrumentalne i rewelacyjne, jedyne w swoim rodzaju teksty. To chyba najbardziej nowojorska ze wszystkich nowojorskich formacji. Nie sposób sobie wyobrazić, że Becker i Fagen mogliby tworzyć w innym mieście. Błyskawicznie awansowali u mnie na grupę kultową i chłonę każdą nutę i każde słowo. I - jeśli mogę się wypowiedzieć będąc neofitą - nic nie stracili z wiekiem. Ich dwie ostatnie płyty studyjne ("Two against nature" i "Everything must go") są znakomite. Chodzę teraz po świecie z półgłupim uśmiechem i podśpiewuję sobie te utwory. Ludzie dziwnie na mnie patrzą, ale co tam.

P.S. Chyba warto przenieść ten wątek do działu "Muzykowanie".

[Rakiet]

[karambol]

Na tak sformułowany temat od razu przychodzi mi na myśl Tommy Castro i to nie jakaś konkretna płyta tylko całokształt. Był czas, że nie miałem siły słuchać jego twórczości. Nie wiedziałem jak do tego podejść. Takie pop-blues-rockowe pitolenie (tak to wtedy odbierałem). I to nawet pomimo tego, że moi ulubieńcy czyli Devil Blues mieli od zawsze w swoim repertuarze castrowe "Lucky in love". Nie znaczy to że byłem jakość hardcorowo nastawiony na bluesa i Castro jako taki "łagodny" gościu odpadał. Wspomnianych przez Rafała "Steely Dan" uwielbiałem od pierwszego razu kiedy tylko ich usłyszałem. A Tommy Castro długo mi nie podchodził. Nic specjalnego się w tzw. międzyczasie nie wydarzyło ale teraz Tommyego uwielbiam. Po prostu. Te same płyty które 8-9 lat temu nie podchodziły mi zupełnie teraz słucham z wielką przyjemnością ciesząc się wybitną kulturą wykonawczą, świetnymi i bogatymi aranżami, bardzo dobrym wokalem i całkiem dobrą gitarą.

[Andrzej Jerzyk`e]