Gong - rockowy kabaret z przeslaniem.

[Robert007Lenert]

[agrypa]

Robert wloze Ci pare obrazkow a Ty pisz dalej



".....najbardziej eklektyczna i anarchistyczna grupa w historii gatunku..."

[Robert007Lenert]

Odkopalem i wstawiam ponownie w odcinkach.
Czesc wstepna.
Z relacji Ziemian, którzy mieli kontakt z niezidentyfikowanymi obiektami latającymi, niemalże zawsze wynika, że istoty pozaziemskie próbowały przejąć nad nimi kontrolę (czasem ze skutkiem), porwały ich, lub nawet próbowały zlikwidować niewinne ludzkie istnienie. W najlepszym wypadku wymazały w jakiejś podejrzanej galarecie, po której oczywiście nie pozostało śladu. W przytłaczającej większości wypadków są to zielone potworki, od których zionie kosmiczną nieprzystępnością i powagą.

Tymczasem mało kto wie o istnieniu wiecznie zielonej Planety Gong, z której pochodzą dobrze uśmiglone dzbankogłowe pixy (Pot Head Pixies). Poruszają się one w Latających Imbrykach (Flying Teapots) i porozumiewają się z wybranymi Ziemianami przez telepatyczną miedzymózgową sieć o pozagnomowej częstotliwości zwanej Niewidzialne Radio Gnom (Radio Gnome Invisible).

[agrypa]

http://www.youtube.com/watch?v=Pw8ZESzp ... RaLvw_wGS2

http://www.youtube.com/watch?v=odiAlcgOrRA

Nadal powolywani sa kolejni ambasadorzy Gongu na Ziemi. Historia toczy sie nadal.
Kto wie czy Robert nie jest tajnym ambasadorem.......
http://www.youtube.com/watch?v=Kqyo9YU2 ... re=related

[Robert007Lenert]

[agrypa]

Radio Gnom Invisible.


PartI

PartII

PartIII

[Robert007Lenert]

[agrypa]

[Robert007Lenert]

[agrypa]

[Dziadek Władek]

[Robert007Lenert]

Rozdzial II

Płyta "Flying Teapot" z roku 1973 rozpoczyna się od przetworzonego głosu Allena, który brzmi jakby miał on pełne usta wody i mimo tej niedogodności próbował nam coś przekazać. Później dołączają kolejne instrumenty: gitara, space whisper, czyli wokalizy Gilli Smyth, perkusja, klawisze i w końcu saksofon, a głos wokalisty normalnieje, na ile tylko pozwalają mu na to dogmaty Gongu. Swoistymi przerywnikami pomiędzy "cyrkową" atmosferą poszczególnych utworów są fragmenty bardziej medytacyjne, rzec można oniryczne, oparte na brzmieniach syntezatorowych z ewentualnie dodaną space'owo przetworzoną gitarą elektryczną. Często zawierają one w sobie odniesienia do muzyki Wschodu. Nieprzypadkowo zresztą, albowiem Allen niejednokrotnie zdradzał swe zainteresowanie filozofią tamtych stron. Wydatnym tego przykładem jest fakt, że pierwszy Pot Head Pixie na Ziemi nawiązał połączenie telepatyczne właśnie z mieszkańcami Tybetu. Owe fragmenty orientalno - medytacyjne mają za zadanie wprowadzić słuchacza w odpowiedni stan, rodzaj kontemplacji (jeżeli słuchacz sam wcześniej tego nie uczynił, przy wydatnej pomocy halucynogenów, podobnie jak większość słuchaczy Gong w latach 70.). Takie

atmosferyczne brzmienie
posiada introdukcja do utworu tytułowego Flying Teapot. Dalej poprzez z wolna wyłaniającą się z space'u frazy basu lądujemy na ziemię, by zapoznać się bliżej z pojęciem latających imbryków. Gdy już je "obejrzymy", poznajemy ich kierowców w utworze Pot Head Pixies. Allen instruuje nas o fakcie, że Pot Head Pixies nie muszą łapać taksówki bo przecież mają swoje imbryki. Początek tego utworu to genialny popis jak ze jazzowego bałaganu pełnego dziwnych jęków i perkusyjnych uderzeń o różne przedmioty może się wyłonić niemalże niezauważalnie uporządkowany rytm i w końcu cała piosenka. Znów następuje kosmiczny przerywnik, tym razem z apostrofą Zera Bohatera do jednego z dzbankogłowych. Jest to sytuacja niebezpieczna zarówno dla dznakogłowego, jak i też dla założeń Gongu (ze względu na wzniosłość formy). Ten drugi problem zostaje przezwyciężony już za chwilę, bowiem patetyczność szybko przeradza się w jazzowo - dancingowe szaleństwo z solem saksofonu i cała wzniosłość czmycha daleko, ku ciemnym kątom wszechświata. Teraz pojawia się najpiękniejsza kosmiczna faza. Występują w niej już odważnie wszystkie instrumenty, więc nie jest ona już tak kontemplacyjna, ale fantastycznie porywająca. Syntezatory i gitary hipnotyzująco wirują pomiędzy głośnikami, a nieprawdopodobne parę fraz klawiszy pod koniec dodaje jej niesamowitości. I znów niespodziewane przejście do kolejnego utworu pod dwuznacznym tytułem: "I'm Your Pussy", czyli duet Gilli i Daevida, którzy nota bene około 1974 roku pobrali się. Ona występuje tu w roli czarodziejki Yoni, on jako Bohater Zero. Zaznaczyć przy tym trzeba, że śpiew Daevida Allena jest szalenie pogodny zarówno w tym utworze, jak i na całej płycie. Wynika to przede wszystkim z faktu barwy głosu Allena, która na pewno nie nadawałaby się do pieśni żałobnych.

Po ukończeniu "Flying Teapot" w obozie Gongu nie wszystko szło, jak powinno. Allen i Smyth opuścili szeregi grupy. Od marca do kwietnia 1973 roku reszta grupy (Tim Blake, Steve Hillage, Mike Howlett, Didier Malherbe i nowy perkusita, francuz Pierre Moerlen) koncertowała w Europie jako Paragong. W tym czasie muzyka grupy zaczęła się zmieniać, by stać się bardziej uporządkowaną. Szczególnie Hillage i Moerlen wzmocnili swoją władzę nad kierunkiem poczynań muzycznych zespołu. W rezultacie utwory stały się bardziej rozimprowizowane, na niekorzyść allenowskiej spontaniczności.

[Robert007Lenert]

Rozdzial III

Latem '73 Daevid i Gilli znów pojawili się w Gong i grupa przystąpiła do nagrywania nowej płyty. Efektem tego był album "Angel's Egg". Płyta ta okazała się znacznie bardziej profesjonalna dzięki wciąż rosnącym umiejętnościom muzyków. Podobnie jak na "Flying Teapot" grupa nie poddała się swej dążności do obalania wszystkiego co zbyt poważne. Ukoronowaniem tych starań był utwór Givin My Luv To You zaśpiewany a'capella głosami jakby dochodzącymi z jakiejś

kosmicznej knajpy,
do której wpadła grupa na mały rekonesans.

Tym razem na polu komponowania muzyki Allen stracił swą dominację. Ważną rolę jako twórca zajął saksofonista Didier Malherbe, mający już za sobą niemałe doświadczenie na scenie muzycznej, Hillage, który swą gitarą dodawał muzyce jeszcze więcej głębi, jak również Moerlen. Temu ostatniemu, w odróżnieniu od nastawionej na budowanie klimatu reszty, zależało bardziej na pokazaniu wirtuozerskiej strony grupy.

W sumie muzycy zaoferowali słuchaczowi utwory złożone z ambientowo - space'owej tkanki, obficie polanej rockowym sosem. Głównym elementem nadającym muzyce właśnie taki charakter było mistrzowskie zazębianie się instrumentów dwóch członków grupy, którzy już na dobrze zdążyli sie w niej zaaklimatyzować: Steve'a Hillage'a i Tima Blake'a, których glissandowa gitara i syntezator dostarczały pogodnie mantryczną kotarę dla eklektycznych paternów i ciągnących się kod saksofonu Malherbe'a. Rytm był mocny i zwarty, dzięki sprawnej jak nigdy dotąd sekcji rytmicznej: Mike'owi Howlett'wi (bas) i Pierr Moerlenowi (bębny), dającej eterycznej poezji Allen'a and Smyth znakomicie dopasowany podkład (jakkolwiek nie można nazywać tego tylko podkładem).

Koncerty Gongu w tym czasie stały się również o wiele bardziej profesjonalne. Na żywo Gong wypadał, wedle niektórych, nawet lepiej niż w studiu, między innymi dzięki zastosowaniu laserów (po raz pierwszy w rocku). Również ubiory szokowały swoją niezwykłością, jak na przykład

szpiczaste czapki
mające upodobnić poszczególnych muzyków do ich mitologicznych odpowiedników z trylogii. Wówczas Allen określał grupę jako "bardziej kobiecą wersję Hawkwind".

Wartym wspomnienia jest fakt, iż na kompaktowej reedycji znajduje się dodatkowy utwór: Ooby-Scooby Doomsday or the D'Day DJ's Got the D.D.T Blues. Ten "bonus track" jest w rzeczywistości utworem "obciętym" z longplaya koncertowego "Live etc." z powodu... ograniczeń objętościowych kompakt dysku. Dzięki temu pierwotnie podwójna płyta winylowa zamieniła się w jeden srebrny krążek. Dodatkowo możemy przeczytać we wkładce do płyty "Angel's Egg", że utwór ten był "Pomysłem Daevida na listę przebojów singlowych Top 40".

Na nieszczęście dla tej grupy utopijnych marzycieli i dewiantów nadchodził czas zmian. W 1973 wytwórnia Virgin która do tej pory pobłażała ich obrazoburczości i bezpośredniości, zaczęła lokować pieniądze w innej muzyce, zwłaszcza po sukcesie Dzwonów Rurowych Mike'a Oldfield'a. Nieco później, wraz z postępująca dekadą, nastąpiła era punk, która umieściła Gong w jednym worku z rockiem progresywnym, z grupami takimi jak King Crimson, ELP itd. Tymczasem porażająca większość fanów tych dwóch formacji nigdy nie stała i nie stanie się odbiorcami jakże innej twórczości - muzyki Gong.
Nie wiadomo, czy ratując się spontanicznie, z czystej aprobaty dla punka, grupa Gong miała juz wkrótce skierowac swe kroki właśnie w tym kierunku, tracąc wiele ze swej hippisowskiej niewinności.
Zanim to jednak nastąpiło świat miał ujrzeć ukoronowanie tego co powstało w wyobraźni Allena i przy pomocy jego przyjaciół stało się rzeczywistością: Trzecią część Imbrykowej Trylogii.

[Robert007Lenert]

[Robert007Lenert]

A tutaj klamra laczaca dwa tematy : http://www.allmusic.com/album/live-in-nagoya-r845860 Mam na mysli ten o Gong i ten : http://blues.com.pl/viewtopic.php?t=18293

[Robert007Lenert]

Wlasnie slucham plyty firmowanej nazwiskiem Daevid Allen "Radio Art 1984" To zapis audycji radiowej z udzialem szefa Gongu Daevida Allena wyemitowanej kiedys przez Radio 2NCR. Trudno zdobyc ten krazek /edycja limitowana/ , ale jesli komus wpadnie w rece radze sie nie zastanawiac tylko w ciemno kupic. Rzecz bardzo ciekawa!

[Robert007Lenert]

W nocy zmarł Daevid Allen...... to niestety koniec historii GONG

[agrypa]

"I See You" (2014 rok) ostatnia plyta Gongu. Tegoroczny "Camembert Electrique" to (dla mnie) takie wspominki. Gdy nagrywano "Widze Cie" Mister Allen byl juz w bardzo zlym stanie. Zabiegi radio i chemioterapii spowodowaly silne oslabienie i nieustajace mdlosci. Gong musial wyruszyc w europejska trase bez lidera.
Autor tego watku zapewne slucha "I See You" na takim nosniku


"I See You" full album
https://www.youtube.com/watch?v=ynry-pRlkNk
Niestety zniklo z tuba
Znalazlem troche w kawalkach
https://www.youtube.com/watch?v=3mh3skyEXCM

https://www.youtube.com/watch?v=VPjiH09FGl4


Sniadanie na trawie

[agrypa]

Gong postanowil kontynuowac kariere bez Mister Allena (dowodzil kapela prawie 50 lat) W lutym grali w Londynie, bez lidera. (Allen zmarl w marcu) W tym roku zagraja osiem razy w UK i dwa we Wloszech. Czy brak lidera, ktory byl jednak dusza i sercem zespolu, bedzie mial znaczacy wplyw na brzmienie kapeli, nie wiem. Nie moglem byc w lutym na koncercie i trudno mi to ocenic. Bywaja jednak osobowosci tak niezwykle, ze ich brak zmienia wszystko. Np. Joe Gooch to swietny gitarzysta. Repertuarowo tez wlasciwie nic sie nie popsulo. Jednak bez Alvina Ten Years After to juz zdecydowanie nie to. Obawiam sie ze w przypadku Gongu moze byc podobnie. Nie sadze by Orlando mogl zastapic ojca w roli lidera zespolu.

[agrypa]

27 kwietnia premiera dwu dyskowego koncertowego albumu Gongu.CD i DVD.

To londynski koncert z kwietnia 2000 roku, wiec album ukaze sie rowno w pietnasta rocznice tego wydarzenia
CD
1. Foolefare ( Live ) ( 00:45 )
2. Zeroid ( Live ) ( 06:13 )
3. Radio Gnome Invisible ( Live ) ( 08:06 )
4. Yoni On Mars ( Live ) ( 06:52 )
5. Bodilingus - Intro ( Live ) ( 00:36 )
6. Bodilingus ( Live ) ( 05:57 )
7. Zero The Hour And The Witch's Spell ( Live ) ( 09:24 )
8. I Am Your Pussy ( Live ) ( 05:32 )
9. Doudouk Solo ( Live ) ( 02:04 )
10. Magdalene ( Live ) ( 05:05 )
11. Infinitea ( Live ) ( 03:56 )
12. The Mad Monk ( Live) ( 03:39 )
13. Outer Temple Gliss ( Live ) ( 05:26 )
14. Inner Temple Gliss ( Live ) ( 02:38 )
15. Goddess Invocation ( Live ) ( 01:44 )
16. Master Builder ( Live ) ( 08:43 )
DVD
1. Foolefare ( Live ) ( 00:45 )
2. Zeroid ( Live ) ( 06:13 )
3. Radio Gnome Invisible ( Live ) ( 08:06 )
4. Yoni On Mars ( Live ) ( 06:52 )
5. Bodilingus - Intro ( Live ) ( 00:36 )
6. Bodilingus ( Live ) ( 05:57 )
7. Zero The Hour And The Witch's Spell ( Live ) ( 09:24 )
8. I Am Your Pussy ( Live ) ( 05:32 )
9. Doudouk Solo ( Live ) ( 02:04 )
10. Magdalene ( Live ) ( 05:05 )
11. Infinitea ( Live ) ( 03:56 )
12. The Mad Monk ( Live) ( 03:39 )
13. Flute Salad ( Live ) ( 02:00 )
14. Oily Way ( Live ) ( 03:38 )
15. Outer Temple Gliss ( Live ) ( 05:26 )
16. Inner Temple Gliss ( Live ) ( 02:38 )
17. Goddess Invocation ( Live ) ( 01:44 )
18. Master Builder ( Live ) ( 08:43 )
19. You Can't Kill Me ( Live ) ( 07:16 )
20. Off The Face ( Interview with Daevid Allen )

[agrypa]

"I see you" nagrano w skladzie
- Orlando Allen / perkusja, wokal (4)
- Dave Sturt / bass i sztuczki komputerowe
- Kavus Tobabi (Knifeworld) / sprytna gitara z modyfikowanymi progami
- Fabio Golfetti / gitara
- Ian East / saksofon, flet
- Daevid Allen / gitara (slide) i wokal [*]

goscinnie
- Gilli Smyth / szczypta przestrzennego szeptu.
- Mark Robson / keyboards (11)

W czasie nagrywania albumu czesto musiano przerywac prace ze wzgledu na Mister Allena. Daevid Allen, mimo silnego oslabienia i nieustajacych mdlosci, dotrwal do konca nagran i na plycie nie uslyszycie nic, co pozwalalo by poczuc, jak strasznie ciezka byla to dla niego praca.