Osły grają The Allman Brothers Band

[Jasiu]

Serdecznie zapraszamy na koncert z cyklu Osły grają The Allman Brothers Band.




pozdrawiam

[freewiktor]

[Jasiu]

[freewiktor]

[Brzoza]

[Jasiu]

[Brzoza]

[Jasiu]

[Jasiu]

[elvis]

[Jasiu]

[Brzoza]

[Jasiu]

Będzie

[Brzoza]

Super. Melduję się na koncercie

[jack-jack]

[Jasiu]

Jeśli jakiś klub w Poznaniu wyrazi chęć to będzie koncert również w Poznaniu

[@ndy.w]

[tyna]

[B&B]

[Mago]

[korczynski]

Relacja z koncertu w Toruniu:



Śląską grupa Osły postanowił uczcić 40-lecie powstania legendarnego The Allman Brothers Band. „Jeśli byłeś za młody, żeby posłuchać Allmanów na żywo w Filmore East, to teraz masz niepowtarzalną okazję zakosztować tej atmosfery!” głosił napis na plakacie, trafnie ujmując nastrój koncertu, który odbył się w piątek w toruńskim Lizard Kingu.

Sesja nie sesja, ale znaki na niebie i ziemi trzeba odczytywać jak już się w nie wierzy, a i na myspace.com czasem zaglądać. Co czynię regularnie i ochotnie. Dzięki temu dość szybko zorientowałam się, że 5.02. w Toruniu zagra zespół Osły- grupa męska, specjalizująca się w muzyce The Allman Brothers Band. Miałam w pamięci nieznane mi wcześniej wykorzystanie skrzypiec elektrycznych, które zaprezentował na ostatnim toruńskim Blues Meetingu Janek Gałach, jeden z Osłów. Pospieszyłam więc co tchu przez zaspy ku światłu w tunelu, mającym postać czerwonej gitary i wiszącej nad wrotami Lizarda.

Ku mojemu zaskoczeniu, sala była dość zapełniona jak na koncert w piątkowy wieczór. Spokojnie zasiadłam jednak w wolnym pierwszym rzędzie przyscenicznych stolików i kontemplowałam... czerwone słupki ze skrzynek od Coca-Coli, na których postawiono elementy sprzętu wzmacniająco- nagłaśniającego. Trudno dźwigać życie, nie udawajcie jednak takich delikatnych. Wszyscyśmy pospołu miłe, juczne osły i oślice, głosi bezwzględna nieco, choć skromna motywacja nazwy zespołu, autorstwa Nietschego. Uznałam więc, że nie są to symboliczne posągi ku czci amerykanizacji życia i konsumpcjonizmu;) zaiste, ich rolą było chyba zwiększenie powierzchni użytkowej sceny. Niewielka przestrzeń zapełniona bowiem została różnego typu instrumentami, futerałami na instrumenty, stojakami, pulpitem, kablami... Ledwo miejsca starczyło dla muzyków, przemykających póki co w tę i we wtę, czyli w pobliżu baru Dobry kwadrans po 20:00 zajęli jednak grzecznie strategiczne pozycje i znienacka zalali publiczność potokiem soczystych dźwięków- instrumentalnej kompozycji ‘Jessica'.

Co dwie głowy to nie jedna, nie mówiąc o dwóch perkusjach! To jedna z moich pierwszych obserwacji. Zgodne- nie identyczne, ale dialogujące, uzupełniające się, tworzą rewelacyjne, pełne, bogatą płaszczyznę dźwięku. Nie nazbyt hałaśliwe, nie za łagodne, z charakterem. Perkusiści, Max Ziobro o ujmującym uśmiechu, i współwłaściciel studia nagrań, Krzysiek Kot, świetnie się rozumieją. Konieczność stałego czuwania nad muzycznymi ruchami towarzyszy absolutnie nie przyćmiewa entuzjazmu i radości. Efektowne solówki, łączące się w dynamiczne duety przykuwają uwagę mocą, precyzyjnością i pełnią uderzeń.

Druga ważna kwestia, z powodu której znalazłam się w Lizardzie to wokal. Zabrzmiał już w ‘Black Hearted Woman', drugim z kolei utworze wykonanym tego wieczoru. Znam już prawie wszystkie załamania głosu Mariusza Korczyńskiego z wykonania ‘Whipping Post", zamieszczonego na stronie Osłów (polecam!). Głosu cudownie ochrypłego, pełnego „żwiru", soczystego, głębokiego, ale i ciepłego. Nie wiem czy to kwestia rockandrollowego tryby życia, czy może troski profesjonalisty i długich ćwiczeń, ale efekt jest świetny. Cieszy mnie, że na żywo jest tak samo dobrze, słyszałam bowiem kilka razy, jak piękna barwa i bluesowe „rzężenie" okazywały się wypracowanym, wymęczoną manierą, zupełnie nie brzmiącą na scenie. Niestety nie dane mi było nacieszyć się głosem Mariusza- chrypa odchorobowa zmusiła go do zamilknięcia. I tylko to mnie zmartwiło w czasie oślego koncertu. Wybrnął jednak z tego dość zgrabnym taktycznie stwierdzeniem „Nie będziemy dużo gadać, będziemy grać." I faktycznie. Osły zdążyły zaprezentować dobrych kilka utworów, wśród których znalazły się ‘One Way Out', ‘It's Not My Cross To Bear', ‘Pony Boy' czy ‘Dreams'.

I wreszcie wspomniana kwestia kluczowa- skrzypce. Przyznam, że wolę fortepian, ale podejście do muzyki strunowo-smyczkowej, objawione światu przez Apocaliptykę, a wcześniej choćby Vanessę Mae nieco mnie wybiło z klawiszowego zamknięcia. Dlatego z ciekawością patrzyłam na ręce Janka Gałacha, grającego na sposób elektryczno-gitarowy, to jest bez użycia smyczka, jeno palcami struny trącając i poszarpując. Nie mniejsze wrażenie czynił oczywiście grając w sposób tradycyjny, z użyciem smyczka. Najważniejszy jednak jest chyba sam fakt wykorzystania tego instrumentu jako równorzędnego w połączeniu z klawiszami, basem, gitarami: elektryczną i klasyczną i- oczywiście- dwiema perkusjami. Myślę też, albowiem nie znam się aż tak, żeby wypowiadać zdecydowane sądy, że jest naprawdę niezłym muzykiem;) grał uważnie, uwalniając spomiędzy strun tony dokładnie zakończone, ale i zaczepne, urwane. Dynamiczne i zmienne lub balladowe, płynne, kołyszące. Jako akompaniament i jako motyw główny. Solówki i partie współgrane z gitarzystą elektrycznym i klasycznym Markiem Gorlitzem, kwitowane nierzadko entuzjastycznymi okrzykami z lewej części sali;)

Nie mniej ważny jest też nastrój. Każdy ogr ma warstwy...ekhem...a każdy utwór ma nastrój. Wykonywanie nieautorskich utworów wiąże się często z ryzykiem spłycenia, zignorowania atmosfery kompozycji czy niezbyt udanej zmiany na rzecz dobrego wykonania technicznego na przykład. Zwłaszcza, gdy muzycy porywają się na np. Niemena i Queen. Osłów nie można o to posądzić. Ich wersje to nie proste odtworzenie; to mądre, wzbogacone oślim temperamentem muzycznym aranżacje, zachowujące jednak wyraźnie to, co w klasycznej postaci utworów najważniejsze. Allmanowski oryginał bywa więc tematem, który Osły przetwarzają; temat ów jest na tyle wyraźny, by był trafnie odczytany, ale i na tyle ciekawy, by móc być słuchanym jako nowa kompozycja.
Ważne jest też uwzględnianie różnych tendencji muzycznych, obecnych w obrębie rocka braci Allman. Nie brak i nuty bluesowej, i zaciągania country, klimatu Woodstock i amerykańskich westernów- z echem jakby stukania kopyt końskich w tle. Czasem leniwie, czasem z przymrużeniem oka. Balladowy charakter i dramatyczne załamania są oddawane z dużym wyczuciem.

Chwytające za serce- choć może raczej za kowadełka, ślimaki, młoteczki i strzemiączka oraz małżowinę uszną- jest też pieśń ze wstępem na gitary i głosy męski 'Come One In My Kitchen'. You better come on in my kitchen babe, it's goin' to be rainin' outdoors, wyśpiewane przez Mariusza, dopełnione przez Janka i Marka urzeka świetnym współbrzmieniem i zachęca;)

Koncert to oczywiście przede wszystkim muzyka. Jednak kiedy jest się blisko sceny w niewielkim klubie, nie sposób oprzeć się pokusie obserwacji. Nie opiewałam się więc;) bo to, co odbija się w całej pozamuzycznej warstwie jest nie mniej fascynujące niż sama muzyka. Wszak osobowość artysty kształtuje materię, w jakiej działa, ale i materia rządzi się własnymi prawami, nie będąc dla charakteru bez znaczenia. Za aspekt mimiczno- gestykulacyjno-komunikacyjno-osobowościowy tez należa się Osłom wyrazy uznania. Stanowią zróżnicowany, ale spójny zbiór osobowości. Ekspresyjny, żywiołowo czerwonospdniany basista, skoncentrowany, poważny skrzypek, spragniony strun gitary pod palcami (aspekt choreograficzny ), dokładny wokalista, niemal nieruchomy, za to czujny gitarzysta, uśmiechnięci perkusiści... oraz ręce klawiszowca (który zdaje się, nie jest stałym muzykiem oślanym). Piękna kompozycja;) świetna również z bardzo subiektywnego, bardzo nieprofesjonalnego i kobiecego punkty widzenia... Albowiem naturalna, pozbawiona scenicznych manier i soczyście, smacznie, przystojnie męska tudzież chłopięca;) Proszę wybaczyć. W świecie muzycznym pod wszechpanowaniem Lady Gagi i jej odpłciowionych niemal tancerzy, solidne, męskie, rockowe stado jest nie lada gratką dla ucha, oka i dobrego samopoczucia

Zgrabną, choć chyba na gorąco wybraną klamrą kompozycyjną okazała się ‘Jessica', którą, wykonaną drugi raz już w ramach bisu, Osły zakończyły koncert. Dość dynamiczna, ale nie za bardzo pobudzająca, jeszcze raz dowiodła, że Osły można spokojnie uznać za godnych miana muzyków rockowych, za zespół zgrany, choć różnorodny, oryginalny, choć wywodzący się z nurtu od dawna istniejącego w muzyce, dobry technicznie i nie pozbawiony fantazji interpretacyjnej. Koncert Osłów naprawdę pozwala przenieść się w atmosferę Filmore East.
Myślę też, że jeśli bracia Allman słyszeli kiedyś muzykę septetu, będą dążyli do zwiększenia ilości okrągłych rocznic powstania zespołu, co da pretekst do kolejnych występów rockowych oślich „siedmiu wspaniałych".

(autor: M. Maciejewska)