Lynyrd Skynyrd

[Michał]

[Pawel Freebird Michaliszy]

No i jeszcze to...żeby nie bylo że ślepy jestem....
w temacie ostatniej płyty:
...........................................................................

LYNYRD SKYNYRD – VICIOUS CYCLE
Sanctuary Rec.

Kiedy inni wytykali mi moją stronniczość zawsze potrafiłem znaleźć odpowiednie argumenty by przekonać moich adwersarzy o tym, że są w błędzie; że to dalej TEN Lynyrd Skynyrd. Ciężko było mi przyjąć krytykę Artimusa Pyle’a, który twierdził, że zespół nie powinien używać TEJ nazwy; że prawdziwy Skynyrd skończył się wraz ze śmiercią Ronniego Van Zanta. Po śmierci Leona Wilkesona zostało ich już tylko dwóch pamiętający stare czasy: Gary Rossington i Billy Powell. Czy potencjał twórczy dwóch muzyków wystarczy by zachować oryginalną stylistykę tamtego zespołu? Świadomie użyłem tego sformułowania, ponieważ każde nowatorstwo zaprowadzić może i zaprowadziło niejedną już kapelę na popowe manowce.
I oto leży przede mną kolejna płyta jednego z moich ukochanych bandów. Zatytułowano ją (nomen omen)Vicious Cycle. Nagrana trzydzieści lat po genialnym debiucie miała przynieść bombową muzykę. Jak zawsze zresztą, choć po śmierci basisty miałem już pewne obawy. Po raz kolejny zespołowa harmonia została poważnie zakłócona. Spodziewałem się więc kolejnego cudu? Kolejnego The Last Rebel? Chyba tak. Miałem prawo oczekiwać, że w 30 rocznicę rozpoczęcia działalności zespół da z siebie wszystko. Być może dał. Ale niestety nie wzniósł się ani krztyny wyżej niż Twenty czy Edge Of Forever. Niestety. Być może oczekiwałem zbyt wiele i stąd to rozczarowanie. Może to nie najwłaściwsze określenie, bo zakładam, że i tak większości słuchaczy ten album spodoba się; nie chcę więc ujmować tej płycie uroku, ale nie chcę też kłamać bezkrytycznie zachwycając się każdym utworem. Aż tak dobrze nie jest... i chyba nigdy już nie będzie. Niestety. Nie będę pisał o każdej kompozycji, dość powiedzieć, że ponad połowa tego krążka brzmi jak solowy Van Zant. To naprawdę piękne piosenki, ale niewiele mają wspólnego ze stylistyką Skynyrd. I w takim kontekście trzeba to rozpatrywać. W ośmiu utworach słyszymy najmłodszego z Van Zantów i towarzyszący mu zespół. Cóż z tego, że gitarzyści jak zwykle grają fantastycznie, kiedy nad całością dominuje męcząca tu maniera wokalisty i obrzydliwie syntetyczny klawisz. Tego nie daje się po prostu uratować. Ech dawnej magii przywołuje jedynie oszczędna i natychmiast rozpoznawalna gra Garego Rossingtona. Ostatni Mohikanin starej gwardii. Honoru broni za to sześć utworów. Sześć kompozycji przywołujących ducha klasycznego Lynyrd Skynyrd: Pick ‘Em Up, Dead Man Walkin’, Sweet Mama, Mad Hatter, All Funked Up i Rockin’ Little Town. Tu jest tak jak oczekiwaliśmy – cudownie, choć przeszkadzają mi wciskane tu i ówdzie syntetyczne dęciaki. Wiele w tych utworach znajdziemy odniesień do klimatu z okresu Street Survivors (Pick ‘Em Up, Dead Man Walkin’, Sweet Mama). To rozpędzony zespół i fantastyczne gitarowe fajerwerki. Z kolei świetny Rockin’ Little Town nieodparcie przywołuje w pamięci niezapomniany klasyk Gimme Three Steps. Znakomita kompozycja. Więcej takich na tej płycie, a byłoby normalnie. Na koniec zostawiłem Mad Hatter. Najprawdziwsza perła. Lynyrd Skynyrd w pełnej krasie; kompozycja której nie sposób zapomnieć. Niby nic nadzwyczajnego, ot, prosty marszowy rytm. Ale jak wspaniale gitarzyści budują tu nastrój... jak bawią się dźwiękiem. Dla mnie to ascetyczne arcydzieło. Jedyny utwór w którym czujemy coś jeszcze oprócz samych dźwięków. Na ponad pięć minut powróciła najprawdziwsza magia białego południa. Nawet tylko dla tych pięciu minut warto tę płytę mieć. Pierwszy raz w życiu przyszło mi w ten sposób pisać o Lynyrd Skynyrd. To boli, wierzcie mi. Tak bardzo bliski jest mi ten zespół. A może chciałem zbyt wiele...? Może nie potrafię już obiektywnie spojrzeć na tę muzykę. Myślę jednak, że i tak wielu z was pokocha tę muzykę, bez względu na to co ktokolwiek o niej powie.
Jest jeszcze coś o czym powinniście wiedzieć. Pod numerem 15 ukrywa się na tym krążku bonus. To remiks niezapomnianego Gimme Back My Bullets z udziałem Kid Rocka. Pojęcia nie mam komu chciano zaserwować ten „prezent”. Na Boga, nie słuchajcie tego w żadnym wypadku.
Czyżby miał to być łabędzi śpiew Lynyrd Skynyrd? Tytułowe Vicious Cycle...? Obym się mylił.
Paweł Freebird Michaliszyn
TWÓJ BLUES NR 13 LATO 2003

[Pawel Freebird Michaliszy]

SPADKOBIERCY ....

DRIVE BY TRUCKERS – „SOUTHERN ROCK OPERA” / SOUL DUMP MUSIC 2001

W Stanach Zjednoczonych, a dokładniej na południowych krańcach tego ogromnego kraju, rozmiary fascynacji twórczością Lynyrd Skynyrd przybrały już rozmiar kultu. Pojawiają się oczywiście spekulacje kto większy, kto ważniejszy: Allman Brothers Band czy uczniowie pana Skinnera. I o ile jeszcze repertuar Allmanów można rozpatrywać w kategoriach bluesowych, tak niepoprawnych Skynyrdów już nie do końca. Trudno oceniać tragedie jakie przytrafiły się obydwu super grupom, ale ta która dotknęła Skynyrd rozbiła zespół w puch na długie dziesięć lat. Południowy rock jednak toczył się już samodzielnie własnym torem, dokładniej torem wytyczonym przez Lynyrd Skynyrd. Allmani to już zupełnie inna historia. Kiedyś nieżyjący już basista Allman Bros. Allen Woody powiedział „... nie rozumiem dlaczego klasyfikuje się nas jako kapelę southern rockową. Jesteśmy raczej zespołem bluesowym. Prawdziwym południowym bandem jest Lynyrd Skynyrd...” Miał rację – Skynyrd z całym tym legendarnym już buntowniczym nastawieniem do świata stanowili idealny wręcz wzorzec prawdziwych, swojskich chłopaków z południa. Według jankesów, nieokiełznanych, butnych i awanturniczych. Ale z drugiej strony ludzi niezwykle wrażliwych i chyba trochę zakompleksionych pochodzeniem z tzw. kulturowej prowincji. Do tej pory plastikowi yuppies z uprzemysłowionej północy śmieją się z nich, że na widok samolotu uciekają w kukurydzę.
Wywieszanie na koncertach konfederackiej flagi, z pewnością interpretowano dwuznacznie, ale jak mówi Gary Rossington „... jedyną przyczyną dla której owa flaga pojawia się na koncertach jest określenie naszej tożsamości i hołd dla Duane’a i pozostałych, którzy już odeszli. Nigdy nie oznaczało to żadnych rasistowskich uprzedzeń...” Sam Ronnie podczas europejskich tras rezygnował z wywieszanie kontrowersyjnej flagi. Jak mówił „...nie chcę by Skynyrd postrzegany był jedynie jako świetny zespół z Południa. Chcę by to był po prostu świetny zespół rockowy, i tyle...” I takim był. Do pamiętnego lotu z Greenville do Baton Rouge. Faktem jest natomiast, że reputacja muzyków z południa nie była najlepsza, a Lynyrd Skynyrd nie należał do wyjątków.
Drive By Truckers pochodzą z Alabamy. Southern Rock Opera jest ich trzecim z kolei albumem. Trzecim i w końcu należycie ocenionym. Prestiżowy Bilboard, Rolling Stone czy Washington Post uznali ten album za jedną z najlepszych płyt ubiegłego roku. Greg Kot z Chicago Tribune napisał wręcz, że to najlepszy południowy album od czasu Street Survivors Lynyrd Skynyrd z 1977 roku. W każdym razie nawiązania do tamtych czasów są tu bezpośrednie. Ten podwójny, pięknie wydany album podzielono na dwa akty. Wszystko zaczyna się w małym, prowincjonalnym miasteczku na głębokim południu USA w 1970 roku; i choć nie pada jeszcze nazwa grupy, to wszyscy i tak wiedzą o kim mowa. Jest to po prostu lekko ubarwiona i nieco zakamuflowana historia Lynyrd Skynyrd, a tym samym historia całego tragicznego Południa. Album znakomicie oddaje i muzycznie i tekstowo klimat tamtych czasów i tamtych miejsc. Drive By Truckers skutecznie obala też mit o waśni, która jakoby miała miejsce między Ronniem, a Neilem Youngiem. „... on napisał Southern Man i Alabamę i zaadresował to oczywiście do nas, wszystkich ludzi z południa. A my odpowiedzieliśmy mu Sweet Home Alabama. I to wszystko. To był raczej żart. Uwielbiamy Younga i Ronnie go uwielbiał, a Neil zawsze serdecznie wyrażał się o nim. Cholerna prasa rozdmuchała to do rozmiarów kolejnej wojny Północ – Południe...” Tak więc gitarzyści i wokaliści Patterson Hood i Mike Coley oraz Earl Hicks, Rob Malone i Brad Morgan przez parędziesiąt minut snują tę legendę Południa; zakręconą, pełną sprzeczności i paradoksów. Głównym pomysłodawcą i twórcą repertuaru Opery jest Patterson Hood, który przysłał mi to arcydzieło rockowej prostoty. Wręcz ascetyzmu. Hood wielokrotnie powtarzał, że nie chodziło mu o odtworzenie klimatu muzyki Skynyrd. Z tym nawet nie próbował się zmierzyć. Miał swą własną wizję znanej całemu światu historii. Muzyka jest stonowana, utrzymana raczej w wolnych tempach. Trafia lepiej, kiedy słucha się jej ciszej. Bezkonfliktowo rodzą się nowe tematy i wiodą rozmarzonego słuchacza do końca. Nie ma tu wirtuozerskich popisów. A jednak całość urzeka. Prostotą? Melancholią za minionym? Tekstami? Po trosze tym wszystkim. Jednoznacznie nie da się tego zdefiniować. Ale jest tu wszechobecny klimat muzyki drogi i ta specyficzna, jedyna w swoim rodzaju nostalgia bagiennego Południa USA.
Ciśnie się do głowy obraz drewnianego Hell House – chaty, gdzieś na bagnach południowego Jacksonville, gdzie pierwsze akordy do Freebird zagrał Allen Colins. Tam był początek. Czy Southern Rock Opera jest podsumowaniem tamtej epoki? Byłaby pięknym epitafium należnym siódemce zabijaków. Ale myślę, że ten rozdział tak naprawdę zamknął się wraz z ubiegłoroczną śmiercią kolejnego muzyka Skynyrd, basisty Leona Wilkesona; i Drive By Truckers idealnie uchwycili ten moment. Nie muszę tej płyty polecać. Tytuł mówi aż nadto. Ale jeśli już uda wam się to zdobyć, na długo odstawicie całą resztę.
Paweł Michaliszyn
TWÓJ BLUES NR 9 CZERWIEC 2002

[margo]

[Michał]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Tami]

[nano]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Urbi]

[RafałS]

[malin1982]

Kurcze.. od dawna czytam wpisy na forum, w szczególności dotyczące tego bandu. Lynyrd Skynyrd to fenomen, ich muzyka po prostu rządzi w moim życiu, sercu, kocham tę kapelę. Zarówno jeśli chodzi o okres przed '77 jak i po (włączając R C B, twórczość Johnny'ego Van Zanta czy solowe projekty Johnny'ego i Donniego).

Najtrudniej zrozumieć mi 'atak' na to nowe wcielenie.. cóż.. może dlatego, że uwielbiam wokal Johnny'ego, szorstki, surowy z tą charakterystyczną chrypą. Nie wiem.. oczywiście.. to teraz inny zespół, to trzeba zrozumieć. Ale trzeba też zrozumieć, że kontynuują tradycje zespołu i podtrzymują pamięć o zespole.