Lynyrd Skynyrd

[posener]

[jaclit]

[Michał]

[ludwik]

[Maniol HIGHWAY]

Lynyrd Skynyrd

po woli to cover band tego prawdziwego starego zespolu niestety.

[Marciniasty]

[Maniol HIGHWAY]

[Marciniasty]

[Maniol HIGHWAY]

[Grześ]

[jaclit]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[alojz keta]

trudno się nie zgodzić z ty co piszecie, niemniej do Stuttgartu trza pojechać, bo być może bedzie to ostatnia okazja do obejrzenia trójki "oryginalnych Skynów" i ostatnia w ogóle okazja do posłuchania tej kapeli in live.
/cokolwiek się kryje obecnie pod tą nazwą/

[Pawel Freebird Michaliszy]

[ludwik]

[Michał]

[nano]

[andrzej.staszok]

[Michał]

[Michał]

[margo]

[Pawel Freebird Michaliszy]

Nostalgia , rebelia , wolność , przestrzeń , oryginalność , koloryt , zwyczajność , nadzwyczajność , przyjazń , najlepsza gitarowa armia świata , cud w postaci sola Allena Collinsa we Freebird - skowyt i płacz ptaków , uduchowienie , pogarda dla blichtru , dzikość i odwieczny smutek...normalność w zwracaniu sie do Boga i tragedia na bagnach MCComb...i ból ....i moje dorastanie , moja miłośc i moje rozstania , moje radości i osobiste tragedie....
moje zniewolenie i wolność , wierność zasadom - jeden za wszystkich - wszyscy za jednego , miłość do wiatru i slońca...a Freebird..??? coz ..to juz hymn , rockowa modlitwa...pieśń kolejnego pokolenia ktore mowi NIE schematom...
oto MÓJ LYNYRD SKYNYRD....wyłącznie mój...
Nano..jesli slyszysz we Freebird łomot to juz sie do tego nie przekonasz...Nie znoszę zasady ..że może po setnym słuchaniu wejdzie ..NIE WEJDZIE...to COŚ czujesz albo i nie...na ma środka..niestety...
mam 49 lat , więc od 31 lat jestem z NIMI..albo lepiej zabrzmi ONI są ze mną...i tak juz zostanie...
...................................
Niżej moje trzy/ z wielu innych / noty o NICH z cyklu Magia Białego Poludnia z kwartalnika Twój Blues:

LYNYRD SKYNYRD – One More From The Road
Cóż ja mam napisać o swym ukochanym zespole i ukochanej płycie z gatunku live? Cóż mam napisać, żeby zachować jako taki obiektywizm? Ale jak zachować obiektywizm, gdy serce podpowiada coś zupełnie innego.
Po tym koncercie pisano – „modlitwa w Fox”. Swoiste magnum opus rockowego (czy tylko?) zespołu. Szczyt formy i punkt ponad który wznieść już się nie da. Podczas trzech lipcowych nocy 1976 roku Lynyrd Skynyrd wzniósł się na wyżyny swych możliwości.
Ale zanim magia zaczęła działać, zespół napotkał po drodze poważne problemy. Brakowało trzeciego gitarzysty; Ed King jeszcze przed albumem Gimme Back My Bullets opuścił Lynyrd Skynyrd, a na koncertach brak trzeciej gitary miał pierwszorzędne znaczenie. I w końcu dziewczyna z chórku towarzyszącego zespołowi, Cassie Gaines zaprosiła na wspólny jam swego brata Steve’a z zespołu Crawddady. Legenda mówi, że spotkali się w maju 76 roku w starym klubie w Kansas City. Gaines przygotowany na odgrywanie sprawdzonych numerów został postawiony pod murem. Na setkę, niemal w drzwiach musiał zagrać słynny T For Texas – Jimmiego Rodgersa. I po chwili reszta wiedziała, że oto mają przed sobą ten trzeci, brakujący element układanki. Dano mu dwa miesiące na opracowanie całego materiału Lynyrd Skynyrd. Spotkali się raz jeszcze w czerwcu i to chyba właśnie wtedy Allen Collins zrozumiał, że oto ma godnego partnera do gitarowych dialogów.
Od dłuższego już czasu Skynyrd przygotowywał się do wydania płyty koncertowej. I właśnie teraz zapadła ta decyzja. Produkcją zajął się sam Tom Dowd (Allman Brothers Band). Wymyślono już tytuł – One More For From The Road, który szybko zmieniono przekreślając wyraz For; w oryginalnej pisowni tak to wygląda na płycie. Tym jednym z drogi okazał się gitarzysta Gary Rossington, który uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu. Zanim jeszcze spotkali się na scenie Fox Theatre w Atlancie, zamówienia na ten krążek spowodowały, że jeszcze przed ukazaniem się w sprzedaży zmienił kolor na platynowy.
No i w końcu przyszedł ten pierwszy wieczór, gdy zachrypnięty Leon Wilkeson niewyraźnie krzyczy – wita was Lynyrd Skynyrd. I zaczęło się. Sztandarowo otwierający koncerty Skynyrd w ówczesnych czasach Workin’ For MCA z huraganowym aplauzem wielotysięcznej widowni. Dziesięć osób na scenie i nikt nikomu nie przeszkadza. Nie jestem muzykiem, więc moje kryteria doskonałości są nieco inne aniżeli fachowców od produkowania bluesowych i rockowych dźwięków. Genialnie jest już od początku; przede wszystkim błyszczą gitarzyści; fenomenalni, niezwykle inteligentnie uzupełniający się, a cudowna o nieco jazzowych inklinacjach sekcja rytmiczna sprawia wrażenie autentycznego monolitu. One More From The Road to szczególny przegląd twórczości tej legendy z Południa. Szczególny, bo przedstawiony na żywca, bez poprawek i nakładek; oczywiście bezbłędnie. To też niezwykle uduchowiony album. Naturalnością zachwyca do dzisiaj. Wszystkie utwory brzmią lepiej aniżeli ich studyjne odpowiedniki i każdy z nich zyskał w Fox Theatre dodatkowego kopa. I Ain’t The One, Saturday, Night Special, przecudowny Searching, nigdy nie publikowany w studio, rewelacyjny Travellin’ Man, Simple Man – wręcz rockowa modlitwa, Whiskey Rock A Roller, The Needle And The Spoon, najbardziej hard rockowy w zestawie Gimme Back My Bullets, przepiękny, niezwykle nostalgiczny Tuesday’s Gone z gościnnym udziałem harmonijki Sama McPhersona, klasyczny Sweet Home Alabama, żartobliwy Gimme Three Steps, brawurowy Call Me The Breeze autorstwa samotnika JJ Cale’a, T For Texas, pomnikowy Crossroads i na koniec najbardziej amerykański z amerykańskich, znak rozpoznawczy Skynyrdów, nazywany drugim hymnem USA – Free Bird. Nota bene, mam wiele bootlegowych koncertów Skynyrd z tym utworem, ale wykonanie z Fox Theatre jest po prostu skończenie genialne. Collins, Gaines i Rossington grają tak, jakby nie mogli się już zatrzymać, jakby brakowało już czasu...
Ta płyta to gitarowy majstersztyk. Nie znam drugiego takiego zespołu, gdzie trzech gitarzystów odgrywających w zespole równorzędne role darzy siebie takim szacunkiem. Każdy z nich jest równie ważny; każdy stosuje nieco inną technikę, a przecież bez żadnego z nich, TEN ZESPÓŁ nie zabrzmiał by tak jak tu, w lipcu 76 roku w Atlancie. I nigdy później lepiej już nie zabrzmiał (myślę o reaktywowanym LS). Mówi się, że dzisiejszy wokalista Lynyrd Skynyrd – najmłodszy z rodziny Van Zantów - Johnny, śpiewa równie dobrze jak jego nieżyjący brak Ronnie. Ale wystarczy posłuchać fragmentu jakiegokolwiek utworu z tej płyty, a w lot pojmiecie jak wielka dzieliła ich przepaść. Charyzmatyczny Ronnie był oryginalnym i niepowtarzalnym stylistą, zaś Johnny jest po prostu tylko świetnym rockowym wokalistą. W tamtym Lynyrd Skynyrd doszukacie się wszystkiego: bluesa, rocka, country, boogie, funky i co wam jeszcze przyjdzie do głowy, a wszystko zagrane bez dłużyzn; z prawdziwą bożą iskrą. Przede mną leży oryginalny, amerykański, podwójny egzemplarz tej płyty. Zawiera pięć utworów więcej aniżeli jego pojedynczy, europejski odpowiednik, z którego bezlitośnie wykrojono Travellin’ Man, Simple Man, T For Texas i Gimme Back My Bullets. Simple Man z tego koncertu znajdziecie na składankowym Legend. Z kolei do pełnej wersji amerykańskiej dodatkowo dołożono drugie wykonanie Sweet Home Alabama. Pikanterii wydaniu europejskiemu dodaje fakt, że w spisie muzyków zabrakło pianisty Billego Powella, a Gary Rossington jak wynika z okładki nie jest gitarzystą, a właśnie klawiszowcem. I śmieszno i straszno. Sam już nie wiem. Dla mnie to płyta na bezludną wyspę. Czy muszę ją polecać?
Paweł Freebird Michaliszyn

MCA Records USA
Skład: Ronnie Van Zant – śpiew
Allen Collins – gitara
Gary Rossington – gitara
Steve Gaines – gitara
Leon Wilkeson – bas
Billy Powell – instrumenty klawiszowe
Artimus Pyle – perkusja

Cassie Gaines – śpiew
Jo Billingsley – śpiew
Leslie Hawkins – śpiew

Produkcja: Tom Dowd

freebird@pawelfreebirdmichaliszyn.pl

Twój Blues / Magia Białego Południa – część piata/
..................................................................................

LYNYRD SKYNYRD –
SKYNYRD’S FIRST – THE COMPLETE MUSCLE SHOALS
Kolejna płyta o której chciałem Wam opowiedzieć to album wręcz kultowy. Nazwano go wiele lat temu Skynyrd’s First And Last. Wydany w 1978 roku, przez MCA amerykański analog z rozkładaną okładką i kolorowym albumem pełnym pięknych fotografii jest dziś jedną z najbardziej poszukiwanych płyt Lynyrd Skynyrd. Pierwsze wydanie wzbogacono o czarną, jedwabistą, żałobną opaskę. Parę lat później na rynek trafił CD. Wydany ubogo, nie mógł mierzyć się z oryginałem. W końcu Universal poszedł za ciosem i przy okazji remasterowanych wznowień wszystkich albumów Skynyrd również i TEN pięknie wyczyszczono z szumów i wydano w nowej szacie graficznej. Skynyrd’s First – The Complete Muscle Shoals Album to jakby zupełnie nowa płyta starego, dobrego Skynyrd. W 1978 roku dziewięć nagrań z sesji Muscle Shoals w Alabamie trafiło na wymieniony wcześniej First And Last. Tym razem słuchacz otrzymał pełen zestaw 17 nagrań zarejestrowanych podczas dwóch legendarnych już sesji zespołu w 1971 i 72 roku. Dodatkowego smaku całości dodaje fakt, że te unikalne nagrania powstały w lwiej części na dwa lata przed oficjalnym debiutem zespołu. Część z tych utworów trafiło do potrójnego boksu opisywanego już przeze mnie w Magii. Ale to przecież nie to samo. Mamy oto pełno wymiarowy album wypełniony historycznymi rarytasami.
Freebird – oryginalne demo tego klasyka zarejestrowane na przełomie czerwca i lipca 71 roku. Trudno o lepszy szkic zespołu. Słuchasz tego mając już teraz świadomość narodzin jednego z najlepszych bandów świata. Świetny mastering nie odebrał na szczęście nic z surowości tego nagrania. Na perkusji grał wtedy w Skynyrd Rickey Medlocke - obecnie gitarowa podpora zespołu, a prędzej lider świetnego Blackfoota. W 1975 roku partię basu dograł Ed King. One More Time znacie doskonale z albumu Street Survivors. Tu mamy oryginalną wersję demo z basistami Gregiem T.Walkerem (później Blackfoot) i Larrym Justromem (38 Special). Wersja nagrana bez fortepianu niewiele się różni od tej, która ostatecznie trafiła na ostatni album zespołu z Ronniem. Gimme Three Steps zarejestrowano na początku 72 roku. Również i tego dnia zabrakło w studio Billego Powella. Pojawili się już za to późniejsi członkowie pierwotnego składu perkusista Robert Burns i nieodżałowany Leon Wilkeson. Świetna, surowa wersja jednego z największych hiciorów buntowników z Jacksonville. Was I Right Or Wrong to jeden z moich ukochanych utworów LS. Znacie to nagranie z pierwszej edycji First And Last. Oczyszczone z dźwiękowych brudów brzmi wybornie. Wyraźnie słychać jak genialnym stylistą był Ronnie Van Zant; jak genialnie prowadził swój zespół. Po 1977 roku Skynyrd nigdy nie zbliżył się nawet do maestrii cechującej te stare nagrania. To prawda która boli... ale przecież prawda. Fragmenty 1991 i The Last Rebel otarły się co prawda o tę magię, ale młodszy Van Zant poprowadził i prowadzi zespół w zupełnie inną stronę. Dość biadoleń. Dodam jeszcze tylko, że w tym nagraniu Ed King nagrał parę lat później swoją gitarę, a dziewczyny Cassie, Leslie i Jo swoje głosy. Preacher Daughter to ten najsurowszy Skynyrd, z dodatkową partią gitary nagraną w 76 roku przez Waynego Perkinsa. White Dove – pieśń nad pieśniami. Setki razy śpiewana przy ogniu w Bieszczadach. W 78 roku nie znaliśmy angielskiego i nie rozumieliśmy słów... a była to przecież NASZA pieśń o miłości. Ciągle jest. Nieśmiertelne arcydzieło. Nieco ponad dwie minuty autentycznego wzruszenia. Ronnie oddał mikrofon Rickiemu, a ten wyśpiewał cały żal jaki może nagromadzić się w człowieku. Down South Jukin – balanga na głębokim południu i taka też muzyka. Z dźwiękową ścianą pięciu gitar i nosowym śpiewem Ronniego. Wino to jeden z najbardziej hard rockowych numerów Skynyrd. Znakomity, agresywny riff i krzyk-śpiew Ronniego... i fantastyczne solo Allena Collinsa. Jedna z pierwszych kompozycji LS i od razu southern rockowa perła. Simple Man – dla mnie najpiękniejsza pieśń Południa. Od zawsze. Ten zespół mógłby nagrać tylko to a i tak przeszedłby do historii. Simple Man z tej płyty to jeszcze nie balladowy dynamit z debiutu ale i tak łza się w oku kręci. Jest tu parę wokalnych drobiazgów które zniknęły później przed studyjną rejestracją. Tak czy owak to absolutny rarytas, nigdy nie publikowany. Trust sprawia wrażenie wstępnego szkicu. Odnoszę wrażenie, że rzecz finalnie mogłaby zupełnie inaczej wyglądać. Comin’ Home to kolejne arcydzieło. Zespół doskonale wiedział co chce powiedzieć. To chyba tutaj właśnie rodził się unikalny styl gry Billego Powella, rozpoznawalny później natychmiast. The Seasons – piękna, misterna pieśń Rickiego Medlocka. Z jego śpiewem i mandoliną to klasyczny skynyrdowski temat; i te dwie łkające gitary. Allen i Gary - subtelne początki oryginalnej stylistyki gitarzystów LS. Lend A Helpin’Hand – fantastyczny rocker z Ronniem i Allenem w rolach głównych. Chyba głównie z Allenem. Ten chudy drągal w tym utworze pokazał prawdziwe pazury. Fantastyczne, niezapomniane solo. Znak firmowy LS. Things Goin’ On – kochani, to jest właśnie klasyczny southern rock. Posłuchajcie sami. I Ain’t The One – klasyka. Tu w wersji demo. Oszczędniej i surowiej. Posłuchajcie uważnie jak śpiewa Ronnie. Każdy w lot zrozumie co miał na myśli Artimus Pyle mówiąc, że Skynyrd to Ronnie Van Zant. I nikt inny. You Run Around – pół na pół: dwie Czarne Stopy i dwóch rebeliantów ze Skynyrd. To demo nigdy nie trafiło na krążek. To samo dotyczy akustycznego Ain’t Too Proud To Pray zamykającego ten album. Jeszcze jednej smakołyk dla wielbicieli LS. Genialna płyta jednego z najważniejszych zespołów w burzliwej historii rocka. Kolejne potwierdzenie, że Skynyrd z Ronniem był zespołem niepowtarzalnym. Jedynym w swoim rodzaju. Jest na co czekać. Pozdrawiam.
Paweł Freebird Michaliszyn
freebird@pawelfreebirdmichaliszyn.pl
TWÓJ BLUES NR 14 JESIEŃ 2003
....................................................................................
LYNYRD SKYNYRD FREEBIRD – THE MOVIE.
Film – koncert. Bardziej koncert. Z genialnego występu Lynyrd Skynyrd na festiwalu w Knebworth Fair w Anglii. Byli u szczytu popularności. Ale już podczas poprzedniej wizyty w Europie, gdzie grali m.in. z The Who zorientowali się, jak bardzo entuzjastycznie są przyjmowani; jak niezwykle spontanicznie reagują fani na ich ostrą, dynamiczną i niezwykle urozmaiconą muzykę. W Knebworth mieli wystąpić jako support przed samymi The Rolling Stones. Przed nimi zagrali jeszcze CCR, Don Harrison Band i Hot Tuna. 21 sierpnia 1976 roku zebrało się na łąkach Knebworth ponad 260 tysięcy ludzi. Billy Powell wspominał, że był to chyba TEN dzień kiedy znaleźli się na samym szczycie. Moim zdaniem, teraz - patrząc z perspektywy czasu, wyszli wtedy na scenę i „pozamiatali” wszystko i wszystkich. Dosłownie. Stonesi wyszli po nich z prawie trzygodzinnym opóznieniem, kompletnie pijani. I chyba nie do końca zdawali sobie sprawę, że mogli by już tego dnia w ogóle nie grać. No, ale Rolling Stones to Rolling Stones. Można sobie tylko wyobrazić czegóż trzeba by dokonać po fenomenalnym Freebird, żeby rozruszać ponownie, znudzoną długim oczekiwaniem publiczność. Nie było wtedy zespołu, który potrafił by to przebić. Tak naprawdę to właśnie Freebird zakończył ten festiwal. Europę mieli u stóp. I wiedzieli o tym. Wyobraźcie sobie ogromną scenę w kształcie logo Stonesów. Potężny jęzor – wybieg. Na niebie szybujący samolot i parest tysięcy ludzi oczekujących magii; i błękitne niebo... i słońce... i wiatr; i Ronnie rzucający pewne siebie spojrzenia w ludzi. Ruszyli standardowym Workin’ For MCA. Tłum zafalował porwany klasycznym southern rockiem. Był to też pierwszy wielki występ Steve’a Gainesa, który dołączył do grupy na moment przed tą trasą. Cóż ja mogę o tym koncercie Wam napisać? Przecież to mój ukochany zespół w optymalnym składzie. Koncert wręcz wymarzony. Kiedyś, parę lat temu chwyciłem na MTV właśnie Freebird z tego występu. Po raz pierwszy ujrzałem TEN zespół w akcji. Celowo mówię TEN – bo z Ronniem. Wyraźnie odcinam się od tego co robią teraz. Niestety nic nie trwa wiecznie. Potrafię już jasno i bez lęku powiedzieć za Artimusem Pyle-Ten zespół przepadł w katastrofie lotniczej z idiotycznej winy niezrównoważonego pilota. Później były już tylko kalki. Parę udanych; reszta, szczególnie ostatni nieszczęsny Vicious Cycle nie do przyjęcia.
I A’int The One, Saturday Night Special, Whiskey Rock A Roller, cudowny Travellin’ Man i niezapomniany Searching. To jest to moje i tych, którzy kochają ten stary, niepowtarzalny repertuar. Różni się nieco materiał z płyty i DVD. Na przykład That Smell i What’s Your Name z płyty to rejestracja z występu z Asbury Park z 13 lipca 1977 roku, a świetne wykonanie Freebird wzięto z amerykańskiego koncertu z Oakland Alameda Conty Coliseum z 3 lipca 1977 roku. Bezsensowne posunięcie. Nic nie przebije tego wykonania z Knebworth. Mam na szczęście tę „angielską” wersję na nowozelandzkim wydaniu DVD. „Standardowe” wykonania Gimme Three Steps, Call Me The Breeze, T For Texas i Sweet Home Alabama to pędząca kipiel. Niezwykle malownicza. Wyraźnie widać jak wszystkim dyryguje Ronnie. To wódz. Porusza się po scenie niczym ojciec, w odpowiednim momencie wtrącający swoje trzy grosze. Bez niego rozpędzony, fantastyczny Allen Collins nie wiedziałby kiedy skończyć. Tak, ten koncert to czyste, rockowe szaleństwo. Jakby grali na próbie w Hell House na bagnach Jacksonville, a nie przed kilkuset tysięczną publicznością. Są też i momenty komiczne; najzabawniejszy to ten, kiedy Ronnie gestem przywołuje muzyków na przód sceny i wszyscy zahipnotyzowani improwizacją dołączają do niego, tylko nieszczęsny Leon Wilkeson w połowie drogi staje jak wryty. Prawie nim zakręciło – skończył mu się kabel.
Wspominali później, że spotkali tam cały wielki świat showbiznesu, m.in. Jacka Nicholsona, Paula i Lindę McCartneyów, Billego Prestona, Jona Andersona z Yes, Erica Claptona i muzyków z The Who. Dla wszystkich gwiazdą tego dnia był Lynyrd Skynyrd. Trzy lata później, w tym samym miejscu wystąpił Led Zeppelin. Po TYM Lynyrd Skynyrd nie było już śladu, a Led Zeppelin, jak się okazało, kończył już swój lot. I jeszcze jedno – zawsze szefem tej „bandy” był Ronnie, ale tego dnia rozbłysnęła najjaśniejszym blaskiem gwiazda Allena Collinsa. To był jego koncert. Ale to trzeba zobaczyć; chudy drągal ubrany w czerwony t-shirt i takież spodnie, był najbardziej widowiskową postacią tego letniego wieczoru. Knebworth Fair Festival to ostatni oficjalnie zarejestrowany europejski ślad po TAMTYM Lynyrd Skynyrd. Resztę historii znacie „...As Never Seen. As Never Heard. As Free As A Bird…” I to już nie wróci. Nigdy. Rok później legenda legła w szczątkach rozbitego Convair’a.
Dziesięć lat później stał się cud. W 1987 roku, w dziesiątą rocznicę wypadku i śmierci, Lynyrd Skynyrd reaktywował się. Tak naprawdę miała być to jedna, wspomnieniowa trasa. Johnny Van Zant wspominał, że kiedy Gary zaproponował mu trasę z odrodzonym Skynyrd, miał już podpisany kontrakt z Atlantic Rec. na swój drugi solowy album. Był niezdecydowany, ale kiedy pewnego dnia 1986 roku w Jacksonville wszedł do pokoju pełnego wszystkich tych, którzy przeżyli wypadek, decyzję podjął natychmiast. Jak mówił „...goście prosili mnie bym stał się częścią czegoś, co było dotąd ich życiem. Ronnie do końca był z Lynyrd. Zginął w zespole; zginął z zespołem; zasługiwał więc na to by kontynuować to co zaczął i w co tak bardzo wierzył /.../ no dalej mały bracie – jestem z ciebie dumny. Śpiewaj, śpiewaj i nie pozwól by legenda umarła...” Nazwali się Lynyrd Skynyrd Tribute Band. Do Rossingtona, Powella, Wilkesona, Kinga i Pyle’a dołączył przyjaciel Allena wyśmienity gitarzysta Randall Hall wybrany przez samego, sparaliżowanego już wtedy Collinsa by zagrac jego partie. Przy mikrofonie stanął oczywiście najmłodszy Van Zant. Pamiętam dzień, gdy przyjaciółka przywiozła mi z zachodu w 1987 roku ten podwójny analog. Southern By The Grace Of God. Stałem oparty o stary, kaflowy piec i ryczałem jak dzieciak. To niemożliwe; niewiarygodne. A jednak słowo stało się ciałem. DVD Freebird The Movie zawiera dodatkowo pełen materiał z tego wydawnictwa. Na CD znajdziecie tylko muzykę. W filmie narratorem jest sam Charlie Daniels – najbliższy przyjaciel Ronniego. Oprócz obszernych fragmentów koncertów z tej magicznej trasy są tu wywiady z żonami Ronniego i Steve’a, z rodzinami Garego, Leona, Eda i Ronniego. Traficie na zapisy prób, a także na parę ujęć z samym Ronniem. Szczególnie piękne jest to, gdy rozmawia z dziennikarzem w łodzi na środku jeziora, łowiąc ryby. Pojawia się też Leonard Skinner. Nauczyciel. Kiedyś znienawidzony, dziś sławny dzięki grupie prześladowanych przez siebie wyrostków. Świetny dokument, genialny w prawdzie. Genialny w wystraszonych oczach Johnniego, kiedy przyszło mu się zmierzyć z muzyczną legendą zmarłego brata. Trasa ruszyła we wrześniu 87 roku, a Johnny dalej nie miał siły i odwagi aby wyjść na scenę i zaśpiewać Freebird. Nie śpiewał więc tego. Śpiewała publiczność. Jest jeden moment w tym dokumencie... porażający; kiedy przyjaciele z grupy wwożą na scenę przykutego do wózka inwalidzkiego Allena Collinsa. Niezdarnie macha ręką do publiczności i w blasku odprowadzającego go światła wyjeżdża ze sceny. Jakąż tragedię przeżywać musiał u schyłku swego krótkiego i burzliwego życia ten genialny muzyk...
To świetny koncert, ale brak mu energii tamtego Skynyrd. Niestety. I nie pomogą goście, a jest ich tu sporo m.in. Steve Morse, Charlie Daniels czy Jeff Carlisi z 38 Special. To JEST Lynyrd Skynyrd. A jednak...
Łza w oku jednak i tak się zakręci, gdy przychodzi moment kiedy młodziutki Johnny jednym tchem wymienia wszystkich tych których już nie ma, a publiczność jednogłośnie krzyczy – chcemy FREEBIRD. Wiesza więc Johnny kapelusz brata na statywie mikrofonu i znika ze sceny. Dalej wszystko toczy się już samo. Wolniej, oszczędniej... I smutniej. I parę tysięcy gardeł śpiewających ten jedyny w swoim rodzaju hymn Południa. Tribute By The Grace Of God to też jedna z najpiękniejszych okładek grupy. Idealnie wręcz oddaje klimat muzyki, którą zawiera krążek. Billy Powell powiedział później „...właśnie wtedy podjęliśmy decyzję – róbmy to dalej. Na każdym koncercie mieliśmy komplet publiczności. Nie zdawaliśmy sobie sprawy z rozmiarów sukcesu – dopóki nam się nie ziścił...”
Pawel Freebird Michaliszyn
TWÓJ BLUES NR 17 LATO 2004

i może jeszcze to..

Rossington Collins Band – Zwycięzcy i Przegrani…


Anytime, Anyplace, Anywhere...

Jedna z najlepszych płyt zaklętego kręgu southern rocka. Jedna z najpiękniejszych i najdojrzalszych. Pełna definicja stylu. Ale to długa historia. Nierozerwalnie związana z Lynyrd Skynyrd. Ale nie tylko... To również parę innych pięknych wydarzeń.
Ten zespół nie miał prawa zaistnieć. Nie w tym czasie i nie w tym składzie. A jednak zaistniał. Zapisał się w historii southern rocka na dobre. Dwa albumy. Dwa świetne albumy z których pierwszy to prawdziwe arcydzieło. Jest naturalny i czysty jak najprawdziwszy debiut. A przecież debiutem nie był. Powstał z bólu i z łez... jak Feniks. Raz jeszcze wzbił się do lotu, który tak koszmarnie przerwał los. Nikt nie wierzył w to przedsięwzięcie. Nie mogło się wydarzyć... Bez Ronniego ten zespół nie miał racji bytu. Tak myślano. A i chyba sami muzycy, którzy przeżyli katastrofę samolotu bali się nazwy Lynyrd Skynyrd. Nie szafowali nią. Nazwali się Rossington Collins Band. Prosto i zrozumiale. Wszyscy i tak doskonale wiedzieli o co idzie. Ta płyta w analogowej postaci trafiła w 1980 roku do mego przyjaciela. Jakże ważny był to dla nas czas. Przez wieki całe nie była moją własnością, choć i tak wiedziałem, że prędzej czy później trafi na moją półkę w moim pokoju. W końcu trafiła. Trzeszczała już lekko. Płyta po przejściach. Dla mnie do tej pory to jeden z najważniejszych albumów; z wielu powodów bliski szczególnie. Anytime, Anyplace, Anywhere z trzema dymiącymi nagrobkami na okładce i powstającym z ognistych popiołów Feniksem – Freebirdem. Dziewięć utworów. Dziewięć muzycznych podróży w skynyrdowski pejzaż. Dziewięć wspomnień czegoś, co już nigdy nie powróci. Jakżeż misternie skonstruowano tę płytę. Ileż w niej prostoty i szlachetności... Na pewno zupełnie inny byłby kolejny album Lynyrd Skynyrd – wspominał Gary Rossington – niczego nie zakładaliśmy wchodząc do studia, to grało w nas. Byliśmy narzędziem; żadna z płyty Skynyrd nie powstawała w ten sposób. I choć w każdym z nas był żal, to równocześnie było też ogromne pragnienie udowodnienia sobie, że jeszcze mnie stać na wyduszenie z siebie, z instrumentu paru dźwięków. To w sumie cichy i pokorny album. Nie spodziewaliśmy się, że odniesie taki sukces...
Odniósł sukces. Ogromny. Przez sześć miesięcy 1980 roku widniał w pierwszej dwudziestce najlepszych. Przez moment zajmował trzecią pozycję. Biorąc pod uwagę czas w którym powstawał i zalewającą media nowofalową lawinę Anytime, Anyplace, Anywhere obronił się znakomicie. A przecież nie wymyślono tu niczego nowego. Ot, zwykła sobie muzyka rockowa. Niezwykła w swej zwyczajności. Dla fanów Skynyrd to jedna z ich najlepszych płyt, a przecież ta nazwa nie pojawia się tu w ogóle. Spotkali się dwa lata po wypadku, w październiku 1979 roku. Gary Rossington, Allen Collins, Leon Wilkeson i Billy Powell. Zbyt dużo razem przeszli, by zapomnieć o przeszłości. Czasu nie można już cofnąć. Pewien rozdział zamknięto bezpowrotnie (tak się wtedy wszystkim wydawało). Ale byli artystami w pełni twórczych sił, dlaczego więc nie spróbować? Nikt wtedy nie myślał jeszcze o reaktywowaniu Lynyrd Skynyrd, choć Stany huczały od plotek. Podobno zaśpiewać miał sam Gregg Allman. Podobno. Wiele domysłów towarzyszyło powstawaniu tej płyty. Ciągle działający fan club Lynyrd Skynyrd przeprowadził listowną ankietę kto miałby zająć miejsce Ronniego? Zespół zaskoczył wszystkich. W Rossington Collins Band zaśpiewała kobieta. Prawie nie znana. Wyrwano ją z chórku towarzyszącego grupie 38 Special. Nazywała się Dale Krantz. Stwórca obdarzył ją głosem nieprzeciętnym. Przybrudzony chrypą od razu przywodził na myśl nie żyjącą już Janis Joplin. Ale Dale śpiewała potężniej. Wyraźnie słychać, że to rogata, rockowa dusza. Idealnie wpisała się w zespół jakby stworzony dla niej; dodała mu energii i siły nie zabierając ani krzty romantyzmu, tak ukochanego w muzyce Skynyrd. Artimus Pyle nie chciał w tym uczestniczyć ale polecił przyjaciołom świetnego perkusistę Dereka Hessa. Brakowało jeszcze tylko trzeciej gitary. Przyjęty do grupy Barry Harwood dolał jeszcze oliwy do ognia. Znakomity slidedzista przydał brzmieniu większej zadziorności. Brzmieli jak Skynyrd, co wydawało się oczywiste, a jednak coś ich wyróżniało dzięki charyzmatycznej wokalistce i nowemu gitarzyście. To był już pełen zespół, świadomy oczekiwań fanów. Jak mówił Rossington - muzyka popłynęła sama. W 1980 roku wytwórnia MCA świętująca pogrobowe sukcesy w sprzedaży kolejnych płyt Lynyrd Skynyrd- First And Last i Gold And Platinum ochoczo przystała na wydanie tej płyty. Zarobili wszyscy, a najwierniejsi fani nie wierząc własnym uszom zastygli przy gramofonach. Ten album nie ma słabych miejsc. Nie ma mielizn. Grają jak natchnieni. Od pierwszego Prime Time po kończący całość Sometimes You Can Put It Out. Ileż to łez radości przyniósł mi ten krążek. Świat znowuż tchnął rockowym romantyzmem. Grupa nostalgicznych buntowników powróciła. W Three Times As Bad jest taki moment… króciutki… delikatny jak łopot skrzydeł motyla, kiedy Billy Powell szkicuje klawiaturą fortepianu fragmenty Tuesdays Gone i Freebird. Krótka to chwila; ledwie chwyta się myśl, cień myśli, że to już kiedyś było. Najprawdziwsza magia. Genialny blues; genialnie zaśpiewany przez Dale. Zresztą to właśnie przyszła żona Garego Rossingtona błyszczy tu najjaśniej. Ileż serca włożyła w tę płytę; w każdą jej kompozycję. Ileż dramatyzmu jest w jej głosie, w jej śpiewie. Prowadzi zespół od utworu do utworu: agresywny Don’t Misunderstand Me, leniwy One Good Man, równie piękne Opportunity i Getaway czy zabójczo rockowe Winners And Losers... czegokolwiek bym jeszcze nie napisał to i tak będzie mało; trzeba to usłyszeć i poczuć. Dla prawdziwego fana Lynyrd Skynyrd to wymarzony album. Jeden z najlepszych w gatunku. Dla mnie rzecz bezcenna jak Second Seasons Point Blank, debiut Skynyrd, dwójka Zeppelin czy Life Before Insanity Gov’t Mule. Smutna to płyta, ale przecież inna nie mogła być. Nie byłaby taka naturalna. Najgorsze miało jednak nadejść. Koniec 1981 roku był zarazem początkiem najgorszego okresu w krótkim życiu Allena Collinsa. Kiedy gotowy był już materiał na kolejny album , umiera żona Allena - Katy. Drugi album Rossington Collins Band zawiera przejmującą dedykację Allena. I takąż muzykę. Wbrew okrutnemu losowi zatytułowano ją This Is The Way. Jak się wkrótce okazało , wymieniona w tytule droga kończyła się życiowym urwiskiem. Piękny album. Naturalna konsekwencja poprzedniego. Na prawdziwe wyżyny wznieśli się tu dwukrotnie: w przecudownym Tashauna i zadziornym Fancy Ideas. I już dla tych dwu kompozycji trzeba tę płytę mieć. Jest to też ostatni album Rossington Collins Band. Chwilę później Gary Rossington opuścił z żoną przyjaciół by założyć swój własny zespół. Nastawała era pop rocka w rodzaju Foreigner, Journey czy Toto. Pierwsza płyta zespołu Rossington znalazła się niebezpiecznie blisko wyżej wymienionych nie interesujących nas trendów. W 1983 roku zespół o swojsko brzmiącej nazwie Allen Collins Band nagrał wyborną płytę Here, There And Back. Przez koneserów southern rocka jest to jedna z najbardziej poszukiwanych dziś płyt CD. W wersji kompaktowej ukazała się wyłącznie w Japonii, najprawdopodobniej w minimalnym, próbnym nakładzie. Trafiła w końcu i do mnie. Ale więcej miejsca poświęcę jej w przyszłości. To przecież ostatni album na którym można usłyszeć grę Allena Collinsa. Jego tragedia rozpoczęła się w październiku 1977 roku a skończyła w styczniu 1991. Opowiem wam kiedyś tę historię. Obiecuję...
Paweł Freebird Michaliszyn
TWÓJ BLUES NR 12 WIOSNA 2003

[Pawel Freebird Michaliszy]

ach ..niech bedzie jeszcze i to..
Debiut Van Zant...

VAN ZANT
Było ich trzech; do 1977 roku. Dokładniej – było ich trzech do późnego wieczora 20 października 1977 roku. Ten najstarszy ostatnie tchnienie wydał na bagnach Gillspere, zmiażdżony szczątkami rozsypującego się samolotu. Wraz z jego śmiercią, na długie lata jeden z najpiękniejszych rozdziałów amerykańskiego rocka został zamknięty. Było ich trzech: Ronnie, Donnie i Johnny. W takiej kolejności. Wiele lat prędzej widywano całą trójkę nad wodą, w starych dokach, na północy Jacksonville. Godzinami siedzieli z wędziskami w rękach i z uwagą słuchali najstarszego, bo cudnie opowiadał o muzyce. Właśnie z kumplami z klasy założył zespół. Trzykrotnie zmieniano mu nazwę i w końcu stanęło na dziwnie brzmiącym Lynyrd Skynyrd. O znienawidzonym nauczycielu również im opowiadał. Miał długie włosy i stawał się już lokalną gwiazdą. Trzy lata później był już gwiazdą pierwszej wielkości, a nazwa Lynyrd Skynyrd przyciągała na koncerty dziesiątki tysięcy fanów. Byli z niego dumni. Był przecież ich bratem. Pokazał im prawdziwą muzykę...
I nagle, gdy coraz śmielej zaczynali podążać jego śladem, wczesnym rankiem 21 października 1977 roku dowiedzieli się, że już go nie ma. Free Bird roztrzaskał się o ziemię. Zostało ich dwóch: Donnie i Johnny i szary Chevy zaparkowany z tyłu ogrodu i ceglasta droga do portowych doków, gdzie do dziś szukają wspomnień.
Chwilę po śmierci Ronniego Van Zanta, Donnie założył swój wymarzony zespół. Na pierwszych dwóch albumach niemal bliźniaczy do Lynyrd Skynyrd. Nazwał go 38 Special. Dziś to już southern – rockowa legenda..
Najmłodszy Johnny również stanął przy mikrofonie swego własnego zespołu. Nagrali kilka nie zawsze udanych albumów. Ale początki nigdy nie są łatwe...
W 1987 roku pewnie nie do końca wierząc w sukces stanął przy mikrofonie odrodzonego Lynyrd Skynyrd. Brakowało mu jeszcze odwagi... Często podczas wykonań „Free Bird”, zawieszał na statywie stary kapelusz brata i schodził ze sceny. Czuł się tylko zastępcą; do 1991 roku, do momentu gdy reaktywowany Skynyrd nagrał swój pierwszy, studyjny album. I wtedy w Berlinie, w Eisporthalle widziałem go na scenie po raz pierwszy. Był już prawdziwym wokalistą, prawdziwego Lynyrd Skynyrd. I jest nim do dzisiaj. Donnie i Johnny; raz po raz ich muzyczne drogi krzyżowały się. W 1998 roku na dłużej, na pełną sesję do nowej płyty. Dojrzeli do tego, by uwolnić się od bolesnych wspomnień, by zapisać je w muzycznym pamiętniku zatytułowanym „Brother To Brother”. Firmowali ten rewelacyjny album własnym nazwiskiem VAN ZANT. Próżno na nim szukać stylistyki Lynyrd Skynyrd i 38 Special, a jednak echa twórczości obydwu kapel są tu obecne. Nie ma tu odjazdowego kwilenia trzech skynyrdowskich gitar; nie ma rozpędzonej sekcji rytmicznej 38 Special. Zapytacie, cóż więc takiego jest, że zachwyca. Jest szorstki, męski śpiew i są cudowne melodie. Jest soczyste, rockowe brzmienie i mnóstwo hammondów... i jest jeszcze cała ta historia, którą właśnie kończycie czytać; i ciemne zdjęcie tych dwóch nad wodą. Wpatrzeni w drugi brzeg jakby kogoś oczekiwali...
Jedenaście rockowych pieśni, które urzekają prostotą i pięknem. Jedenaście rockowych pieśni, których na szczęście nie zobaczycie w MTV. To muzyka dla wtajemniczonych, a Wy właśnie część tej tajemnicy poznaliście.
Paweł Freebird Michaliszyn
TWÓJ BLUES NR 9 CZERWIEC 2002

[andrzej.staszok]

Paweł , to co napisaleś powyżej ( o swoim ulubionym, ukochanym zespole) , to mistrzostwo świata w wyrażaniu myśli , uczuć , odczuć, tej tajemniczej głebi , która schowana jest między wierszami. Nie każdy, (w tym i ja) potrafi uzasadnić dlaczego lubi to i tamto , często mówimy , że jest to " coś" , Ty potrafisz ująć to " coś " w słowa... , za to Cię lubię, szanuje i poważam.
Pozdrawiam serdecznie z wyrazami szacunku Andrzej Staszok

[Pawel Freebird Michaliszy]

[nano]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[margo]

[margo]

[Pawel Freebird Michaliszy]