Blues Traveler - North Hollywood Shootout

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Michał]

[Joe Dalton]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Joe Dalton]

[karambol]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[paul david]

[Matragon]

[Robert007Lenert]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[paul david]

[Michał]

[Matragon]

[sawyer]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Michał]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Michał]

[Matragon]

[paul david]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[RafałS]

A ja pozwolę sobie wrócić do Purplowego offtopica (z góry kajam się przed adminami i moderatorami).

Matragon: to że Gillan ostatnio skrzeczy na koncertach wynika moim zdaniem z tego, że:

1) forsował głos w okresach kiedy tęgo popijał
2) zawsze śpewał wysoko a statystycznie widzę, że takie głosy starzeją się szybciej i gorzej. Podobny efekt wystąpił u Steve'a Walsha z Kansas.
3) partie wokalne purpurowych klasyków są po prostu piekielnie trudne

Panie Pawle: z tym, że Purple zjadają własny ogon zupełnie się nie zgadzam.

1) Era Morse'a przyniosła ogromne zmiany stylistyczne: skręt w stronę rocka amerykańskiego, więcej lekkości i radosnej zabawy, mniej dramatu i patosu. Nowe są też akcenty celtycko-folkowe i rapowanki Gillana.

2) Zmiany widać też w ramach ostatnich czterech płyt studyjnych. Purpendicular i Abandon mocno bazowały na gitarowych riffach, na ostatniej płycie gitara schodzi często na drugi plan. Dużo większa rola klawiszy i basu. Airey ma nieco inny styl grania niż Lord mimo, że odkupił od niego i odrestaurował Hammonda. Lord brzmiał bardziej biało (klasycznie), Airey ma więcej pierwiastków czarnych: funku i bluesa.

3) Ewolucja Purpli jest tak wyraźna, że nie jestem pewien, czy można ich jeszcze (w wersji studyjnej) nazwać grupą hardrockową. Ich muzyka coraz bardziej stanowi fuzję wielu gatunków, ze szczególnym uwzględnieniem tych "czarnych". Właśnie dlatego niektórzy fani, od nich odchodzą.

Podsumowując - mam wrażenie Panie Pawle, że gdyby DP rzeczywiście zjadało własny ogon, to piałby Pan z zachwytu nad ich płytami. A właśnie ewolucji w nielubianym przez Pana kierunku nie umie im Pan darować. Mi ten kierunek odpowiada bardzo i świetnie się bawię ich kolejnymi krązkami. Ta beztroska, finezja, przerzucanie się pomysłami instrumentalistów. Te błyskotliwe solóweczki, ta dbałość o własne, charakterystyczne brzmienie klawiszy. Czytałem wywiad z Aireyem, który opowiadał ile wysiłu włozył w odremontowanie Hammonda i jak go uwielbia. To słychać. Czysta radość wspólnego muzykowania panów w wieku około-emerytalnym, którzy niczego już nie muszą udowadniać i kolejne albumy nagrywają dla własnej satysfakcji. Uwielbiam ich za to.

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Michał]

[Michał]

[RafałS]

Dzięki Michał.

A wracając do Blues Travelera: najwyraźniej dla muzyków lepiej żeby o nich mówili źle, niź nie mówili wcale. Bo negatywne opinie PFM i Daltona rozpoczęły dyskusję, która ostatecznie skłoniła mnie do zakupu kilku płyt Blues Travelera, które wcześniej znałem tylko pobieżnie.

Moje wnioski - ich pierwsze płyty - świetne - zgoda, ale potem też nie było źle. Ostatnio słucham Straight On Till Morning i bardzo podobają mi się te dynamiczne piosenki i zagęszczone aranżacje. Oni mają ładne melodie i własne, natychmiast rozpoznawalne brzmienie zawdzięczane szalonej wirtuozerii i manierze wokalnej Poppera i nietypowej jak na jam band sekcji rytmicznej.

Mam wrażenie, że dopiero niedawno się pogubili i jest jeszcze nadzieja, że się odnajdą. Żeby tylko zaczęli znów grać swoje i przestali chodzić na smyczy producentów to będzie dobrze.