autor: Adam Węgrzynowicz » kwietnia 19, 2008, 10:32 am
ANIMALS
Grupa powstała w Newcastle-upon-Tyne w Anglii w 1963 r., gdy wokalista Eric Burdon (ur. 11.05.1941 r. w Walker-on-Tyne, Anglia) dołączył do miejscowej grupy rhythm'n'bluesowej The Alan Price Combo. W skład The Animals weszli: Alan Price (ur. 19.04.1942 r. w Fatfield w Anglii; fortepian), Hilton Valentine (ur. 22.05.1943 r. w North Shields w Anglii; gitara), John Steel (ur. 4.02.1941 r. w Gateshead w Anglii; perkusja) oraz Chas Chandler (właśc. Bryan James Chandler, ur. 18.12.1938 r. w Heaton w Anglii; bas). Valentine grał wcześniej z The Gamblers, natomiast Burdon i Steel wspólnie występowali w jazz-bandach uniwersyteckich; Burdon grał na puzonie, a Steel - na trąbce. Swymi hałaśliwymi i ekscytującymi występami zwrócili wkrótce uwagę kilku impresariów ze świata show-businessu. Legenda rhythm'n'bluesa Graham Bond polecił ich swemu menedżerowi Ronanowi O'Rahilly'emu i wkrótce zespół stał się gwiazdą słynnego klubu A-Go-Go w Newcastle. Pewnego wieczora wystąpili razem z Sonny Boyem (Rice Millerem) Williamsonem (album z nagraniem tego koncertu ukazał się w 1977 r.). Pod koniec 1963 r. przenieśli się do Londynu i stali się nieodłącznym elementem kolorytu klubów muzycznych, które mnożyły się tam jak grzyby po deszczu. Po podpisaniu kontraktu z producentem Mickiem Mostem zadebiutowali żywiołowym nagraniem „Baby Let Me Take You Home” (nową wersją bluesowego standardu Erica Von Schmidta „Baby Let Me Follow You Down”, spopularyzowanego przez Boba Dylana), które stało się znacznym przebojem. Ich kolejna produkcja miała okazać się pamiętną i kontrowersyjną zarazem. Była to trwająca cztery i pół minuty piosenka o domu publicznym w Nowym Orleanie, którą wytwórnia płytowa Columbia wstępnie odrzuciła jako zbyt długą do prezentacji w radiu. „House Of The Rising Sun” (ludowy temat) zaraz po wydaniu na singlu - w czerwcu 1964 r. - dostał się na szczyty list przebojów na całym świecie i sprzedał w liczbie kilku milionów egzemplarzy. Połączenie nieskomplikowanego wstępu Valentina na gitarze z przenikliwym dźwiękiem organów Price'a świetnie dopełniał bardzo dojrzały, burzący krew w żyłach wokal Burdona. W ciągu następnych dwóch lat The Animals wylansowali siedem kolejnych dużych hitów po obu stronach Atlantyku. Warto choćby wspomnieć o pamiętnej, pełnej dramatyzmu wersji piosenki „Don't Let Me Be Misunderstood”, spopularyzowanej przez Ninę Simon, która ukazała się na singlu w styczniu 1965 r. Na stronie B znalazł się autobiograficzny utwór „Club A Go-Go”. Muzycy potrafili w sposób niezwykle trafny dobierać materiał na swoje płyty, a wiele z ich przebojów zawierało prowokujące do refleksji teksty, od pełnego bólu „I'm Crying” po oddającą frustrację i beznadziejność wielkiego miasta kompozycję Cynthii Weill i Barry'ego Manna „We Gotta Get Out Of This Place”. Ich albumy zawierały poruszające interpretacje klasycznych utworów Chucka Berry'ego, Sama Cooka, Jimmy'ego Reeda czy idola Burdona, Raya Charlesa. W listopadzie 1965 r., tuż po ukazaniu się singla „It's My Life” i występie w Polsce, z grupy odszedł Price (rzekomo cierpiał na aerofobię), którego zastąpił Dave Rowberry z Mike Cotton Sound. Burdon do dziś utrzymuje, że odejście Price'a spowodowane było nabyciem przez niego lukratywnych praw do publikacji „House Of The Rising Sun”, co dało mu zabezpieczenie finasowe. Zespół w nowym składzie zadebiutował w lutym 1966 r. singlem „Inside Looking Out” (kompozycją Johna i Alana Lomaxów), po czym formację opuścił Steel, zastąpiony przez perkusistę The Nashville Teens - Barry' ego Jenkinsa (ur. 22.12.1944 r. w Leicester w Anglii). W 1967 r. Burdon i Valentine całkowicie pogrążyli się w muzycznej i narkotycznej psychodelii, co wyalienowało ich z reszty grupy (która preferowała stary dobry alkohol) i doprowadziło do jej rozpadu. Chandler odkrył fenomen Jimiego Hendrixa i został jego menedżerem. Burdon zachował prawo do nazwy zespołu i natychmiast pojawił się na rynku jako Eric Burdon And The Animals (później Eric Burdon And The New Animals). Nowa formacja odniosła większe sukcesy w USA, gdzie osiadła na stałe. Zespół flirtował tam z brzmieniem Zachodniego Wybrzeża, przejmując manierę miejscowych grup z tego okresu. Oddają to świetnie słowa piosenki „San Franciscan Nights”: „Stroboskopowych świateł blask tworzy sny, ściany drżą i umysły też, w ciepłą noc w San Francisco”. Swoje fascynacje Burdon zawarł też w piosence „Monterey”, będącej zręczną apologią Festiwalu Muzyki Pop w Monterey w 1967 r. (na którym zagrała m.in. grupa The Animals).Wśród nowych współpracowników Burdona znalazło się wielu ciekawych muzyków: John Weider (ur. 21.04.1947 r. w Londynie; gitara/organy/skrzypce), Danny McCulloch (ur. 18.07.1945 r. w Londynie; bas/śpiew) i Tom Parker (organy), szybko zastąpiony przez Vica Briggsa (ur. 14.02.1945 r. w Twickenham; organy/bas/gitara/fortepian). W 1968 r. na miejscu Briggsa i McCullocha pojawili się Zoot Money (właśc. George Bruno, ur. 19.08.1942 r. w Bournemouth w Anglii; organy/bas/fortepian/śpiew) i Andy Summers (właśc. Andrew Somers, ur. 31.12. 1942 r. w Poulton Le Flyde w hrabstwie Lancashire w Anglii; gitara) - późniejszy gitarzysta The Police.
Poskromiony Burdon pisał teraz introspektywne i refleksyjne teksty, choć wielu spośród jego fanów nie zaakceptowało nowego kierunku proponowanego przez muzyka. W czasie występów na żywo zaczęły się pojawiać długie improwizacje, których krótsze wersje można odnaleźć na albumach Winds Of Change, The Twain Shall Meet, Everyone Of Us i Love Is. W grudniu 1968 r. zespół definitywnie rozpadł się. Co ciekawe, grupa dwukrotnie reaktywowała się w pierwotnym składzie, w 1977 i 1983 r., by za każdym razem nagrać nowy album. Oba spotkały się jednak z obojętnością słuchaczy. W czasie retrospektywnego tournee w 1983 roku donoszono, iż Valentine gra na gitarze tak niepewnie, że trzeba było nająć nowego gitarzystę prowadzącego.
Wpływ The Animals na muzykę lat 60. był znaczący, a chwilami ich popularność zagrażała nawet Beatlesom i Rolling Stonesom. Utwór „The House Of The Rising Sun” dał im muzyczną nieśmiertelność i zapewne będzie regularnie wznawiany.
Albumy: The Animals (1964), Animals On Tour (1965, wydany tylko w USA), Animal Tracks (1965), The Most Of The Animals (1966), Animalization (1966, tylko w USA), Animalisms (1966), Eric Is Here (1967, solowy album Burdona wydany tylko w USA), Winds Of Change (1967), The Twain Shall Meet (1968), Everyone Of Us (1968), Lave Is (1968), Give In Newcastle '63 (1976, nagrania z koncertu w 1963 r.), The Animal,s And Sonny Boy Williamson (Live!) (1977, nagrania koncertowe z 1963 roku), Before We Were So Rudely Interrupted (1977), The Ark (1983), Rip It To Shreds (Greatest Hits Live) 1984).
Wybrane kompilacje: The Best Of The Animals (1966, tylko w USA), The EP Collection (1989), The Complete Animals (1990), Tracking' The Hits (1990).
Adam Węgrzynowicz
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń