Do nabycia tej płyty skłoniło mnie nagranie "It's a Pity", którego wysłuchałem w audycji radiowej Andrzeja Matysika.
Interesują mnie nieznani wykonawcy grający w ulubionym przeze mnie stylu. Zdarza się, że debiutanckie płyty są najlepszymi w karierze niektórych artystów - liczę na to, że tak nie będzie w przypadku The Bluesers.
Ta kanadyjska grupa ma raczej rodzinny charakter, trzech jej członków nosi nazwisko Cotton: basista John, jego 16-letni siostrzeniec Mike grający na perkusji oraz 13-letni syn Chris - gitarzysta. Wspierają ich: śpiewający gitarzysta Mike Branton i harmonijkarz Alishan (Alex) Hagopian.
Grupa udowadnia, że w tej muzyce różnice wieku nie decydują o efektach działalności artystycznej.
Wszystkie zarejestrowane na płycie kompozycje są napisane przez The Bluesers.
Trzeba podkreślić, że - jak napisano na okładce - wiodącym gitarzystą jest Chris Cotton: jego gra zaskakuje, to bardzo utalentowany małolat.
"It's a Pity" to pierwsze nagranie na płycie i już początkowe dźwięki wprawiają w dobry nastrój. W tym utworze najwięcej ma do zademonstrowania harmonijkarz. Nieco wolniejsze "Harder Look at You" potwierdza walory wokalisty i daje możliwość wysłuchania atrakcyjnych gitar. "AC Boogie" to zgodnie z tytułem bardziej skoczne nagranie - pierwsze z trzech instrumentalnych na tej płycie, w którym zarówno harmonijka jak i gitara mają główny udział w popisach. "The Bottom" to wyborny kołyszący blues, w którym docenimy rasowe brzmienie grupy; jest tutaj nieco drapieżne solo gitarzysty - warto tego posłuchać z uwagą. Piąte nagranie "Funk Thing" to również instrumentalny numer w stylu zgodnym z tytułem, ale w średnim tempie. W wolnym kawałku "By Your Bedside" nie bierze udziału harmonijka, ale są atrakcyjne solówki gitary, w których chyba 13-latek nie tracąc szacunku dla starszych znowu demonstruje skłonności do mniej skrępowanego grania. Na uwagę zasługuje gra perkusisty, który nie nadużywa werbla. "E Jam" to kolejny instrumentalny kawałek - ciekawie zaaranżowany, nastrojowy, można w nim doszukać się powiązań z twórczością Hendrixa, którego duch jakby czuwał nad tą kompozycją - to nagranie skojarzyło mi się ze znakomitą wersją "Who Knows", którą usłyszałem 4 listopada 2006 roku na rozpoczęcie drugiego dnia Jimiway Blues Festival. "E Jam" kończy oficjalną - ujętą spisem - część tego wydawnictwa, ale na koniec usłyszymy jeszcze raz "The Bottom" w innej aranżacji.
Udany debiut, dobra płyta - szkoda, że taka krótka.
