Jimi Hendrix

[agrypa]

[agrypa]

https://www.youtube.com/watch?v=ISvVZIhy-70

Pod linkiem

A purely instrumental affair, alternately dated as 1968 or 1970, this studio material is among the most intriguing unreleased pieces of either performer. The lineup is listed as Jimi Hendrix (guitar), Steve Winwood (piano), Chris Wood (flute), Rick Grech (bass), and Jim Capaldi (drums), but the actual lineup of these recordings is uncertain. Only Hendrix is identifiable with certainty. The overall sound resembles Traffic, and the piano and flute parts seem particularly recognizable as Steve and Chris, respectively. The music on this cd consists of jams that, in contrast to Traffic's usual melodic sensibilities, range from minor key to almost atonal structure. Some of the magic of the "Voodoo Chile" session is also evident on this recording. The jams sound basically spontaneous, organized around particular keys with shifting tempos, and lack a distinct song structure. None of them sound like they were even intended to have vocal parts. For the most part, the piano and drums drive the rhythms while the guitar and flute solo. The extraordinary aspect of the recording is the complementary interplay between Jimi and Chris. While Jimi builds upon driving vamps that eventually erupt into molten solos, Chris counterbalances with his usual delicate, mellowing flute. The result of this collaboration is at least interesting, and sometimes magical. Unlike other Hendrix jam sessions, Jimi seems to have a lot of respect for Traffic and doesn't fully dominate the proceedings, which makes the session perhaps unique to both entities. This bootleg CD consists of three jams of excellent quality studio recordings. The insert states that the session "was recorded at an unknown place in the late 60′s". Credits are Jimi Hendrix (guitar), Chris Wood (flute and saxophone), Jim Capaldi (drums), and Steve Winwood (organ). In the book Jimi Hendrix: Electric Gypsy (1995), by Harry Shapiro and Caesar Glebbeek, the well researched discography section lists the CD as released in late 1990, and recorded in 1968 or 1969.

[agrypa]

https://www.youtube.com/watch?v=K3K8t6wKjdg

Data sie nie zgadza. Jak widac jest to londynski Marquee Club, a 18 i 19 marca zespol gral w Club Star w Hamburgu. To powyzej to granie w Marquee 2 marca, gdzie zespol zagral dwa kawalki dla TV BBC. Potem rowniez dwie piosenki zagrali The Who. Program byl promocja singli ktore mialy sie wkrotce pojawic (Experience 17 marca) Nie jest to znowu takie nadzwyczaj "rare" Telewizja sfilmowala i potem trafilo do paru fimow o Jimim.

[Cold Lady]

[agrypa]

...

[agrypa]

http://images67.fotosik.pl/468/f28570be7ed74463med.jpg

Wladku, poratuj

26 stycznia premiera filmu na DVD, wiec "trafi pod strzechy" O ile trafi, bo recenzje wszedzie fatalne. Nawet opinie uzytkownikow Amazona raczej mocno sa zniechecajace. Recenzja w "Blues Magazine" zaczyna sie tak: " Zbyt wiele konfuzji i zadnej ulgi, gdy ogladacie ten kulejacy biograficzny portret rokowego bozyszcza" Rezyserowi i autorowi scenariusza, Johnowi Ridleyowi, obrywa sie z kazdej strony. Kathy Etchingam twierdzi ze film jest stekiem wymyslow niewiele majacych wspolnego z rzeczywistoscia. Roger Mayer, ktory budowal "gitarowe pedaly" dla Hendrixa, zarzuca tworcom filmu zupelny brak konkretnej pracy nad dokumentacja. Mowi iz nikt nawet nie usilowal skonsultowac sie z zyjacymi jeszcze osobami, ktore znaly Hendrixa i byly swiadkami, lub bohaterami zdarzen o ktorych film probuje opowiedziec. Na pewno nie ulatwilo mister Ridleyowi zadania to iz firma Janie Hendrix juz na wstepie odmowila wszelkiej wspolpracy. Mogl sie jednak troche bardzie postarac zarowno on, jak i cala ekipa. Andre Benjamin, odtworca glownej roli wlozyl sporo pracy w to by wcielic sie w role Hendrixa. Pracowal nad tym wiele godzin i pare rzeczy udalo mu sie niezle. Do perfekcji dopracowal specyficzny akcent i przeciagajacy gloski sposob mowienia Jimiego. Pracowal tez nad sylwetka. Niestety przesadzil. Za duzo tu jakania sie, za duzo powloczenia nogami. Ludzi nieco bardziej obytych z "ikonografia" Jimiego mocno to drazni. Nie pomogla tez aktorowi mialkosc scenariusza. Wiekszosc czasu Hendrix spedza siedzac na krzesle. Jedyna scena gdy okazuje wyrazne emocje to scena z rozmowa telefoniczna Kathy. (Pani Etchingam twierdzi ze nigdy takiej sytuacji nie bylo) Caly film mocno zalatuje sztucznoscia. To co moglo byc duza atrakcja filmu, lezy zupelnie. Watki obyczajowe (specyficzny slang, narkotyki itp.) sa w filmie pokazywane czesto ale nieudolnie. Zupelnie nie ma atmosfery swingujacego Londynu. Na dokladke sceny londynskie krecone byly w Dublinie, co wydaje sie kompletnym nieporozumieniem. Kasting tez filmu nie ratuje. Jedyna chyba w miare dobra rola to zagrana przez Imogen Poots, Linda Keith. Grana przez Hayley Atwell Kathy, tez jest moim zdaniem, miejscami do zniesienia, choc sama pani Etchingham zjechala aktorke niemilosiernie. Ale to by bylo na tyle. Reszta jest okropna. Eric Clapton, grany przez Danny'ego McColgana, jest tutaj jakims nadetym dupkiem w niczym nie przypominajacym Derka. Postac Keitha Richardsa grana przez Ashleya Charlesa, to jedno wielkie nieporozumienie. Ten twardy, zaprawiony we wszelakich potyczkach londynski zabijaka jest tu jakims znerwicowanym wiecznym strachajla. Nie bardzo wiem co rezyser chcial pokazac. Jimi przeciez podbil Londyn i pozniej Ameryke, a w filmie jakos cicho o wielkim sukcesie pierwszej plyty czy o Bag o'Nails na przyklad. Zabawne sa proby pokazania czegos na skroty. Jedna z nich rozbawila mnie serdecznie. Zapewne mister Ridley dowiedzial sie ze Jeffery byl niemilym typem i postanowil to jakos widzom uzmyslowic. Jest wiec w filmie troche dziwnie wklejona scena, gdzie M. Jeffery rzuca nozami w garnitur wiszacy na drzwiach. Mimo mojego, czasem fanatycznego, kolekcjonowania wszystkiego co Jimiego dotyczy, tego filmu chyba jednak nie kupie.


Andre Benjamin jako Jimi Hendrix.

[Dziadek Władek]

[Cold Lady]

Na filmwebie ma ocenę 5.7/10, na imdb 5.6/10. Widząc takie oceny, ja sobie ten film zupełnie odpuściłam, ale Twoja recenzja mnie zaciekawiła i teraz to nawet bym zobaczyła, żeby się przekonać, czy naprawdę ten film jest aż tak kiepski.

[agrypa]

[agrypa]

Acha, bylem w kinie na samym poczatku, bodajze dzien po premierze. Sala byla pelna, co w UK jest wielka rzadkoscia. Jednak polowa publicznosci nie dotrwala do konca, co w sumie tez jest miazdzaca recenzja.
Ciekawe ze na naszym forum tak malo o tym filmie.....

[agrypa]

https://www.youtube.com/watch?v=_7G7KlgCTFQ

[agrypa]

Caly koncert Berkeley 1970. Moze ktos bedzie mial ochote posluchac. Ja lubie ten koncert (to byl moj pierwszy Blu-ray ) Szkoda wielka ze ten youtubek tylko audio

https://www.youtube.com/watch?v=cnxDcOKBY5c

[agrypa]

http://images66.fotosik.pl/470/c5bff4cd7c06ccecmed.jpg
znowu sie trzeba Wladkowi poklonic z prosba o zdjecia

Ostatnim wystepem The Hendrix Eksperience w 1967 roku byl udzial w wielkim widowisku nazwanym "Christmas on Eatrh Continued". Ta wielka swiateczna impreza miala miejsce 22 grudnia w London Olimpia. Obok The Experience zagrali Eric Burdon and The Animals, The Who, Pink Floyd, Soft Machine i inni ktorych widzicie na plakacie powyzej. To mial byc wielki multimedialny show i obok koncertow byly tez pokazy filmowe i happeningi artystyczne. Jedni uwazaja ze bylo to ostatnie wielkie wydarzenie brytyjskiego undergroundu, inni utrzymuja ze chodzilo tylko o nabicie kasy. Cale gigantyczne, wielogodzinne widowisko bylo filmowane, ale na video,pozniej DVD trafily tylko dwa kawalki z wystepu zespolu Hendrixa. Nie wiadomo gdzie przepadly pozostale nagrania.


I kolejny fragment wspomnien Mitcha

" Pamietam ten "Christmas on Earth" bardzo dobrze. Nie jest to zbyt mile wspomnienie. Przed koncertem personel zaczal nadmuchiwac taka ogromna poduche, ktora byla pozniej czescia wystroju. W czasie gdy ja pompowali, kilku z nas postanowilo usiasc sobie na tym ustrojstwie. To bylo wielkosci malego basenu i gdy ja napompowali znalezlismy sie osiem stop nad ziemia. Jakos stracilem rownowage i spadlem. Uderzylem bardzo mocno glowa o betonowa podloge. Powinienem wtedy wyladowac w szpitalu, bo ewidentnie mialem wstrzasnienie mozgu. Nie powiedzialem o tym nikomu i zagralem caly koncert, ale chyba nigdy nie czulem sie az tak niekomfortowo w czasie wystepu. To byl nasz ostatni gig w 67. Pierwsze koncerty w 68 zagralismy w Szwecji i wtedy pojawily sie pierwsze problemy z Jimim. Normalnie byl takim nieustepliwym wojownikiem. Show musial sie odbyc, chocby sie niebo walilo na ziemie. W Szwecji zaczelo sie dziac cos niedobrego. Musielismy nawet odwolac jeden koncert. Jimi nigdy nie pil wiele. Unikal mocnego alkoholu. Jesli sie jednak napil, bywalo ciezko. Szczegolnie whisky miala na niego fatalny wplyw. W Goethenburgu pojechalismy po koncercie do hotelu. Nie wydarzylo sie nic nadzwyczajnego. Ludzie dobijali sie do drzwi, ale tak bylo wszedzie. Jednak Jimi z jakiegos powodu pil tej nocy. Obudzila nas awantura. Jimi ostro szarpal sie z kims, kto usilowal wejsc do jego pokoju. Noel, Gary Stickels i ja wyszlismy z pokojow, by sprawdzic co sie dzieje i uspokoic sytuacje. Wzialem Jimiego do mojego pokoju, wobec czego on zaczal proby zdemolowania pomieszczenia. Niezbyt mu to wychodzilo, tym bardziej ze przeszkadzalem jak tylko moglem. Noel przyszedl z pomoca i udalo nam sie wystawic szalejacego Hendrixa na korytarz. Musialem go troche, bardzo niesmialo, palnac, ale bardziej go to zdziwilo niz przestraszylo. W koncu udalo nam sie ulozyc go na podlodze i usiasc na nim. Niestety Jimi uszkodzil okno w moim pokoju i wezwana przez hotel policja aresztowala go. Mysle ze okazalo sie to najlepszym wyjsciem z sytuacji. Pracowalismy naprawde ciezko i solidnie przez ponad rok i bylismy juz totalnie wykonczeni. W sadzie oskarzyli Jimiego. Kazali mu zaplacic za szkody i nakazali pozostac w Szwecji przez tydzien w ramach zwolnienia warunkowego. To bylo to czego i on i my potrzebowalismy. Odpoczac. Ale pozniej znowu mielismy pecha. Nie moglismy sie dostac na zaden samolot, bo lotniska byly zasypane sniegiem. Zajelo nam dwie doby dotarcie do Anglii promem".
Mitch Mitchell "The Hendrix Experience"


The Hendrix Experience i The Soft Machine 22grudnia 1967 rok.

Wszystkim zagladajacym do Hendrixa radosnych i pelnych pieknej muzyki swiat

[Dziadek Władek]

[agrypa]

Opisane przez Mitcha zdarzenie mialo miejsce 4-tego stycznia 68 roku w hotelu Opalen. Podobne incydenty, w calej karierze Jimiego, mozna zliczyc na palcach jednej reki. Hendrix byl naprawde spokojnym facetem. Znamienne ze pozniej, w mediach i notce policyjnej, mowi sie o alkoholu i dragach. Zdziwilo to rowniez Mitcha, ktory podkresla ze Jimi zwyczajnie przesadzil z whisky. Zadnych narkotykow nie bylo. Kolejnym, choc malo istotnym bledem, w raporcie policyjnym jest informacja ze Jimi zdemolowal swoj pokoj, a wszak byl to pokoj Mitcha. Byla tez w tym raporcie informacja iz posciel w pokoju Hendrixa byla poplamiona krwia, ale za to nikt do sadu nie wzywa. Mysle ze policjanci chcieli dodac dramatyzmu w urzedowej literaturze A trzeba bylo, bo nie byla to imponujaca demolka. Chodzilo jedynie o jedno okno. Szyby byly cale, tylko nieco zarysowane i troche uszkodzona framuga.

[agrypa]

Monika Dannemann "The Inner World of Jimi Hendrix"

Skonczylem wlasnie lekture tego dzielka i.....coz, dziwna to ksiazka. Chcialem ja miec glownie ze wzgledu na obrazy Moniki Dannemann, o ktorych sporo wczesniej czytalem. Faktycznie w ksiazce jest ich sporo, ale to wynik ponad dwudziesto- letniej pracy pani Dannemann nad wizerunkiem Hendrixa. Talentu nie mozna Monice odmowic, ale wrazenie bardzo dwoiste. Niektore obrazy moga sie podobac, inne bardzo sa bliskie kiczu. Sama lektura ksiazki tez dostarcza bardzo dziwnych, podwojnych wrazen. Z jednej strony wrazliwa artystka pokazuje wewnetrzny swiat Jimiego, jego spirytualne wierzenia i osobista filozofie, z drugiej strony Dannemann mocno chce pokazac jak bliska wiez laczyla ja z Jimim. Nie sadze by Jimi chcial byc tak obnazany. Czuje sie w tym jak bardzo starannie Monika plotla pajecza siec w ktorej mial znalezc sie Jimi.
Po smierci Hendrixa Monika nawiazala kontakt z rodzina i "robila" za prawie wdowe.

A wszak latwo na podstawie wspomnien innych, bliskich Jimiemu osob wyciagnac wnioski dalekie od tego co pani Monika sugeruje. Na koncu ksiazki spory cykl zdjec zrobionych przez Monike w ogrodzie domu przy Notting Hill w Londynie, dzien przed smiercia Hendrixa.
To zdjecie zrobil Jimi

Bardzo szeroko opisuje tez Monika okolicznosci Smierci Hendrixa, jednak w porownaniu z analizami innych autorow ta jej relacja wyglada dziwnie sztucznie i budzi sporo watpliwosci.

Pierwsze spotkanie Moniki z Jimim. Styczen 1969.
Kilka obrazow Moniki (Tytuly autorki)


Ja jestem toba

http://images67.fotosik.pl/482/3857a8c86450e09fmed.jpg
Randka w innym swiecie. Wladku


Voodoo child


Beam me up, Jupiter

[agrypa]

Jimi planowal namalowanie obrazu, ktory chacial zatytulowac "Krzyz". Mysle ze zwyczajnie brakowalo mu czasu by malowac. Naszkicowal pomysl

i poprosil Monike o wykonanie

Krzyz.

Powinno byc w pionie, ale mam serdecznie dosc komunikatu ze obrazek jest za wysoki.

[Dziadek Władek]

[agrypa]

Jestes nieoceniony Wladku. Dzieki Jak Ci sie podobaja obrazy pani Dannemann?

[Dziadek Władek]

[agrypa]

[Zdzisław Pająk]

[agrypa]

Zapomnialem napisac iz autorem wstepu do ksiazki jest Uli Jon Roth, gitarzysta Scorpions i maz Moniki Dannemann.

[agrypa]

[agrypa]

Czesc

http://images68.fotosik.pl/481/22997ac5e267dbffmed.jpg

http://images69.fotosik.pl/482/0aa8076106d431d0med.jpg

"Obrazki mogą mieć maksymalną wysokość 600 pikseli". psiakrew, jak ja kocham ten komunikat (trzeba klikac w linki, sorry)

Przez przypadek mam dwa egzemplarze Blu-ray "Jimi Plays Berkeley" Jesli ktos ma ochote na ten film i jego odtwarzacz "widzi" blureje, prosze o adres na pw. Wysle ( oczywiscie bez zadnych zoobowiazan) Co prawda rozmow tu tyle co muzyki, ale film wart ogladniecia.

[Dziadek Władek]

[Dziadek Władek]

[agrypa]

[agrypa]

W maju 1967 roku zespol rozpoczal prace nad drugim albumem "Axis: Bold as Love" Sesje nagraniowe byly wcisniete miedzy koncerty i album mimo intensywnej pracy byl gotowy dopiero w pazdzierniku. Album spelnil oczekiwania zespolu. Byl zdecydowanie rozny od pierwszej plyty. Kilka utworow bylo juz znane z koncertow a "Spanish Castle Magic" i "Little Wing" cieszyly sie juz spora popularnoscia. Pod czujnym okiem Chasa Chandlera i przy stosunkowo ubogim osprzetowaniu w Olimpic Studio, metoda nagrywania niewiele sie roznila od pierwszej plyty. Jednak zespol zbuntowal sie i z wydatna pomoca Kramera i Meyera nagral plyte ktorej brzmienie zadowolilo tak Jimiego jak i Mitcha i Noela.

Kolejny fragment wspomnien Mitcha.

" Nie podeszlismy do "Axis" tak jak do pierwszego albumu. Nie musielismy sie tak spieszyc. Czasu do nagrania bylo zdecydowanie wiecej. Mielismy sporo materialu, ktory moglismy nagrac, ale jak zawsze, wszystko sprawdzalismy w studio. Jedne kawalki sie sprawdzily, inne nie. Kilka musialo odpasc. Poczatkowo Chas (Chandler) pilnowal interesu po swojemu i Experience pracowali na zasadzie "dziekuje, prosze nastepny kawalek". Jednak presja byla duzo mniejsza i czulismy sie w Olimpic calkiem fajnie. W pewnym momencie wszystko sie zmienilo. Zobaczylem jak Jimi potrafi pracowac, gdy pragnie zrealizowac swoje koncepcje. Kapnalem sie ze Hendrix ma wszystko w glowie i swietnie wie co i jak ma brzmiec. To bylo niesamowite. Eddy Kramer swietnie zrozumial czego Jimi oczekuje i byl sklonny do eksperymentow takich jak np. fazzing. Potrafil to tez odpowiednio ustawic. Chandler byl calkiem zadowolony, ale nadal marudzil na temat budzetu, zysku i przebojow. Noel nigdy nie lubil spedzac czasu w studio i czesto urywal sie nam do pubu. Jimi i ja pracowalismy sami i wcale nam to nie przeszkadzalo. Noel mogl przyjsc kiedykolwiek i dograc bas. Nic nowego. Standard. Tak sie z nim pracowalo. Roger Meyer, ktory wczesniej zbudowal fuzzboxes dla Jeffa i Jimmiego (Beck i Page) zaczal konstruowac specjalne urzadzenia dla Hendrixa, by Jimi mogl uzyskac dokladnie takie brzmienie jakie chcial. Wszystko zaczelo sie ukladac inaczej jak przy pracy nad pierwszym albumem. Wtedy ani Noel ani ja nie mielismy nic do gadania w sprawie brzmienia. Chas nagral to i wymiksowal praktycznie sam. Nawet Jimi mial bardzo niewiele do powiedzenia w sprawie brzmienia. Mial swoja koncepcje, ale Chas i tak postawil na swoim. Jednak kiedy slucham tego teraz, jestem pelen uznania dla Chandlera. Zrobil znakomita robote, majac do dyspozycji taki sprzet, jaki byl wtedy dostepny. W drugim albumie Jimi zaczal sie odnajdywac a i my, Noel i ja, chcielismy miec wplyw na to jak brzmielismy. Chas zrobil to, co wcale nie bylo dla niego proste. Ustapil. Jimi i Chas mieszkali wtedy razem, mieli wspolne wydatki i byli wspolzalezni finansowo. Mysle, ze to moze prowadzic do napiec w kazdej relacji. To napiecie ujawnilo sie w czasie gdy konczylismy prace nad "Axis: Bold as Love". Ja chcialem zdecydowanego brzmienia perkusji. Chcialem by byla instrumentem istotnym w brzmieniu albumu. Pierwszy raz tak solidnie pracowalem przy swoich bebnach, a to wymagalo sporo czasu i pracy w studio. Cierpliwosc Chasa zaczela sie zdecydowanie wyczerpywac, ale Jimiego zafascynowaly moje koncepcje i w koncu postawilismy na swoim. Mnostwo muzykow wpadalo na nasze sesje nagraniowe. Jednym z nich byl Brian Jones. Jimi zawsze mial bardzo serdeczny stosunek do niego. Nie wiem kiedy spotkali sie po raz pierwszy. Prawdopodobnie Brian wpadl na ktores z naszych pierwszych gran w Seven and A Half Club. Od samego poczatku mocno sie zaprzyjaznili i dosc czesto spotykali. Bardzo lubili pobrzdakac sobie na gitarach, ale nigdy nie wystapili razem na scenie. Rolling Stones pracowali w Olimpic przewaznie od trzeciej po poludniu do trzeciej nad ranem. My zaczynalismy o 9. Brian czesto mocno spoznial sie na ich sesje, lub nie chcialo mu sie pracowac ze Stones. Wpadal wtedy do nas. Podczas gdy sprzet byl rozkladany Brian gral na roznych, czesto egzotycznych instrumentach. Kiedys slyszalem sitar. To zawsze byla tylko zabawa. Nigdy z tego nic konkretnego sie nie narodzilo. (Szkoda ) To byla naprawde solidna przyjazn. Jimi bardzo bolesnie przezyl smierc Briana. Jedna z rzeczy, ktora wynikla z tego sasiedztwa, bylo to ze Mick Jagger zaprosil mnie do grania w Rock 'n' Roll Circus. Zagralem wtedy z Erikiem Claptonem, Keithem Richardsem I Johnem Lennonem. Nie jestem pewien czy to nagranie trafilo kiedys na plyte lub video. (Trafilo) Keith zagral na basie i byl calkiem niezly w te klocki. Eric Clapton na gitarze. No kto moglby chciec wiecej?! Wszyscy oni byli faworytami Jimiego i moimi. John Lennon rowniez. Zagralismy kawalek Johna "Yer Blues". Od lat bylem wielkim fanem Lennona, ale po raz pierwszy mialem okazje z nim pograc. Swietny glos, fajna gitara. Mam nadzieje, ze on cieszyl sie z tego grania tak jak ja.
Mitch Mitchell "The Hendrix Experience"



O Rock 'n' Roll Cirkus napisalem "male conieco" w temacie "Kamieniolom" (na stronie 2)

[Zdzisław Pająk]

Co do opisanej przez Agrypę na podstawie książki Mitcha Mitchella, przyjaźni Briana Jonesa z Jimim.
Po raz pierwszy, jak twierdzą biografowie Hendrixa, Brian zobaczył go w nowojorskiej dyskotece Ondine 2 lipca 1966, gdzie Jimi występował ze swoim zespołem "Jimmy James & The Blue Flames". Jones był chyba jedynym Stonesem, któremu ten występ się spodobał, zwłaszcza zaś interpretacja zagranego wtedy przez Jimiego bluesa Muddy Watersa "Two Trains Running". Po przybyciu do Anglii Jimi był gościem Stonesów, gdy w studiu "Olympic" 16 listopada 1966 nagrywali swoją piosenkę "Ruby Tuesday", a parę dni później - 25 listopada Brian siedział wśród widzów w klubie "Bag O'Nails", gdy trio "Jimi Hendrix Experience" dało fantastyczny koncert. W londyńskim klubie "7 and 1/2" przy Whitehorse Street, który wspomina w swej opowieści Mitch Mitchell, Jimi (wraz z Mitchem i Noelem, czyli "Jimi Hendrix Experience") zagrał po raz pierwszy dopiero w styczniu 1967 (dokładnie 9 stycznia, tego samego dnia na brytyjskie listy przebojów "wszedł" pierwszy singiel Hendrixa "Hey Joe" - na miejsce 41 lub 48, tutaj różne są dane podawane przez historyków).
A potem Brian zapowiedział Jimiego na festiwalu w Monterey... ale to już zupełnie inna historia.
Agrypo - Najlepszego