autor: Adam Węgrzynowicz » czerwca 15, 2010, 9:40 pm
Ted Hawkins Ocean Front Walk - Los Angeles
wiedziałem od początku podałem odpowiedz żeby nie blokować zagadek
HAWKINS, TED
Właśc. Theodore Hawkins Jr., ur. 28.10.1937 r. w Biloxi w stanie Missisipi (USA). Jest raczej nowoczesnym pieśniarzem niż bluesmanem. Jego repertuar obejmuje popularne przeboje, standardy country i folk, utwory soulowe oraz kompozycje własne. Dorastał przy muzyce gospel, a w wieku 12 lat od miejscowych muzyków poznał podstawy gry na gitarze w otwartym stroju C (zwanym też „Vestapol”). Obecnie gra z taką siłą, że dłoń musi chronić rękawiczką. Jako chłopaka zamknięto go w poprawczaku, spędził też kilka lat w więzieniu. W latach 50. opuścił dom i znalazł się w Chicago, potem przebywał w Nowym Jorku, Pensylwanii, New Jersey, a w końcu osiadł w Kalifornii. W 1966 r. dla hollywoodzkiej wytwórni Money nagrał singel zawierający utwóry „Baby” i „Whole Lot Of Women”. W 1971 r. producent Bruce Bromberg dostrzegł go grającego na ulicy i w 1972 r. zrealizowali razem album. Hawkins dalej występował na ulicach, szczególnie w okolicy Ocean Front Walk w Kalifornii. Ten aspekt jego kariery udokumentowano na płycie Venice Beach Tapes, nagranej jak na ironię w Tennessee w 1985 r. Album Happy Hour wzmocnił pozycję artysty, w szczególności w Wielkiej Brytanii, gdzie posiada spore grono wielbicieli. Mimo „wiejskiego” charakteru występów, pod względem wokalnym Hawkins wiele zawdzięcza swojemu idolowi Samowi Cooke'owi i wybitnym stylistom soulowym lat 60. Przede wszystkim jednak pozostaje jednym z najznakomitszych współczesnych interpretatorów muzyki z nutą melancholii.
Albumy: Watch Your Step (1972), On The Boardwalk. The Venice Beach Tapes (1986), Happy Hour (1987), Dock Of The Bay. The Venice Beach Tapes II (1987), I Gove You Too (1989).
Kompilacje: The Best Of Venice Beach Tapes (1989), The Next Hundred Years (1994).
Ostatnio zmieniony czerwca 15, 2010, 10:02 pm przez
Adam Węgrzynowicz, łącznie zmieniany 1 raz
Adam Węgrzynowicz
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
Bohater był naprawdę wyjątkowym artystą, pozostał wierny ulicznemu muzykowaniu do samego końca. Jego stylu nie da się porównać do nikogo innego. Można by rzecz ze to akustyczny soul-blues. Wokalnie....niszczył wszystkich.
( też pianista poniekąd )