Okolice Bluesa

Podtytul tej bardzo interesujacej plyty "Blues-Modern/Electric.

Nie miałam odwagi zamieścić tej płyty Znam i polecam wszystkim odważnym


Skoro o odwadze mowa, to może Black Keys ?
Nowe spojrzenie na stare przemyślenia ?
Znam eksperta - Kubę Chmiela

Ja mogę jedynie polecić " rewolwerek " - piękne rzemiosło dwóch, młodych panów .
W całości poświęcona pamięci Juniora Kimbrougha




Znam "prawie" wszystkie ich płyty, polecam jedynie tą w/w
Nie to,że inne są złe, wręcz przeciwne , tylko, czy się jeszcze mieszczą ? (okolice OB)

Bez wątpienia "Chulahoma" to jedyna płyta The Black Keys wypełniona w 100% bluesem, choć są i takie, które zawierają mnóstwo bluesowych patentów. Śmiało można tu zaliczyć debiut:

Głębokie nawiązania do muzyki R.L. Burnside'a i T-Model Forda.

Kolejne dwie płyty to już klimaty bardziej rockowo-grungowe, choć z powodu wytwórni Fat Possum można się nieźle pomylić. Wszędzie bowiem słychać bluesa i drobne nawiązania do twórczości wyżej wymienionych.

Zmiana wytwórni na Nonesuch spowodowała zmiany kosmetyczne w brzmieniu. Poczuć można było delikatnie falę brytyjskiego współczesnego rocka. Jak zwykle kapela się obroniła, choć coraz mniej już w tym było bluesa. Muzyka jednak na ogromnym poziomie.

A ostatnia płyta to już prawdziwa perełka .

The Black Keys zrewolucjonizowali spojrzenie na bluesa. Dzięki nim można było się łatwo przekonać, że w grze rockowej muzyka bluesowa może się odnaleźć. Ich brzmienie oparte na odważnym sposobie implementowania klasycznego motywu call & response (także z użyciem elektroniki) stanowi duży przełom. Okazuje się bowiem, jak daleko od źródeł znajdowali się twórcy "białego bluesa" i jak bardzo niewłaściwe było uzurpowanie sobie przez nich tej nazwy.
The Black Keys są jednymi z (niewielu) nosicieli bluesowych tradycji we współczesnym muzycznym świecie. Jako jedni z nielicznych zdefiniowali kompletnie pojęcie blues-rock, choć sami muzycy nigdy nie starali się zawłaszczyć bluesowych scen.

Niedługo po rewolwerku powstaje album "Magic Potion".

Jest dość surowa i oparta na typowo rockowych riffach. Troszkę w tym wszystkim słychać inspiracje heavy - ogólnie rzecz biorąc płyta traktuje bluesa jako taką... przyprawę - prawie w ogóle tego nie ma, a jednak coś czuć. Ale za to na krążku znajdujemy utwory autorskie duetu - z tego co wiem, to pierwsza ich płyta, na której znajdują się wyłącznie ich kompozycje.
Moim zdaniem jest bardzo dobra, szczerze polecam!!!

To moze wrocmy do bluesa






itd. itd......Andrzeju ja jeszcze starszy.

Angole mieli sile, bo zagrali po swojemu. Nie zrobili kliszy. Ot to w temacie np wczesnych Stonesow.