Okolice Bluesa

Zupelnie inny Mathias Duplessy

https://www.youtube.com/watch?v=GLjnHTHQBzk
Duplessy & the violins of the world "CRAZY HORSE"

Ta swietna galopade uslyszycie na plycie "Crazy Horse"

Na albumie "Private songs/Public tunes" mister Duplessy gra wylacznie swoje kompozycje, a gra tam na 11 instrumentach. Wokal tez jego oczywiscie

Z tego albumu. Mathias gra na Morin khuur (kozia glowa) Tradycyjny instrument z mongolii.

https://www.youtube.com/watch?v=1ZgsOY-EZ_k
Sad Morin Khuur (Mathias Duplessy)

nie ma sprawy, mam nadzieję, że w piekle nasze będzie Ci odpowiadać

tam będzie open Bar i jeden

co znaczy pamiętam ? ! ! Bad Brains ? !
Widziałem ich tylko raz na żywca, w , dycha temu, pozamiatali wszystkich, główna gwiazda, the editors, po 30 minutach zeszła do garderoby.

Dzień dobry ?
Audycja niedzielna będzie i już myślę nad treściami wartymi zawarcia
Mam nadzieję , że przyjaciele nie zawiodą i nawet Dziadek Władek Bar zaszczyci ponownie

W odpowiedzi "kanczenkondze" n/t "Round Midnight" w wykonaniu Wes Montgomery'ego nie mam innego określenia jak - CUDOWNE. Miód na moje serce. Na takiej muzyce kiedyś się wychowywałem. A trzeba wiedzieć i zapewne starsi pamiętają, że w latach 60-ych takie rzeczy grało się na dancingach z improwizacjami oczywiście i ludzie na tym tańczyli! Sam miałem tą przyjemność grać standardy amerykańskie na dancingach w Warszawie. Muzycy tam grający mieli te standardy w "palcu". Właśnie tam najwięcej się nauczyłem z dziedziny harmonii. Wyobrażcie więc sobie, że na takich dancingach zdarzało się grać z gitarzystami i pianistami grającymi takie utwory z takimi funkcjami. Ambicją gitarzystów i pianistów było grać te funty. I je grali! I tylko ci byli szanowani. Inni nie wchodzili na scenę nawet w restauracji. Grałem wtedy na klarnecie i saksie. Po zagraniu tematu trzeba było zagrać improwizację. To była bardzo skuteczna szkoła improwizacji i nauki o funkcjach. W przerwach pomiędzy blokami muzycznymi ( po trzy utwory) bywały dyskusje, czy w tym miejscu zagrać taką lub inną funkcję. Jak teraz widzę właśnie co grają obecnie gitarzyści, to w większości jest to popłuczyna popłuczyny tego co grało się dawniej. A gra Wes Mongomery'ego w tym kawałku to udowadnia.

Tak, bo jazz jako jeden z niewielu gatunków muzyki łączy w sobie pierwiastek apolliński i dionizyjski.
Apolliński, bo dbałość o formę, tradycja i wiedza,
dionizyjski, bo improwizacja, emocje, zmysłowość i ryzyko popełnienia błędu.
Tak połączenie można uzyskać na dancingu, w filharmonii rzadziej.

W tamtych czasach zdarzało się, że jakiś muzyk np. kontrabasista dawał zastępstwo. Często właśnie z Filharmonii. I co się okazywało?. Nie "żarło" nic. Nam stawały palce, gdyż wiało z tyłu drętwotą.

Jak nie ma feelingu, to co Pan poradzisz, jak Pan nic nie poradzisz
Przenieśmy się do , bo Naczelny nas zwolni, zawiesi, powiesi