Okolice Bluesa

Wydaje mi się, że Robert poruszył tu temat wręcz kluczowy dla przyszłości bluesa w Polsce. Nie wiem czy można go zgłębić "wirtualnie". Chociaż przeczytałem dokładnie cały wątek i wiele tu mądrych słów i stwierdzeń Może potrzebna jest jednak dyskusja w jeszcze szerszym gronie "face to face" z moderatorem. Zaczyna mi się po głowie nawet plątać pewien pomysł ..., ale czy do zrealizowania w naszym zabieganym świecie Pozwólcie jednak, że jako przyczynek do dyskusji toczącej się tutaj, wkleję fragment wywiadu z kwartalnika Twój Blues, który na forum OB funkcjonuje już od pewnego czasu, ale w mniej eksponowanym miejscu.
"Fragment wywiadu Tadeusza Boguckiego(lider Blues Menu) dla kwartalnika Twój Blues
Mariusz Szalbierz : Jesteś uznanym w środowisku autorem bluesowych tekstów. Jaka jest twoja recepta na bluesową "opowieść" ?
T.B. T-Bone Walker powiedział kiedyś, że : "istnieje tylko jeden jedyny blues. Jest nim 12-taktowy schemat harmoniczny. Ty masz go jedynie interpretować. Po prostu wpisujesz w nim nowe słowa, improwizujesz nieco inaczej i masz nowego bluesa." Dlatego szukam tych "nowych słów" pisanych po polsku, trzymając się zasady, że blues jest opowieścią o sobie samym, więc musi być pisany w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Tekst bluesowy jest wypowiedzią bardzo osobistą, czasami wręcz intymną, opowiada nie tylko o smutkach, kłopotach, ale też o radości i szczęściu. Blues mówi o wszystkim, co spotyka zwykłych ludzi, o ich życiowych rozterkach, słabościach, drobnych radościach.
Oczywiście, jak każdy bluesman, przerobiłem standardy, ale ileż razy można wcielać się w rolę ciemnoskórego mieszkańca Chicago z lat 30. ubiegłego wieku, śpiewając tematy nie do końca zrozumiałe dla mnie językowo, historycznie i obyczajowo ? .... Młode zespoły zaczynają od grania standardów - cytują melodie i teksty, które kiedyś stworzyli czarni. Ale po okresie przejściowym, po ograniu klasyków, żeby być bardziej wiarygodnym i szczerym w bluesie, trzeba, tworzyć "swoje". .....
źródło: Twój Blues nr 36"

Wywolalem ten temat, bo mam nieodparte odczucie, ze tzw srodowisko samo sobie szkodzi sprowadzajac bluesa do rangi skansenu. Tradycja tradycja, ale nie dajmy sie zwariowac.

Nawet mnie troche wzruszyła ta publiczność po tygodniu pracy!
Ale myślę, ze jak można trochę powalczyć, gdziekolwiek o to, żeby artyści byli bardziej twórczy, a publicznośc bardziej wrażliwa - to czemu nie? Czy to źle?

Zgadzam się z Lauderdalem (niechętnie, bo bardziej lubię się z nim nie zgadzać). Często mówię znajomym podobnie: że utykanie ogórków kiszonych do tortu może i jest interesujące, tylko mi to jakoś gębę wykrzywia. I patrząc praktycznie - jak słuchacz (nie muzyk) szuka muzycznej (r)ewolucji to pójdzie wszędzie, tylko nie do bluesa. Do bluesa przyjdą raczej ci, co przed nią uciekli. Ja tak tu właśnie trafiłem. Robert nazywa to skansenem, dla mnie to raczej rezerwat przyrody. Okolica prostych, naturalnych dźwięków gdzie można się zaszyć i odreagować rożne pstrokate, piszczące klaksonami muzyczne maszyny na zewnątrz, które próbowały mi rozjechać mózg na miazgę.

A czy ja mam pretensje, ze nie gram na jakims festiwalu? Sam robie od 7 lat spory festiwal i sam dobieram niedemokratycznie wykonawcow. Natomiast jesli plyta jest prezentowana w Bielszym Odcieniu Bluesa, ma recezje w Twoim Bluesie, jest w zestawieniu plyt za rok 2009 w ramach Blues-Top a PSB pomija ja w swoim wydawnictwie, ktore prezentuje zajawki "wszyszystkich" albumow wydanych w tymze roku, ze nie wspomne o pewnym ksiazkowym podsumowaniu w ktorym tez moja osoba nie istnieje, to mam prawo jako popularyzator bluesa / 7 edycji festiwalu, organizacja blisko setki koncertow w ramach "Jazz w kinie" "Koncerty za kurtyna" i "Niedziele w rynku" na ktorych pokazalam okolo 80% naszych wykonawcow bluesowych/ uwazac, ze cos tu jest nie tak. To co robie nie musi sie podobac, ale zgodnie z prawda historyczna powinno byc odnotowane.

Myślałem, o tym, co tu wszyscy napisali i uważam, że Robert jednak został potraktowany niesprawiedliwie, choć prawdopodobnie bez niczyjej złej woli. Wciąż zgadzam się z myślą sformułowaną przez Lauderdale’a i cytowaną przez Benedykta Kunickiego, ale nie przekonuje mnie, że ta myśl musi się przekładać na brak rekomendacji PSB dla „Afrykańskiego Śniegu”. A nie przekonuje mnie, bo na Antologii Polskiego Bluesa z pieczątką PSB można znaleźć rzeczy mniej bluesowe od płyty Roberta, np. stricte rockowe czy soul-rockowe. Wychodzi na to, że jak się od bluesa zrobi krok w stronę rocka to jest dobrze, ale jak w stronę etno to już źle. PSB nie było konsekwentne w swoim puryzmie. Na pewno nie chciałbym, żeby wszyscy bluesmani nagle podążyli ścieżką Roberta (co nam raczej nie grozi), ale jako odskocznia od głównego nurtu i dominacji gitary elektrycznej była to ciekawa propozycja i PSB mogłoby więcej zyskać niż stracić rekomendując również takie rzeczy. Ale to oczywiście moje prywatne zdanie.

Zgadzam się w całości. Nikt jakoś tak nie broni bluesa przed inwazja rocka, albo "miękkiego popu" to ostatnie zwłaszcza odbywa sie na olbrzymią skalę i kompletnie niezauważalnie.
Wogóle wydaje mi sie, że z tej tzw. obrony czystości gatunkowej to więcej szkody niż pożytku! I tak "czystość" zdycha, a na magrines odsuwane są rzeczy wartościowe! Dobrze, że ASB (amerykańskie stowarzyszenie bluesowe ) nie odsunęło Hookera i jego płytę z Davisem, albo wręcz Roberta Johnsona za elementy folkowe i za to, ze nie śpiewa jak Son House, albo Watersa, za to że gra elektrycznie! Oczywiście to sa żarty, ale tak na powaznie to gdzieś przeczytałem, ze "blues jest to muzyka tworzona przez bluesmanów" i choćby z tego założenia możnaby różne inicjatywy bluesmanów popierać, nawet nieco kontrowersyjne! Ginące gatunki nie powinny się nawzajem wygryzać.