Okolice Bluesa

Z całym szacunkiem dla wszystkich biorących udzial w tym poście, wydaje mi się jednak że Robertowi chodzi o coś zgoła innego niż wypowiedzi na temat coverów i standartów to znacznie głębsze zagadnienie tak jak nie do końca dobrze interpretowanie teorii inż. Mamonia...
Nie wiem czy trafilem ale dla mnie (czytanie ze zrozumieniem), tekst ten ma głębsze treści, ale mogę się mylic oczywiście, choc meczy mnie by nieco rozwinąć pewną myśl: "nie wymyślaj tylko graj to co ludzie znają"...?
Czyżbyśmy chcieli zabić wszelkie przejawy własnej twórczości, własnego spojrzenia na świat i tematy które nas absorbują (komuna juz próbowala takich chwytów - nie wyszło).

Problem polega też na tym, że choć każdy teoretycznie może wymyślić własny numer, to piekielnie cieżko jest wymyślić taki, który jest równie dobry, co standardy. I wtedy ludzie mają prawo woleć standard/cover - nie tylko dlatego, że już znany, ale też dlatego, że po prostu lepszy.

Osobna kwestia: można grać znane kawałki w spsoób nowatorski, można też nagrywać własne według sprawdzonej foremki. Które z dwojga jest bardziej twórcze? Dla mnie odpowiedź nie jest oczywista.

Myślę, że tylko jeden na dziesięciu świetnych muzyków jest równie dobrym kompozytorem, co grajkiem. A może nawet tylko jeden na stu. Dlatego ludzie często wolą covery i standardy. Oczywiście z tego samego powodu trzeba tym bardziej docenić tych nielicznych, co naprawdę umieją fajny numer wymyślić.

Kiedyś o tym gdzieś czytałem.
W czasach największego rozwoju muzyki 60/70 istniało wiele wytwórni płytowych, każda chciała zaistnieć i być rozpoznawalna. I każda szukała "swojego brzmienia" po którym rozpoznawalna być mogła. W muzyce dzięki temu duuużo się działa i dużo się tworzyło. Każdy szukał czegoś, po czym mógłby się odróżnić, szukał oryginalności, ale też szukał "swojego głosu".
Przeczytałem gdzieś, że gdy Dylan wymyślił swój sposób grania na harmonijce (dmuchać, a nie wciągać) natychmiast był "brany" jako muzyk sesyjny - bo był oryginalny.
Wytwórnie konkurowały na gruncie artystycznym bardziej i to znakomicie przenosiło sie na muzykę. Większośc (jeżeli nie wszystkie, łącznie z h-h) ważniejsze "trynndy" zostały wówczas wytyczone.
Teraz jest trochę inaczej, wytwórni jest kilka (bodajże dwie) i konkurują głównie wynikami finansowymi. Są badania marketingowe, castingi itd. Stawia się na pewniaków!
Na coś, co jest sprawdzone i na pewno zażre!
Liczy się kasa i sukces komercyjny.
Nie wiadomo dlaczego, może dlatego, ze takie myślenie gdzieś teraz "wisi w powietrzu" przeniósł sie mechanizm na takie, również "niszowe" gatunki jak blues.
Lepiej stawiać na pewniaki.
Lenistwo umysłowe i nastawienie konsumpcyjne przeszło tez na odbiorców - chcą mieć taki "towar" jaki lubią i już!
A czego innego nawet, poza nielicznymi wyjątkami, nawet nie próbują zrozumieć.
Nie ma też za bardzo na oryginalność odbiorcy, a sztuka bez odbiorcy jest wołaniem na pustyni.
Nie ma więc motywacji do uprawiania "twórczości". Nawet nie bardzo warto próbować.
Nie wierzę, że ludzie dzisiaj sa mniej utalentowani, czy mniej twórczy niż w tamtych latach!
Nie wierzę, ze nie byliby w stanie czegoś wartościowego napisać.
Po prostu nie mają motywacji! Nawet nie próbują!

Dla mnie pocieszające jest tylko to, ze zauważyłem, ze jak już ktoś odnajdzie własną ścieżkę i zacznie, w sensie artystycznym, "mówić to, co ma do powiedzenia" to bardzo trudno mu jest z tej ścieżki zejść!
Potrzeba wyrażania siebie, a nie udawania kogoś innego, jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka i to mnie troche pociesza.

Ale pragne tu dodać, i żeby daleko nie szukać, to utwory pana Pendereckiego podobno som doceniane, a na przyklad utwory Andrzeja Wódzinskiego też som doceniane, bo la mnie wcale nie odstajom od konpozycji Roryego Gallaghera, tylko nie som promowane poprzez promotorow. Albo inne Polskie utwory, np. pana Nalepy, albo pana Niemana, som pienkne.

Przeczytałem cały wywiad. Rzeczywiście dużo jest na temat zgodny z tematem zakładki.
Przy czym sprawy, które mi się wydawały odkrywcze, dla niego są oczywiste!
Dzięki.

Trochę na boku pytania "standardy czy oryginały": wciąż się zastanawiam, czy lepiej jak polscy wokaliści około-bluesowi śpiewają po polsku czy po angielsku. Jak po angielsku, to, pomijajac wymowę, jest kwestia problemów z pisaniem dobrych tekstów własnych: często napisanie tekstu poprawnego w obcym języku to szczyt możliwości. Co zmusza do posiłkowania się, lub wręcz ograniczenia do standardów. Jak po polsku, to niby lepiej i łatwiej, ale na tekst zwraca się wtedy automatycznie większą uwagę, a nie zawsze jest on aż tak mocną stroną, żeby go eksponować.

I jeszcze taka myśl: cover coverowi nierówny. Zagraniczni wykonawcy, jak sięgają po cudze, to zwykle bardziej starannie wybierają numery i próbują odkrywać już istniejące rzeczy dobre, ale mało popularne. Problemem naszych jest często nie to, że biorą gotowe, tylko, że biorą gotowe i bardzo ograne. A im bardziej ograny numer, tym więcej umiejetności i pomysłu trzeba, żeby coś jeszcze z niego wycisnąć. Chociaż oczywiście wiele jest wyjatków po obu stronach. I naszym też udaje się czasem zrobić z coveru numer własny, jak JJ Bandowi z Roxanne...

Chciałam jeszcze zauważyć, że śpiewając zagramaniczny tekst, trudniej jest robić to autentycznie - często bardziej skupia się na pojedynczych słowach niż na całokształcie. A Blues to chyba szczerość, nie? No chyba, że rodak świetnie zna język - wtedy jest równie autentyczny po polsku jak po angielsku.
Mnie samo granie standardów nie drażni. Chyba że dzieje się to, o czym piszesz, Rafale - że nasi biorą OGRANY kawałek. W pewnym momencie zaczyna to zahaczać o kicz - no bo czym jest granie po raz setny "whisky"?

Racja, Nina. Z tym bluesem, to w ogóle jest pechowo: raz, że (tak jak piszesz) trudniej być sobą, kiedy zamiast skupiać się na interpretacji pilnujemy, żeby byka w wymowie nie zrobić. A przecież interpretacja i feeling to w bluesie podstawa. A dwa, że właśnie środowiska muzyków bluesowych stoją czesto z angielskim nie najlepiej. Bo np. w rocku progresywnym taki pan Duda przyznaje, że pisze po angielsku, bo... łatwiej mu w tym języku wyrazić pewne myśli. Angielski daje fantastyczne pole do popisu jeśli chodzi o dwuznaczność, paradoksy itd. Jest też bardziej zwarty i dzięki temu łatwiej upchać więcej treści w tej samej objętości. Ten język jest po prostu diabelnie efektywny.

I do tego melodyjny, ma ładne akcenty...
Tylko trzeba znać.
Bo dżerman inglisz jest bolączką polskich wokalistów, którzy chcą po angielsku, a nie do końca potrafią...

Dla mnie fenomenem jest Sławek Wierzcholski - słuchając płyty Jacka Sprucha załamałam się - Wierzcholski i ten jego polisz-frencz inglisz. Ale niedawno, gdy rozmawialiśmy z Chazem na Galicji... Sławek posługiwał się językiem bardzo swobodnie, mówił płynnie, bez zastanowienia, bezbłędnie językowo i z wyśmienitym, idealnym akcentem. Skąd więc taka przedziwna wymowa, gdy śpiewa? I czy niektórzy wokaliści nie mają tego samego? Może my tylko myślimy, że te Mr.Bluesy i Kłusem z Blusem angielskiego nie znają, a tak naprawdę są geniuszami językowymi, tylko nie potrafią w tych językach śpiewać?