Teoria inz. Mamonia wcielana w zycie?

Tematy związane z muzyką bliższych i dalszych okolic bluesa.

Moderator: mods

Teoria inz. Mamonia wcielana w zycie?

Postautor: Robert007Lenert » października 1, 2010, 9:48 am

Ostanio pewnna wplywowa w swiatku bluesowym osoba udzielila mi rady: "Robert jak chcesz tutaj dalej funkcjonowac, to nie wymyslaj tylko graj to co ludzie znaja". Tak sie zastanawiam czy doradcy Santany i Hancocka by wymienic tych wielkich, tez znaja film Rejs i teorie inz. Mamonia ? :wink:
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: olekblues » października 1, 2010, 9:59 am

A moje pytanie brzmi...czy muzykę sie tworzy, czy też może ona funkcjonuje?
No i co to znaczy "TUTAJ"?
To że mamy Polske "A" i "B" juz nikogo nie dziwi, ale to czy to jest "TUTAJ" czy "TAM", jest dla mnie niezrozumiale, albo nie było mnie na tej lekcji...
To dziwne ale interesujace zarazem bo to co dziwne zawsze jest interesujace w szczególności wtedy jak jest mało zrozumiałe, a już jesli chodzi o konspiracje to wręcz pochłaniajace bez reszty.
Może to taka moda na "Wilcze doły"...?
Awatar użytkownika
olekblues
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1711
Rejestracja: lutego 6, 2008, 7:45 pm
Lokalizacja: Kalisz

Postautor: TPsA » października 1, 2010, 10:15 am

Oczywiście, że znają:)...i nawet ją stosują kiedy trzeba. W świecie rockowym to bardzo częsty zabieg. Odnowi się jakiś zapomnieny szlagier i już jest o tobie głośno. Przebić się z czymś nowym to trudna sprawa. Chodzenie na łatwiznę jest dużo wygodniejsze i mniej boli...niestety:(
Oczywiście granie standardów, evergreenów, szlagierów czy jak to nazwiemy nie jest złe samo w sobie(na czymś trzeba się uczyć) ale robienie z tego jedynej drogi do łatwego "istnienia" na rynku...nie wiem?:(
Sam wiesz, że zawsze kończyliśmy koncert "Cocainą" i ludzie na to czekali! Jak było inaczej to pytali dlaczego? Myślę, że sztuką jest wypośrodkować to tak aby nie przesadzić i nie dać się zamknąć w ramki kolejnego "coverbandu". Pozdrawiam. Tadek P.
TPsA
bluesmaniak
bluesmaniak
 
Posty: 55
Rejestracja: kwietnia 19, 2004, 9:09 pm
Lokalizacja: Kraków

Re: Teoria inz. Mamonia wcielana w zycie?

Postautor: RafałS » października 1, 2010, 10:16 am

Robert007Lenert pisze:Ostanio pewnna wplywowa w swiatku bluesowym osoba udzielila mi rady: "Robert jak chcesz tutaj dalej funkcjonowac, to nie wymyslaj tylko graj to co ludzie znaja". Tak sie zastanawiam czy doradcy Santany i Hancocka by wymienic tych wielkich, tez znaja film Rejs i teorie inz. Mamonia ? :wink:


Nie zapominajmy o Rodzie Stewarcie. Chyba oglądał Rejs więcej razy niż Santana z Hancockiem razem wzięci. Nawiasem mówiąc, wstyd przyznać, ale w pewnych sprawach też jestem Mamoniem - pewnie jak większość forumowiczów. Peter Gabriel śpiewał: "I know, what I like and I like, what I know" czyli z grubsza "Wiem co lubię, a lubię to co znam".
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: Paweł Stomma » października 1, 2010, 10:31 am

W sprawie tych dwóch płyt, to moje odczucia sie trochę róznią. Hancockowi wierzę, Santanie niespecjalnie (ale mało słyszałem, własciwie tylko kawałek "Moja gitara wcale cichutko nie łka, tylko wygrywa tryumfalne fanfary").
Myślę, że granie standardów ma jeszcze jakiś sens, gdy ma sie własny pomysł na jego interpretację, pomysł całkowicie rózny od oryginalnego, albo ktoś czuje, że zagra lepiej, co rzadko, ale jednak sie zdarza.
Zniechęca mnie granie standardów z tzw. "szacunkiem dla oryginału". Często maskuje to fakt, że ktoś chce zaistnieć, a w sensie artystycznym nie ma za bardzo nic do powiedzenia.
Dont you step on my blue suede shoes.
You can do anything but lay off of my blue suede shoes

https://www.facebook.com/Breakmaszyna
Awatar użytkownika
Paweł Stomma
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 3105
Rejestracja: czerwca 9, 2008, 8:52 pm
Lokalizacja: Częstochowa

Postautor: olekblues » października 1, 2010, 11:09 am

Z całym szacunkiem dla wszystkich biorących udzial w tym poście, wydaje mi się jednak że Robertowi chodzi o coś zgoła innego niż wypowiedzi na temat coverów i standartów to znacznie głębsze zagadnienie tak jak nie do końca dobrze interpretowanie teorii inż. Mamonia...
Nie wiem czy trafilem ale dla mnie (czytanie ze zrozumieniem), tekst ten ma głębsze treści, ale mogę się mylic oczywiście, choc meczy mnie by nieco rozwinąć pewną myśl: "nie wymyślaj tylko graj to co ludzie znają"...?
Czyżbyśmy chcieli zabić wszelkie przejawy własnej twórczości, własnego spojrzenia na świat i tematy które nas absorbują (komuna juz próbowala takich chwytów - nie wyszło). :roll:
Awatar użytkownika
olekblues
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1711
Rejestracja: lutego 6, 2008, 7:45 pm
Lokalizacja: Kalisz

Postautor: Robert007Lenert » października 1, 2010, 12:06 pm

TPsA pisze:..]......Myślę, że sztuką jest wypośrodkować to tak aby nie przesadzić i nie dać się zamknąć w ramki kolejnego "coverbandu". Pozdrawiam. Tadek P.
Zgadzam sie. Natomiast widze tez, ze nie ryzykowanie sie oplaca. Choc z drugiej strony bycie kontrowersyjnym ma swoje plusy :)
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: therman » października 1, 2010, 12:19 pm

Skoro piszesz "wpływowa w światku bluesowym osoba..." to wygląda mi to na ultimatum. Przecież chyba takiemu wyjadaczowi jak Ty, inny wyjadacz nie musi radzić co robić, żeby istnieć.
Czy się mylę :?:
Awatar użytkownika
therman
blueslover
blueslover
 
Posty: 712
Rejestracja: maja 4, 2009, 9:00 am
Lokalizacja: Skądinąd

Postautor: Robert007Lenert » października 1, 2010, 12:37 pm

therman pisze:Skoro piszesz "wpływowa w światku bluesowym osoba..." to wygląda mi to na ultimatum. Przecież chyba takiemu wyjadaczowi jak Ty, inny wyjadacz nie musi radzić co robić, żeby istnieć.
Czy się mylę :?:
Nie nie, az tak zle nie jest :) To byla rada kolezenska podana lekko przesmiewczo.
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: RockOnCellBlock » października 1, 2010, 1:32 pm

olekblues pisze:Z całym szacunkiem dla wszystkich biorących udzial w tym poście, wydaje mi się jednak że Robertowi chodzi o coś zgoła innego niż wypowiedzi na temat coverów i standartów to znacznie głębsze zagadnienie tak jak nie do końca dobrze interpretowanie teorii inż. Mamonia...
Nie wiem czy trafilem ale dla mnie (czytanie ze zrozumieniem), tekst ten ma głębsze treści, ale mogę się mylic oczywiście, choc meczy mnie by nieco rozwinąć pewną myśl: "nie wymyślaj tylko graj to co ludzie znają"...?
Czyżbyśmy chcieli zabić wszelkie przejawy własnej twórczości, własnego spojrzenia na świat i tematy które nas absorbują (komuna juz próbowala takich chwytów - nie wyszło). :roll:


Ale tu nie chodzi o to, że teoria Mamonia (poprawna) powinna wszystkim muzykom świecić.
Tu chodzi o to, że NIESTETY często świeci.

No bo taka jest prawda - ludzie na koncercie cieszą się najbardziej, gdy słyszą, że to ten kawałek, który tak bardzo lubią w wykonaniu Arethy Franklin/Ray'a Charlesa/Muddy'ego Watersa/muzyka X. Z resztą covery się sprzedają bardzo dobrze.
Tylko z czego to wszystko wynikło? Odbiorca jest zamknięty czy muzyk nie ma koncepcji na własne utwory?
Bo wiadomo, że jedno napędza drugie.
Spójrzmy choćby na polską scenę bluesową - ludzie chętniej łapią Around The Blues, Hard Times, Blue Machine i parę innych od np. Jaromiego, Los Agentos czy Pawła Szymańskiego.
Nie jest tak?
Nina Sawicka.
Last fm
Awatar użytkownika
RockOnCellBlock
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 5002
Rejestracja: lipca 27, 2008, 1:01 pm
Lokalizacja: Opole/Kraków

Postautor: olekblues » października 1, 2010, 1:39 pm

Robert007Lenert pisze:
TPsA pisze:..]......Myślę, że sztuką jest wypośrodkować to tak aby nie przesadzić i nie dać się zamknąć w ramki kolejnego "coverbandu". Pozdrawiam. Tadek P.
Zgadzam sie. Natomiast widze tez, ze nie ryzykowanie sie oplaca. Choc z drugiej strony bycie kontrowersyjnym ma swoje plusy :)

Oczywiście nie mam nic przeciwko wykonawcom grajacym znane kawałki. Ktoś to przecież musi robić, dla tych którzy lubią ich słuchać i dla tych którzy dzięki nim poznawają świat muzyki. Bardziej chodzi mi o to byśmy się nawzajem bardziej wspierali niz podkładali sobie to i owo pod nogi. Cieszmy sie sukcesami innych i pobudzajmy rynek i wykonawców i odbiorców tak by był w stanie subiektywnie ocenić to co sie na nim dzieje dobrego, a co złego. Nikt bowiem nie ma patentu na rację, nikt nie jest wyrocznią jedynie słusznych decyzji i recenzentem doskonałym. Ludzie natomiast nie powinni bezmyślnie wierzyć we wszystko co im na tacy "swoistej reklamy" podawają Ci którzy wiedza co jest dla nas najlepsze.
Awatar użytkownika
olekblues
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1711
Rejestracja: lutego 6, 2008, 7:45 pm
Lokalizacja: Kalisz

Postautor: olekblues » października 1, 2010, 1:45 pm

RockOnCellBlock pisze:
olekblues pisze:Z całym szacunkiem dla wszystkich biorących udzial w tym poście, wydaje mi się jednak że Robertowi chodzi o coś zgoła innego niż wypowiedzi na temat coverów i standartów to znacznie głębsze zagadnienie tak jak nie do końca dobrze interpretowanie teorii inż. Mamonia...
Nie wiem czy trafilem ale dla mnie (czytanie ze zrozumieniem), tekst ten ma głębsze treści, ale mogę się mylic oczywiście, choc meczy mnie by nieco rozwinąć pewną myśl: "nie wymyślaj tylko graj to co ludzie znają"...?
Czyżbyśmy chcieli zabić wszelkie przejawy własnej twórczości, własnego spojrzenia na świat i tematy które nas absorbują (komuna juz próbowala takich chwytów - nie wyszło). :roll:


Ale tu nie chodzi o to, że teoria Mamonia (poprawna) powinna wszystkim muzykom świecić.
Tu chodzi o to, że NIESTETY często świeci.

No bo taka jest prawda - ludzie na koncercie cieszą się najbardziej, gdy słyszą, że to ten kawałek, który tak bardzo lubią w wykonaniu Arethy Franklin/Ray'a Charlesa/Muddy'ego Watersa/muzyka X. Z resztą covery się sprzedają bardzo dobrze.
Tylko z czego to wszystko wynikło? Odbiorca jest zamknięty czy muzyk nie ma koncepcji na własne utwory?
Bo wiadomo, że jedno napędza drugie.
Spójrzmy choćby na polską scenę bluesową - ludzie chętniej łapią Around The Blues, Hard Times, Blue Machine i parę innych od np. Jaromiego, Los Agentos czy Pawła Szymańskiego.
Nie jest tak?


Juz o tym wspomniałem - może za bardzo jesteśmy podatni na kreowanie nam tych wzorców, no bo gdyby Jaromi nie 'sprzedawal" sie w sieci czy ktoś by gościa kojarzył?
Koncert mija, reklama, sieć, media, zostają i mieszaja w głowach, innymi słowy mówiąc nadaja ton - modę, kreują myslenie, wzorce i to nie koniecznie dobre, słuszne...
Ktoś nie bez kozery kiedys odkryl takie powiedzenie - "jak nie wiesz o co chodzi chodzi o pieniądze"
Awatar użytkownika
olekblues
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1711
Rejestracja: lutego 6, 2008, 7:45 pm
Lokalizacja: Kalisz

Postautor: RafałS » października 1, 2010, 1:49 pm

Problem polega też na tym, że choć każdy teoretycznie może wymyślić własny numer, to piekielnie cieżko jest wymyślić taki, który jest równie dobry, co standardy. I wtedy ludzie mają prawo woleć standard/cover - nie tylko dlatego, że już znany, ale też dlatego, że po prostu lepszy.

Osobna kwestia: można grać znane kawałki w spsoób nowatorski, można też nagrywać własne według sprawdzonej foremki. Które z dwojga jest bardziej twórcze? Dla mnie odpowiedź nie jest oczywista.
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: RockOnCellBlock » października 1, 2010, 1:51 pm

RafałS pisze:Problem polega też na tym, że choć każdy teoretycznie może wymyślić własny numer, to piekielnie cieżko jest wymyślić taki, który jest równie dobry, co standardy. I wtedy ludzie mają prawo woleć standard/cover - nie tylko dlatego, że już znany, ale też dlatego, że po prostu lepszy.

Osobna kwestia: można grać znane kawałki w spsoób nowatorski, można też nagrywać własne według sprawdzonej foremki. Które z dwojga jest bardziej twórcze? Dla mnie odpowiedź nie jest oczywista.


Ale jeśli widzę na półce płytę z coverami Muddy'ego Watersa... wolę sobie kupić płytę Muddy'ego Watersa z tymi samymi utworami.
Nina Sawicka.
Last fm
Awatar użytkownika
RockOnCellBlock
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 5002
Rejestracja: lipca 27, 2008, 1:01 pm
Lokalizacja: Opole/Kraków

Postautor: RafałS » października 1, 2010, 1:53 pm

RockOnCellBlock pisze:Ale jeśli widzę na półce płytę z coverami Muddy'ego Watersa... wolę sobie kupić płytę Muddy'ego Watersa z tymi samymi utworami.


Nawet jeśli Muddy Watersa gra Clapton czy Hendrix? Przejrzyj kolekcję swoich płyt. Założę się, że na każdy standard bluesowy w wykonaniu autorskim masz pewnie wiele wersji nowszych.
Ostatnio zmieniony października 1, 2010, 1:57 pm przez RafałS, łącznie zmieniany 1 raz
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: olekblues » października 1, 2010, 1:54 pm

RafałS pisze:Problem polega też na tym, że choć każdy teoretycznie może wymyślić własny numer, to piekielnie cieżko jest wymyślić taki, który jest równie dobry, co standardy. I wtedy ludzie mają prawo woleć standard/cover - nie tylko dlatego, że już znany, ale też dlatego, że po prostu lepszy.

Osobna kwestia: można grać znane kawałki w spsoób nowatorski, można też nagrywać własne według sprawdzonej foremki. Które z dwojga jest bardziej twórcze? Dla mnie odpowiedź nie jest oczywista.


Wcale moim zdaniem na tym problem mnie polega lecz na tym że ten nowy kawałek jest nieznany wiec nie jest ograny wiec nie maszans z takim który jest grany przez 50, czy 10 lat...!
- choć spokojni mógłby z nimi konkurować to bez wsparcia mediów nie ma szans. dla przykladu "baśka" Wilków została wyemitowana podcza promocji w ciągu miesiaca okolo 20 tys razy w mediach na różnym szczeblu. I tyle!
Awatar użytkownika
olekblues
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1711
Rejestracja: lutego 6, 2008, 7:45 pm
Lokalizacja: Kalisz

Postautor: RafałS » października 1, 2010, 2:02 pm

Jak się jest muzykiem, to wygodnie jest tak myśleć: moje numery są równie dobre, co standardy, tylko nie dano mi szansy. Bo miło jest myśleć dobrze o sobie i o swoim talencie, ja to rozumiem. Ale kupuję dużo płyt i wiem, że w przypadku wielu wykonawców po wielokrotnym przesłuchaniu krążka stwierdzam, ze numery autorskie odstają w dół. Wielu muzyków jazzowych otwarcie przyznaje, że grają prawie wyłącznie standardy, bo nie umieją napisać nic równie dobrego. Ja nie twierdzę, że nie należy próbować. Należy, tylko nie każdemu to wychodzi.
Ostatnio zmieniony października 1, 2010, 2:04 pm przez RafałS, łącznie zmieniany 2 razy
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: RockOnCellBlock » października 1, 2010, 2:02 pm

RafałS pisze:
RockOnCellBlock pisze:Ale jeśli widzę na półce płytę z coverami Muddy'ego Watersa... wolę sobie kupić płytę Muddy'ego Watersa z tymi samymi utworami.


Nawet jeśli Muddy Watersa gra Clapton czy Hendrix? Przejrzyj kolekcję swoich płyt. Założę się, że na każdy standard bluesowy w wykonaniu autorskim masz pewnie wiele wersji nowszych.


Proste: Hendrixa nie lubię, a Clapton jest moja ogromną manią, więc pewnie wybiorę Claptona :mrgreen:

A tak na poważnie: coś w tym jest, standardu w wykonaniu Claptona posłucham równie chętnie jak oryginału.
Ale... jeśli miałabym kupić album kogoś z polskiego podwórka, wolę oryginał.
Nina Sawicka.
Last fm
Awatar użytkownika
RockOnCellBlock
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 5002
Rejestracja: lipca 27, 2008, 1:01 pm
Lokalizacja: Opole/Kraków

Postautor: RafałS » października 1, 2010, 2:09 pm

Myślę, że tylko jeden na dziesięciu świetnych muzyków jest równie dobrym kompozytorem, co grajkiem. A może nawet tylko jeden na stu. Dlatego ludzie często wolą covery i standardy. Oczywiście z tego samego powodu trzeba tym bardziej docenić tych nielicznych, co naprawdę umieją fajny numer wymyślić.
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: RockOnCellBlock » października 1, 2010, 2:15 pm

RafałS pisze:Myślę, że tylko jeden na dziesięciu świetnych muzyków jest równie dobrym kompozytorem, co grajkiem. A może nawet tylko jeden na stu. Dlatego ludzie często wolą covery i standardy. Oczywiście z tego samego powodu trzeba tym bardziej docenić tych nielicznych, co naprawdę umieją fajny numer wymyślić.


Ale się nieraz nie docenia!
Nina Sawicka.
Last fm
Awatar użytkownika
RockOnCellBlock
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 5002
Rejestracja: lipca 27, 2008, 1:01 pm
Lokalizacja: Opole/Kraków

Postautor: Paweł Stomma » października 1, 2010, 2:37 pm

Kiedyś o tym gdzieś czytałem.
W czasach największego rozwoju muzyki 60/70 istniało wiele wytwórni płytowych, każda chciała zaistnieć i być rozpoznawalna. I każda szukała "swojego brzmienia" po którym rozpoznawalna być mogła. W muzyce dzięki temu duuużo się działa i dużo się tworzyło. Każdy szukał czegoś, po czym mógłby się odróżnić, szukał oryginalności, ale też szukał "swojego głosu".
Przeczytałem gdzieś, że gdy Dylan wymyślił swój sposób grania na harmonijce (dmuchać, a nie wciągać) natychmiast był "brany" jako muzyk sesyjny - bo był oryginalny.
Wytwórnie konkurowały na gruncie artystycznym bardziej i to znakomicie przenosiło sie na muzykę. Większośc (jeżeli nie wszystkie, łącznie z h-h) ważniejsze "trynndy" zostały wówczas wytyczone.
Teraz jest trochę inaczej, wytwórni jest kilka (bodajże dwie) i konkurują głównie wynikami finansowymi. Są badania marketingowe, castingi itd. Stawia się na pewniaków!
Na coś, co jest sprawdzone i na pewno zażre!
Liczy się kasa i sukces komercyjny.
Nie wiadomo dlaczego, może dlatego, ze takie myślenie gdzieś teraz "wisi w powietrzu" przeniósł sie mechanizm na takie, również "niszowe" gatunki jak blues.
Lepiej stawiać na pewniaki.
Lenistwo umysłowe i nastawienie konsumpcyjne przeszło tez na odbiorców - chcą mieć taki "towar" jaki lubią i już!
A czego innego nawet, poza nielicznymi wyjątkami, nawet nie próbują zrozumieć.
Nie ma też za bardzo na oryginalność odbiorcy, a sztuka bez odbiorcy jest wołaniem na pustyni.
Nie ma więc motywacji do uprawiania "twórczości". Nawet nie bardzo warto próbować.
Nie wierzę, że ludzie dzisiaj sa mniej utalentowani, czy mniej twórczy niż w tamtych latach!
Nie wierzę, ze nie byliby w stanie czegoś wartościowego napisać.
Po prostu nie mają motywacji! Nawet nie próbują!

Dla mnie pocieszające jest tylko to, ze zauważyłem, ze jak już ktoś odnajdzie własną ścieżkę i zacznie, w sensie artystycznym, "mówić to, co ma do powiedzenia" to bardzo trudno mu jest z tej ścieżki zejść! :D
Potrzeba wyrażania siebie, a nie udawania kogoś innego, jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka i to mnie troche pociesza.
Dont you step on my blue suede shoes.
You can do anything but lay off of my blue suede shoes

https://www.facebook.com/Breakmaszyna
Awatar użytkownika
Paweł Stomma
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 3105
Rejestracja: czerwca 9, 2008, 8:52 pm
Lokalizacja: Częstochowa

Postautor: leowhiskey » października 1, 2010, 2:43 pm

Ale pragne tu dodać, i żeby daleko nie szukać, to utwory pana Pendereckiego podobno som doceniane, a na przyklad utwory Andrzeja Wódzinskiego też som doceniane, bo la mnie wcale nie odstajom od konpozycji Roryego Gallaghera, tylko nie som promowane poprzez promotorow. Albo inne Polskie utwory, np. pana Nalepy, albo pana Niemana, som pienkne.
Awatar użytkownika
leowhiskey
blueslover
blueslover
 
Posty: 554
Rejestracja: marca 12, 2009, 11:51 pm

Postautor: TPsA » października 3, 2010, 11:50 am

Można i trzeba tworzyć swoje i to nie do szuflady! Problem jak to sprzedać? Jak wiemy sprzedać można wszystko byle było w "złotym papierku":( Skłoniłbym się do wypowiedzi poprzednika, że może tu chodzić o ograniczenie w promowaniu własnej twórczości. Niektórym na rękę jest mówienie by grać to co ludzie lubią bo to równanie w dół . Co roku powstaja nowe kapele i sięgają właśnie po to co najłatwiejsze, w pewnym sensie, czyli po covery. Po filmie "Blues Brothers" w latach 80-tych wszyscy, no prawie wszyscy, grali "Sweet Home Chicago".
Skutkiem tego po chwili były anonse w klubach aby tego nie grać:))) Z drugiej strony granie coverów nie da ci szans zaistnienia w mas mediach bo tam wolą puszczać wersje oryginalne. Czy słusznie? Kiedyś ktoś mi powiedział, że nie da się porównać powiedzmy mojej wersji Thrill is Gone do wersji B.B.Kinga bo są tam zawarte indywidualne przeżycia czy ekspresja. Słowem wolałbym mieć możliwość takiej konfrontacji bez względu na skutki niż zostać jej pozbawiony. Pośrednikom łatwiej żonglować kontrolowalnym towarem:) ...no chyba że jesteś Mercedesem.
TPsA
bluesmaniak
bluesmaniak
 
Posty: 55
Rejestracja: kwietnia 19, 2004, 9:09 pm
Lokalizacja: Kraków

Postautor: lauderdale » października 3, 2010, 2:34 pm

Paweł Stomma pisze:Przeczytałem gdzieś, że gdy Dylan wymyślił swój sposób grania na harmonijce (dmuchać, a nie wciągać) natychmiast był "brany" jako muzyk sesyjny - bo był oryginalny.


Tak gwoli scislosci to dokladnie odwrotnie - wciagac nie dmuchac - Pawel
i generalnie to nic w tej dziedzinie nie wymyslil ... raczej zastosowal w celu ubarwienia wlasnych kompozycji.
Wspomina o tym J.J. Milteau.

Link do wywiadu z J.J. MIlteau

i stosowny fragment:

BF: Powróćmy trochę znowu do Ciebie. Czy możesz nam opowiedzieć jak to się stało ,że zacząłeś grać na harmonijce.

JJM: Dokładnie tak jak już kiedyś wspominałem: goście tacy jak Brian Jones ze Stonsami, czy Bob Dylan ze swoim uchwytem do harmonijki na szyji grali tu i ówdzie. Miałem przyjaciół w śerdniej szkole z których jeden grał na harmonijce ( prawdę mówiąc całkiem nieźle ). Kiedy jesteś nastolatkiem chcesz się przyłaczyć do działalności „plemiennej”, tak więc kupiłem harmonijkę i oczywiście była nie taka jak trzeba na początek, ponieważ był to harmonijka tremolo.
Któregoś dnia na okładce płyty Dylana zobaczyłem w jego uchwycie wyraźnie Marine Band i zacząłem jej szukać. W tamtych czasach w Europie nazywała się ona Super Vamper. Kupiłem jedną ,bawiłem się nią trochę i zastanawiałem się jak do diabła można na tym grać.
W końcu przeczytałem artkuł w którym Hugues Auffray ( francuski wokalista folkowy ) mówił, że sekret Dylana polegał na tym, że wciągał on powietrze zamiast dmuchać po to by uzyskać brzmienie bluesowe. Spróbowałem tego i tak to się zaczęło.



Pozdrawiam i przepraszam za wymadrzanie sie.

Ps: A tak na marginesie caly wywiad rowniez pasuje do tego tematu
Lauder Dale

...zeby grac, trzeba grac ...
Ceterum censeo Carthaginem esse delendam.

STOLEN BLUES
lauderdale
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 3392
Rejestracja: października 26, 2006, 8:55 am
Lokalizacja: Z drogi do Polski :)

Postautor: Paweł Stomma » października 3, 2010, 2:43 pm

W porządku. Jak masz źródło...
Tylko trzeba by posłuchać Dylana - on głównie dmucha. I własnie nie brzmi to bluesowo. Gdyby wciągał brzmiałoby. Poza tym, też mam swoje źródło :D
Przypomniałem sobie gdzie czytałem - Heylin Clinton - Dylan Droga bez końca.
Ale stosowny cytat pewnie będę mógł podać dopiero w przyszłym tygodniu, bo nie mam dostępu.
Pozdrawiam
Ostatnio zmieniony października 3, 2010, 6:22 pm przez Paweł Stomma, łącznie zmieniany 1 raz
Dont you step on my blue suede shoes.
You can do anything but lay off of my blue suede shoes

https://www.facebook.com/Breakmaszyna
Awatar użytkownika
Paweł Stomma
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 3105
Rejestracja: czerwca 9, 2008, 8:52 pm
Lokalizacja: Częstochowa

Postautor: Paweł Stomma » października 3, 2010, 3:25 pm

Przeczytałem cały wywiad. Rzeczywiście dużo jest na temat zgodny z tematem zakładki. :)
Przy czym sprawy, które mi się wydawały odkrywcze, dla niego są oczywiste!
Dzięki.
Dont you step on my blue suede shoes.
You can do anything but lay off of my blue suede shoes

https://www.facebook.com/Breakmaszyna
Awatar użytkownika
Paweł Stomma
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 3105
Rejestracja: czerwca 9, 2008, 8:52 pm
Lokalizacja: Częstochowa

Postautor: RafałS » października 3, 2010, 6:16 pm

Trochę na boku pytania "standardy czy oryginały": wciąż się zastanawiam, czy lepiej jak polscy wokaliści około-bluesowi śpiewają po polsku czy po angielsku. Jak po angielsku, to, pomijajac wymowę, jest kwestia problemów z pisaniem dobrych tekstów własnych: często napisanie tekstu poprawnego w obcym języku to szczyt możliwości. Co zmusza do posiłkowania się, lub wręcz ograniczenia do standardów. Jak po polsku, to niby lepiej i łatwiej, ale na tekst zwraca się wtedy automatycznie większą uwagę, a nie zawsze jest on aż tak mocną stroną, żeby go eksponować.

I jeszcze taka myśl: cover coverowi nierówny. Zagraniczni wykonawcy, jak sięgają po cudze, to zwykle bardziej starannie wybierają numery i próbują odkrywać już istniejące rzeczy dobre, ale mało popularne. Problemem naszych jest często nie to, że biorą gotowe, tylko, że biorą gotowe i bardzo ograne. A im bardziej ograny numer, tym więcej umiejetności i pomysłu trzeba, żeby coś jeszcze z niego wycisnąć. Chociaż oczywiście wiele jest wyjatków po obu stronach. I naszym też udaje się czasem zrobić z coveru numer własny, jak JJ Bandowi z Roxanne...
Ostatnio zmieniony października 3, 2010, 6:23 pm przez RafałS, łącznie zmieniany 1 raz
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: RockOnCellBlock » października 3, 2010, 6:22 pm

Chciałam jeszcze zauważyć, że śpiewając zagramaniczny tekst, trudniej jest robić to autentycznie - często bardziej skupia się na pojedynczych słowach niż na całokształcie. A Blues to chyba szczerość, nie? No chyba, że rodak świetnie zna język - wtedy jest równie autentyczny po polsku jak po angielsku.
Mnie samo granie standardów nie drażni. Chyba że dzieje się to, o czym piszesz, Rafale - że nasi biorą OGRANY kawałek. W pewnym momencie zaczyna to zahaczać o kicz - no bo czym jest granie po raz setny "whisky"?
Nina Sawicka.
Last fm
Awatar użytkownika
RockOnCellBlock
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 5002
Rejestracja: lipca 27, 2008, 1:01 pm
Lokalizacja: Opole/Kraków

Postautor: RafałS » października 3, 2010, 6:35 pm

Racja, Nina. Z tym bluesem, to w ogóle jest pechowo: raz, że (tak jak piszesz) trudniej być sobą, kiedy zamiast skupiać się na interpretacji pilnujemy, żeby byka w wymowie nie zrobić. A przecież interpretacja i feeling to w bluesie podstawa. A dwa, że właśnie środowiska muzyków bluesowych stoją czesto z angielskim nie najlepiej. Bo np. w rocku progresywnym taki pan Duda przyznaje, że pisze po angielsku, bo... łatwiej mu w tym języku wyrazić pewne myśli. Angielski daje fantastyczne pole do popisu jeśli chodzi o dwuznaczność, paradoksy itd. Jest też bardziej zwarty i dzięki temu łatwiej upchać więcej treści w tej samej objętości. Ten język jest po prostu diabelnie efektywny.
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: RockOnCellBlock » października 3, 2010, 6:43 pm

I do tego melodyjny, ma ładne akcenty...
Tylko trzeba znać.
Bo dżerman inglisz jest bolączką polskich wokalistów, którzy chcą po angielsku, a nie do końca potrafią...

Dla mnie fenomenem jest Sławek Wierzcholski - słuchając płyty Jacka Sprucha załamałam się - Wierzcholski i ten jego polisz-frencz inglisz. Ale niedawno, gdy rozmawialiśmy z Chazem na Galicji... Sławek posługiwał się językiem bardzo swobodnie, mówił płynnie, bez zastanowienia, bezbłędnie językowo i z wyśmienitym, idealnym akcentem. Skąd więc taka przedziwna wymowa, gdy śpiewa? I czy niektórzy wokaliści nie mają tego samego? Może my tylko myślimy, że te Mr.Bluesy i Kłusem z Blusem angielskiego nie znają, a tak naprawdę są geniuszami językowymi, tylko nie potrafią w tych językach śpiewać?
Nina Sawicka.
Last fm
Awatar użytkownika
RockOnCellBlock
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 5002
Rejestracja: lipca 27, 2008, 1:01 pm
Lokalizacja: Opole/Kraków

Następna

nowoczesne kuchnie tarnowskie góry piekary śląskie będzin świętochłowice zawiercie knurów mikołów czeladź myszków czerwionka leszczyny lubliniec łaziska górne bieruń

Wróć do Muzykowanie

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 208 gości