Okolice Bluesa

Raczej pianistyczny. Dwa fortepiany. Chyba niczego na innych instrumentach nie zagrali.

w tamtych czasach nie było innych instrumentów. tzn. były ale nie miały takiego znaczenia jak stare poczciwe kaszaloty. zresztą panowie byli muzykami klasycznie wykształconymi i grali głównie przeróbki klasyki.

przypomniałeś mi fajny epizod z mojego życia:
będąc młodym licealistą oczywiście obserwowałem i podziwiałem ich poczynania. tak zrodził misie w głowie pomysł żeby też coś takiego sprokurować. okazja się nadarzała bo w naszej auli były 2 fortepiany. więc kiedy znalazłem kolegę który posiadał umiejętności i był zainteresowany współpracą, każdą wolną chwilę spędzałem w1 z nim w tejże auli i ćwiczyliśmy zapamiętale żeby stać się ozdobą szkolnych akademii.
pamiętam że graliśmy głównie moje kompozycje...

No i tych co umieli grac na tych starych, poczciwych kaszalotach, warto posluchac na tych innych instrumentach. Znaczy, moim zdaniem oczywiscie. Andy, napisal bys jakas anegdotke.....

myślę że doszliśmy z nasza dyskusją do punktu kiedy nie da się już dalej dyskutować - bo jak dyskutowac o gustach i kolorach.

przyznaję że Barbara bardziej mi imponuje swoją lewa nogą niż wkreca samymi dźwiękami. ale wszystkich wymienionych hammondzistów zdecydowanie przebija aparycją

natomiast pozostanę przy swojej opinii nt. Joeya - ten jest imho hammondzistą wszechczasów - no chyba że pojawi się ktos lepszy...

Można dyskutować, dlaczego się lubi to, co się lubi.

Ja wiem dlaczego Joeya Defrancesco lubię mniej niż tych starszych. Bo on jest ultra-techniczny i w tej jego technice gubi się to, co w hammondzie lubię najbardziej - to ciepło, miękkość, głębię, wibrujące dźwięki. Napisałeś, że on jest też świetnym pianistą i to mnie nie dziwi. Często mam wrażenie, że Joey traktuje organy trochę jak fortepian.

Jak słyszę starszych, np. Jimmy Mcgriffa, który ostatnio mieszka w moim odtwarzaczu, to potrafię się zachwycić pojedynczym dźwiękiem, pełnią brzmienia, tym jak organy wypełniają przestrzeń. U Joeya tego nie mam, albo mam rzadziej, on tak pędzi z nutami, że nie pozwala mi się nimi nasycić.

Dodajmy też, ze Joey nie gra na organach hammonda, tylko na ich cyfrowym emulatorze - ostatnio jest to instrument Diversi Duo Plus, czy jakoś tak. W jednym z wywiadów opowiada obficie o tym, dlaczego jego zdaniem instrument syntetyczny jest lepszy od prawdziwego. Niestety nie on jeden dokonał takiego wyboru. Kiedy oragnopodobne dźwięki grają na syntezatorach klawiszowcy potrzebujący (szczególnie w warunkach koncertowych) wielu róznych brzmień to jest to dla mnie naturalne. Ale kiedy rasowi organiści porzucają prawdziwe organy dla cyfrowych replik, to zastanawiam się dokąd to zmierza. Aromat identyczny z naturalnym?

ostatnio w dziale zagadek pojawił się Jimmy Smith, którego Cencor określił jako muzyka jazzowo-bluesowego co spowodowało zdziwienie Kory która go jakoś z bluesem nie kojarzyła. pozwoliłem sobie na lekko szyderczy żarcik że Jimmy tak naprawdę tylko udawał jazzmana ale w moim szaleństwie jest metoda.

nazwanie Jimmiy'ego muzykiem jazzowo-bluesowym jest jak najbardziej słuszne. wystarczy posłuchać: jego sola nawet w niebluesowych kawałkach (choć o takie w jego repertuarze niezbyt łatwo) są na wskroś bluesowe. co więcej - Mistrz raczej unikał grania innych rzeczy - znam bardzo mało wykonań otwórów o bardziej zagęszczonej harmonii i brzmią one dla mnie raczej nieprzekonująco.
http://www.youtube.com/watch?v=iMbHPHtQhCg

dla porównania typowo jazzowa jazzda Larry Younga:
http://www.youtube.com/watch?v=GYQNsuzMXiQ