Okolice Bluesa

Dziwny facet. Gra wszystko po trochu, z płyty na płytę zmieniają się główne inspiracje i proporcje: rock and roll, surf, country, swingujący jazz, blues, r&b, soul a od czasu do czasu sięga po Hendrixa. Głosu nie ma za grosz, nie jest ani na jotę nowatorski ale jakimś cudem, to co nagrywa zawsze idealnie do mnie trafia. Mam wrażenie, że z wiekiem lubię go coraz bardziej a jak już posiwieję, to założę chyba jego fan club.

Pisze on takie sobie niedbałe pioseneczki i zawsze jest w nich coś, co zwraca moją uwagę: riff, zabawne zdanie, fragment melodii wokalu, sposób w jaki zaakcentuje jakieś słowo. Ironizuje, kpi z samego siebie, podchodzi do życia z siedmiomilowym dystansem. Bez wielkich słów, bez dramatyzowania, spokojnie przekuwa na teksty i muzykę codzienne obserwacje.

Jako gitarzysta, ostatnio częściej daje odpocząć palcom, ale jak już te paluchy pójdą w tan, to się mogą młode pistolety pochować, takie rzeczy wyczarowuje. Przeważnie jednak wycina te swoje krótkie, pikantne solóweczki emanujące taką zwodniczą łatwością i gładkością. "Dać no mi gitarę, ja też to zrobię" - chce się powiedzieć, ale się człowiek gryzie w język w porę, bo a nuż ktoś poda instrument i co wtedy?

Dla mnie osobiście - wiem, jestem szalony - niektóre jego utwory są na miarę Boba Dylana, J.J. Cale'a czy Johna Hiatta. Dużo mówi się o tym, że do grania i pisania muzyki potrzebne jest serce i jak to do tego serca trzeba głęboko sięgnąć, tak od serca do tego serca trzeba sięgnąć, no bo bez sięgania do tego serca, to wiadomo - do serca słuchacza się potem nie trafi. Tak - serce jest ważne - ale jak patrzę na bystre oczka Jimmiego na zdjęciach z wkładek płyt, to coś mi szepce, że przydaje się też czasem mózg.

No proszę - przeoczyłem wcześniej to, że ktoś odpowiedział na mój post.

Dla mnie głos Jimmiego jest dobrą projekcją jego osoby, tzn. słyszę, ze jest to głos faceta inteligentnego i z poczuciem humoru. Lubię go. Ale jego możliwości są chyba dość ograniczone, najlepszy dowód, ze prawie nie śpiewa ballad - takie kawałki dostają na jego płytach perkusista Mark Stutso, jeden z braci Cate (płyty "We Got It" czy "Natural State"), czy kto się tam akurat nawinie. Nie mówiąc już o Tabie Benoit, który zdecydowanie górował nad nim wokalnie na ich wspólnych płytach. Naprawdę dobre głosy (z pokrewnych wiekowo białych gitarzystów śpiewających, nagrywających pod własnymi nazwiskami) to dla mnie mają np.: Walter Trout, Coco Montoya czy Tommy Castro. Ale powtarzam - ja lubię ten specyficzny wokal Jimmiego.

Pierwsza płyta Jimmiego Thackery & the Nighthawks nazywa się właśnie "Empty Arms Motel"
amen!

łeeee...dwóch na jednego

Jeśli chodzi o mnie to powiem szczerze, iż facet ten nigdy mnie nie porwał swoją muzyką. Niby gra on zróżnicowaną muzykę od bluesa, przez soul do rockabilly i country czyli właściwie wszystko to co lubię, ale jakoś zawsze czegoś mi u niego brakowało. Ciężko ten brakujący element opisać słowami. Słuchałem często jego nagrań razem z p. Wiktorem z nieistniejącego już sklepu muzycznego Coda w Opolu, który miał sporo płyt Jimmiego Thackery w swojej ofercie. No i wrażenia zawsze były takie same - facet grał niby fajnie - ale czegoś tam brakowało. Chyba tej "iskry zapalnej", która w przypadku innych moich ulubionych muzyków powodowała, iż zaczynałem na och punkcie wariować i mozolnie kompletować dyskografię.

No..a ja nie lubię..
znam..słuchałem..
nie dla mnie
Pozdr serdecznie

Jakiś czas temu uzupełniłem swoją kolekcję Jimmieg T. o jeszcze dwie płyty z Telarcu: "Healing Ground" z 2005 i "Inside Tracks" z 2008. Na razie słucham tej pierwszej i powiem, że spodziewałem się więcej, szczególnie po przeczytaniu kilku entuzjastycznych recenzji na zagranicznych portalach. Płyta nagrana w Nashville przy współpracy (produkcja i częściowo piosenki) z Gary Nicholsonem. Jimmy był bardzo dumny z tych wspólnie napisanych utworów i w rezultacie to, co miało być siłą albumu stało się dla mnie jego słabością: zrobiło się zbyt piosenkowo a za mało gitarowo. Żeby to zrekompensować fanom umieścił trzy krótkie utwory instrumentalne - bardzo sympatyczne, szczególnie temat Henrego Mancini przerobiony na surf. Fajny jest też kończący album spokojniejszy blues z wiekszą ilością fortepianu. Ogólnie płyta radosna i energiczna, ale jakoś mnie nie porywa, choć zawsze sobie ceniłem poczucie humoru Jimmiego. Jimmiemu towarzyszą dobrzy muzycy, ale lokalni – z Nashville, a nie jego Driversi. Z Driverów jest tylko Mark Stutso, a i to udziela się głównie wokalnie. Dodam, ze to pierwsza płyta po odejściu saksofonisty Jimmiego Carpentera i trochę mi go brakuje w aranżacjach, wzbogaciłby te muzykę. Chwilowo mój ranking znanych mi płyt Jimmiego wygląda następująco:

1. Whiskey Store Live (Jimmy, The Drivers z Carpenterem+ trio Taba Benoit, koncert z 2004 r., Telarc)
2. Solid Ice (Jimmy, The Drivers bez Carpentera, 2007 r., Telarc)
3. Sinner Street (Jimmy, The Drivers z Carpenterem, 2000 r., Blind Pig)
4. We Got It (Jimmy, The Drivers z Carpenterem, 2000 r, muzyka Eddiego Hintona, , Telarc)
5. True Stories (Jimmy, The Drivers z Carpenterem, 2003 r., Telarc)
6. Drive To Survive (Jimmy, The Drivers bez Carpentera, 1996 r., Blind Pig)
7. Healing Ground (Jimmy i muzycy sesyjni z Nashville, 2005 r., Telarc)

Różnice w jakości płyt od 2. do 6. są dla mnie niewielkie a kolejność umowna. Ogólnie wolę jednak albumy z Carpenterem na saksofonie, choć "Solid Ice" bez jego udziału jest rewelacyjna.

Sporo sobie obiecuję po ostatniej płycie („Inside Tracks”) i pewnie wskoczy gdzieś pomiędzy 2. a 6. miejscem na mojej liście – czas pokaże.