Okolice Bluesa

Paweł Michaliszyn i Paul David
Smacznego obiadu.
Szkoda, że Was teraz tu nie ma :)

Ale mam cudne popołudnie
- oblizuję się jak kot nad śmietanką
nic, tylko blues
!!!!!!!!

Racja racja Antoni :)
Bez Okolic Bluesa, ja sobie życia nie wyobrażam

U Marka Kaczanowskiego dziś też Wielebny!!!

Dzięki za audycje Antku!!!!!!!!!!!!

pozdrawiam Zieloną Gałazkę

OOOOOOOOh, jak przykro, że to tylko godzina
takiej świetnej audycji !!!!!!!!!!

Żegnam wszystkich, do widzenia w czwartek

Ale było PYSZNIE

dziękuję !!!

do usłyszenia i do zobaczenia

Abym nie była gołosłowna, przedstawiam Wam Dziunię.
Nie uwierzycie.. Skubie trawę w centrum miasta, jej przysmakiem są tekturowe pudełka, a na dodatek daje dużo zdrowego mleka i słucha bluesa.
Jej panią jest Ewa, która dobrze mówi po arabsku i uczy matematyki

Moje życie to praca, pasje i proza dnia.
Dziunia jest barwnym elementem prozy dnia

Mogłabym pracować z Panem Antonim do rana...
Duzo się od Niego nauczyłam

To Wy jeszcze nie śpicie?
Przecież już koty ludzkim głosem mówią:)

Kolorowych snów

witajcie,
zdala od kompa ele bedę słuchał w samochodzie,
laptopa nie mam a USB tylko w kosiarce,ale przecież kosiarką nie pojadę( to nawet logiczne)

3majcie się ciepło
do jutra w songach
pozdrawiam wszystkich

Noooo, znalazłam wreszcie Dyczkosi komentarz z koncertu Pikantik-Raduli.
A nawet Antoniego fragment książki
Czytam już drugi raz
Rafale Nitka, wstawaj i fotki wklejaj - ja za Ciebie zjem śniadanie.

DYCZKOSIA NAPISAŁA:

A ja się strasznie cieszę, że tym razem udało mi się oglądnąć i usłyszeć Was w całości i w pełnej okazałości (nie licząc oczywiście Guzika, który nie był niestety w "jednym kawałku"... ale i tak radził sobie świetnie!)

Atmosfera klubu wyśmienita, choć miejsc brakło już na kwadrans przed rozpoczęciem koncertu... Ale na takich imprezach "w grupie raźniej", więc ciasnota mi zbytnio nie przeszkadzała (poza tym o dziwo było czym oddychać - albo była niezła wentylacja, albo stosunkowo mało palaczy).

Co do grania - chylę czoła. Chłopaki naprawdę fajnie coverują Zappę. Mimo, że sięgają częściej do jego repertuaru "późniejszego" (piszę "mimo", bo ukochany dla mnie okres twórczości Franka to lata '66-75, co nie znaczy, że późniejszego nie lubię ), potrafią wydobyć z tej muzyki to, co najlepsze... GŁĘBIĘ. Bo są to kompozycje, które, przy braku pewnej wrażliwości czy inteligencji muzycznej mogłyby zostać spłycone, wybrakowane, "odegrane", a ich istota niezrozumiana...
Na szczęście wydaje się, że Pikantikowcom ani muzycznej wrażliwości, ani inteligencji nie brakuje...
Siedząc sobie zasłuchana w takie "Torture never stops" uśmiechałam się gdzieś w sobie szeroko, widząc, że tych czterech gości na scenie rozumie "przesłanie" podobnie jak ja.

Czekałam na "Secret Chaos", doczekałam się na sam koniec... O dziwo wypadł chyba najsłabiej w pierwszym secie. Następnym razem proponuję wplatać go wcześniej. Po pierwsze - urozmaici, po drugie - nie będzie wokalnie "wyciągany" (Matragon najwyraźniej zdarł sobie wokal na poprzednich kawałkach... ale wcześniej był wysiłkowy 'Whipping Post' a nawet Parple, więc powiedzmy, że jest usprawiedliwiony ). Mimo to twierdzę, że to zbyt piękny utwór na "wymęczenie" go, w graniu progresywnym (przynajmniej dla mnie) nie ma mowy o "brudnym wokalu".

Po pierwszym Pikantikowym secie nastąpiła przerwa... głównie towarzyska... która dla mnie wydłużyła się i objęła jeszcze znaczną część drugiego seta (w tym miejscu pozdrawiam gorąco Pana Krupę Antoniego!!! ). Fakt ten zmusza mnie niechybnie do przerwania w tym momencie tak dobrze zapowiadającej się recenzji wczorajszego koncertu, przynajmniej w tej zakładce )))

Koniec końców usłyszałam dwa utwory Pikantika z Markiem Raduli, które miały zdolność wynoszenia na orbitę - raz pulsujące, raz zupełnie liryczne (piękne gitarowe opowieści pana Raduli); momentami miałam wrażenie, jakbym uczestniczyła w jam session (które, mimo iż zapowiedziane z udziałem Gości, nie doszło do skutku...) - panowie na scenie spoglądali na siebie raz po raz, tworząc Muzykę na naszych oczach, docierając się i porozumiewając, całkiem fajnie im to wszystko szło!

Na koniec (last, but not least) na scenę wkroczył ze swą harmonijką sam Antoni Krupa i ku ogólnej uciesze zadżemował z pozostałymi "Oni zaraz przyjdą tu". Oklaskom i krzykom z gardeł niewieścich końca nie było, panowie zagrali więc jeszcze wspólnego bluesa i na tym właściwie cała impreza się skończyła przynajmniej dla mnie.

(zabrzmiało jakoś dwuznacznie, więc dodam dla pewności, że po prostu musiałam wracać samochodem do Bochni, heheh)

Dobra, kończę, choć właściwie mogłabym więcej...

Odnośnie na koniec Pikantika - polecam ich koncerty, na pewno warto spróbować tej pikantnej potrawy i poczuć nieco kosmiczną atmosferę ich występu (niebywałe wręcz smaczki elektroniczne... efekty... światła).
Ja osobiście będę się ich poczynaniom bacznie przyglądać, bo mają w sobie potencjał... mam nadzieję, że tego nie zaprzepaszczą i że znajdą swoją drogę...

Powodzenia, chłopaki!!!