Okolice Bluesa

CHICKEN SHACK (kurnik)

Chicken Shack był jednym z lepszych zespołów, jakie pojawiły się w Wielkiej Brytanii drugiej połowy lat sześćdziesiątych na fali popularności blues rocka. Jego płyty, chociażby Forty Blue Fingers Freshly Packed And Ready To Serve z 1968 i O.K. Ken? z 1969, ale też, a może przede wszystkim, późniejsza Imagination Lady z 1972, należą do klasyki angielskiego rocka. Jak podaje lider Chicken Shack - Stan Webb, ich nazwę wymyślił Champion Jack Dupree, a było to tak (z wywiadu w Teraz Rock):
"I zdarzyło nam się grać w tym samym klubie co on. Spodobała mu się nasza muzyka i zapytał: „Jak się nazywacie?” Na co my: „Nie mamy nazwy”. A on: „Dlaczego nie nazwiecie się Chicken Shack?” Nie bardzo wiedzieliśmy, o co chodzi, wyjaśnił więc, że w slangu czarnej ludności kreolskiej z Południa Stanów znaczy to tyle co „blues house”. Wiesz, chodzi o takie małe sklepiki czy raczej bary, w których ludzie spotykają się, żeby się napić, i posłuchać bluesa. Z jakiegoś powodu nazywają je „chicken shacks”. Uznaliśmy, że to świetna nazwa dla naszego zespołu."

Ich pierwszy koncert miał miejsce w 1967 roku na National Blues and Jazz Festival w Windsor, a pierwszy skład wyglądał tak:
Christine Perfect (vocals and keyboards),
Stan Webb (guitar and vocals),
Andy Silvester (bass guitar),
Alan Morley (drums).

W pierwszym okresie duży wpływ na sukces zespołu miała Christine Perfect - Melody Maker przyznał jej tytuł wokalistki roku, została też okrzyknięta posiadaczką jednych z 10-ciu najlepszych nóg w Wielkiej Brytanii . Niestety (dla zespołu, nie dla siebie) w 1969 roku wyszła za mąż za członka Fleetwood Mac - pana Johna McVie i jako Christine McVie przez długie lata grała we Fleetwood Mac.

W pierwszej połowie lat 70-tych zespół miał paroletnią przerwę w działalności, a jego członkowie masowo zasilili Savoy Brown. Ale w drugiej połowie lat 70-tych Stan Webb skrzyknął chłopaków i zespół działa do dzisiaj, nagrywa całkiem udane płyty, z powodzeniem koncertuje - m.in. w 1998 roku na Rawa Blues.

Chciałbym też za Stanem Webbem zdementować krążące o nim plotki jakoby rzekomo miał w szalonych latach 70-tych wypijać 2 butelki wódki dziennie. Stan mówi: "Dwie butelki wódki dziennie? Stary, gdybym pił dwie butelki wódki dziennie, dawno byłbym martwy. Rzeczywiście sporo wtedy piłem, ale i tak dużo mniej niż Eric Clapton, Keith Moon czy wielu innych. A przy tym nigdy nie brałem narkotyków" (no powiedzmy)

Jeden z niemieckich zespołów heavymetalowych był pod tak wielkim wrażeniem ich płyty "Accept", że przyjął nazwę Accept.


Jedne z 10-ciu najlepszych nóg Wielkiej Brytanii końca lat 60-tych - niestety w spodniach i ich właścicielka Christine Perfect


Chicken Shack

WALTER TROUT

Urodził się w 1951 roku w Ocean City, New Jersey. Z miejscowością tą w jakiś sposób związana jest inna słynna postać – Andrew Golota. Zatrzymany za jazdę z nadmierną prędkością podał się za policjanta z tej właśnie miejscowości. No cóż, jak na boksera, to nawet błyskotliwe. Ale wróćmy do Waltera. Bardzo wcześnie odkrył w sobie muzyczny talent. Jego pierwszym instrumentem była trąbka, na której grał w szkolnym zespole. W wieku 10 lat spotkał Duka Ellingtona. Był to pierwszy punkt zwrotny w jego życiu – postanowił zostać profesjonalnym muzykiem.

Następny taki zwrot nastąpił trzy lata później, gdy do Ocean City przyjechali Beatlesi. Być może młody Walter zobaczył, że długowłosy rock'n'rollowiec ma dużo większe powodzenie u dziewczyn niż jazzman, w każdym bądź razie zostawił trąbkę i zaczął grać na gitarze. Trzeci i ostatni zwrot nastąpił gdy usłyszał Mike'a Bloomfielda w zespole Paula Butterfielda. Była to płyta ”The Paul Butterfield Blues Band featuring Mike Bloomfield”. Wówczas to, jak wspomina nasz bohater, z rowków płyty winylowej do jego duszy przemówiła gitara. Grał w wielu zespołach w New Jersey, konkurując z młodym Brucem Springsteenem.

Następnie przeniósł się do Los Angeles, gdzie bardzo szybko stał się bardzo cenionym muzykiem sesyjnym. Współpracował m.in. z takimi muzykami jak Percy Mayfield, Deacon Jones, John Lee Hooker, Big Mama Thorton I Joe Tex. W 1981 roku został członkiem Canned Heat. Trzy lata później przeszedł do John Mayall’s Bluesbreakers, gdzie grał z wielkim powodzeniem do 1989 roku. Niestety, proporcjonalnie do wzrostu kunsztu muzycznego rosła ilość wypitych butelek Jacka Danielsa. Na szczęście Walter potrafił zerwać z tym przy pomocy m.in. Carlosa Santany.

W 1989 roku Walter Trout zaklada Walter Trout Band i rozpoczyna pełną sukcsów karierę solową. W ankiecie BBC na najlepszego gitarzystę wszech czasów zajął 6 miejsce.

Słynne osoby kojarzone z Ocean City:

Walter Trout





i Andrew Golota

Byłam raz na koncercie Waltera... tym bardziej czekam na audycję

PeEs. Markolini-mam nagranie jak pewien zespół (wespół z Seditem) w kuluarach na gitary akustyczne gra utwór "Emdżi"... Stones'ów oczywiście (nie pytajcie czym nagrane)... To ja może Ci prześlę, ha ?

Marku ... to ile-u Ty masz w końcu tych narzeczonych... ja już się pogubiłem ... ale ja Ciemniak