Audycja 13.07.2008

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

NASTĄPIĄ PEWNE ZMIANY W JUTRZEJSZYM PROGRAMIE.
WIĘCEJ INFORMACJI NIECO PÓŻNIEJ.

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

[Marek Kaczanowski]

[Zbyszek Stępski]

o ! będzie Gov't Mule ... SUPER

[BLUESCIEMNIAK]

[Adam Węgrzynowicz]

Eric Clapton

Eric Clapton, pseudonim Slowhand (ur. 30 marca 1945 w Ripley w Anglii) – brytyjski muzyk rockowy i bluesowy, wirtuoz gitary, kompozytor, wokalista. Postać będąca jednym z najbardziej znanych symboli muzyki rockowej. Członek wielu zespołów rockowych. W 2003 pojawił się na 4. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu "Rolling Stone".
Eric Clapton urodził się w Ripley, w hrabstwie Surrey, w Anglii, jako nieślubne dziecko 16-letniej Patricii Molly Clapton i Edwarda Waltera Fryera, 24-letniego kanadyjskiego żołnierza. Fryer jeszcze przed narodzinami Claptona wyruszył na wojnę, a później wrócił do Kanady.

Claptona wychowywała babka ze swoim drugim mężem. Chłopiec wierzył, że są oni jego rodzicami, a jego matka - starszą siostrą. Dziadkowie nosili nazwisko Clapp, co było przyczyną pojawiających się sugestii, jakoby to było prawdziwe nazwisko Erica. Później jego matka poślubiła innego kanadyjskiego żołnierza, przeniosła się do Kanady i zostawiła syna do wychowania dziadkom. Clapton odkrył rodzinny sekret w wieku 9 lat i był to w jego życiu moment przełomowy.

Clapton wyrastał jako zdeklarowany „urwis”. Uczęszczał do szkoły średniej Hollyfield w Surbiton. Jego pierwszym zawodem był listonosz. Od najwcześniejszych lat miał kontakt z bluesem i w wieku lat 13 dostał na urodziny gitarę z metalowymi strunami. Nauka gry była jednak dla niego tak trudna, że mało brakowało, a dałby za wygraną. Po ukończeniu szkoły Clapton ukończył jednoroczny kurs w roku 1962 w Kingston College of Art. Mniej więcej w tamtym okresie zaczął grywać na ulicy w okolicach Kingston upon Thames, Richmond upon Thames oraz londyńskiego West Endu.

Clapton wstąpił do swojego pierwszego zespołu kiedy miał 17 lat, a był to zespół grający muzykę R&B - The Roosters – Clapton grał w nim od stycznia do sierpnia roku 1963. We wrześniu tego roku wziął udział w siedmiu występach grupy Casey Jones and the Engineers.


The Yardbirds i John Mayall & Bluesbreakers
Od 1963 do marca 1965 roku Clapton występował w rock and rollowym zespole o bluesowych korzeniach – The Yardbirds. W jego grze spotkały się wpływy bluesa chicagowskiego i największych bluesowych gitarzystów tamtych lat – takich jak Buddy Guy, Freddie King i B.B. King. Clapton wypracował charakterystyczny styl i szybko stał się jednym z najpopularniejszych gitarzystów brytyjskiej sceny muzycznej.

Na początku zespół The Yardbirds grał bluesowe kawałki i stał się kultowy po tym jak muzycy przejęli rezydencję Rolling Stonesów w Crawdaddy Club w Richmond upon Thames. W trasie koncertowej po Anglii towarzyszył im amerykański bluesman - Sonny Boy Williamson II; nagrany wspólnie w grudniu 1963 longplay został wydany w roku 1965. W marcu tego roku, tuż po tym jak Clapton opuścił zespół, sukces zdobył pierwszy wielki hit zespołu, na którym Clapton grał na gitarze – “For Your Love.”

Clapton był ciągle uparcie przywiązany do bluesa i poczuł się urażony nowym popowym nastawieniem grupy, po części z tego powodu, że utwór “For Your Love” został napisany przez Grahama Gouldmana, który tworzył piosenki na zamówienie, a który zajmował się również pisaniem przebojów dla młodzieżowego zespołu popowego Herman's Hermits oraz dla The Hollies. Na swoje miejsce Clapton polecił innego gitarzystę - Jimmy'ego Page'a, lecz w tamtym czasie Page nie chciał rezygnować z lukratywnej kariery niezależnego muzyka studyjnego. Page polecił więc kolejnego kandydata - Jeffa Becka (Później Page dołączył jednak do zespołu).

Po opuszczeniu the Yardbirds w marcu 1965 roku, w kwietniu Clapton dołączył do John Mayall & the Bluesbreakers. Namiętna gra Claptona w nocnych klubach oraz na albumie “Blues Breakers” ustaliła jego pozycję gitarzysty bluesowego znanego na całym świecie. W tamtym czasie grał na gitarze 1960 Gibson Les Paul Standard i na wzmacniaczu Marshalla. Jego gra pobudziła szaleństwo graffiti – pojawiały się napisy “Clapton is God” (“Clapton jest Bogiem”). Po raz pierwszy hasło to umieścił wielbiciel na ścianie na stacji metra Islington w połowie lat 60.


Cream
Clapton opuścił the Bluesbreakers w połowie roku 1966 (został zastąpiony przez Petera Greena) i stworzył zespół Cream, jedną z pierwszych supergrup na świecie określanych mianem 'power trio'. W jego skład weszli także Jack Bruce (z Manfred Mann, the Bluesbreakers oraz Graham Bond Organisation) oraz Ginger Baker (z Graham Bond Organisation). Clapton rozwijał się jako gitarzysta, piosenkarz i twórca tekstów, jednak to Bruce był głównym wokalistą i napisał większość tekstów wraz z Pete'em Brownem. Pierwszy występ Cream odbył się 29 lipca 1966 w kameralnej atmosferze lokalu Twisted Wheel w Manchesterze, natomiast pierwszy ważny koncert zagrali na Windsor Jazz and Blues Festival. Swój status legendy Cream zawdzięcza hałaśliwym bluesowym jamom i rozbudowanym koncertowym solówkom, natomiast ich dzieła studyjne charakteryzują się dużym wyrafinowaniem.

Na początku roku 1967 status Claptona jako największego brytyjskiego gitarzysty został zagrożony przez pojawienie się Jimiego Hendrixa. Hendrix był obecny na występie Cream, który odbył się 1 października 1966 w Central London Polytechnic - podczas którego zagrał utwór “Killing Floor”.

Na wczesne występy Hendrixa w klubach przychodzili z zapałem tacy muzycy jak Clapton, Pete Townshend, czy członkowie The Rolling Stones oraz The Beatles. Pojawienie się Hendrixa miało natychmiastowy i ogromny efekt na kolejny etap kariery Claptona, chociaż to nadal Erica uważano za najlepszego gitarzystę w brytyjskich rankingach.

Repertuar grupy Cream obejmował muzykę pop, soul ("I Feel Free"), jak również długie bluesowe jamy instrumentalne ("Spoonful"). Charakterystyka ich stylu to zjadliwa linia gitarowa Claptona, wysoki głos Bruce'a oraz jego wydatna, płynna gra na basie, a także mocne, polirytmiczne brzmienie bębnów Bakera, na które wpływ miał jazz.

W ciągu zaledwie trzech lat zespół osiągnął ogromny sukces komercyjny sprzedając 15 milionów płyt i występując dla tłumów w całych Stanach Zjednoczonych i Europie. Clapton, Baker i Bruce ponownie zdefiniowali pozycję instrumentalistów w muzyce rockowej, a także jako jedni z pierwszych ukazali istotę muzycznej wirtuozerii.

Cream był uznawany za jeden z najlepszych zespołów swoich czasów, a status Claptona jako gitarowego herosa osiągał coraz to nowy wymiar. Nie uchroniło to jednak zespół przed rozpadem - doprowadził do niego legendarny już konflikt pomiędzy Bruce'em a Bakerem oraz rosnące napięcia pomiędzy wszystkimi trzema muzykami. Innym istotnym czynnikiem była krytyczna recenzja koncertu z drugiej amerykańskiej trasy koncertowej grupy, która pojawiła się w magazynie Rolling Stone, a która szczerze dotknęła Claptona. W tamtym czasie był on już zauroczony muzyką zespołu The Band, który wydał album “Music from Big Pink”. Clapton zaczął wierzyć, że muzyka rockowa zmierza teraz w nowym kierunku, a jego zauroczenie osiągnęło takie natężenie, że nawet spytał członków zespołu, czy nie chcieliby go przyjąć, ale The Band odmówili.

Pożegnalny album grupy Cream, wydany w 1968 roku tuż po rozwiązaniu zespołu - “Goodbye” - zawierał utwory nagrane na żywo 19 października 1968 roku w The Forum w Los Angeles oraz studyjną wersję singla “Badge”, napisanego wspólnie przez Claptona i George'a Harrisona. Ci dwaj poznali się w London Palladium, jeszcze za czasów pobytu Claptona w the Yardbirds i stali się bliskimi przyjaciółmi. Rezultatem tej znajomości był np. udział Claptona w utworze Harrisona "While My Guitar Gently Weeps" z Białego Albumu Beatelsów. Niektórzy mówili, że było to zagranie taktyczne i miało sprawić, aby inni Beatelsi wzięli utwór Harrisona bardziej na poważnie.

Niezależnie od tego jaka była prawda, obecność osoby z zewnątrz takiej jak Clapton pomogła w zaprowadzeniu harmonii w skłóconym zespole. W 1969 roku podczas tworzenia materiału na album “Let It Be”, Harrison opuścił studio po ostrej kłótni. W obawie przed tym, że Harrison odejdzie na dobre i nie będzie można dokończyć albumu, John Lennon zaproponował, że może powinien go zastąpić Clapton. W roku wydania “Białego Albumu” Harrison zadebiutował jako solista albumem “Wonderwall Music”, na którym Clapton zagrał na gitarze, jednak jego nazwisko nie zostało wymienione z powodu ograniczeń kontraktowych. Obaj muzycy często grywali razem na żywo aż do śmierci Harrrisona w roku 2001. Po tym wydarzeniu zorganizowano koncert ku jego czci, a którego Clapton był dyrektorem muzycznym. Od czasu rozpadu grupy Cream w 1968 roku, muzycy ponownie zagrali razem dopiero w roku 1993, podczas ceremonii wstąpienia do Rock and Roll Hall of Fame. Prawdziwy comeback miał jednak miejsce dopiero w maju roku 2005. Wtedy to Clapton, Bruce i Baker zagrali 4 koncerty w londyńskiej Royal Albert Hall (tam grali swe pożegnalne koncerty w roku 1968) oraz 3 występy w nowojorskiej sali Madison Square Garden w październiku tegoż roku. Nagrania z Londynu zostały wydane na CD i DVD we wrześniu 2005.


Blind Faith i Delaney, Bonnie and Friends
Kolejnym projektem Claptona był zespół Blind Faith, który powstał w 1969, a w którego skład weszli creamowy perkusista Ginger Baker, Steve Winwood z Traffic i Ric Grech z grupy Family. Kwartet nagrał tylko jeden album i odbył jedną trasę koncertową. Pierwszy występ grupy miał miejsce 7 czerwca 1969 w Hyde Parku w Londynie przy obecności 100.000 fanów. Później nastąpiła wyprzedana trasa koncertowa po Ameryce, po czym powstał ich jedyny album pt “Blind Faith”. Został on nagrany z takim pośpiechem, że jego druga strona zawierała zaledwie dwa nagrania, z czego jedno to 15-minutowy jam pt. “Do What You Like”. Jednakże na tym albumie pojawiły również się dwa klasyczne już utwory: "Can't Find My Way Home" Winwooda i “Presence of the Lord” Claptona. Na kopercie albumu pojawiło się zdjęcie nagiej młodej dziewczyny i okładka ta uznana została za zbyt kontrowersyjną jak na Stany Zjednoczone – w amerykańskiej edycji zamiast dziewczyny pojawiło się zdjęcie zespołu. Blind Faith zakończyło działalność po zaledwie jednym roku. Winwood wrócił do zespołu Traffic, natomiast Clapton był już zmęczony przebywaniem w centrum uwagi i szumem jaki powstał wokół obu jego zespołów. Chciał teraz tworzyć muzykę, która bardziej przypominałaby styl The Band.

Clapton odsunął się w cień na pewien czas i towarzyszył w tournee amerykańskiej grupie Delaney and Bonnie and Friends. W 1969 przeprowadził się do Nowego Jorku i współpracował z tym zespołem aż do początku roku 1970. W tamtym okresie zaprzyjaźnił się z Delaneyem Bramlettem, który zachęcał Claptona do śpiewania i pisania piosenek.

W roku 1970 wydał swój pierwszy album solo, o nazwie “Eric Clapton”. Wspomagali go akompaniatorzy Bramletta oraz gwiazdorska obsada muzyków takich jak Leon Russell i Stephen Stills (Clapton zagrał również na ich albumach solowych). Na płycie znalazły się m.in. kompozycja Bramletta - “Bottle Of Red Wine”, utwór Claptona - “Let It Rain”, a także “After Midnight” autorstwa J.J. Cale'a, który to utwór wspiął się na 18 miejsce w rankingach popularności w USA.

W okresie “pomiędzy zespołami” (1969-1970) Clapton brał udział w nagraniach u innych artystów – grał np. na '[All Things Must Pass George'a Harrisona, na Sometime in New York City grupy The Plastic Ono Band oraz na “Sun Moon and Herbs”, którego twórcą był Dr John.


Derek and the Dominos
Clapton chciał stworzyć nowy zespół, który miał zneutralizować jego kultowy status gwiazdy – artysta chciał stać się po prostu jednym z członków zespołu. Do tego celu przejął sekcję rytmiczną z Delaney & Bonnie's (tj. Bobby Whitlock (klawisze, śpiew), Carl Radle (bas) i Jim Gordon (perkusja)). Tony Ashton z The Remo Four i Ashton, Gardner, Dyke, Paice Ashton i Lord zawsze zwracali się do Erica “Derek”, więc zespół został nazwany Derek and The Dominos. Przyjaźń z Harrisonem doprowadziła do tego, że Clapton poznał jego żonę – Patti Boyd Harrison, w której mocno się zakochał, ta jednak odrzuciła jego zaloty. To nieodwzajemnione uczucie stało się natchnieniem dla dużej części materiału, który pojawił się na płycie the Dominos - “Layla and Other Assorted Love Songs”. Hitem okazał się utwór “Layla”, zainspirowany dziełem klasycznej perskiej poetki Nizami Ganjavi - “The Story of Layla and Manjun”, które Clapton otrzymał od przyjaciela. Clapton odkrył duże podobieństwo pomiędzy sytuacjami Layli i Manjuna a swoją i Boyd-Harrison.

Zespół pracował w Criteria Studios w Miami, a producentem albumu był legendarny Tom Dowd. Ten błyskotliwy, podwójny album uważany jest za jedno z arcydzieł Claptona. Dwie części utworu “Layla” zostały nagrane podczas różnych sesji: najpierw otwierająca partia gitary, natomiast do części drugiej, nagranej w kilka miesięcy później, perkusista Jim Gordon skomponował i zagrał na pianinie.

Longplay Layla został tak naprawdę nagrany przez pięciu muzyków, dzięki niespodziewanemu pojawieniu się Duane'a Allmana z The Allman Brothers Band. Kilka dni później Dowd, który był również producentem Allmanów, zaprosił Claptona na koncert zespołu w Miami. Obaj gitarzyści, którzy przedtem znali się jedynie ze słyszenia, spotkali się po koncercie za sceną, po czym oba zespoły udały się do studio żeby pojamować (ta improwizowana sesja została nagrana na kasecie). Clapton i Allman byli nawzajem zauroczeni swoją grą i natychmiast stali się przyjaciółmi – a Duane Allman został zaproszony do The Dominos. Studyjne jamowanie zostało ostatecznie wydane jako część trzypłytowej wersji albumu Layla, wydanej w dwudziestą rocznicę jego ukazania.

Zanim Clapton spotkał się z Allmanem, The Dominos nagrali już trzy kawałki - "I Looked Away", "Bell Bottom Blues" i "Keep On Growing"; Allman zadebiutował na czwartym - "Nobody Knows You When You're Down And Out" i już do końca albumu dostarczał wspaniałej gry. Na brzmienie tego albumu wpłynął w dużej mierze blues i to właśnie tutaj wylansował się najmocniejszy materiał nagrany do tej pory przez Claptona oraz jedne z najlepszych przykładów jego gry na gitarze. Whitlock również dostarczył kilka świetnych numerów i swój mocny, soulujący głos.

Zespół, pomimo jego krótkiej kariery, dotykały wielkie tragedie. Claptonem wstrząsnęła wiadomość o śmierci Hendrixa. Zaledwie osiem dni wcześniej zespół nagrał ostrą wersję “Little Wing” w hołdzie właśnie dla Hendrixa; została ona ostatecznie dodana do albumu. W rok później, w przededniu pierwszej amerykańskiej trasy zespołu, Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Niedolę Claptona powiększyło jeszcze cierpkie początkowe przyjęcie albumu, co go zdenerwowało i rozwiało jego złudzenia. Wcześniej (zapewne w swojej naiwności) spodziewał się, że płyta będzie oceniana za swoją wartość artystyczną, a nie za jego udział.

Wstrząśnięty zespół rozpoczął jednak trasę po Stanach. Clapton przyznawał później, że wszystko działo się wtedy z pomocą narkotyków i alkoholu. Mimo to z tego materiału powstał podwójny album na żywo - “In Concert”. Derek and the Dominos rozpadli się w Londynie, tuż po rozpoczęciu nagrywania materiału na drugą płytę; Radle pozostał głównym basistą Claptona aż do lata 1979; w maju 1980 zmarł z powodu alkoholu i narkotyków. Natomiast rozstanie Claptona z Whitlockiem było najwyraźniej bardziej osobiste i artyści wrócili do współpracy dopiero w roku 2003 – Clapton wystąpił gościnnie podczas występu Witlocka w programie Later with Jools Holland, gdzie zagrał i zaśpiewał “Bell Bottom Blues”, który to kawałek pojawił się później na DVD “Later with Jools”. Kolejnym tragicznym przypisem do historii Dominosów był los perkusisty Jima Gordona, który okazał się niezdiagnozowanym schizofrenikiem; parę lat później w psychotycznym ataku zamordował matkę przy pomocy młotka i został skazany na 14 lat więzienia. Po kilku latach odbywania wyroku został przeniesiony do zakładu dla umysłowo chorych, gdzie pozostaje do dzisiaj.


Kariera solowa
Pomimo sukcesu zawodowego, życie osobiste Claptona pod koniec roku 1971 było w rozsypce. Po pierwsze, Clapton darzył nieodwzajemnionym i intensywnym uczuciem Pattie Boyd-Harrison. Przestał też nagrywać i dawać koncerty i odizolował się w swojej rezydencji w hrabstwie Surrey w Anglii. Tam pogłębił się jego nałóg heroinowy, a jedynym występem w tamtym czasie był Concert for Bangladesh w sierpniu 1971, podczas którego stracił przytomność, został ocucony i grał dalej. W styczniu 1973, członek grupy The Who, Pete Townshend zorganizował Claptonowi koncert powrotny w Rainbow Theatre w Londynie (“Rainbow Concert”), aby pomóc Claptonowi w pokonaniu uzależnienia. Clapton odwzajemnił się później grając utwór “The Preacher” w filmowej wersji Tommy'ego autorstwa Kena Russella w roku 1975.

Drogi Claptona i Boyd-Harrison w końcu się spotkały (acz ślub wzięli dopiero w 1979) i artysta był wolny od heroiny, choć zaczął dużo pić. Zebrał nowy zespół koncertowy, w którego skład weszli: Radle, gitarzysta z Miami George Terry, perkusista Jamie Oldaker i wokalistki Yvonne Elliman i Marcy Levy (później lepiej znana jako Marcella Detroit z zespołu Shakespears Sister). Z tą ekipą Clapton nagrał w 1974 roku “461 Ocean Boulevard”. Album ten przedstawiał raczej przyjemne piosenki niż wyjątkowe zdolności muzyków. Cover utworu “I Shot The Sheriff” stał się wielkim hitem i miał ważny wkład w popularyzacji muzyki reggae i osoby Boba Marleya. Zespół grał koncerty na całym świecie, a materiał z nich pojawił się w 1975 roku na płycie “E.C. Was Here”.

Album wydany w 1975 roku, “There's One In Every Crowd” podążał trendem wyznaczonym na “461”. Pierwsza wersja tytułu płyty brzmiała “The World's Greatest Guitar Player (There's One In Every Crowd)”, lecz obawiano się, że jej ironiczny wydźwięk może nie zostać zauważony. Odrzucono również pierwszy projekt szaty graficznej, którą stworzył Clapton, a która przedstawiała ponurego człowieka ze szklanką w ręku. Zastąpiono ją zdjęciem psa artysty, o imieniu Jeep.

Clapton sporadycznie nagrywał i regularnie koncertował. Dużą część jego występów z tego okresu cechowała celowa powściągliwość - nie były więc równie popularne jak jego wcześniejsze dokonania. Najważniejsze utwory tego okresu to “No Reason to Cry”, w którym swój wkład mieli Bob Dylan i Robbie Robertson oraz “Slowhand”, na którym pojawił się “Wonderful Tonight”, utwór zainspirowany Patti Boyd-Harrison; a także drugi cover J.J. Cale, “Cocaine”, który od tamtej pory stał się rockowym hymnem.


Kontrowersje
W roku 1976 Eric Clapton został oskarżony o rasizm, po tym jak podczas koncertu w Birmingham wypowiedział się przeciwko coraz większej imigracji do Wielkiej Brytanii. Mówił na przykład, że Anglia “...jest przepełniona, (...) że kreowana jest wizja kraju płynącego mlekiem i miodem po to, aby zaproszonych imigrantów przywitać niskopłatnymi miejscami pracy i mieszkaniami poniżej wszelkich standardów...” W rezultacie tych wypowiedzi Clapton nie występował w Birmingham przez kolejne 10 lat.[potrzebne źródło] Komentarze te, wraz z równie kontrowersyjnymi wypowiedziami Davida Bowiego i Siouxsie Sioux doprowadziły do powstania w Wielkiej Brytanii ruchu Rock Against Racism.
W roku 2004 w wywiadzie dla magazynu Uncut artysta powiedział: “nie jestem pod żadnym względem rasistą (...) po prostu nie ma w tym żadnego sensu”. Nigdy jednak nie zdystansował się w wyraźny sposób od tego rodzaju komentarzy i zaprzeczał, że istnieje jakakolwiek sprzeczność pomiędzy jego poglądami politycznymi a jego karierą, opartą na wyraźnie czarnej formie muzycznej. W wywiadzie dla “Q magazine” bronił swojego stanowiska, mówiąc, że to nie rasizm, lecz obawa o to, że “(...) w całej Anglii pojawią się getta(...)” Jednak w jednym z późniejszych wywiadów, choć nie odwołał w pełni swoich słów, zrzucił winę na upojenie alkoholowe. W The Independent w roku 2004 pojawiły się informacje dotyczące pierwszego z powyższych cytatów: “Zmieszany Clapton podobno wyjaśniał później, że był zdenerwowany, bo jakiś “Arab” chwycił jego żonę za tyłek”.
Pod koniec lat '80 Clapton dodał do swojego zespołu czterech czarnoskórych muzyków. Choć wcześniej grywał już i nagrywał z wieloma artystami o tym kolorze skóry (takimi jak Buddy Guy, B.B. King i Robert Cray) i występował na imprezach takich jak The Concert for Bangla Desh, to był to pierwszy raz, kiedy Clapton zagrał w zespole, którego wszyscy oficjalni członkowie nie byli biali. Clapton wielokrotnie zapewniał o tym, że nie jest rasistą, a jego obrońcy przypominają, że umawiał się z Naomi Campbell i że od wielu lat posiada dom na karaibskiej wyspie Antigua.

Powrót
Pod koniec lat 70. Clapton próbował pogodzić się z nowymi trendami w muzyce. Również w tym okresie pogrążył się w nałogu alkoholowym, którego skutkiem była hospitalizacja i rekonwalescencja na wyspie Antigua, gdzie później pomógł w założeniu ośrodka rehabilitacyjnego 'The Crossroads Centre', który pomaga ludziom walczącym z nałogami narkotykowym i alkoholowym.

W roku 1981 został zaproszony przez Martina Lewisa na imprezę dobroczynną organizowaną przez Amnesty International, pt. 'The Secret Policeman's Other Ball'. Clapton przyjął zaproszenie i razem z Jeffem Beckiem wykonali kilka numerów – był to podobno ich pierwszy oficjalny wspólny występ na scenie. Trzy z utworów zostały później wydane na płycie, a jeden pojawił się w filmie dokumentującym to wydarzenie; występ zwiastował powrót artysty do wysokiej formy i sławy w nowym dziesięcioleciu.

W roku 1984 Clapton zagrał na solowym albumie Rogera Watersa pt. The Pros and Cons of Hitch Hiking i udał się wraz z nim na trasę koncertową promującą płytę. Od tego czasu obu muzyków łączy bliska przyjaźń. W 2005 wystąpili razem na koncercie charytatywnym, podczas którego zbierano fundusze dla ofiar tsunami, a 20 maja 2006 w Highlere Castle panowie wykonali razem utwory “Wish You Were Here” i “Comfortably Numb”.

Po uwolnieniu się od uzależnienia, lata '80 przyniosły dwa albumy nagrane razem z Philem Collinsem - “Behind the Sun” (z którego pochodzą przeboje 'Forever Man' i She's Waiting') oraz “August”.

W roku 1989 kariera Erica Claptona zatoczyła pełne koło – nagrał album “Journeyman”, na którym pojawiły się utwory z różnych muzycznych półek – blues, jazz, soul i pop. Powstały one przy współpracy z takimi artystami jak George Harrison, Phil Collins, Daryl Hall, Chaka Khan, Mick Jones, David Sanborn i Robert Cray.


Kolejne tragedie
W roku 1985 Eric, wtedy mąż Pattie Clapton, miał romans z Yvonne Khan Kelly i w tym samym roku urodziła im się córka. Artysta przez kilka lat nie przyznawał się publicznie do jej istnienia; wiele lat później jej głos pojawił się na albumie “Pilgrim”, a w roku 2001 jej zdjęcie ukazało się w książeczce do albumu “Reptile”. Eric rozwiódł się z Pattie w 1989 roku, po aferze z włoską modelką Lory Del Santo, która urodziła mu syna Conora w sierpniu 1986 (ang. August), co posłużyło za tytuł albumu wydanego w tym samym roku).

27 sierpnia 1990 gitarzysta Stevie Ray Vaughan, który brał udział w tournee Claptona oraz dwóch członków ekipy technicznej zginęło w katastrofie helikoptera. 20 marca 1991, czteroletni Conor wypadł z okna z 53. piętra nowojorskiego apartamentu swojej matki. Smutek Claptona usłyszeć można w utworze "Tears in Heaven", który posłużył za ścieżkę dźwiękową do filmu “Rush”, za który otrzymał nagrodę Grammy.


Powrót Slowhanda

Za album z serii MTV Unplugged, na którym artysta zagrał na gitarze akustycznej, Clapton otrzymał drugą nagrodę Grammy, natomiast na albumie From The Cradle, na którym pojawiły się nowe wersje standardów bluesowych, muzyk powrócił już do gitary elektrycznej.

Pod koniec wieku XX nagrał świetnie przyjęte albumy z Carlosem Santaną i B.B. Kingiem. W 1996 roku nagrał utwór "Change the World" (autorstwa Wayne'ego Kirkpatricka, Gordona Kennedy'ego i Tommy'ego Simsa), który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Phenomenon. Clapton zdobył za niego nagrodę Grammy za najlepszy utwór roku 1997. W tym samym roku nagrał (pod pseudonimem TDF) wraz z Simonem Climie'em album z muzyką elektroniczną pt. Retail Therapy'. Rok później pojawił się album Pilgrim – pierwszy z nowym materiałem od prawie dziesięciu lat.

W 1998 Clapton był w związku z piosenkarką Sheryl Crow. Spotykali się krótko, jednak krążą pogłoski, że jej utwór “My Favorite Mistake” opowiada właśnie o jej związku z Claptonem. Obecnie są przyjaciółmi.

W 1999 roku 54-letni Clapton poznał 25-letnią graficzkę Melię McEnery w Los Angeles podczas pracy nad albumem nagrywanym wspólnie z B.B. Kingiem. Pobrali się w roku 2002 w kościele St Mary Magdalen w Ripley w hrabstwie Surrey. W roku 2005 mieli już trzy córki o imionach Julie Rose, Ella May i Sophie. Na albumie wydanym w 2006 “The Road to Escondido” pojawił się utwór “Three Little Girls” (“Trzy Dziewczynki”), w którym opowiada o swoim zadowoleniu z życia rodzinnego z żoną i córkami.

W 2001 roku nagrał album “Reptile”, a w 2002 poprowadził koncert w Royal Albert Hall poświęcony George'owi Harrisonowi, który rok wcześniej zmarł na raka. W koncercie wzięli również udział m.in. Paul McCartney, Ringo Starr, Jeff Lynne, Tom Petty oraz Ravi Shankar.

W roku 2004 wydał dwupłytowy album, na którym znalazły się covery legendy bluesa, Roberta Johnsona. W sierpniu tego roku wydał natomiast pierwszy album z nowymi nagraniami od pięciu lat – “Reprise Records”.

20 maja 2006 Clapton wystąpił z byłym perkusistą Queen – Rogerem Taylorem i byłym frontmanem Pink Floyd – Rogerem Watersem w Highclere Castle. W sierpniu pojawił się na koncercie Boba Dylana w Ohio.

Ostatnio wydał płytę "The Road to Escondido" – nagraną wspólnie z inną legendą gitary – J.J. Cale'em; muzyka to m.in. blues, rock, country i folk. Artyści zadedykowali ten album wspólnemu zmarłemu przyjacielowi – Brianowi Roylance'owi.


Poszukiwania ojca
Dziadkowie Claptona ostatecznie ujawnili przed nim prawdę o jego rodzicach - o tym, że był nieślubnym dzieckiem kanadyjskiego żołnierza, jednak tożsamość ojca pozostawała zagadką przez wiele lat. Clapton wiedział jedynie, że nazywał się Edward Fryer. Kanadyjski dziennikarz – Michael Woloshuk – postanowił, że rozwiąże zagadkę - przeszukał archiwa kanadyjskich sił zbrojnych i dowiedział się, że ojciec Claptona urodził się 21 marca 1920 w Montrealu, a zmarł 15 maja 1985 w North York w Ontario. Grał na pianinie i na saksofonie. Był żonaty kilka razy i miał kilkoro dzieci, lecz najwyraźniej nigdy się nie dowiedział, że był ojcem Erica Claptona.[1]


Gitary Claptona


Eric Clapton wywarł wielki wpływ na popularyzację niektórych modeli gitary elektrycznej. Na początku swojej kariery korzystał zarówno z Gibsonów jak i Fenderów - aż do połowy roku 1965, kiedy to zakupił używaną gitarę modelu Gibson Les Paul Standard.

W czasie pobytu w zespole Cream grał na Gibsonach, w tym na modelach Les Paul, Gibson Firebird oraz Gibson ES-335, lecz najsłynniejszą gitarą z tamtego okresu był Gibson SG 1964, którą wyróżniał m.in. psychodeliczny wygląd. Na początku roku 1967 instrument ten wraz z Fenderem VI Bruce'a i bębnami Bakera zostały pomalowane w krzykliwe wzory przez grupę artystyczną znaną jako The Fool.

W okresie, w którym w jego życiu ważne miejsce odgrywała heroina (1969 - 1974) Clapton sprzedał część ze swojej kolekcji gitar, aby uzbierać pieniądze na narkotyki. Z pomocą przyszedł mu wtedy Pete Townshend z zespołu The Who. Widząc jak Clapton sprzedaje jedne ze swoich najukochańszych gitar, zaczął skutecznie pomagać mu w walce z nałogiem.

W późniejszym okresie, pod wpływem Steve'a Winwooda oraz Buddy'ego Guya, Clapton zaczął używać gitar modelu Fender Stratocaster - pierwszą była Brownie, której użył do nagrania albumu Layla and Other Assorted Love Songs i na której grał tak długo, aż nie rozpadła się na kawałki w roku 1985.

W roku 1999 Clapton sprzedał na aukcji niektóre gitary ze swojej kolekcji – uzbierał dzięki temu 5 milionów dolarów na dalszą działalność ośrodka Crossroads Centre w Antigua, założonego w 1997 roku. Jest to centrum, gdzie leczeni są ludzie uzależnieni od narkotyków i alkoholu. Inna z aukcji gitar Claptona, przeprowadzona w 2004 roku przez dom aukcyjny Christie's, przyniosła prawie 7,5 miliona dolarów zysku.


Główne albumy
1970 – Eric Clapton
1973 – Eric Clapton's Rainbow Concert [live]
1974 – 461 Ocean Boulevard
1975 – There's One in Every Crowd
1975 – E.C. Was Here [live]
1976 – No Reason to Cry
1977 – Slowhand
1978 – Backless
1980 – Just One Night [live]
1981 – Another Ticket
1983 – Money and Cigarettes
1984 – Too Much Monkey Business
1985 – Behind the Sun
1986 – August
1989 – Homeboy
1989 – Journeyman
1991 – 24 Nights [live]
1992 – Rush
1992 – Unplugged [live]
1993 – Stages [live]
1994 – From the Cradle
1997 – Live in Montreux
1998 – Pilgrim
2000 – Riding with the King
2001 – Reptile
2002 – Eric Clapton Live
2002 – One More Car, One More Rider [live]
2004 – Me and Mr. Johnson
2004 - 461 Ocean Boulevard Deluxe Edition ([live] from 1974)
2004 – She's So Respectable
2005 – Back home
2006 - The Road To Escondido
2007 - Complete Clapton

Wybrane pozostałe albumy (EP, kompilacje, DVD/CD)
1988 – Crossroads
1999 – Clapton Chronicles: The Best of Eric Clapton
1999 – In Concert: Benefit for Crossroads Centre Antigua
2004 – 20th Century Masters: The Best of Eric Clapton
2004 – Sessions for Robert J.

Zespół koncertowy - 2006
Trasa Europejska:

Eric Clapton - gitara, śpiew
Doyle Bramhall II - gitara, podkład wokalny
Derek Trucks - gitara
Chris Stainton - keybordy
Tim Carmon - keyboardy
Willie Weeks – gitara basowa
Steve Jordan - perkusja
The Kick Horns (Simon Clarke, Roddy Lorimer, i Tim Sanders) – instrumenty dęte
Michelle John – podkład wokalny
Sharon White – podkład wokalny
Trasa po USA, Japonia, Australia i Nowa Zelandia:

Eric Clapton - gitara, śpiew
Doyle Bramhall II - gitara, podkład wokalny
Derek Trucks - gitara
Chris Stainton - keybordy
Tim Carmon - keyboardy
Willie Weeks – gitara basowa
Steve Jordan - perkusja
Michelle John – podkład wokalny
Sharon White – podkład wokalny
Support trasy europejskiej i północnoamerykańskiej: The Robert Cray Band


Byli członkowie zespołu
Albert Lee - gitara
Jack Johnson - gitara
Mark Knopfler - gitara
Andy Fairweather Low – gitara, podkład wokalny
Phil Palmer - gitara
George Terry – gitara, podkład wokalny
Gary Brooker - klawisze
Chuck Leavell - klawisze
Greg Phillinganes - klawisze, organy Hammonda, podkład wokalny
Billy Preston – organy Hammonda B3
David Sancious – klawisze, gitara, harmonijka, podkład wokalny
Chris Stainton – pianino, keyboard
Nathan East – gitara basowa
Pino Palladino - gitara basowa
Carl Radle - gitara basowa
Paulinho Da Costa – instrumenty perkusyjne
Phil Collins – perkusja, podkład wokalny
Ray Cooper - perkusja
Steve Ferrone - perkusja
Steve Gadd - perkusja
Ricky Lawson - perkusja
Andy Newmark - perkusja
Jamie Oldaker - perkusja
Jim Price – trąbka, puzon, keyboard
Bobby Keys - saksofon
Yvonne Elliman – podkład wokalny
Katie Kissoon - podkład wokalny
Marcy Levy - podkład wokalny
Tessa Niles - podkład wokalny

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

CUBY + BLIZZARDS

C&B nie może być porównywany do żadnego innego zespołu, grającego bluesa. Holenderski blues - niepodrabialny! Nasycony pożądaniem, cierpieniem, erotyką...Lepki. Motający wokół słuchacza pajęczynę dziwnych zachceń.
Tego się nie da opowiedzieć, TO trzeba -słuchając - przeżyć! Jak przeżywał T.Nalepa, a jakże!
Słuchając, nie jedz pop-cornu, nie mlaskaj. Nie blueśnij najlepszemu z bluesów! Czuj!
C&B występował przed laty w Polsce. Było by wielkopańskim gestem (i niezłym interesem!), sprowadzić go ponownie.
Wpisał się na zawsze w historię muzyki, jako -z pewnością - najwybitniejszy w Europie i jeden z najlepszych zespołów bluesowych świata. Nie znacie? Posłuchajcie! Warto.
autor: Sławomir Majewski

[Zbyszek Stępski]

Wiedzy nigdy nie jest za dużo ... Dzięki Bambosz

[Marek Kaczanowski]

Dzisiaj Cuby + Blizzards z albumu Praise The Blues na którym zagrał jeden z mistrzów czarnego bluesa.

[Adam Węgrzynowicz]

STEVIE RAY VAUGHAN


Stephen ("Stevie") Ray Vaughan (ur. 3 października 1954, zm. 27 sierpnia 1990), wybitny amerykański gitarzysta blues rockowy. W 2003 pojawił się na 7. miejscu listy magazynu Rolling Stone 100 największych gitarzystów wszech czasów.

Vaughan urodził się i wychowywał się w Dallas w stanie Teksas. Od najmłodszych lat interesował się muzyką rockową. Wcześnie też zaczął grać na gitarze. Jako nastolatek grał w wielu zespołach garażowych. W wieku 17 lat porzucił szkołę by zostać muzykiem zawodowym. Założył zespół Stevie Ray Vaughan and Double Trouble, który zdobył lokalną popularność w Austin. W 1982 zespół wystąpił na festiwalu w Montreux, dzięki czemu na Vaughana zwrócili swoją uwagę David Bowie i Jackson Browne. Bowie będąc pod wrażeniem jego gry zatrudnił go przy nagrywaniu swojego albumu Let's Dance. Skutkowało to znaczącym wzrostem popularności samego Vaughana. Planowane było również wzięcie udziału Vaughana w trasie promującej album, ten jednak odmówił. Za pośrednictwem swego menedżera Vaughan i jego grupa Double Trouble, podpisali kontrakt płytowy z wytwórnią Epic i nagrali kilka cenionych albumów. Kariera Vaughana cierpiała jednak ze względu na jego problemy z alkoholizmem oraz uzależnieniem od narkotyków. 27 sierpnia 1990 po koncercie w East Troy w Wisconsin Stevie Ray oraz inni muzycy biorący udział w koncercie, między innymi David Bowie, Robert Cray i Eric Clapton weszli na pokład dwóch śmigłowców, które miały ich przewieźć do Chicago. Śmigłowiec, na którego pokładzie podróżował Vaughan wraz z czterema innymi muzykami, uległ katastrofie krótko po starcie – wszyscy muzycy zginęli.


Dyskografia
1983 Texas Flood
1984 Couldn't Stand the Weather
1985 Soul to Soul
1986 Live Alive
1989 In Step
1991 The Sky Is Crying
1992 In the Beginning
1997 Live at Carnegie Hall

Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy [edytuj]
Nagrody Grammy
1984 album Blues Explosion w kategorii najlepszy album tradycyjnego bluesa
1989 album In Step w kategorii najlepszy album współczesnego bluesa
1992 single Little Wing najlepsze nagranie instrumentalne (pośmiertnie)
1992 album The Sky Is Crying w kategorii najlepszy album współczesnego bluesa (pośmiertnie)
Piosenka Pride And Joy została umieszczona na liście 500 piosenek które ukształtowały rock utworzonej przez Rock and Roll Hall of Fame.

--------------------------------------------------------------------------------

Sprzęt:
Używał on efektu typu overdrive Ibanez Tube Screamer i "kaczki" firmy "Vox"
Był czołowym, głównym użytkownikiem pieców firmy "Dumble"
Nagłośnienie gitary:
-Super Reverbs 150w
-Dumbles Overdrive Specials
Gitara: "Lenny" – Fender Stratocaster z 1965 r.


--------------------------------------------------------------------------------
Albumy na liście The Billboard 200
Rok Album pozycja
1983 Texas Flood 38
1984 Couldn't Stand the Weather 31
1985 Soul to Soul 34
1987 Live Alive 52
1989 In Step 33
1991 The Sky Is Crying 10
1992 In the Beginning 58
1995 Greatest Hits 39
1997 Live at Carnegie Hall 40
1999 The Real Deal: Greatest Hits, Vol. 2 53
2000 Blues at Sunrise 80
2000 SRV 148
2001 Live at Montreux 1982 & 1985 178
2002 The Essential Stevie Ray Vaughan and Double Trouble

[Adam Węgrzynowicz]

Dżem

Mówi się o nich „polscy Rolling Stonesi”...
I faktycznie - coś w tym jest. Choćby
ze względu na źródła muzyki,
żonglowanie stylami, konsekwencję.
Ze względu na staż, pod względem
którego coraz mniej mają równych.
No i ze względu na skomplikowane,
nie wolne od dramatów dzieje...
[ tekst - JAN SKARADZIŃSKI ]


muzyczna Polska poznała Dżem na początku lat 80
i właśnie na ogół wtedy biorą początek jego biografie,
tak naprawdę korzenie grupy sięgają dużo, dużo dalej.
Aż do roku 1973, kiedy to raczej niezobowiązująco grywali
ze sobą bracia Beno (gitara basowa) i Adam (gitara) Otrębowie,
Paweł Berger (piano) i Aleksander Wojtasiak (perkusja). jeśli chodzi o trzech pierwszych,
to również podśpiewywali. W domach kultury,
klubach, na zabawach i potańcówkach. Takimi
zespołami post-bigbeatowa Polska usiana
była wzdłuż i wszerz. nic nie zmieniło dojście wokalisty
(grającego na
harmonijce) Ryszarda Riedla


. Bo zespół ani nie miał stałej bazy, ani
własnego repertuaru (na swoje potrzeby adaptując przeboje zachodnich
koryfeuszy w postaci Cream, Santany czy Stonesów właśnie), ani nawet...
nazwy. Dopiero gdy sytuacja zmusiła do zapełnienia wolnego miejsca
na plakacie, stanęło na nazwie Jam, bo na czymś stanąć musiało. A Jam wziął się od
jammowania. Polski zapis nazwy trafił się – zupełnym przypadkiem kierującym ręką
organizatorki jednego z koncertów – w roku 1974.m nie miał też jeszcze jednej rzeczy – stałego
składu mianowicie. Co dotyczyło (i to długo)
zwłaszcza funkcji perkusisty. Dość szybko odszedł
Wojtasiak, a jeszcze szybciej jego następca Wojciech
Grabiński. Co prawda przyszedł Leszek Faliński,
ale zmieniać się zaczęli też basiści - wkrótce zabrakło
Bena Otręby, za którego grywał Józef Adamiec. Kiedy
jednak Adamca zastąpił brat Leszka - Tadeusz
Faliński, to z kolei Adam Otręba chyba częściej niż
z Dżemem grywał z Kwadratem, a Berger przestał
grywać z Dżemem w ogóle. Po prostu skład tasował się nieustannie.d tych, którzy doszli na przestrzeni lat, najważniejszy okazał
się Leszek Faliński. To on wraz z Riedlem stanowił wówczas motor,
siłę napędową zespołu. To oni komponowali pierwsze oryginalne
utwory zespołu (można powiedzieć, iż własny program wykluł się
w lecie 1979 w mazurskich Wilkasach). To oni nalegali, by Dżem
wziął udział w festiwalu w Jarocinie. I postawili na swoim.rał konkursu festiwalu Jarocin ’80
(wówczas noszącego nazwę I Przeglądu Muzyki Młodej Generacji),
ale okazał się największym odkryciem imprezy, zresztą nie tylko
w skali 1980 roku.nie zespół wystąpił w składzie
Riedel - Falińscy - Adam Otręba - Jerzy Styczyński (gitara).
Wszakże i ten skład nie utrzymał się długo, bo ledwie
do występu na imprezie Muzyka Młodej Generacji
towarzyszącej markowemu festiwalowi Pop Session.To był po Jarocinie drugi najważniejszy występ
Dżemu w 1980 roku. To było również
pożegnanie z grupą braci Falińskich,
którzy przestali w nią wierzyć.Ponownie zespół spróbował z początkiem 1981 roku –
i tym razem już nie skończyło się na zrywach.

Po pierwsze: nowy - stary skład Riedel - Otrębowie -
Berger - Michał Giercuszkiewicz (perkusja) - Andrzej
Urny (gitara) okazał się stabilny (tylko ten ostatni po pół
roku ustąpił miejsca Styczyńskiemu).zespół znakomicie przyjął się na estradach,
wywołując aplauz na takich imprezach, jak Folk – Blues
Meeting, Rawa Blues, Jarocin (powrót już w roli gwiazdy, a przynajmniej gwiazdki),
Rock Na Wyspie czy Rockowisko. A w Jarocinie, na Rawie, na Muzycznym Campingu
w Brodnicy Dżem przez lata będzie stanowić główną atrakcję!Po trzecie: zespół wreszcie zaczął nagrywać. Spośród sesji dla radia,
jakie wówczas zanotował, z pewnością najważniejsza jest ta, podczas
której muzycy nagrali piosenki „Paw” i „Whisky” – bo „Paw” stał się
pierwszym przebojem Dżemu, a „Whisky” z czasem przebojem
największym w całych dziejach grupy, po prostu standardem.
A spośród innych ówczesnych sesji wyróżniała się ta związana
z udziałem w śpiewogrze „Pozłacany warkocz”
Katarzyny Gaertner.Singel „Paw” / „Whisky” wyszedł w roku 1982 i narobił
wiele zamieszania, niemniej Dżem jakoś nie mógł
dostać się do czołówki, zyskać poklasku mediów,
akceptacji włodarzy naszego show biznesu. Nie mógł
nagrać longplaya, a trudno było nawet z singlami
(drugi, „Dzień, w którym pękło niebo” / „Wokół sami
lunatycy”, wyszedł dopiero w 1984).Spowodowało to spadek ilości koncertów,
rozluźnienie dyscypliny – tak że na przełomie
1982 i 83 Adam Otręba nad Dżem przełożył
granie w lokalach Bliskiego Wschodu, a Riedel zacieśniał kontakty
z wówczas znacznie wyżej notowanym Krzakiem (wziął udział w nagraniu
albumu „Krzak’i”).Kto wie, może jedną z przyczyn stagnacji i rozprzężęnia był brak
menadżera sprawnego i z kontaktami, które wtedy były jeszcze
ważniejsze niż dzisiaj. W każdym razie odkąd w 1984
(po Olsztyńskich Nocach Bluesowych) opiekę menadżerską
przejął nad grupą Marcin Jacobson, sytuacja Dżemu zmieniła
się radykalnie. Przede wszystkim zespół naprawdę zaczął
nagrywać...


i tak by można długo więcej informacji na stronie zespołu http://www.dzem.com.pl/

[Adam Węgrzynowicz]

dobra niechaj ktoś coś wklei o reszcie wykonawców

[BLUESCIEMNIAK]

[Kuba Chmiel]

[JaRas]

[WojtekU]

[Marek Kaczanowski]

[pepe]

[Marek Kaczanowski]

[BLUESCIEMNIAK]

[74yaro]

[sawyer]

[Marek Kaczanowski]

[Romka]

[Marek Kaczanowski]

[JaRas]