Audycja 06.07.08

[Marek Kaczanowski]

W kolejnym Magazynie Bluesowym zagrają

1 URIAH HEEP
2 CHAMPION JACK DUPREE
3 JÓZEF SKRZEK
4 STUDEBAKER JOHN
5 JĄKPA
6 JOHN MAYALL


Serdecznie zapraszam.

[JaRas]

Trza być, w tą niedzielę chyba sie uda

[Marek Kaczanowski]

Trza być, w tą niedzielę chyba sie uda

Tak Jarku, trza być. Do ogródka nie będziesz wychodził ?

[Marek Kaczanowski]

Aha. Poraz pierwszy w Magazynie Bluesowym grupa JĄKPA.

[JaRas]

Trza być, w tą niedzielę chyba sie uda

Tak Jarku, trza być. Do ogródka nie będziesz wychodził ?

Ostatnio jakieś wyjazdowe "kurso-konferencje z cyklu nasza-klasa" utrudniały dotarcie na czas audycji. Czas relaksu, czas ogródka do 22.oo wystarczy.

[Adam Węgrzynowicz]

URIAH HEEP

Uriah Heep – brytyjska grupa rockowa utworzona w 1969 roku. Stylistycznie osadzona w hard rocku, rocku psychodelicznym i rocku progresywnym. Nazywana często żartobliwie mianem "Beach Boysów heavy metalu". Zwłaszcza w początkowym okresie działalności charakteryzowała się melodyjnymi utworami z bogatymi partiami wokalnymi i wyrazistym brzmieniem gitar oraz instrumentów klawiszowych. Nazwa zespołu to imię i nazwisko jednego z bohaterów powieści Karola Dickensa zatytułowanej David Copperfield.







Początki grupy sięgają 1967 roku, kiedy to Mick Box założył w Walthamstow zespół The Stalkers. Gdy w pewnym momencie nastąpiła potrzeba zmiany wokalisty, perkusista, Roger Penlington, zasugerował na to miejsce swojego kuzyna, Davida Garricka (później zmienił on nazwisko na Byron). Wtedy powstał zespół Spice, z którego w 1969 roku narodził się właściwy Uriah Heep.

Wydana w 1970 roku pierwsza płyta, Very 'Eavy... Very 'Umble, intrygowała charakterystycznym brzmieniem – z dominującymi instrumentami klawiszowymi i gitarami, a także specyficznym śpiewem Byrona. Następny album, Salisbury, był już bardziej osadzony w rocku progresywnym, z długim jak na ten gatunek przystało, 16-minutowym utworem tytułowym. Kolejne lata przyniosły liczne zmiany personalne w zespole, lecz specyfika jego stylu oscylowała wciąż wokół długich i złożonych kompozycji, z baśniowymi tekstami. Największy wkład w muzyczny wizerunek grupy miał w tym okresie (do 1980 roku) Ken Hensley.

Znaczącą dla grupy zmianą było odejście z zespołu wokalisty, Davida Byrona, i zastąpienie go przez Johna Lawtona. Wtedy to stylistycznie zespół zaczął podążać w stronę typowego hard rocka. Kolejnym wokalistą został w 1980 r. John Sloman – zmiana ta nie została dobrze przyjęta przez fanów. W tym samym roku zespół opuścił Hensley – doprowadziło to do kompletnego rozkładu grupy. Dzięki staraniom Micka Boxa, który przejął w tym momencie rolę lidera (a do kwietnia 2005 r. także menedżera), zespół kontynuował działalność, zaskarbiając sobie nawet nowych fanów wśród młodych zwolenników lżejszej odmiany heavy metalu.

Najbardziej znany i ceniony jest początkowy wkład zespołu w muzykę rockową. Choć wciąż wydawane są płyty z nowym materiałem (premiera kolejnej, zatytułowanej "Wake The Sleeper" zapowiedziana jest na rok 2008), przede wszystkim ukazują się antologie, składanki i kolekcjonerskie wydawnictwa z nagraniami studyjnymi, koncertowymi oraz nieoficjalnymi. Grupa cały czas prowadzi działalność koncertową (w Polsce gościła dotąd czterokrotnie – w latach 1989, 1992, 2006 i 2007, a w latach 2001-2005 (zawsze pod koniec roku), w Londynie, odbywały się specjalne koncerty pod hasłem "The Magician's Birthday Party". Spotykają się na niej fani, obecni i byli członkowie zespołu, często dający gościnne występy.

Z powodów zdrowotnych w styczniu 2007 grupę opuścił dotychczasowy perkusista – Lee Kerslake, jego miejsce zajął Russell Gilbrook.


Skład
Obecny

Mick Box – gitara prowadząca, śpiew (od 1969)
Bernie Shaw – śpiew (od 1986)
Trevor Bolder – gitara basowa, śpiew (1976-1981 i od 1983)
Phil Lanzon – instrumenty klawiszowe, śpiew (od 1986)
Russell Gilbrook – perkusja (od 2007)

Byli muzycy
Ken Hensley – instrumenty klawiszowe, gitara, śpiew (1969-1980)
David Byron – śpiew (1969-1976)
Paul Newton – gitara basowa, śpiew (1969-1971)
Alex Napier – perkusja (1969-1970)
Nigel Olsson – perkusja (1970)
Keith Baker – perkusja (1970-1971)
Ian Clarke – perkusja (1971-1972)
Mark Clark – gitara basowa, śpiew (1972)
Gary Thain – gitara basowa, śpiew (1972-1975)
John Wetton – gitara basowa, śpiew (1975-1976)
John Lawton – śpiew (1977-1979)
Chris Slade – perkusja (1979-1981)
John Sloman – śpiew (1979-1981)
Gregg Dechert – instrumenty klawiszowe, śpiew (1980-1981)
John Sinclair – instrumenty klawiszowe, śpiew (1982-1985)
Bob Daisley – gitara basowa, śpiew (1982-1983)
Peter Goalby – śpiew (1982-1985)
Steff Fontaine – śpiew (1986)
Lee Kerslake – perkusja, śpiew (1972-1979 i 1982-2007)

Dyskografia

Albumy studyjne [edytuj]
Very 'eavy... Very 'umble(1970)
Salisbury (1971)
Look at Yourself (1971)
Demons & Wizards (1972)
The Magician's Birthday (1972)
Sweet Freedom (1973)
Wonderworld (1974)
Return to Fantasy (1975)
High and Mighty (1976)
Firefly (1977)
Innocent Victim (1977)
Fallen Angel (1978)
Conquest (1980)
Abominog (1982)
Head First (1983)
Equator (1985)
Raging Silence (1989)
Different World (1991)
Sea Of Light (1995)
Sonic Origami (1998)
The Golden Palace (2002)
Wake The Sleeper (2008)

Albumy koncertowe
Uriah Heep Live (1973)
Live at Shepperton '74 (1986)
Live in Europe 1979 (1986)
Live in Moscow (1988)
Spellbinder Live (1996)
King Biscuit Flower Hour Presents In Concert (1997)
Future Echoes Of The Past (2000)
Acoustically Driven (2001)
Electrically Driven (2001)
The Magician's Birthday Party (2002)
Live in the USA (2003)
Magic Night (2004)
Between Two Worlds (2005)

Kompilacje
Anthology (1986)
Lady In Black (1994)
The Lansdowne Tapes (1994)
A Time of Revelation (1994)
Uriah Heep: The Collection (2000)
Remasters: The Official Anthology (2001)
20th Century Masters: The Millennium Collection: The Best of Uriah Heep (2001)
Very Best of Uriah Heep (2006)

Największe przeboje
Gypsy (1970)
Lady In Black (1970)
July Morning (1971)
Look At Yourself (1971)
Easy Livin (1972)
The Wizard (1972)
Stealin' (1973)

[Adam Węgrzynowicz]

CHAMPION JACK DUPREE

Właściwie William Thomas Dupree, urodzony 4.07.1910r. w Nowym Orleanie w stanie Luizjana (USA), zmarł 21.01.1992r. w Hanowerze (Niemcy).



Utraciwszy w wieku niemowlęcym oboje rodziców, wychowywał się w sierocińcu Colored Waifs Home for Boys, gdzie przebywał do 14 roku życia. Uciekł stamtąd, włóczył się i żebrał. Śpiewał za datki, a następnie uczył się gry na fortepianie od swego opiekuna Willie ''Drive 'em down'' Halla. W latach 30. trenował wyczynowo boks. Od 1935r. występował z Scrapperem Blackwellem, Leroyem Carrem i Peetiem Wheatstrawem. Dupree szybko został gwiazdą miejscowego środowiska artystycznego, występującjako komik, tancerz i muzyk. Od 1940r. miał swoje stałe miejsce w Cotton Club w Indianapolis w stanie Indiana, gdzie partnerował artystce komediowej Ophelii Hoy.
W 1940r. w Chicago zrealizował debiutanckie nagrania dla wytwórni OKeh, m.in. ''Chain Gang Blues'' - jego pierwszy przebój. Przedstawił w nich mieszankę dynamicznej gry na fortepianie w stylu ''barrelhouse'', donośnego śpiewu z kreolskimi nowoorleańskimi akcentami i łagodniejszej odmiany stylu Leroya Carra. Przeważały duety fortepianowo - gitarowe, jednak użyte przez Jesse'ego Ellery'ego wzmocnienie nadało ostrości niektórym utworom. Kilka piosenek poruszało dość nietypowe dla bluesa tematy, jak rozdawanie soku grapefruitowego przez organizacje charytatywne czy skutki zażywania narkotyków.


Champion Jack Dupree - [1966] - from New Orleans to Chicago



1. Third Degree
2. T.V. Mama
3. He Knows The Rules
4. Ain't It A Shame
5. Ooh La-La
6. Goinng Down To Big Leg Emma's
7. Won't Be A Fool No More
8. Take It Slow And Easy
9. She's All In My Life
10. Poor Poor Me
11. Pigfoot And A Bottle Of Beer
12. Down The Valley
13. Too Early In The Morning
14. Shim-Sham-Shimmy
skład
From New Orleans To Chicago
Champion Jack Dupree - vocals, piano
with:
John Mayall - harmonica
Tony McPhee - guitar
Eric Clapton - guitar
Malcolm Pool - bass
Keef Hartley - drums
Bill Shortt - washboard

Disc 2

Champion Jack Dupree - vocals, piano
Mickey Baker - guitar, vocal #4, 6, 13, tambourine #1, #13
John Baldwin - bass
Ronnie Verrell - drums
Albert Hall - trumpet
Rex Morris/Bob Efford - tenor sax
Harry Klein - baritone sax
Mike Vernon - whistling #1

Champion Jack Dupree - [1990] - Back Home In New Orleans




01. When I'm Drinkin'
02. Lonesome Bedroom
03. I Don't Know
04. Calcutta
05. Freedom
06. My Wanna Left Me
07. Broken Hearted
08. Way Down
09. Blind Man
10. No Future


Champion Jack Dupree - [1996] - Walking The Road




01. Hamhock and Lima Beans
02. Let Me in I Am Drunk
03. Somebody Changed the Lock
04. My Real Combination for Love
05. Walkin' the Road
06. Phone Call
07. (Tell Me) Who Do You Love
08. Let's Try over Again
09. Feel Like Rockin'
10. Come Back Baby
11. President Reagan
12. Low Down Dog
13. I've Lost a Good Man

[Adam Węgrzynowicz]

Józef Skrzek


:: Biografia
Urodzony na Śląsku w Michałkowicach w rodzinie górniczej. Od małego grał i śpiewał, wychowany w duchu sztuki, muzyki, plastyki, tańca, ale również sportu. Po dyplomie w klasie fortepianu w renomowanej szkole im. Mieczysława Karłowicza w Katowicach, przez moment studiował na Akademii Muzycznej w Katowicach. Jednak los – śmierć ojca – wyznaczył drogę na scenę. Już w 1970 r. stawiał pierwsze kroki jako basista oraz pianista zespołu Breakout. Po rocznej współpracy powrócił jednak na Śląsk, żeby założyć swój ulubiony zespół – SBB
. To wielkie szczęście, że powstał ten projekt, bowiem właśnie SBB stworzyło całkiem nowy nurt w muzyce polskiej, a może i światowej. Multiinstrumentalista oraz kompozytor Józef Skrzek zademonstrował światu nową formułę muzyki uniwersalnej, ze słowiańską romantyką oraz buntowniczą dynamiką rocka, zapraszając do współpracy Antymosa Apostolisa oraz Jerzego Piotrowskiego. W pierwszych dziewięciu latach działalności zburzyli wszelkie konwencje rynkowe, nagrali kilkanaście płyt w wielu krajach, sprzedali kilka milionów płyt. Pochodzili zza „żelaznej kurtyny” podzielonej Europy, a potrafili nieść Wolność ludziom tej Ziemi poprzez Muzę... Obecnie SBB występuje i nagrywa z znanym perkusistą Paulem Wertico z Chicago. Sam Józef Skrzek komponuje oraz występuje w różnych ciekawych konstelacjach solo.

Od początku lat osiemdziesiątych regularnie występuje w kościołach, prezentując zarówno stricte organowe recitale, jak i koncerty na których łączy brzmienia akustyczne z syntezatorami. Warto wspomnieć występ w warszawskim kościele św. Krzyża w lutym 1983 r., liczne występy w katowickiej Archikatedrze Chrystusa Króla, koncert w ramach Vratislavia Cantans (1985) z Olgą Szwajgier i Michałem Banasikiem, udział w festiwalu oratoryjnym w Kamieniu Pomorskim i Szczecinie czy występy w Bazylice Kołobrzeskiej.

Występuje także w miejscach kultu, m.in. na Górze Św. Anny, Jasnej Górze czy w Piekarach Śląskich podczas pielgrzymek (pierwszy raz w 1983 r.). Jest kompozytorem „Kantaty Maryjnej” do słów Romana Brandstaettera, wykonywanej z powodzeniem od lat osiemdziesiątych do dnia dzisiejszego.
Tworzy muzykę elektroniczną, prezentując ją na festiwalach el-muzyki (Wyspa Muzyki Elektronicznej ’84 we Wrocławiu, festiwale ZEF w Piszu – lata 1996, 1997, 2000 oraz 2003, Ricochet Gathering 2004, 2005, 2006 – Komarno, Gomera, Florencja) oraz w swoim stałym atelier – Planetarium Śląskim w Chorzowie. Już ponad 20 lat regularnie występuje tam czy to solo, czy z zaproszonymi gośćmi. Na przełomie lat 80/90 występował tam w duecie z Michałem Banasikiem, w drugiej połowie lat 90. wystawił spektakl „Epitafium dusz”. Tam odbyła się także premiera filmu Lecha Majewskiego „Pokój saren”. Nowy wiek przyniósł szereg interesujących koncertów - m.in. wspaniały występ SBB w Noc Świętojańską 2001 - „Od zachodu do wschodu słońca”, „Powitanie jesieni 2001” z wieloma zaproszonymi gośćmi, „Uwertura nocy świętojańskiej” ze Zbigniewem Zamachowskim w czerwcu 2003 roku czy koncert z Colinem Bassem w kwietniu 2004 r.

Z powodzeniem komponuje muzykę filmową. Od końca lat 70. współpracował m.in. z Piotrem Szulkinem przy filmach „Golem” i „Wojna Światów – Następne Stulecie”, z Jerzym Skolimowskim przy filmie „Ręce do góry”, z Mieczysławem Waśkowskim przy filmie „Czas dojrzewania”, wreszcie z Lechem Majewskim przy operze i filmie „Pokój saren” oraz filmach „Angelus” i „Ogród rozkoszy ziemskich”. Tworzy także dla teatru – „Otello” Teatru TV (1981), „Kaligula” warszawskiego Teatru Dramatycznego (1982), „Noc w operze”, „Terroryści” i „Opowieści lasku wiedeńskiego” Teatru Dramatycznego w Częstochowie, „Medea” warszawskiego Teatru Powszechnego (1989), „Wieczór trzech króli” sosnowieckiego Teatru Zagłębia (2000) czy „Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu” Teatru Polskiego w Bielsku-Białej – to tylko najważniejsze z dokonań na tym polu. Współtworzył także widowisko „Karłowicz – Interpretacje”, realizowane wspólnie m.in. z Adamem Hanuszkiewiczem oraz Ewą Wycichowską.
Od 1983 roku związany z klubem Leśniczówka – jako motor napędowy wszelakich działań artystycznych, skupiających śląskich muzyków, malarzy, poetów, tancerzy, lekarzy oraz przyjaciół sztuki. Współpracował z wieloma śląskimi muzykami współtworząc z nimi pojęcie „silesian sound”. Wśród współpracowników – Ryszard Riedel, brat Jan „Kyks” Skrzek, Andrzej Urny, Leszek Winder, Andrzej Ryszka, Michał Gier, Jerzy Kawalec, Mirek Rzepa czy Rafał Rękosiewicz.

W końcu lat 80. aktywnie działał w Hamburgu tworząc Video Art Production, pisząc wiele muzyki filmowej i reklamowej. Po roku 1990 nawiązał stałą współpracę z artystami skupionymi wokół studia Pink Noise w Aachen – z tych znajomości zrodził się międzynarodowy Welcome Project Group.
W latach dziewięćdziesiątych zaprezentował szereg dużych, plenerowych spektakli muzycznych. Występy w tak niezwykłych miejscach, jak wąwóz w Reptach k. Tarnowskich Gór, kopalnia zabytkowa w Tarnowskich Górach (koncert pod ziemią), park pałacowy w Świerklańcu, zbocze góry Stecówka w Istebnej, zamek w Będzinie czy latarnia morska w Kołobrzegu przyciągnęły setki słuchaczy i zapisały się w ich pamięci niezwykła muzyką, tworzoną przez Józefa i zaproszonych przez niego gości, wśród których znalazły się wybitne wokalistki – Aleksandra Poniszowska i Roxana Vikaliuk, perkusiści Mirek Muzykant i Michał Gier, saksofonista Tomasz Szukalski, gitarzyści Andrzej Urny i Leszek Winder czy trębacz Piotr Wojtasik.
Wspólnie z Lechem Majewskim wystawił operę współczesną „Pokój Saren”, wydaną także w formie dwupłytowego albumu oraz zaadoptowaną na potrzeby filmu. Tematy z opery w wykonaniu fortepianowym Józefa trafiły także na album „Pokój Saren Piano”. W roku 1998 założył formację In Corpore, łączącą słowo, muzykę i taniec. W składzie formacji znaleźli się Violetta i Mirosław Muzykant, Agata Zeliszek, Aleksandra Poniszowska, Roxana Vikaluk i Piotr Wojtasik. Od 1999 roku współpracuje z prof. Wiesławem Komasą, intuicyjnie łącząc słowo mówione z muzyką (spektakl „Jesteś, który jesteś”).
Wiek XXI w działalności Józefa to kontynuacja dróg naznaczonych naście lat wcześniej, ale i szukanie wciąż nowych form wyrazu. Od 2001 roku funkcjonuje znowu, coraz aktywniej, grupa SBB. Józef nie zapomniał jednak o działalności solowej. W 2001 roku napisał muzykę do przedstawienia teatralnego „L’Improbable Rencontre” teatru im. Romain Rolland’a w Villejuif pod Paryżem oraz zilustrował film „Angelus” Lecha Majewskiego oraz serial TVP „Serce z węgla”. Kilkakrotnie wystąpił na Jasnej Górze, rejestrując podczas jednego z występów album „Kantata Maryjna”. W roku 2003 złożył hołd ofiarom lawiny w Tatrach za pomocą koncertu „Epitafium Dusz” w tyskim kościele św. Marii Magdaleny i płyty-cegiełki dokumentującej to wydarzenie. W kwietniu 2003 r. wyjechał do St. Petersburga na prestiżowy festiwal SKIF, na którym pojawia się regularnie od tego czasu. Rok 2004 upłynął pod znakiem SBB (wydanie 2 płyt DVD, boxu zawierającego 22CD oraz trasa koncertowa po Polsce), ale Józef znalazł także czas na wspólny koncert z Colinem Bassem (podpora grupy Camel) w chorzowskim Planetarium, udział w Ricochet Gathering 2004, zaprezentowanie polskiej publiczności „Tryptyku Petersburskiego” z muzykami z St. Petersburga – Michailem Ogorodovem i Alexandrem Ragazanovem (a także Roxaną Vikaliuk i Michałem Gierem). W Morągu zarejestrował materiał „Viator – Znak Pokoju” z udziałem trzech wokalistek – Aleksandry Poniszowskiej, Roxany Vikaluk oraz Beaty Mańkowskiej. Kolejny rok Józef zaczął od serii kolędowych występów, m.in. w Pszczewie – z którym jego drogi splotły się ponownie w roku 2006 (projekt nagrania muzyki organowej, pod roboczym tytułem „Magdalena”). Wiosną zagrał szereg niezwykle ciepło przyjętych recitali fortepianowych w Berlinie oraz wiele koncertów dedykowanych pamięci Jana Pawła II (m.in. w Berlinie i w Poznaniu). Wyruszył także z dużą trasę koncertową z SBB, rejestrując także nowy album zespołu – „New Century”, wyprodukowany przez legendarnego producenta The Rolling Stones, Queen i ELO – Macka i niezwykle ciepło przyjęty wśród fanów na całym świecie. Płyta była promowana jesiennymi koncertami, z których jeden wydano na płycie DVD „Live In Theatre 2005”. W końcu listopada odwiedził Toronto, gdzie został przyjęty entuzjastycznie nie tylko przez Polonię. Rok 2006 to zarówno kolejne kroki w karierze SBB (występ w Spodku przed Deep Purple oraz występ jako główna gwiazda meksykańskiego festiwalu BajaProg), jak i osiągnięcia solowe – przede wszystkim szereg występów w niemieckich kościołach, gdzie muzyka Józefa współgrała z obrazami Stanisława Świątkowskiego ilustrującymi życie Jana Pawła II. W kwietniu po raz kolejny pojawił się na festiwalu SKIF, występując z „Tryptykiem Petersburskim”, z litewskimi jazzmanami, a także dając krótki solowy recital fortepianowy w Twierdzy Pietropawłowskiej w ramach internacjonalnego projektu Music Of Time. W maju dał trzy doskonale przyjęte koncerty w Londynie.

Przyszłość pełna kolejnych, ekscytujących planów koncertowych i płytowych rysuje się niezwykle ciekawie i pewne jest, że jeszcze nie jeden utwór i nie jedno spotkanie z muzyką Józefa będzie mogło dostarczyć wielu, niezapomnianych wrażeń.

Muzyka religijna

Moje pierwsze spotkania z muzyką religijną zaistniały jeszcze za czasów ministranta w parafialnym kościele Sw. Michała, kiedy podglądałem organistę i próbowałem dotknąć organ. Podczas studiów w katowickiej Akademii Muzycznej przez kilka semestrów poznawałem tajniki techniki manualnej organowej. Pierwsze poważny występ live dokonał sie w 1978 r. podczas Festiwalu Muzyki Sakralnej w kościele Św. Piotra i Pawła w Katowicach. Zagrałem na organach piszczałkowych i zaśpiewałem "Zbliż się do mego serca" do słów Romana Brandstaettera. W czasie rewolucji Solidarności rozpocząłem prawdziwą wędrówkę w sferach kościelnych muz. Koncert ku pamięci poległych górników w 1982 roku z łączeniem nowych brzmień do organ piszczałkowych to przełom w powstawaniu nowej muzyki. Potem Kościół Św.Krzyża w Warszawie w 1983 roku, w atmosferze zagrożenia potwierdził znaczenie oraz moc grania Muzy w obliczu Pana. Grałem w Archikatedrze katowickiej, w katedrze Oliwskiej, w katedrze na Ostrowiu Tumskim we Wrocławiu i w wielu miejscach kultu, gdzie w tym czasie społeczność polska modliła się o rozwiązanie konfliktu powstałego w Polsce. W 1983 roku skomponowałem "Kantatę Maryjną" do słów Brandstaettera na cześć Ojca Św. Jana Pawła II, kiedy przyleciał na Śląsk i spotkał się z wielomilionową społecznością Ślązaków na lotnisku Muchowiec. W tym czasie po raz pierwszy zagrałem na wzgórzu kalwaryjskim w Piekarach Śląskich gdzie w ostatnią niedzielę maja spotykają się rzesze pielgrzymów z całego Ślaska. Do dziś gram w tym miejscu - w tym czasie... Ważnym momentem było spotkanie z Ks.Stanisławem Puchałą, obecnym proboszczem Archikatedry katowickiej. Nasze spotkania od początku były twórcze i bardzo efektywne. Wspólne nagrania Pieśni Duvala przebiły popularnością popowe hity. Razem otwieraliśmy jeden z najpopularniejszych na Południu Polski festiwal Gaude Fest. Wiele koncertów, również w Wielkiej Brytanii z muzyką religijną bardzo nas zbliżyły. Do dziś jesteśmy w ewangelizacji poprzez muzykę Wielkimi Przyjaciółmi. Skomponowałem wiele utworów na Chwałę Pana - Oratorium "Zatoka Pogromców Burz" z premierą w Oliwie, "Misterium Dnia Zadusznego" wykonywane w Archikatedrze katowickiej, "Epitafium Dusz" wykonane podczas Mszy Świetej na rzecz zaginionych pod lawiną. Po raz pierwszy zagrałem na Jasnej Górze w 1983 roku przeżywając Wielkie uduchowienie. Zresztą do dziś gram koncerty w Bazylice Jasnogórskiej z różnymi gośćmi, a nagranie z 2002 roku zostało uzanane przez Ojców Paulinów jako wyjątkowe, zresztą wtedy intencją występu był szczęśliwy przyjazd Jana Pawła do Ojczyzny. Istotą tego wyjatkowego spotkania był również udział górali beskidzkich oraz solistów i prof. W. Komasy ze słowem. Z Komasą wielokrotnie prezentowaliśmy treści religijne podczas festiwali sakralnych, a koncerty w Toruniu u Redemptorystów przeszły jako wyjątkowe niedzielne kazania... Przez cały pontyfikat towarzyszyłem Ojcu Świetemu Janowi Pawłowi II, by wreszcie zagrać i spotkać się osobiście w Watykanie na audiencji, po koncercie poezji Karola Wojtyły w 2003 r. "U stóp Krzyża", "Viator - znak pokoju", "Koncert świetokrzyski", "Kantata Maryjna" i "Czas" to najważniejsze wydawnictwa już dokonane. Koncert wielkanocny w Jasnogórskiej Bazylice tego roku (2005) o zdrowie Jana Pawła II jest dokumentem czasu zamkniętego odejściem ukochanego Wielkiego Papieża. Zagrałem wielokrotnie na świecie moją muzykę religijną i okazało się, iż potrafi ona łączyć inne religie, być inspiracją do medytacji na Chwałę Boga. To niezwykłe, że Klaus Schulze określił moje dokonania jako pionierskie i wyjątkowe. Grałem na znaczących festiwalach jak Wuppertaler Orgel Tage, Vratislavia Cantans, wspólnie z chórami gdańskimi na jubileuszu Biblioteki Głównej Politechniki Gdańskiej, wspólnie z góralami beskidzkimi odebraliśmy w tym roku nagrodę za muzykę do sztuki "Historyja o Chwalebnym Zmartychwstaniu Pańskim" w Teatrze Polskim Bielsko-Biała. Gram bardzo często w kościółku parafialnym w Michałkowicach dla prostych rozmodlonych wiernych. a podczas kolędowania w tym roku zaprosiłem do wspólnego spiewania Siostrę Boromeuszkę Laurę, wspólnie z Córkami Luizą i Elżbietą oraz góralkami i góralami z Beskidu Żywieckiego. W tym składzie zagraliśmy w Bazylice Jasnogórskiej 22 stycznia 2006 koncert rejestrowany telewizyjnie z myślą o wydaniu na DVD wspólnie z poprzednim koncertem, Wielkanocnym - jako dokument bycia i modlitwy przy Cudownym Obrazie Matki Jasnogórskiej

[JaRas]

Bambosz jak zwykle wypracowanie na "6"
ale dla SBB i Józka wystawiłeś laurkę
bo tak trzeba

[Marek Kaczanowski]

Prawda Jarku, Bamboszowi należy się "6". Zawsze napisze nam coś o wykonawcach..
Dzięki mu za to.
Józef obchodził w tym tygodniu urodziny więc laurka jak najbardziej wskazana.

[Adam Węgrzynowicz]

Studebaker John

Studebaker John, muzyk, który oczarował w tym roku bluesowy Sumperk, urodził się w Chicago, w rodzinie o włoskich korzeniach w roku 1952. Jego ojciec grywał w domu włoskie melodie na harmonijce, a John, kiedy tata wychodził do pracy, próbował go naśladować. W ten sposób zetknął się z muzyką, ale nawet do głowy mu nie przyszło, po pierwsze, że może zostać muzykiem, a po drugie, że gdyby nawet, to na pewno nie harmonijkarzem, bo instrument ten nie zdawał się dość poważny, aby dostąpić takiej nobilitacji. Dlatego, kiedy jako nastolatek z kolegami pogrywał w zespole, zasiadł za perkusją. Grał wtedy konwencjonalne standardy muzyki pop, bo o bluesie jeszcze nic nie wiedział. Co prawda, jeżdżąc wieczorami, jak inne amerykańskie nastolatki, po mieście samochodem i słuchając radia, zwrócił uwagę na jakoś inaczej brzmiące kawałki Jimmiego Reeda, które czasami zaplątywały się na listy przebojów i wyraźnie odstawały od większości znajdujących się tam kompozycji, ale naprawdę zetknął się z bluesem dopiero pracując jako hydraulik, kiedy jego majster w porze lunchu konsekwentnie wyruszał po kanapki na Maxwell Street, bo tylko stamtąd mu smakowały, zabierając ze sobą swojego młodego pomocnika. Niejako przy okazji załapywali się oprócz specyficznego jedzenia na specyficzny nastrój tej jedynej w swoim rodzaju ulicy, a zwłaszcza na panującą tam muzykę. Poruszony dźwiękami, których nigdzie więcej nie można było usłyszeć, John coraz bardziej świadomie zaczął jej poszukiwać, podobnie jak Paul Butterfield i Mike Bloomfield, którzy też penetrowali kluby South i West Side w poszukiwaniu tych samych wrażeń.

Stopniowo zapoznawał się ze stylem wszystkich żyjących bluesowych harmonijkarzy, a potem także gitarzystów, słuchając jak grają, a potem także przyłączając się do nich przy każdej sposobności. Jest dumny, że udało mu się uczestniczyć w koncertach z, jak się dziś okazuje, legendarnych czasów klubów Checkerboard Lounge, czy Theresa’s, oraz nawiązać znajomości z muzykami kalibru Big Waltera Horntona, który najbardziej jasno doradzał młodemu Johnowi, że ważniejsze od poznania stylów mistrzów jest wyrażanie swojego własnego muzycznego ja. John wprowadził te rady w życie po latach terminowania w klubach, szczególnie w Kingstone Mines, gdzie pełnił rolę muzyka organizującego jamy. Po takiej szkole grania standardów, zaczął zdawać sobie sprawę, że odtwarzanie istniejącej muzyki jest świetną szkołą, ale jeżeli ktoś ma coś do powiedzenia od siebie, musi wykonać następny krok, więc zaczął komponować swoje utwory i grać je ze swoim zespołem.

Ponieważ jako bardzo młody chłopak miał legendarny samochód Studebaker Lark, szybko przylgnął do niego taki przydomek, co utrzymało się do dziś. Słabość do tej marki pozostała mu, bo przez wzgląd na tamte czasy nadal posiada samochód Studebaker Hawk. Hawks - taką też nazwę nosi zespół Johna, zarówno na pamiątkę samochodu, jak i na cześć zespołu swojego idola, przyjaciela i mentora, J.B. Hutto. To w dużej mierze na jego grze wzorował się John, kiedy raz usłyszawszy brzmienie gitary slide Hound Doga Taylora, zapałał nieprzepartą namiętnością do tego stylu gry. John z dokładnością wspomina, że stało się to pewnego dnia w klubie Alice’s Revisited, gdzie wybrał się na koncert Big Joe Williamsa. Zamiast niego usłyszał Hound Doga i było to trafienie w samo serce, bo z właściwą sobie intensywnością, John nie spoczął, dopóki nie poznał tajników metalowej rurki, które natychmiast zaczął zapamiętale studiować sam i pod okiem właśnie J.B. Hutto. Jak powiedział, musiał spróbować, nawet gdyby nic z tego miało nie wyjść. Okazało się jednak, że był mu pisany sukces, bo do dziś obdarza świat tymi przenikliwymi dźwiękami z zawsze tą samą intensywnością, ostro jeżdżąc po strunach chromowaną rurką i używając jako kostki starej ćwierćdolarówki sprzed 1965 roku, jak to na okładce jego płyty Too Tough opisał Justin o’Brien: metal po metalu, szybko, żeby nie zardzewiało.

John sam komponuje wszystkie wykonywane przez siebie utwory. Przy wielkim szacunku do dokonań poprzednich pokoleń artystów, nie jest w tym co robi zapatrzony w przeszłość. Ma talent, siłę i odwagę aby iść swoją drogą i jest dość wymagający, żeby jego własne produkcje spełniały najwyższe standardy. Został dostrzeżony przez filmowców i wielokrotnie zapraszany do współpracy przez kanadyjskiego twórcę Atoma Egoyana, czy też do filmu ‘Cowboy Up’ z Kieferem Sutherlandem i Darrelem Hannahem z roku 2001. Jego muzyka jest też wykorzystywana w reklamach. Już samo komponowanie stanowi jego ulubiony rodzaj działalności spośród repertuaru prac muzyka, bo John uważa, że dobrze napisany utwór to coś, co ma szansę przetrwać jak dzieło malarza, albo książka, więc dodatkowe łączenie muzyki z obrazem jest dla niego podwójnie ekscytujące. Lubi też występy, bo przedstawia się wtedy nowym ludziom, a energia płynąca od publiczności dodaje siły i chęci do podejmowania

[Adam Węgrzynowicz]

Jąkpa Blues Band

Zespół powstał w 2005 roku pod skrzydłami Chodzieskiego Domu Kultury. Aktualnie jego siedzibą jest Piła. Radość grania poparta dobrym warsztatem wykonawczym oraz polskie teksty sprawia, że zespół jest bardzo dobrze odbierany przez publiczność na koncertach, a także przez krytyków muzycznych. To właśnie dobre przyjęcie było bodźcem do nagrania materiału i wydania debiutanckiej płyty pt. „Północna godzina”.

Repertuar zespołu opiera się głównie na kompozycjach Waldemara Pająka i Tadeusza Boguckiego oraz interpretacjach standardów uznanych wykonawców, takich jak: John Lee Hooker, Muddy Waters czy Little Richard.

Obecny skład zespołu:

Waldemar „Jąkpa” Pająk – gitara, śpiew (dawniej: Bluesdorf Orchestra, obecnie: Paradox!)
Tomasz Piłat – perkusja (współpracował m.in. z A. Apostolisem i R. Sygitowiczem)
Michał „Cielak” Kielak – harmonijka ustna (Kasa Chorych, współpracuje m.in. z Blues Flowers)
Maciej Maciołek – bas (dawniej: FBI i Ptaaki, obecnie: Paradox! i Nadmiar)
Piotr Belak – piano (dawniej: Mirror, obecnie: Big Band Szkoły Muzycznej w Pile)

[Marek Kaczanowski]

Proszę proszę i nasz Michaś gra w grupie "Jąkpa Blues Band".
Już kilka razy słuchałem płytę .Dla mnie-Super.

[Stanley-1]

W kolejnym Magazynie Bluesowym zagrają

1 URIAH HEEP
2 CHAMPION JACK DUPREE
3 JÓZEF SKRZEK
4 STUDEBAKER JOHN
5 JĄKPA
6 JOHN MAYALL


Serdecznie zapraszam.

zapowiada sie goracy wieczór..
Bambosz gratuluję siły prezentacji
Dzielnie wspomagasz Marka bogata informacja o wykonawcach.
Ja niestey nie wyrabiam

[Marek Kaczanowski]

Stanleyu, mam nadzieję że "wpadniesz" wieczorem.

[Stanley-1]

:)
serwujesz takich muzyków
że trudno sie oprzeć

[Adam Węgrzynowicz]

John Mayall

urodził się w rodzinie Murraya Mayalla - gitarzysty i entuzjasty jazzu. Od najmłodszych lat słuchał amerykańskich bluesmanów takich jak Leadbelly, Albert Ammons, Pinetop Smith czy Eddie Lang i sam uczył się gry na fortepianie, gitarze i harmonijce.


Po ukończeniu college'u Mayall odsłużył trzy lata w armii brytyjskiej w Korei. W 1956 zaczął grać bluesa w półprofesjonalnej grupie The Powerhouse Four, a następnie w The Blues Syndicate. Po wpływem Alexisa Kornera przeniósł się do Londynu i utworzył tam John Mayall's Bluesbreakers.

Mayall był przeciętnie o dziesięć lat starszy niż pierwsze pokolenie muzyków brytyjskiego rock and rolla i rocka i w momencie, gdy ten się narodził miał już wieloletnie doświadczenie muzyczne. Nic zatem dziwnego, że stał się nestorem sceny rockowej w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. Mayall był też pierwszym, który sięgnął do korzeni muzyki rockowej - bluesa i zainicjował styl blues rock. W jego grupie John Mayall Blues Breakers, która była swoistą "wylęgarnią" i szkołą talentów, występowali tacy muzycy jak Eric Clapton i Jack Bruce z Cream, Peter Green, John McVie i Mick Fleetwood z Fleetwood Mac, Mick Taylor z The Rolling Stones i wielu innych. Większość uczniów Mayalla znacznie przewyższyła go popularnością.


Pod koniec lat sześćdziesiątych, po komercyjnym sukcesie w USA, Mayall przeprowadził się do Laurel Canyon w Los Angeles wtapiając się w lokalną scenę blues rocka i jazz-rocka.

W roku 2005 został uhonorowany Orderem Imperium Brytyjskiego.


Dyskografia
1965 John Mayall Plays John Mayall
1966 Blues Breakers with Eric Clapton
1967 A Hard Road
1967 Crusade
1967 The Blues Alone
1968 Bare Wires
1968 Blues Giant
1968 Blues from Laurel Canyon
1969 Looking Back
1969 Thru The Years
1969 Primal Solos
1969 The Turning Point
1969 Empty Rooms
1970 USA Union
1971 Back to the Roots
1971 Memories
1972 Jazz Blues Fusion (live)
1973 Moving On
1973 Ten Years Are Gone
1974 Latest Edition
1975 New Year, New Band, New Company
1975 Notice to Appear
1976 A Banquet in Blues
1977 Lots of People
1977 A Hard Core Package
1978 Last of the British Blues
1979 The Bottom Line
1980 No More Interviews
1982 Road Show Blues
1982 Return of the Bluesbreakers
1985 Behind the Iron Curtain
1988 Chicago Line
1988 The Power of the Blues
1988 Archives to Eighties
1990 A Sense of Place
1992 1982 Reunion Concert
1992 Cross Country Blues
1993 Wake Up Call
1995 Spinning Coin
1997 Blues for the Lost Days
1999 Padlock on the Blues
1999 Rock the Blues Tonight
1999 Live at the Marquee 1969
2001 Along for the Ride
2002 Stories
2003 Rolling With The Blues
2003 70th Birthday Concert CD & DVD
2004 The Godfather of British Blues/Turning Point DVD
2004 The Turning Point Soundtrack
2005 Road Dogs
2007 In the Palace of the King

[Adam Węgrzynowicz]

Proszę proszę i nasz Michaś gra w grupie "Jąkpa Blues Band".
Już kilka razy słuchałem płytę .Dla mnie-Super.

a ja będę miał okazje pierwszy raz ich słuchać

[Marek Kaczanowski]

:)
serwujesz takich muzyków
że trudno sie oprzeć

A w dzisiejszej audycji po raz pierwszy grupa "JĄKPA BLUES BAND"

[Stanley-1]

a więc Bamboisz nie odpoczywa
i pracuje wyśmienicie
ubarwiającv nam ciekawostkami
no wspaniałych muzykach
nasze szare skromne zycie ..








pozdrowienia z zalanego słńcem

[Marek Kaczanowski]

Proszę proszę i nasz Michaś gra w grupie "Jąkpa Blues Band".
Już kilka razy słuchałem płytę .Dla mnie-Super.

a ja będę miał okazje pierwszy raz ich słuchać

Bambosz, naprawdę warto. Są świetni.
W najbliższym czasie zagrają podczas Blues Expres.

[Marek Kaczanowski]

Stanley ,Twoje zdjęcia z przepięknego Głogówka są również śliczne.
Muszę kiedyś zobaczyć Twoje miasto na własne oczy.

[Adam Węgrzynowicz]

Proszę proszę i nasz Michaś gra w grupie "Jąkpa Blues Band".
Już kilka razy słuchałem płytę .Dla mnie-Super.

a ja będę miał okazje pierwszy raz ich słuchać

Bambosz, naprawdę warto. Są świetni.
W najbliższym czasie zagrają podczas Blues Expres.

o to jak mnie sie spodoba będzie okazja płytkę nabyć

[Marek Kaczanowski]

Bambosz, a wybierasz się na Blues Expres ?

[Adam Węgrzynowicz]

ano wybieram sie a dzień wcześniej z Maniolem Dynamem i resztą w Klifie sie widzę

[Marek Kaczanowski]

ano wybieram sie a dzień wcześniej z Maniolem Dynamem i resztą w Klifie sie widzę

A ten "Klif" to gdzie ? Pewnie nad morzem

[Adam Węgrzynowicz]

Ostrzeszów pod Ostrowem Wielkopolskim sporo fajnych koncertów tam sie odbywa i stale chłopaki z Wielebnego Blues Bandu tam przebywają

[Marek Kaczanowski]

Ostrzeszów pod Ostrowem Wielkopolskim sporo fajnych koncertów tam sie odbywa i stale chłopaki z Wielebnego Blues Bandu tam przebywają

Muszę kiedyś tam tam zajrzeć. Słyszałem dużo dobrego o tym miejscu.

[Stanley-1]

Ostrzeszów pod Ostrowem Wielkopolskim sporo fajnych koncertów tam sie odbywa i stale chłopaki z Wielebnego Blues Bandu tam przebywają[/quotMuszę kiedyś tam tam zajrzeć. Słyszałem dużo dobrego o tym miejscu.

musi tan jaka żródlana woda tryskać
Bluesem świecona ..
co dobrą energią promieniuje
i w progi gościne zparasza

[/

[Stanley-1]

Marek nam zapowie dzisiaj
Józe-Viator nam zagra ..


dzieci z muzykami to ciepło rodzinnego domu
przeniesione w muzyczne nastroje ..



trochę zadziornosci ..



tu wązna jest muzyka jaka graja
a swoją drogą przydalaby sie ta płyka do posłuchania
dzisaij bedzie okazja



kurka walka ze szkłem powiekszającym
to nie taka prosta sprawa


]