Audycja 29.06.08

[Marek Kaczanowski]

W niedzielnym Magazynie Bluesowym zagrają :

1. James Cotton
2. The Rolling Stones
3. The Doors
4. Led Zeppelin
5. Cream
6. Eric Clapton
7. Tod Wolfe

Serdecznie zapraszam.

[Adam Węgrzynowicz]

James Cotton

James Cotton (ur. 1 lipca 1935 w Tunica w stanie Missisipi (USA), amerykański muzyk, wokalista, i autor tekstów. Lider zespołu James Cotton Blues Band znanym później jako James Cotton Trio. Związany z regionalnym gatunkiem bluesa - bluesem Delty. Wirtuoz gry na harmonijce ustnej. Współpracował z takimi sławami jak Muddy Waters, Howlin Wolf, Sonny Boy Williamson, Janis Joplin, Led Zeppelin i z wieloma innymi.


Dwukrotnie nominowany do nagrody Grammy, w 1984 roku za album Live From Chicago: Mr. Superharp Himself! oraz w 1987 za krążek Take Me Back. W 1997 otrzymał tą nagrodę w kategorii dla "najlepszego albumu bluesa tradycyjnego" za Deep in the Blues. W 2006 wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Od kilku lat cierpi na przewlekłą chorobę krtani, co uniemożliwia mu śpiewanie. Na jego ostatniej płycie rolę wokalistów spełniają zaproszeni muzycy.


Dyskografia
1967 - Late Night Blues
1967 - The James Cotton Blues Band
1967 - Cut You Loose!
1968 - Pure Cotton
1968 - Cotton in Your Ears
1970 - Taking Care of Business
1974 - 100% Cotton
1975 - High Energy
1976 - Live & On the Move
1984 - Two Sides of the Blues
1984 - High Compression
1984 - Dealin' with the Devil
1986 - Live from Chicago Mr. Superharp Himself
1986 - Live & on the Move, Vol. 2
1987 - Take Me Back
1988 - Live at Antone's
1990 - Harp Attack!
1991 - Mighty Long Time
1994 - 3 Harp Boogie
1994 - Living the Blues
1995 - Best of the Verve Years
1996 - Deep in the Blues
1996 - Feelin' Good
1998 - Seems Like Yesterday: Collectors Classics
1999 - Superharps
1999 - Best of the Vanguard Years
2000 - Fire Down Under the Hill
2001 - It Was a Very Good Year
2002 - Midnight Creeper
2002 - 35th Anniversary Jam of the James Cotton Blues Band
2002 - One More Mile
2003 - Feelin' Good
2003 - Got My Mojo Workin'
2003 - Live & On the Move
2004 - Extended Versions
2004 - Baby, Don't You Tear My Clothes
2004 - Dealing with the Devil
2005 - V-8 Ford Blues

[Adam Węgrzynowicz]

The Rolling Stones


The Rolling Stones - w nazwie tej zawiera się chyba cała historia rocka drugiej połowy XX wieku. To z nimi wiążą się największe i najgłośniejsze wydarzenia, skandale i ekscesy, czyli sex & drugs & rock'n'roll. To do nich nawiązuje większość dzisiejszych muzyków rockowych. Zespół, który był lansowany jako przeciwieństwo The Beatles, stał się wyrocznią, wzorem, twórcą standardów, klasyką.


Początkiem The Rolling Stones był pierwszy zespół Micka Jaggera i Keitha Richardsa - Little Boy Blue And The Blue Boys. Niebawem nazwa uległa zmianie i w 1962 roku powstał zespół The Rolling Stones. Nazwę dla najsłynniejszej grupy rockowej świata Jagger zaczerpnął z piosenki legendarnego amerykańskiego bluesmana, Muddy'ego Watersa.
Stonesi osiągnęli w latach 60. wielką sławę, której przejawem były tłumy histerycznie reagujących fanek i fanów na koncertach i miliony sprzedanych singli i płyt. Nieśmiertelne stały się wylansowane w tym dziesięcioleciu przeboje z "Paint It Black", "Ruby Tuesday", "Sympathy For The Devil" oraz "Satisfaction" na czele, którego riff gitarowy uznano za współczesny odpowiednik motywu przewodniego V Symfonii Beethovena. W pierwszym okresie Rolling Stones nawiązywali stylistycznie do "czarnej" muzyki amerykańskiej, słychać było wyraźne inspiracje twórczością Chucka Berry'ego i bluesem. Trzon zespołu stanowili wówczas Mick Jagger, Kieth Richards i Brian Jones.

Jednak w tamtym okresie miały także miejsce wydarzenia tragiczne - przede wszystkim pamiętny koncert w Altamont w Kalifornii (1969), który miał być odpowiedzią Jaggera na festiwal w Woodstock (gdzie Stonesi nie wystąpili), a zaowocował kilkoma ofiarami śmiertelnymi. Członkowie grupy nadużywający alkoholu i narkotyków byli kilkakrotnie karani za ich posiadanie. W tym czasie zmarł również gitarzysta Brian Jones, którego niebawem zastąpił Mick Taylor.

Pomimo wszystko lata 70. to pasmo dalszych sukcesów The Rolling Stones, udane płyty i wyprzedane trasy koncertowe, na których na gitarze grał już Ronnie Wood z The Faces. Jednak pod koniec lat 70. wraz z inwazją punkrocka, dla młodzieży Rolling Stones z buntowników przekształcili się wręcz w symbol poprzedniej epoki, zgodnie ze sloganem "No Elvis, Beatles, Stones".

Kiedy w latach 80. aktywność The Rolling Stones zmalała muzycy poświęcili się karierom solowym i aktorskim. Jagger nagrał kilka płyt jednak nie odniosły one specjalnego sukcesu. Na początku lat 90. Stonesi przypomnieli o sobie całemu światu i rozpoczęli największą w historii, mega trasę koncertową.

Trudno zliczyć ile koncertów w karierze zagrali muzycy The Rolling Stones, wbrew pozorom trudno jest nawet zliczyć ile wydali płyt, według różnych danych ukazało się prawie 50 albumów grupy (nie licząc różnych kompilacji, składanek i wydawnictw okolicznościowych). Są między nimi takie tytuły jak: "The Rolling Stones", "Out of Our Heads", "Aftermath", "Their Satanic Majesties Request", "Let It Bleed", "Beggars Banquet", "Sticky Fingers", "Milestones", "Black and Blue", "Still Life", "Undercover", "Flashpoint".

30 września 2002 roku ukazał się podwójny album "Forty Licks" z największymi przebojami legendarnej grupy, pochodzącymi z lat 1962-2002. Jest to podsumowanie dorobku Micka Jaggera i jego kolegów. Na płycie znalazło się 36 zremasterowanych utworów oraz cztery premierowe. Jest to pierwsze takie wydawnictwo w 40-letniej historii zespołu. W sumie ponad 2,5 godziny muzyki, dobranej z myślą nie tylko o wiernych fanach, ale również o tych, którzy zechcą dopiero poznać, kim byli i są The Rolling Stones.

We wrześniu 2005 roku legendarny zespół zaprezentował swój kolejny studyjny album. Na ten longplay fani najsłynniejszego rockowego zespołu wszech czasów musieli czekać aż osiem długich lat - poprzedni album The Rolling Stones "Bridges To Babylon" ukazał się jeszcze w 1997 roku. Płyta "A Bigger Bang" powstała we Francji jesienią 2004 roku i w pierwszej połowie 2005 roku. Kompozytorami wszystkich piosenek, jak to zwykle bywa w przypadku Stonesów, byli Mick Jagger i Keith Richards. Album promował podwójny singiel "Rough Justice"/"Streets Of Love", który zadebiutował na 15. miejscu na brytyjskiego zestawienia najpopularniejszych singli.

[Adam Węgrzynowicz]

The Doors


Grupa wzięła swój początek od przypadkowego spotkania dwóch studentów szkoły filmowej Uniwersytetu Kalifornijskiego, Jima Morrisona i Raya Manzarka, na plaży w Venice, części Los Angeles. Warto tutaj powiedzieć o ich wcześniejszej znajomości ze szkoły i że Manzarek który grał wtedy we własnym zespole, dostrzegał ogromny potencjał estradowy i muzyczny w Jimie. Często próbował wciągać go na scenę gdy grał z zespołem lecz Jim zbytnio się wstydził aby wyjść na scenę i pokazać co potrafi "Król Jaszczur". Na pytanie Manzarka, co ma zamiar robić po skończeniu szkoły, Morrison odpowiedział, że pisać piosenki. Gdy ten klęcząc obok Manzarka zaśpiewał Moonlight Drive Manzarek, pianista o klasycznym profilu muzycznego wykształcenia, postanowił założyć zespół. Zaprosił do współpracy swoich dwóch przyjaciół-muzyków: jazzowego gitarzystę, specjalizującego się we flamenco, Robby'ego Kriegera i także jazzowego perkusistę, Johna Densmore'a. W ten sposób powstała jedna z największych legend muzyki rockowej - The Doors.

Sama nazwa bywa często mylona ze stwierdzeniem The Doors of perception - "Drzwi percepcji", zainspirowanymi słowami Williama Blake'a: "Gdyby bramy percepcji zostały otwarte, wszystko ujawniłoby się człowiekowi takim, jakim jest - nieskończonym". Tak naprawdę nazwa "The Doors" była jedynym wymogiem Jimma gdy Ray poprosił go o sformowanie zespołu.

Trójka instrumentalistów (nigdy nie znaleziono basisty, jego rolę przejął Manzarek grający na Fender Rhodes Piano Bass) stworzyła prawdopodobnie najbardziej profesjonalny zespół instrumentalny w swym gatunku. Niezwykle równa, oszczędna i precyzyjna gra, pełna długich instrumentalnych pasaży, stała się znakomitym tłem dla charyzmatycznego Morrisona. Jego silny i dramatyczny baryton, w połączeniu z poetyckimi tekstami i sceniczną osobowością, uczynił grupę sławną dosłownie z dnia na dzień. Zespołowi udało się przełamać wszelkie bariery. Psychodeliczne brzmienie odpowiadało popularnym trendom swego czasu. Perfekcyjne, bliskie jazzowej precyzji wykonanie zadowalało największych koneserów, głębokie, tajemnicze i bardzo osobiste teksty Morrisona z równą łatwością trafiały do młodzieży, jak i miłośników wyrafinowanej poezji.


1967-1970

1967: The Doors
We wrześniu 1966 roku zespół wszedł po raz pierwszy do studia by nagrać debiutancki longplay. Pierwszy singel Break On Through (To The Other Side) został niemalże niezauważony, drugi natomiast, bodaj największy przebój grupy, Light My Fire stał się z dnia na dzień wielkim przebojem sprzedając się w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Członkowie, przy produkcji utworów, musieli niejednokrotnie iść na kompromis. Break On Through zostało tak zremiksowane by nie było słychać fragmentu tekstu "she gets high". Natomiast singel Light My Fire został skrócony o część instrumentalnego solo. Z płyty pochodzi też cała masa hitów nie będących singlami m.in. "doorsowa" wersja Alabama Song oraz Back Door Man. Płyta zawierała również utwór The End z kontrowersyjnym motywem kompleksu Edypa który odnosi się do przeszłości Jima. Krążek The Doors, do dziś, rozszedł się w nakładzie 3,5 miliona kopii.


1967: Strange Days
Druga z kolei płyta studyjna zespołu była spokojniejsza i mniej spontaniczna, co nie zmieniało faktu, że utrzymana była w takim samym klimacie. Ostatnia ścieżka, długi i dramatyczny utwór When The Music's Over była jak The End. Morrison uznany został za dzikiego szamana rocka. Album był bardzo dobrze sprzedawany również dzięki bardzo znanym utworom Love Me Two Times, Moonlight Drive czy People Are Strange.

Zespół stawał się coraz bardziej idolem amerykańskiej młodzieży.


1968: Waiting for the Sun
Trzeci longplay płyty nie powstawał bez problemów. Morrison miał coraz większe problemy z alkoholem, przez co praca w studiu stawała się bardzo ciężka dla pozostałych członków zespołu. Nie przeszkodziło to jednak w nagraniu bardzo dobrej płyty. Znalazły się na niej takie utwory jak Hello, I Love You, Love Street, The Unknown Soldier. Płyta jako jedyny longplay zespołu stał się jednocześnie numerem jeden w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

W tym czasie, dzięki rosnącej popularności, grupa grała wiele koncertów gdzie niejednokrotnie dochodziło do różnych incydentów. We wrześniu podczas jednego z koncertów trasy koncertowej po Europie w Amsterdamie występ musiał zostać odwołany z powodu zapaści lidera zespołu spowodowanej zażyciem haszyszu popitego alkoholem.


1969: The Soft Parade
W 1969 grupa podjęła raczej nieudane próby wzbogacenia swej muzyki poprzez aranżacje orkiestrowe i wprowadzenie sekcji instrumentów dętych na płycie The Soft Parade. Szybko jednak od tego odstąpiono powracając do elektrycznego brzmienia.

Podczas tournee grupy doszło do niemałego incydentu z Jimem Morrisonem w roli głównej. W czasie koncertu 1 marca 1969 w Miami Morrison według sądu miał sprośnie i lubieżnie zachowywać się w miejscu publicznym poprzez obnażanie się symulowanie masturbacji i oralnego seksu. Naraził się w ten sposób wielu organizatorom koncertów. Planowanie koncertów również stawało się niemożliwe z powodu konieczności stawiania się na rozprawach. W kwietniu tego samego roku został aresztowany przez FBI pod zarzutem próby umknięcia sądowi w Miami. Na szczęście dla wokalisty sprawę umorzono z powodu braku dowodów.


1970: Morrison Hotel
Dobrym powrotem był wydany w 1970 roku album Morrison Hotel. Płyta zawiera kolejny hit Waiting for the sun. Cały longplay jest inny niż pozostałe. Bardziej pogodny i optymistyczny zawiera miłosne ballady.

Lato 1970 roku było dla całego zespołu bardzo pracowite przez liczne koncerty, których finałem był występ 29 sierpnia na The Isle of Wight Festival. Wystąpiły tam też takie gwiazdy jak Jimi Hendrix, The Who, Joni Mitchell, Miles Davis i Sly & The Family Stone.


1970: L.A. Woman
W 1970 Paul A. Rothchild zrezygnował z bycia producentem - jak się okazało - ostatniej płyty Doorsów z Morrisonem. Przyczyną jego odejścia były narastające problemy Jima z alkoholem oraz zmiana kierunku w jakim podążała muzyka The Doors. Płytę L.A. Woman muzycy The Doors wyprodukowali samodzielnie przy współpracy dźwiękowca Bruce'a Botnicka. Jim Morrison jeszcze przed premierą wyjechał do Paryża, definitywnie kończąc swoją współpracę z The Doors. Jego ostatnim kontaktem z The Doors była rozmowa telefoniczna z Johnem Densmore'em (z którym wśród członków zespołu miał najgorszy kontakt), w której to pytał o powodzenie ostatniego albumu, cieszącego się sporym zainteresowaniem. Jim był bardzo zadowolony z wieści jakie przekazał mu Densmore. Również podczas tej rozmowy wyjawił, iż napisał trochę nowego materiału, który, jak twierdził, mógłby przynieść im spory sukces (w tym czasie Densmore, jak pisał w swojej autobiografii "Riders on the Storm", do ewentualnej ponownej współpracy z Jimem podchodził już raczej niechętnie, gdyż miał dość jego pijackich wybryków). Niestety Jim nie zdołał dotrzymać danego słowa o powrocie z powodu swojej nagłej śmierci. Ostatnią piosenką nagraną przed śmiercią Jima był utwór Riders on the Storm.


1971-1989
Karierę grupy przerwała przedwczesna śmierć jej frontmana, Jima Morrisona w lipcu 1971. Co prawda po jego śmierci, jako trio nagrała jeszcze dwa albumy (Other Voices i Full Circle), lecz bez charyzmatycznego wokalisty (śpiewali Manzarek i Krieger) nie była już w stanie odzyskać poprzedniej popularności.

Wyjątkowym albumem w historii grupy jest American Prayer, wydany w 1978 roku. Jest on wyprodukowany na podstawie archiwalnych taśm z nagraniami Morrisona recytującego swe poezje z dograną w tle muzyką trio instrumentalnego.


od 1990 do dziś
Dzisiaj muzyka The Doors jest nadal popularna, wydawnictwo Bright Midnight wciąż wydaje nowe płyty koncertowe z archiwalnymi nagraniami, a muzyka Kalifornijczyków jest stawiana na równi z The Beatles i Rolling Stones.


Film The Doors
W 1991 na ekrany kin wszedł film Olivera Stone'a pt."The Doors", w którym w główną rolę samego Morrisona wcielił się Val Kilmer. Film nie zachwycił żyjących członków zespołu: Ray Manzarek: "Film jest okropny! To wcale nie jest Jim Morrison! Film The Doors jest bardzo dobry, ale zupełnie nie przedstawia Jima, który został sportretowany jako ktoś nieustannie pijany. A tymczasem Jim Morrison był artystą, był poetą. Oczywiście, że pił, ale nie robił tego na okrągło i wcale się z tym tak ostentacyjnie nie obnosił. To był inteligentny, bardzo oczytany człowiek! A przy tym bardzo zabawny, a tymczasem w filmie The Doors nikt się ani razu nie śmieje. To bez sensu - myśmy się naprawdę świetnie bawili. Dlatego nie mogę się zgodzić z takim obrazem. Jest nieprawdziwy.


Skład

Aktualni członkowie
Robby Krieger - gitara (1965-1972 od 2002)
Ray Manzarek - instrumenty klawiszowe (1965-1972 od 2002)
Brett Scallions - wokal, gitara (od 2007)
Ty Dennis - perkusja (od 2007)
Phil Chen - gitara basowa (od 2005)

Byli członkowie
Jim Morrison - śpiew (1965-1971)
John Densmore - perkusja (1965-1972)
Ian Astbury - wokal (2002-2007)
Stewart Copeland - perkusja (2002-2007)
Angelo Barbera - gitara basowa (2002-2005)

Dyskografia

Płyty studyjne
The Doors (1967)
Strange Days (1967)
Waiting for the Sun (1968)
The Soft Parade (1969)
Morrison Hotel (1970)
L.A. Woman (1971)
Other Voices (1971)
Full Circle (1972)
American Prayer (1978) - zapis wierszy Jima pod podkład muzyczny reszty grupy

Płyty koncertowe
Absolutely Live (1970)
Alive She Cried (1983) - odnalezione archiwalne taśmy w większości pochodzące ze spotkania Jima z Vanem Morrisonem oraz z koncertu
Live At The Hollywood Bowl (1987)
In Concert (1991)
Live in Hollywood (2002)

Kompilacje
13 (1970)
The Doors Box Set (2003) - 4 płyty plus książeczka - ekskluzywne wydanie
Legacy: the Absolute Best (2003)
The Best of The Doors (2003) ]

Pieśń z Alabamy [Alabama Song]
Wskaż mi drogę
Do najbliższej knajpy z whisky
Oh, nie pytaj o powód
Nie pytaj o powód

Pokaż mi drogę
Do najbliższej knajpy z whisky
Oh, nie pytaj o powód
Nie pytaj o powód

Jeśli zaraz nie znajdziemy
Tego whisky-baru
Powiem ci, że będziemy musieli umrzeć
Powiem ci, że będziemy musieli umrzeć
Powiem ci, powiem ci
Powiem ci, że będziemy musieli umrzeć

Oh, księżycu Alabamy
Musimy się teraz pożegnać
Straciliśmy naszą poczciwą mamuśkę
A przecież musimy mieć whisky, wiesz dobrze dlaczego

Oh, księżycu Alabamy
Musimy się teraz pożegnać
Straciliśmy naszą poczciwą mamuśkę
A przecież musimy mieć whisky, wiesz dobrze dlaczego

Wskaż mi drogę
Do najbliższej małej dziewczynki
Oh, nie pytaj o powód
Nie pytaj o powód

Wskaż mi drogę
Do najbliższej małej dziewczynki
Oh, nie pytaj o powód
Nie pytaj o powód

Jeśli zaraz nie znajdziemy
Małej dziewczynki
Powiem ci, że będziemy musieli umrzeć
Powiem ci, że będziemy musieli umrzeć
Powiem ci, powiem ci
Powiem ci, że będziemy musieli umrzeć

Oh, księżycu Alabamy
Musimy się teraz pożegnać
Straciliśmy naszą poczciwą mamuśkę
A przecież musimy mieć whisky, wiesz dobrze dlaczego.

[Adam Węgrzynowicz]

Led Zeppelin

Grupa Led Zeppelin powstała w Londynie w 1968 r. W jej skład wchodzili: Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones i John Bonham. Założył ją Jimmy Page, który zadebiutował w grupie The Crusaders w 1959 r. W lipcu 1968 r. stworzył on The New Yardbirds. Później nazwa ta została zmieniona na LED ZEPPELIN.
W 1969r. została wydana pierwsza płyta grupy zatytułowana "Led Zeppelin I". Podczas tworzenia tej płyty cały zespół był zafascynowany twórczością Jimiego Hendrixa i The Cream. Płyta ta szybko osiągnęła światowy sukces. Stała się ona pierwowzorem dla innych muzyków hardrockowych. Na tej płycie został nagrany m.in. utwór "Good Times Bad Times" czy "Communication Breakdown" .
Następna ich płyta "Led Zeppelin II" powstała w tym samym roku. Przygotowano ją podczas podróży w USA. Na niej znalazł się najsłynniejszy przebój muzyki rockowej Whole Lotta Love.

Później w październiku 1970 roku powstała trzecia płyta "Led Zeppelin III". Jednak nie była ona podobna do poprzednich. Zafascynowała ona cały świat nowym brzmieniem. Znajduje się na niej wiele piosenek i ballad zainspirowanych muzyką folk. Mimo tego nie została ona dobrze oceniona przez krytyków. Tutaj właśnie znajduje się m.in. piosenka "Friends".
Ich następna płyta (czwarta z kolei) była ich największym osiągnięciem artystycznym. Znajdowała się na niej ballada napisana przez Roberta Planta "Stairway to Heaven". Zdobyła ona uznanie słuchaczy i stała się niedoścignionym wzorem dla innych wykonawców. Z prostej piosenki przeradza się ona w rozbudowany hardrockowy pełen dynamiki utwór.
Następne płyty nie były tak ambitne i porywające. W marcu 1973 r. wydana została piąta płyta "Houses Of The Holy". Utwory na niej znacznie się różniły tematycznie jak i muzycznie między sobą.
Następną płytą była wydana w 1975 r. "Physical Graffiti".Została ona skrytykowana za powielanie wzorców i uznana za stereotypowy album niegodny Led Zeppelin. Oczywiście znalazły się na niej "rodzynki" w stylu "Kashmir" czyli pełnej dynamiki kompozycji wzbogaconej orientalnymi brzmieniami orkiestrowymi.
Natomiast w marcu 1976 r. ukazała się nagrana w Monachium płyta "Presence". Przypominała ona nagrania zespołu z początku swojej działalności. Znalazły się na niej wspaniałe bluesowe i hardrockowe przeboje, które znów przywróciły świetność grupie. Na okładce była pokazana tajemnicza figurka, która miała pobudzić wyobraźnię słuchacza.
Następny album "The Song Remains The Same" ukazał się w październiku 1976r. Zawierała ona muzykę z filmu pod tym samym tytułem. Film ten przedstawiał koncert grupy w Madison Square Garden w lipcu 1973r.
Natomiast w 1979 r. po dłuższej przerwie zostaje wydana kolejna płyta "In Through The Out Door". Przerwa ta była spowodowana m.in. śmiercią syna Roberta Planta.
25 wrzeżnia 1980 roku z powodu nadmiernego spożycia alkoholu umiera John Bonham . Jego śmierć jest główną przyczyna rozwiązania zespołu. Mimo tego wydano kolejna płytę "CODA" w 1982r. zawierającą niepublikowane utwory. Album ten był wydany ku pamięci słynnego perkusisty, członka zespołu Led Zeppelin - Johna Bonhama.


Bez Litości No Quarter
Zamknij drzwi, światło zgaś
Wiesz, że oni nie wrócą dziś do domu
śnieg mocno pada i czy nie wiesz,
Że to jest zimny wiatr Thora
A oni są zakuci w stal
A oni wieści niosą w dal
Oni wybierają drogi, którymi nikt nie chodził
Oni nie mają litoci.

Idą bok przy boku ze śmiercią
Diabeł kpi z każdego ich kroku
Kto zwleka, zasypie go śnieg
Psy przeznaczenia wyją mocniej
Oni wieści niosą w dal
Aby stworzyć sen dla ciebie i dla mnie
Oni wybierają drogi, którymi nikt nie chodził
Oni nie mają litości,
Oni nie proszą o litoć.

[Adam Węgrzynowicz]

Cream

Cream – brytyjska grupa rockowa, która zdefiniowała styl blues rock. Sformowana w połowie 1966 roku przez Erica Claptona mającego dobrą reputację po występach z Yardbirds i grupie Johna Mayalla. Do grupy dołączają – basista Jack Bruce i perkusista Ginger Baker. Muzyka oparta na zniewalających solówkach gitarowych Claptona i solidnej grze sekcji rytmicznej. Solidnie skomponowana i niezwykle profesjonalnie zagrana muzyka zawarta na zaledwie trzech studyjnych albumach cała swoją atrakcyjność objawiała na koncertach. Niezwykłe zdolności improwizacyjne wszystkich muzyków, połączone z zespołową dyscypliną czyniły występy grupy niezapomnianym spektaklem. Żywot grupy okazał się dość krótki. Trzy wielkie osobowości muzyczne, mające różne koncepcje muzyczne i wizję świata, trudno mieściły się w ramach grupy. Ostatecznie grupa rozwiązała się w 1968 po zaledwie dwóch latach działalności. Ostatni, pożegnalny koncert Cream, stał się jednym z najbardziej niezapomnianych wydarzeń w historii rocka.

W 1993 roku grupa została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

W maju 2005 r. grupa, ponownie w oryginalnym składzie, dała serię czterech koncertów w londyńskiej Royal Albert Hall, gdzie miał miejsce koncert pożegnalny w 1968 r. Obecnie muzycy nie zapowiadają kolejnych występów, pomimo ogromnego zainteresowania ich ostatnim koncertem.


Skład
Ginger Baker – perkusja

Jack Bruce – gitara basowa, śpiew


Eric Clapton – gitara, śpiew

Dyskografia
Fresh Cream (1966)
Disraeli Gears (1967)
Wheels of Fire (1968, live)
Goodbye (1969)
Live Cream (1970)
Live Cream Volume II (1972)
Heavy Cream (1972)
Live 1968 (1989)
BBC Sessions (2003)

Sunshine of your love

It's getting near dawn when lights close their tired eyes
I'll soon be with you my love, give you my dawn surprise
I'll be with you darling soon
I'll be with you when the stars start falling

I've been waiting so long
To be where I'm going
In the sunshine of your love

I'm with you my love, the light's shining through on you
Yes, I'm with you my love, it's the morning and just we two
I'll stay with you darling now
I'll stay with you till my seas are dried up

I've been waiting so long
To be where I'm going
In the sunshine of your love

I'm with you my love, the light's shining through on you
Yes, I'm with you my love, it's the morning and just we two
I'll stay with you darling now
I'll stay with you till my seas are dried up

I've been waiting so long
I've been waiting so long
I've been waiting so long
To be where I'm going
In the sunshine of your love

[Adam Węgrzynowicz]

Eric Clapton

Eric Clapton, pseudonim Slowhand (ur. 30 marca 1945 w Ripley w Anglii) – brytyjski muzyk rockowy i bluesowy, wirtuoz gitary, kompozytor, wokalista. Postać będąca jednym z najbardziej znanych symboli muzyki rockowej. Członek wielu zespołów rockowych. W 2003 pojawił się na 4. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu "Rolling Stone".
Eric Clapton urodził się w Ripley, w hrabstwie Surrey, w Anglii, jako nieślubne dziecko 16-letniej Patricii Molly Clapton i Edwarda Waltera Fryera, 24-letniego kanadyjskiego żołnierza. Fryer jeszcze przed narodzinami Claptona wyruszył na wojnę, a później wrócił do Kanady.

Claptona wychowywała babka ze swoim drugim mężem. Chłopiec wierzył, że są oni jego rodzicami, a jego matka - starszą siostrą. Dziadkowie nosili nazwisko Clapp, co było przyczyną pojawiających się sugestii, jakoby to było prawdziwe nazwisko Erica. Później jego matka poślubiła innego kanadyjskiego żołnierza, przeniosła się do Kanady i zostawiła syna do wychowania dziadkom. Clapton odkrył rodzinny sekret w wieku 9 lat i był to w jego życiu moment przełomowy.

Clapton wyrastał jako zdeklarowany „urwis”. Uczęszczał do szkoły średniej Hollyfield w Surbiton. Jego pierwszym zawodem był listonosz. Od najwcześniejszych lat miał kontakt z bluesem i w wieku lat 13 dostał na urodziny gitarę z metalowymi strunami. Nauka gry była jednak dla niego tak trudna, że mało brakowało, a dałby za wygraną. Po ukończeniu szkoły Clapton ukończył jednoroczny kurs w roku 1962 w Kingston College of Art. Mniej więcej w tamtym okresie zaczął grywać na ulicy w okolicach Kingston upon Thames, Richmond upon Thames oraz londyńskiego West Endu.

Clapton wstąpił do swojego pierwszego zespołu kiedy miał 17 lat, a był to zespół grający muzykę R&B - The Roosters – Clapton grał w nim od stycznia do sierpnia roku 1963. We wrześniu tego roku wziął udział w siedmiu występach grupy Casey Jones and the Engineers.


The Yardbirds i John Mayall & Bluesbreakers
Od 1963 do marca 1965 roku Clapton występował w rock and rollowym zespole o bluesowych korzeniach – The Yardbirds. W jego grze spotkały się wpływy bluesa chicagowskiego i największych bluesowych gitarzystów tamtych lat – takich jak Buddy Guy, Freddie King i B.B. King. Clapton wypracował charakterystyczny styl i szybko stał się jednym z najpopularniejszych gitarzystów brytyjskiej sceny muzycznej.

Na początku zespół The Yardbirds grał bluesowe kawałki i stał się kultowy po tym jak muzycy przejęli rezydencję Rolling Stonesów w Crawdaddy Club w Richmond upon Thames. W trasie koncertowej po Anglii towarzyszył im amerykański bluesman - Sonny Boy Williamson II; nagrany wspólnie w grudniu 1963 longplay został wydany w roku 1965. W marcu tego roku, tuż po tym jak Clapton opuścił zespół, sukces zdobył pierwszy wielki hit zespołu, na którym Clapton grał na gitarze – “For Your Love.”

Clapton był ciągle uparcie przywiązany do bluesa i poczuł się urażony nowym popowym nastawieniem grupy, po części z tego powodu, że utwór “For Your Love” został napisany przez Grahama Gouldmana, który tworzył piosenki na zamówienie, a który zajmował się również pisaniem przebojów dla młodzieżowego zespołu popowego Herman's Hermits oraz dla The Hollies. Na swoje miejsce Clapton polecił innego gitarzystę - Jimmy'ego Page'a, lecz w tamtym czasie Page nie chciał rezygnować z lukratywnej kariery niezależnego muzyka studyjnego. Page polecił więc kolejnego kandydata - Jeffa Becka (Później Page dołączył jednak do zespołu).

Po opuszczeniu the Yardbirds w marcu 1965 roku, w kwietniu Clapton dołączył do John Mayall & the Bluesbreakers. Namiętna gra Claptona w nocnych klubach oraz na albumie “Blues Breakers” ustaliła jego pozycję gitarzysty bluesowego znanego na całym świecie. W tamtym czasie grał na gitarze 1960 Gibson Les Paul Standard i na wzmacniaczu Marshalla. Jego gra pobudziła szaleństwo graffiti – pojawiały się napisy “Clapton is God” (“Clapton jest Bogiem”). Po raz pierwszy hasło to umieścił wielbiciel na ścianie na stacji metra Islington w połowie lat 60.


Cream
Clapton opuścił the Bluesbreakers w połowie roku 1966 (został zastąpiony przez Petera Greena) i stworzył zespół Cream, jedną z pierwszych supergrup na świecie określanych mianem 'power trio'. W jego skład weszli także Jack Bruce (z Manfred Mann, the Bluesbreakers oraz Graham Bond Organisation) oraz Ginger Baker (z Graham Bond Organisation). Clapton rozwijał się jako gitarzysta, piosenkarz i twórca tekstów, jednak to Bruce był głównym wokalistą i napisał większość tekstów wraz z Pete'em Brownem. Pierwszy występ Cream odbył się 29 lipca 1966 w kameralnej atmosferze lokalu Twisted Wheel w Manchesterze, natomiast pierwszy ważny koncert zagrali na Windsor Jazz and Blues Festival. Swój status legendy Cream zawdzięcza hałaśliwym bluesowym jamom i rozbudowanym koncertowym solówkom, natomiast ich dzieła studyjne charakteryzują się dużym wyrafinowaniem.

Na początku roku 1967 status Claptona jako największego brytyjskiego gitarzysty został zagrożony przez pojawienie się Jimiego Hendrixa. Hendrix był obecny na występie Cream, który odbył się 1 października 1966 w Central London Polytechnic - podczas którego zagrał utwór “Killing Floor”.

Na wczesne występy Hendrixa w klubach przychodzili z zapałem tacy muzycy jak Clapton, Pete Townshend, czy członkowie The Rolling Stones oraz The Beatles. Pojawienie się Hendrixa miało natychmiastowy i ogromny efekt na kolejny etap kariery Claptona, chociaż to nadal Erica uważano za najlepszego gitarzystę w brytyjskich rankingach.

Repertuar grupy Cream obejmował muzykę pop, soul ("I Feel Free"), jak również długie bluesowe jamy instrumentalne ("Spoonful"). Charakterystyka ich stylu to zjadliwa linia gitarowa Claptona, wysoki głos Bruce'a oraz jego wydatna, płynna gra na basie, a także mocne, polirytmiczne brzmienie bębnów Bakera, na które wpływ miał jazz.

W ciągu zaledwie trzech lat zespół osiągnął ogromny sukces komercyjny sprzedając 15 milionów płyt i występując dla tłumów w całych Stanach Zjednoczonych i Europie. Clapton, Baker i Bruce ponownie zdefiniowali pozycję instrumentalistów w muzyce rockowej, a także jako jedni z pierwszych ukazali istotę muzycznej wirtuozerii.

Cream był uznawany za jeden z najlepszych zespołów swoich czasów, a status Claptona jako gitarowego herosa osiągał coraz to nowy wymiar. Nie uchroniło to jednak zespół przed rozpadem - doprowadził do niego legendarny już konflikt pomiędzy Bruce'em a Bakerem oraz rosnące napięcia pomiędzy wszystkimi trzema muzykami. Innym istotnym czynnikiem była krytyczna recenzja koncertu z drugiej amerykańskiej trasy koncertowej grupy, która pojawiła się w magazynie Rolling Stone, a która szczerze dotknęła Claptona. W tamtym czasie był on już zauroczony muzyką zespołu The Band, który wydał album “Music from Big Pink”. Clapton zaczął wierzyć, że muzyka rockowa zmierza teraz w nowym kierunku, a jego zauroczenie osiągnęło takie natężenie, że nawet spytał członków zespołu, czy nie chcieliby go przyjąć, ale The Band odmówili.

Pożegnalny album grupy Cream, wydany w 1968 roku tuż po rozwiązaniu zespołu - “Goodbye” - zawierał utwory nagrane na żywo 19 października 1968 roku w The Forum w Los Angeles oraz studyjną wersję singla “Badge”, napisanego wspólnie przez Claptona i George'a Harrisona. Ci dwaj poznali się w London Palladium, jeszcze za czasów pobytu Claptona w the Yardbirds i stali się bliskimi przyjaciółmi. Rezultatem tej znajomości był np. udział Claptona w utworze Harrisona "While My Guitar Gently Weeps" z Białego Albumu Beatelsów. Niektórzy mówili, że było to zagranie taktyczne i miało sprawić, aby inni Beatelsi wzięli utwór Harrisona bardziej na poważnie.

Niezależnie od tego jaka była prawda, obecność osoby z zewnątrz takiej jak Clapton pomogła w zaprowadzeniu harmonii w skłóconym zespole. W 1969 roku podczas tworzenia materiału na album “Let It Be”, Harrison opuścił studio po ostrej kłótni. W obawie przed tym, że Harrison odejdzie na dobre i nie będzie można dokończyć albumu, John Lennon zaproponował, że może powinien go zastąpić Clapton. W roku wydania “Białego Albumu” Harrison zadebiutował jako solista albumem “Wonderwall Music”, na którym Clapton zagrał na gitarze, jednak jego nazwisko nie zostało wymienione z powodu ograniczeń kontraktowych. Obaj muzycy często grywali razem na żywo aż do śmierci Harrrisona w roku 2001. Po tym wydarzeniu zorganizowano koncert ku jego czci, a którego Clapton był dyrektorem muzycznym. Od czasu rozpadu grupy Cream w 1968 roku, muzycy ponownie zagrali razem dopiero w roku 1993, podczas ceremonii wstąpienia do Rock and Roll Hall of Fame. Prawdziwy comeback miał jednak miejsce dopiero w maju roku 2005. Wtedy to Clapton, Bruce i Baker zagrali 4 koncerty w londyńskiej Royal Albert Hall (tam grali swe pożegnalne koncerty w roku 1968) oraz 3 występy w nowojorskiej sali Madison Square Garden w październiku tegoż roku. Nagrania z Londynu zostały wydane na CD i DVD we wrześniu 2005.


Blind Faith i Delaney, Bonnie and Friends
Kolejnym projektem Claptona był zespół Blind Faith, który powstał w 1969, a w którego skład weszli creamowy perkusista Ginger Baker, Steve Winwood z Traffic i Ric Grech z grupy Family. Kwartet nagrał tylko jeden album i odbył jedną trasę koncertową. Pierwszy występ grupy miał miejsce 7 czerwca 1969 w Hyde Parku w Londynie przy obecności 100.000 fanów. Później nastąpiła wyprzedana trasa koncertowa po Ameryce, po czym powstał ich jedyny album pt “Blind Faith”. Został on nagrany z takim pośpiechem, że jego druga strona zawierała zaledwie dwa nagrania, z czego jedno to 15-minutowy jam pt. “Do What You Like”. Jednakże na tym albumie pojawiły również się dwa klasyczne już utwory: "Can't Find My Way Home" Winwooda i “Presence of the Lord” Claptona. Na kopercie albumu pojawiło się zdjęcie nagiej młodej dziewczyny i okładka ta uznana została za zbyt kontrowersyjną jak na Stany Zjednoczone – w amerykańskiej edycji zamiast dziewczyny pojawiło się zdjęcie zespołu. Blind Faith zakończyło działalność po zaledwie jednym roku. Winwood wrócił do zespołu Traffic, natomiast Clapton był już zmęczony przebywaniem w centrum uwagi i szumem jaki powstał wokół obu jego zespołów. Chciał teraz tworzyć muzykę, która bardziej przypominałaby styl The Band.

Clapton odsunął się w cień na pewien czas i towarzyszył w tournee amerykańskiej grupie Delaney and Bonnie and Friends. W 1969 przeprowadził się do Nowego Jorku i współpracował z tym zespołem aż do początku roku 1970. W tamtym okresie zaprzyjaźnił się z Delaneyem Bramlettem, który zachęcał Claptona do śpiewania i pisania piosenek.

W roku 1970 wydał swój pierwszy album solo, o nazwie “Eric Clapton”. Wspomagali go akompaniatorzy Bramletta oraz gwiazdorska obsada muzyków takich jak Leon Russell i Stephen Stills (Clapton zagrał również na ich albumach solowych). Na płycie znalazły się m.in. kompozycja Bramletta - “Bottle Of Red Wine”, utwór Claptona - “Let It Rain”, a także “After Midnight” autorstwa J.J. Cale'a, który to utwór wspiął się na 18 miejsce w rankingach popularności w USA.

W okresie “pomiędzy zespołami” (1969-1970) Clapton brał udział w nagraniach u innych artystów – grał np. na '[All Things Must Pass George'a Harrisona, na Sometime in New York City grupy The Plastic Ono Band oraz na “Sun Moon and Herbs”, którego twórcą był Dr John.


Derek and the Dominos
Clapton chciał stworzyć nowy zespół, który miał zneutralizować jego kultowy status gwiazdy – artysta chciał stać się po prostu jednym z członków zespołu. Do tego celu przejął sekcję rytmiczną z Delaney & Bonnie's (tj. Bobby Whitlock (klawisze, śpiew), Carl Radle (bas) i Jim Gordon (perkusja)). Tony Ashton z The Remo Four i Ashton, Gardner, Dyke, Paice Ashton i Lord zawsze zwracali się do Erica “Derek”, więc zespół został nazwany Derek and The Dominos. Przyjaźń z Harrisonem doprowadziła do tego, że Clapton poznał jego żonę – Patti Boyd Harrison, w której mocno się zakochał, ta jednak odrzuciła jego zaloty. To nieodwzajemnione uczucie stało się natchnieniem dla dużej części materiału, który pojawił się na płycie the Dominos - “Layla and Other Assorted Love Songs”. Hitem okazał się utwór “Layla”, zainspirowany dziełem klasycznej perskiej poetki Nizami Ganjavi - “The Story of Layla and Manjun”, które Clapton otrzymał od przyjaciela. Clapton odkrył duże podobieństwo pomiędzy sytuacjami Layli i Manjuna a swoją i Boyd-Harrison.

Zespół pracował w Criteria Studios w Miami, a producentem albumu był legendarny Tom Dowd. Ten błyskotliwy, podwójny album uważany jest za jedno z arcydzieł Claptona. Dwie części utworu “Layla” zostały nagrane podczas różnych sesji: najpierw otwierająca partia gitary, natomiast do części drugiej, nagranej w kilka miesięcy później, perkusista Jim Gordon skomponował i zagrał na pianinie.

Longplay Layla został tak naprawdę nagrany przez pięciu muzyków, dzięki niespodziewanemu pojawieniu się Duane'a Allmana z The Allman Brothers Band. Kilka dni później Dowd, który był również producentem Allmanów, zaprosił Claptona na koncert zespołu w Miami. Obaj gitarzyści, którzy przedtem znali się jedynie ze słyszenia, spotkali się po koncercie za sceną, po czym oba zespoły udały się do studio żeby pojamować (ta improwizowana sesja została nagrana na kasecie). Clapton i Allman byli nawzajem zauroczeni swoją grą i natychmiast stali się przyjaciółmi – a Duane Allman został zaproszony do The Dominos. Studyjne jamowanie zostało ostatecznie wydane jako część trzypłytowej wersji albumu Layla, wydanej w dwudziestą rocznicę jego ukazania.

Zanim Clapton spotkał się z Allmanem, The Dominos nagrali już trzy kawałki - "I Looked Away", "Bell Bottom Blues" i "Keep On Growing"; Allman zadebiutował na czwartym - "Nobody Knows You When You're Down And Out" i już do końca albumu dostarczał wspaniałej gry. Na brzmienie tego albumu wpłynął w dużej mierze blues i to właśnie tutaj wylansował się najmocniejszy materiał nagrany do tej pory przez Claptona oraz jedne z najlepszych przykładów jego gry na gitarze. Whitlock również dostarczył kilka świetnych numerów i swój mocny, soulujący głos.

Zespół, pomimo jego krótkiej kariery, dotykały wielkie tragedie. Claptonem wstrząsnęła wiadomość o śmierci Hendrixa. Zaledwie osiem dni wcześniej zespół nagrał ostrą wersję “Little Wing” w hołdzie właśnie dla Hendrixa; została ona ostatecznie dodana do albumu. W rok później, w przededniu pierwszej amerykańskiej trasy zespołu, Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Niedolę Claptona powiększyło jeszcze cierpkie początkowe przyjęcie albumu, co go zdenerwowało i rozwiało jego złudzenia. Wcześniej (zapewne w swojej naiwności) spodziewał się, że płyta będzie oceniana za swoją wartość artystyczną, a nie za jego udział.

Wstrząśnięty zespół rozpoczął jednak trasę po Stanach. Clapton przyznawał później, że wszystko działo się wtedy z pomocą narkotyków i alkoholu. Mimo to z tego materiału powstał podwójny album na żywo - “In Concert”. Derek and the Dominos rozpadli się w Londynie, tuż po rozpoczęciu nagrywania materiału na drugą płytę; Radle pozostał głównym basistą Claptona aż do lata 1979; w maju 1980 zmarł z powodu alkoholu i narkotyków. Natomiast rozstanie Claptona z Whitlockiem było najwyraźniej bardziej osobiste i artyści wrócili do współpracy dopiero w roku 2003 – Clapton wystąpił gościnnie podczas występu Witlocka w programie Later with Jools Holland, gdzie zagrał i zaśpiewał “Bell Bottom Blues”, który to kawałek pojawił się później na DVD “Later with Jools”. Kolejnym tragicznym przypisem do historii Dominosów był los perkusisty Jima Gordona, który okazał się niezdiagnozowanym schizofrenikiem; parę lat później w psychotycznym ataku zamordował matkę przy pomocy młotka i został skazany na 14 lat więzienia. Po kilku latach odbywania wyroku został przeniesiony do zakładu dla umysłowo chorych, gdzie pozostaje do dzisiaj.


Kariera solowa
Pomimo sukcesu zawodowego, życie osobiste Claptona pod koniec roku 1971 było w rozsypce. Po pierwsze, Clapton darzył nieodwzajemnionym i intensywnym uczuciem Pattie Boyd-Harrison. Przestał też nagrywać i dawać koncerty i odizolował się w swojej rezydencji w hrabstwie Surrey w Anglii. Tam pogłębił się jego nałóg heroinowy, a jedynym występem w tamtym czasie był Concert for Bangladesh w sierpniu 1971, podczas którego stracił przytomność, został ocucony i grał dalej. W styczniu 1973, członek grupy The Who, Pete Townshend zorganizował Claptonowi koncert powrotny w Rainbow Theatre w Londynie (“Rainbow Concert”), aby pomóc Claptonowi w pokonaniu uzależnienia. Clapton odwzajemnił się później grając utwór “The Preacher” w filmowej wersji Tommy'ego autorstwa Kena Russella w roku 1975.

Drogi Claptona i Boyd-Harrison w końcu się spotkały (acz ślub wzięli dopiero w 1979) i artysta był wolny od heroiny, choć zaczął dużo pić. Zebrał nowy zespół koncertowy, w którego skład weszli: Radle, gitarzysta z Miami George Terry, perkusista Jamie Oldaker i wokalistki Yvonne Elliman i Marcy Levy (później lepiej znana jako Marcella Detroit z zespołu Shakespears Sister). Z tą ekipą Clapton nagrał w 1974 roku “461 Ocean Boulevard”. Album ten przedstawiał raczej przyjemne piosenki niż wyjątkowe zdolności muzyków. Cover utworu “I Shot The Sheriff” stał się wielkim hitem i miał ważny wkład w popularyzacji muzyki reggae i osoby Boba Marleya. Zespół grał koncerty na całym świecie, a materiał z nich pojawił się w 1975 roku na płycie “E.C. Was Here”.

Album wydany w 1975 roku, “There's One In Every Crowd” podążał trendem wyznaczonym na “461”. Pierwsza wersja tytułu płyty brzmiała “The World's Greatest Guitar Player (There's One In Every Crowd)”, lecz obawiano się, że jej ironiczny wydźwięk może nie zostać zauważony. Odrzucono również pierwszy projekt szaty graficznej, którą stworzył Clapton, a która przedstawiała ponurego człowieka ze szklanką w ręku. Zastąpiono ją zdjęciem psa artysty, o imieniu Jeep.

Clapton sporadycznie nagrywał i regularnie koncertował. Dużą część jego występów z tego okresu cechowała celowa powściągliwość - nie były więc równie popularne jak jego wcześniejsze dokonania. Najważniejsze utwory tego okresu to “No Reason to Cry”, w którym swój wkład mieli Bob Dylan i Robbie Robertson oraz “Slowhand”, na którym pojawił się “Wonderful Tonight”, utwór zainspirowany Patti Boyd-Harrison; a także drugi cover J.J. Cale, “Cocaine”, który od tamtej pory stał się rockowym hymnem.


Kontrowersje
W roku 1976 Eric Clapton został oskarżony o rasizm, po tym jak podczas koncertu w Birmingham wypowiedział się przeciwko coraz większej imigracji do Wielkiej Brytanii. Mówił na przykład, że Anglia “...jest przepełniona, (...) że kreowana jest wizja kraju płynącego mlekiem i miodem po to, aby zaproszonych imigrantów przywitać niskopłatnymi miejscami pracy i mieszkaniami poniżej wszelkich standardów...” W rezultacie tych wypowiedzi Clapton nie występował w Birmingham przez kolejne 10 lat.[potrzebne źródło] Komentarze te, wraz z równie kontrowersyjnymi wypowiedziami Davida Bowiego i Siouxsie Sioux doprowadziły do powstania w Wielkiej Brytanii ruchu Rock Against Racism.
W roku 2004 w wywiadzie dla magazynu Uncut artysta powiedział: “nie jestem pod żadnym względem rasistą (...) po prostu nie ma w tym żadnego sensu”. Nigdy jednak nie zdystansował się w wyraźny sposób od tego rodzaju komentarzy i zaprzeczał, że istnieje jakakolwiek sprzeczność pomiędzy jego poglądami politycznymi a jego karierą, opartą na wyraźnie czarnej formie muzycznej. W wywiadzie dla “Q magazine” bronił swojego stanowiska, mówiąc, że to nie rasizm, lecz obawa o to, że “(...) w całej Anglii pojawią się getta(...)” Jednak w jednym z późniejszych wywiadów, choć nie odwołał w pełni swoich słów, zrzucił winę na upojenie alkoholowe. W The Independent w roku 2004 pojawiły się informacje dotyczące pierwszego z powyższych cytatów: “Zmieszany Clapton podobno wyjaśniał później, że był zdenerwowany, bo jakiś “Arab” chwycił jego żonę za tyłek”.
Pod koniec lat '80 Clapton dodał do swojego zespołu czterech czarnoskórych muzyków. Choć wcześniej grywał już i nagrywał z wieloma artystami o tym kolorze skóry (takimi jak Buddy Guy, B.B. King i Robert Cray) i występował na imprezach takich jak The Concert for Bangla Desh, to był to pierwszy raz, kiedy Clapton zagrał w zespole, którego wszyscy oficjalni członkowie nie byli biali. Clapton wielokrotnie zapewniał o tym, że nie jest rasistą, a jego obrońcy przypominają, że umawiał się z Naomi Campbell i że od wielu lat posiada dom na karaibskiej wyspie Antigua.

Powrót [edytuj]
Pod koniec lat 70. Clapton próbował pogodzić się z nowymi trendami w muzyce. Również w tym okresie pogrążył się w nałogu alkoholowym, którego skutkiem była hospitalizacja i rekonwalescencja na wyspie Antigua, gdzie później pomógł w założeniu ośrodka rehabilitacyjnego 'The Crossroads Centre', który pomaga ludziom walczącym z nałogami narkotykowym i alkoholowym.

W roku 1981 został zaproszony przez Martina Lewisa na imprezę dobroczynną organizowaną przez Amnesty International, pt. 'The Secret Policeman's Other Ball'. Clapton przyjął zaproszenie i razem z Jeffem Beckiem wykonali kilka numerów – był to podobno ich pierwszy oficjalny wspólny występ na scenie. Trzy z utworów zostały później wydane na płycie, a jeden pojawił się w filmie dokumentującym to wydarzenie; występ zwiastował powrót artysty do wysokiej formy i sławy w nowym dziesięcioleciu.

W roku 1984 Clapton zagrał na solowym albumie Rogera Watersa pt. The Pros and Cons of Hitch Hiking i udał się wraz z nim na trasę koncertową promującą płytę. Od tego czasu obu muzyków łączy bliska przyjaźń. W 2005 wystąpili razem na koncercie charytatywnym, podczas którego zbierano fundusze dla ofiar tsunami, a 20 maja 2006 w Highlere Castle panowie wykonali razem utwory “Wish You Were Here” i “Comfortably Numb”.

Po uwolnieniu się od uzależnienia, lata '80 przyniosły dwa albumy nagrane razem z Philem Collinsem - “Behind the Sun” (z którego pochodzą przeboje 'Forever Man' i She's Waiting') oraz “August”.

W roku 1989 kariera Erica Claptona zatoczyła pełne koło – nagrał album “Journeyman”, na którym pojawiły się utwory z różnych muzycznych półek – blues, jazz, soul i pop. Powstały one przy współpracy z takimi artystami jak George Harrison, Phil Collins, Daryl Hall, Chaka Khan, Mick Jones, David Sanborn i Robert Cray.


Kolejne tragedie
W roku 1985 Eric, wtedy mąż Pattie Clapton, miał romans z Yvonne Khan Kelly i w tym samym roku urodziła im się córka. Artysta przez kilka lat nie przyznawał się publicznie do jej istnienia; wiele lat później jej głos pojawił się na albumie “Pilgrim”, a w roku 2001 jej zdjęcie ukazało się w książeczce do albumu “Reptile”. Eric rozwiódł się z Pattie w 1989 roku, po aferze z włoską modelką Lory Del Santo, która urodziła mu syna Conora w sierpniu 1986 (ang. August), co posłużyło za tytuł albumu wydanego w tym samym roku).

27 sierpnia 1990 gitarzysta Stevie Ray Vaughan, który brał udział w tournee Claptona oraz dwóch członków ekipy technicznej zginęło w katastrofie helikoptera. 20 marca 1991, czteroletni Conor wypadł z okna z 53. piętra nowojorskiego apartamentu swojej matki. Smutek Claptona usłyszeć można w utworze "Tears in Heaven", który posłużył za ścieżkę dźwiękową do filmu “Rush”, za który otrzymał nagrodę Grammy.


Powrót Slowhanda

Za album z serii MTV Unplugged, na którym artysta zagrał na gitarze akustycznej, Clapton otrzymał drugą nagrodę Grammy, natomiast na albumie From The Cradle, na którym pojawiły się nowe wersje standardów bluesowych, muzyk powrócił już do gitary elektrycznej.

Pod koniec wieku XX nagrał świetnie przyjęte albumy z Carlosem Santaną i B.B. Kingiem. W 1996 roku nagrał utwór "Change the World" (autorstwa Wayne'ego Kirkpatricka, Gordona Kennedy'ego i Tommy'ego Simsa), który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu Phenomenon. Clapton zdobył za niego nagrodę Grammy za najlepszy utwór roku 1997. W tym samym roku nagrał (pod pseudonimem TDF) wraz z Simonem Climie'em album z muzyką elektroniczną pt. Retail Therapy'. Rok później pojawił się album Pilgrim – pierwszy z nowym materiałem od prawie dziesięciu lat.

W 1998 Clapton był w związku z piosenkarką Sheryl Crow. Spotykali się krótko, jednak krążą pogłoski, że jej utwór “My Favorite Mistake” opowiada właśnie o jej związku z Claptonem. Obecnie są przyjaciółmi.

W 1999 roku 54-letni Clapton poznał 25-letnią graficzkę Melię McEnery w Los Angeles podczas pracy nad albumem nagrywanym wspólnie z B.B. Kingiem. Pobrali się w roku 2002 w kościele St Mary Magdalen w Ripley w hrabstwie Surrey. W roku 2005 mieli już trzy córki o imionach Julie Rose, Ella May i Sophie. Na albumie wydanym w 2006 “The Road to Escondido” pojawił się utwór “Three Little Girls” (“Trzy Dziewczynki”), w którym opowiada o swoim zadowoleniu z życia rodzinnego z żoną i córkami.

W 2001 roku nagrał album “Reptile”, a w 2002 poprowadził koncert w Royal Albert Hall poświęcony George'owi Harrisonowi, który rok wcześniej zmarł na raka. W koncercie wzięli również udział m.in. Paul McCartney, Ringo Starr, Jeff Lynne, Tom Petty oraz Ravi Shankar.

W roku 2004 wydał dwupłytowy album, na którym znalazły się covery legendy bluesa, Roberta Johnsona. W sierpniu tego roku wydał natomiast pierwszy album z nowymi nagraniami od pięciu lat – “Reprise Records”.

20 maja 2006 Clapton wystąpił z byłym perkusistą Queen – Rogerem Taylorem i byłym frontmanem Pink Floyd – Rogerem Watersem w Highclere Castle. W sierpniu pojawił się na koncercie Boba Dylana w Ohio.

Ostatnio wydał płytę "The Road to Escondido" – nagraną wspólnie z inną legendą gitary – J.J. Cale'em; muzyka to m.in. blues, rock, country i folk. Artyści zadedykowali ten album wspólnemu zmarłemu przyjacielowi – Brianowi Roylance'owi.


Poszukiwania ojca
Dziadkowie Claptona ostatecznie ujawnili przed nim prawdę o jego rodzicach - o tym, że był nieślubnym dzieckiem kanadyjskiego żołnierza, jednak tożsamość ojca pozostawała zagadką przez wiele lat. Clapton wiedział jedynie, że nazywał się Edward Fryer. Kanadyjski dziennikarz – Michael Woloshuk – postanowił, że rozwiąże zagadkę - przeszukał archiwa kanadyjskich sił zbrojnych i dowiedział się, że ojciec Claptona urodził się 21 marca 1920 w Montrealu, a zmarł 15 maja 1985 w North York w Ontario. Grał na pianinie i na saksofonie. Był żonaty kilka razy i miał kilkoro dzieci, lecz najwyraźniej nigdy się nie dowiedział, że był ojcem Erica Claptona.[1]


Gitary Claptona

Eric Clapton wywarł wielki wpływ na popularyzację niektórych modeli gitary elektrycznej. Na początku swojej kariery korzystał zarówno z Gibsonów jak i Fenderów - aż do połowy roku 1965, kiedy to zakupił używaną gitarę modelu Gibson Les Paul Standard.

W czasie pobytu w zespole Cream grał na Gibsonach, w tym na modelach Les Paul, Gibson Firebird oraz Gibson ES-335, lecz najsłynniejszą gitarą z tamtego okresu był Gibson SG 1964, którą wyróżniał m.in. psychodeliczny wygląd. Na początku roku 1967 instrument ten wraz z Fenderem VI Bruce'a i bębnami Bakera zostały pomalowane w krzykliwe wzory przez grupę artystyczną znaną jako The Fool.

W okresie, w którym w jego życiu ważne miejsce odgrywała heroina (1969 - 1974) Clapton sprzedał część ze swojej kolekcji gitar, aby uzbierać pieniądze na narkotyki. Z pomocą przyszedł mu wtedy Pete Townshend z zespołu The Who. Widząc jak Clapton sprzedaje jedne ze swoich najukochańszych gitar, zaczął skutecznie pomagać mu w walce z nałogiem.

W późniejszym okresie, pod wpływem Steve'a Winwooda oraz Buddy'ego Guya, Clapton zaczął używać gitar modelu Fender Stratocaster - pierwszą była Brownie, której użył do nagrania albumu Layla and Other Assorted Love Songs i na której grał tak długo, aż nie rozpadła się na kawałki w roku 1985.

W roku 1999 Clapton sprzedał na aukcji niektóre gitary ze swojej kolekcji – uzbierał dzięki temu 5 milionów dolarów na dalszą działalność ośrodka Crossroads Centre w Antigua, założonego w 1997 roku. Jest to centrum, gdzie leczeni są ludzie uzależnieni od narkotyków i alkoholu. Inna z aukcji gitar Claptona, przeprowadzona w 2004 roku przez dom aukcyjny Christie's, przyniosła prawie 7,5 miliona dolarów zysku.


Główne albumy
1970 – Eric Clapton
1973 – Eric Clapton's Rainbow Concert [live]
1974 – 461 Ocean Boulevard
1975 – There's One in Every Crowd
1975 – E.C. Was Here [live]
1976 – No Reason to Cry
1977 – Slowhand
1978 – Backless
1980 – Just One Night [live]
1981 – Another Ticket
1983 – Money and Cigarettes
1984 – Too Much Monkey Business
1985 – Behind the Sun
1986 – August
1989 – Homeboy
1989 – Journeyman
1991 – 24 Nights [live]
1992 – Rush
1992 – Unplugged [live]
1993 – Stages [live]
1994 – From the Cradle
1997 – Live in Montreux
1998 – Pilgrim
2000 – Riding with the King
2001 – Reptile
2002 – Eric Clapton Live
2002 – One More Car, One More Rider [live]
2004 – Me and Mr. Johnson
2004 - 461 Ocean Boulevard Deluxe Edition ([live] from 1974)
2004 – She's So Respectable
2005 – Back home
2006 - The Road To Escondido
2007 - Complete Clapton

Wybrane pozostałe albumy (EP, kompilacje, DVD/CD)
1988 – Crossroads
1999 – Clapton Chronicles: The Best of Eric Clapton
1999 – In Concert: Benefit for Crossroads Centre Antigua
2004 – 20th Century Masters: The Best of Eric Clapton
2004 – Sessions for Robert J.

Zespół koncertowy - 2006
Trasa Europejska:

Eric Clapton - gitara, śpiew
Doyle Bramhall II - gitara, podkład wokalny
Derek Trucks - gitara
Chris Stainton - keybordy
Tim Carmon - keyboardy
Willie Weeks – gitara basowa
Steve Jordan - perkusja
The Kick Horns (Simon Clarke, Roddy Lorimer, i Tim Sanders) – instrumenty dęte
Michelle John – podkład wokalny
Sharon White – podkład wokalny
Trasa po USA, Japonia, Australia i Nowa Zelandia:

Eric Clapton - gitara, śpiew
Doyle Bramhall II - gitara, podkład wokalny
Derek Trucks - gitara
Chris Stainton - keybordy
Tim Carmon - keyboardy
Willie Weeks – gitara basowa
Steve Jordan - perkusja
Michelle John – podkład wokalny
Sharon White – podkład wokalny
Support trasy europejskiej i północnoamerykańskiej: The Robert Cray Band


Byli członkowie zespołu
Albert Lee - gitara
Jack Johnson - gitara
Mark Knopfler - gitara
Andy Fairweather Low – gitara, podkład wokalny
Phil Palmer - gitara
George Terry – gitara, podkład wokalny
Gary Brooker - klawisze
Chuck Leavell - klawisze
Greg Phillinganes - klawisze, organy Hammonda, podkład wokalny
Billy Preston – organy Hammonda B3
David Sancious – klawisze, gitara, harmonijka, podkład wokalny
Chris Stainton – pianino, keyboard
Nathan East – gitara basowa
Pino Palladino - gitara basowa
Carl Radle - gitara basowa
Paulinho Da Costa – instrumenty perkusyjne
Phil Collins – perkusja, podkład wokalny
Ray Cooper - perkusja
Steve Ferrone - perkusja
Steve Gadd - perkusja
Ricky Lawson - perkusja
Andy Newmark - perkusja
Jamie Oldaker - perkusja
Jim Price – trąbka, puzon, keyboard
Bobby Keys - saksofon
Yvonne Elliman – podkład wokalny
Katie Kissoon - podkład wokalny
Marcy Levy - podkład wokalny
Tessa Niles - podkład wokalny

[Marek Kaczanowski]

Bambosz, wypracowania na medal. Dziękuję.

[tegeska]

WITAM ..cieplunio....zastanawiam sie ,czy ogladac druga polowe meczu....mam ochote na relax...

[grzat]

Witaj Marku
Witam wszystkich

[Marek Kaczanowski]

WITAM ..cieplunio....zastanawiam sie ,czy ogladac druga polowe meczu....mam ochote na relax...

Świetnie Tegeska. Relax najważniejszy.

[Marek Kaczanowski]

Cześć Grzat. Miło że jesteś.

[Adam Węgrzynowicz]

dobry wieczór Panie Panowie Witam Ojca Redaktora

[Marek Kaczanowski]

dobry wieczór Panie Panowie Witam Ojca Redaktora

Witaj Synu

[grzat]

Witaj Bambosz75,

[tegeska]

WITAM ..cieplunio....zastanawiam sie ,czy ogladac druga polowe meczu....mam ochote na relax...

Świetnie Tegeska. Relax najważniejszy.

wiec wlasnie ..ma boisku -nerwica mega... a tutaj sam miod.

[grzat]

cześć tegeska, a no miodzio sie robi tutaj

[Marek Kaczanowski]

Bambosz, prawdę mówiąc mało znam kapelę o której mi pisałeś.

[tegeska]

cześć tegeska, a no miodzio sie robi tutaj

czesc.....ach te slodkosci....

[Adam Węgrzynowicz]

Bambosz, prawdę mówiąc mało znam kapelę o której mi pisałeś.

no zawsze można poznać myślę że warto zwłaszcza że mają oficjalną zgode ZZ Top na granie ich kawałków grywali nawet wspulnie na kilku koncertach w stanach

[Marek Kaczanowski]

James Cotton

[BLUESCIEMNIAK]

dobry wieczór Marku ... dobry wieczór wszystkim .... dawno mnie tu nie było ale jestem i ciesze sie z tego

[Adam Węgrzynowicz]

Marku zerknij jacy muzycy tam występują http://www.izotop.to.pl

[Marek Kaczanowski]

:D dobry wieczór Marku ... dobry wieczór wszystkim .... ale jestem i ciesze sie z tego

Cześć Staszku. Też się cieszę.
Czy rowerek już przygotowany na eskapady ?

[tegeska]

hwhheheheheehe......Jagerr....jest taki pokorny w ty wykonaniu..

[tegeska]

errata..Jaaager

[Marek Kaczanowski]

Marku zerknij jacy muzycy tam występują http://www.izotop.to.pl

Zerknąłem na sekundę. Póżniej poczytam uważnie. Skąd oni są ?

[Marek Kaczanowski]

errata..Jaaager

A Jim Morrison ?

[Adam Węgrzynowicz]

Marku zerknij jacy muzycy tam występują http://www.izotop.to.pl

Zerknąłem na sekundę. Póżniej poczytam uważnie. Skąd oni są ?

Poznań

[tegeska]

errata..Jaaager

A Jim Morrison ?

hhe ciekawe,ktory bardziej nagrzany ahahhaha