THE DEREK TRUCKS BAND - "Soul Serenade"
: maja 9, 2004, 5:44 pm„Soul Serenade”. Trudno by chyba by?o o lepszy tytu? dla tego albumu. Nie wiem, co powiedz? na to angli?ci, ale ja w wolnym t?umaczeniu pokusi?bym si? o drobn? ingerencj? i uj??bym to nast?puj?co: Serenada z duszy.
Tak w?a?nie odbieram t? muzyk?, do kt?rej wracam ju? od d?u?szego czasu niemal ka?dego dnia. Jest to p?yta przepi?kna, inspirowana wyra?nie partiami solowymi wygrywanymi onegdaj przez Miles’a Davis’a, John’a Coltrane’a czy Cannonball’a Adderley’a. Mo?ecie mi wierzy?, nie jestem typem cz?owieka, kt?ry czegokolwiek zazdro?ci?by innym, ale jedn? z niewielu rzeczy, kt?rej od czasu do czasu pozazdroszcz? jest talent muzyczny. A gdy u?wiadamiam sobie do tego, ?e facet, kt?ry tak przepi?knie gra ma mniej wi?cej tyle lat, co ja, to mnie najzwyczajniej w ?wiecie trafia szlag.
Niczym jednak by?by talent nie poparty wra?liwo?ci? na to wszystko, co w ?yciu warte jest uwagi. Derek Trucks cudownie wr?cz przekazuje nam wszystkie emocje, kt?re towarzyszy?y mu w chwili nagrywania albumu (niezwykle delikatnie, niczym cia?o ukochanej kobiety pie?ci gryf, to zn?w atakuje go, jakby wykrzycze? chcia? ca?y b?l istnienia). Pomagaj? mu w tym niezwykli muzycy, z kt?rych trudno wyr??ni? jakiego? w spos?b szczeg?lny. R?wno, pracuj?ca jakby gdzie? w tle sekcja: Yonrico Scott - perkusja, Tod Smallie - bas, Bill Mckay - Hammond B-3 oraz Kofi Burbridge - min. genialny flet i pianino Rhodes'a. W roli go?cia specjalnego sesji jako wokalista w jednym jedynym utworze wyst?pi? nie kto inny, jak sam Gregory Allman.
Jeszcze raz to podkre?l?. P?yta absolutnie cudowna. Ilekro? pos?ucha si? jej w skupieniu (zw?aszcza "na s?uchawkach"), odkrywa si? coraz to nowe smaczki, co sprawia, ?e trudno si? ni? znudzi?. P?yta przy kt?rej ja ostatnimi czasy p?acz?, kiedy jest mi smutno, ?miej? si?, kiedy mam ku temu powody i odpoczywam, gdy jestem zm?czony...
Gor?co polecam!
Tak w?a?nie odbieram t? muzyk?, do kt?rej wracam ju? od d?u?szego czasu niemal ka?dego dnia. Jest to p?yta przepi?kna, inspirowana wyra?nie partiami solowymi wygrywanymi onegdaj przez Miles’a Davis’a, John’a Coltrane’a czy Cannonball’a Adderley’a. Mo?ecie mi wierzy?, nie jestem typem cz?owieka, kt?ry czegokolwiek zazdro?ci?by innym, ale jedn? z niewielu rzeczy, kt?rej od czasu do czasu pozazdroszcz? jest talent muzyczny. A gdy u?wiadamiam sobie do tego, ?e facet, kt?ry tak przepi?knie gra ma mniej wi?cej tyle lat, co ja, to mnie najzwyczajniej w ?wiecie trafia szlag.
Niczym jednak by?by talent nie poparty wra?liwo?ci? na to wszystko, co w ?yciu warte jest uwagi. Derek Trucks cudownie wr?cz przekazuje nam wszystkie emocje, kt?re towarzyszy?y mu w chwili nagrywania albumu (niezwykle delikatnie, niczym cia?o ukochanej kobiety pie?ci gryf, to zn?w atakuje go, jakby wykrzycze? chcia? ca?y b?l istnienia). Pomagaj? mu w tym niezwykli muzycy, z kt?rych trudno wyr??ni? jakiego? w spos?b szczeg?lny. R?wno, pracuj?ca jakby gdzie? w tle sekcja: Yonrico Scott - perkusja, Tod Smallie - bas, Bill Mckay - Hammond B-3 oraz Kofi Burbridge - min. genialny flet i pianino Rhodes'a. W roli go?cia specjalnego sesji jako wokalista w jednym jedynym utworze wyst?pi? nie kto inny, jak sam Gregory Allman.
Jeszcze raz to podkre?l?. P?yta absolutnie cudowna. Ilekro? pos?ucha si? jej w skupieniu (zw?aszcza "na s?uchawkach"), odkrywa si? coraz to nowe smaczki, co sprawia, ?e trudno si? ni? znudzi?. P?yta przy kt?rej ja ostatnimi czasy p?acz?, kiedy jest mi smutno, ?miej? si?, kiedy mam ku temu powody i odpoczywam, gdy jestem zm?czony...
Gor?co polecam!
je?eli przechodzili?cie kiedy? pod oknem gitarzysty i w pewnym momencie z okna wylecia?a szklana rurka to znaczy ?e w?asnie zapu?ci? p?yte Dereka i troche si? za?ama?