Okolice Bluesa

koncertu okazał się rewelacją, a ostatni wykonawca tego koncertu świetnie wywiązał się z roli gwiazdy - to Walter Trout and the Radicals.
O osiągnięciach Waltera Trouta można poczytać . Wśród płyt wydanych pod jego własnym nazwiskiem zdecydowanie pozytywnie oceniam podwójny album "Live Trout" z 2000 roku (mimo zrozumiałych niedoskonałości realizacyjnych). Studyjne produkcje - może oprócz nagranej z uznanymi artystami płyty "Full Circle" - specjalnie do mnie nie trafiają.
Artysta wydał właśnie kolejną płytę - koncertowy album "Hardcore". Znalazły się na nim cztery kompozycje Trouta i cztery covery. Dla tych, którzy byli na koncertach Trouta w kwietniu 2006 roku w Polsce, ta płyta będzie świetnym przypomnieniem tamtych wydarzeń. Już pierwsze nagranie Gotta Leave This Town przekonuje, że artysta ma opanowane jednoczesne granie i śpiewanie. Po tym wolnym kawałku następuje szybszy Tellin Stories, później znowu wolny, itd. Na krążku znajdziemy też zagrany w Chorzowie The Reason I'm Gone - w drugiej części tego utworu można posłuchać zagęszczonej porcji gitarowego grania. Jest tam również Finally Gotten Over You - kompozycja umieszczona wcześniej również na koncertowym "Live Trout". Wersja zamieszczona na płycie "Hardcore" jest trochę inna - Walter Trout gra tutaj z większym feelingiem i nie tak "gęsto". Bardzo przyjemnie się tego słucha. Trochę szkoda, że ustawienie balansu w tym nagraniu chyba nadmiernie obciąża lewy kanał. Na nowej płycie są również bardziej znane kompozycje, jak Not Fade Away (autor Buddy Holly); Give Me Back My Wig Hound Dog Taylor'a, a także Sittin On Top Of The World, którą starszacy pamiętają chyba głównie z wykonania tria Cream. Są tu również owoce twórczości Muddy Watersa: w ostatnim, 16-sto minutowym utworze, w który wpleciono solo na bębnach.
Płyta może znaleźć się w rękach nie tylko miłośników muzyki, więc podaję dodatkowe informacje:
- dla badaczy pisma: na zadrukowanej stronie krążka można zauważyć błędny spis tytułów i autorów kompozycji;
- dla analityków mowy: polecam nagranie nr 7;
- dla entuzjastów techniki: ze zdjęcia w środku opakowania wynika, że we wzmacniaczu gitarowym zastosowano w stopniu mocy lampy typu 6L6 firmy Mesa;
- dla geografów: na okładce jest napis: "Recorded live in the UK and Europe during the 2007 Power Trio Tour". To ciekawa informacja - można odnieść wrażenie, że dla mieszkańców USA Europa zaczyna się po przekroczeniu Kanału Angielskiego.
Uwzględniając dane znamionowe tej płyty łatwo stwierdzić, że wykonawcą jest zespół o nazwie The Walter Trout Power Trio. Historia utworzenia tej formacji jest interesująca: tuż przed jednym z koncertów okazało się, że klawiszowiec Sammy Avila nie zagra, ponieważ jego instrument (B3) odmówił współpracy. W tej sytuacji bez serii posiedzeń i zarządzania wyborów powszechnych niezwłocznie powołano nową organizację, w skład której weszli instrumentaliści z najbliższego otoczenia lidera posiadający sprawne narzędzia pracy. Obok Waltera Trouta znaleźli się w niej Rick Knapp i Joey Pafumi, a więc muzycy znani z występów w naszym kraju. Formuła "power trio" w przypadku tego ugrupowania również się sprawdziła, a to potwierdza płyta "Hardcore".
Nagrań dokonano w trakcie trasy w Wielkiej Brytanii i Holandii od 15. marca do 3. kwietnia 2007, więc klawiszowiec miał prawie trzy tygodnie wolnego. Mógł ten czas odpowiednio wykorzystać np. na kontakt z pierwszym wykonawcą pamiętnego koncertu Gala Blues Top 2005 - jak wiadomo od pewnego czasu zespół ten poszukuje klawiszowca (ale prawdopodobnie posiadającego własny sprawny instrument) - może ta znakomita orkiestra również wyda album koncertowy.
Tymczasem śmiało polecam nową, koncertową płytę Waltera Trouta - klawiszowiec nie jest niezbędny.

To czy klawiszowiec jest dla nas niezbędny czy nie zależy przede wszystkim od naszego stosunku do klawiszy: ja tam je uwielbiam i na tym koncertowym Troucie trochę mi ich brakuje. Tym bardziej, że kawałki te były często napisane na grupę z klawiszami a nie na power trio. Format power tria z założenia wymaga dużo większej roli sekcji rytmicznej a tutaj właściwie głównie Waltie próbuje nadrabiać swoją energią i inwencją brak klawiszy.

Zgadzam się, że Live Trout to chyba najlepszy album Walta.
Bardzo dobry jest też wcześniejszy koncert No More Fish Jokes z 1992 r. i nagrany na żywo Relentless (świetny Sammy Avila na hammondzie).
Ze studyjnych płyt zdecydowanie na plus wyrózniają się dwie ostatnie: Full Circle z przyjaciółmi i Go The Distance z Radicalsami w najlepszym chyba składzie: z Persheyem na perkusji, nieodżałowanym Trappem na basie i świetnym klawiszowcem Masonem. Go The Distance ma chyba najlepsze kompozycje ze wszystkich studyjnych Troutów, praktycznie wszystkie kawałki to mocne bluesrockowe numery. Do tego 3 balladki - sympatyczne, choć lekko nudnawe ale nie obniżają zbytnio pozimu albumu.

Ciekawostką jest, że o ile sekcja rytmiczna byłą u Walta stabilna przez ładnych parę lat (1993-2002), o tyle klawiszowcy zmieniali się bardzo często i praktycznie na każdej z wymienionych wyżej albumów (Fish Jokes, Live Trout , Go The Distance, Relentless) biało-czarne obsługiwał kto inny. Ale wszyscy oni byli zawsze świetni i zawsze mieli na płytach i koncertach trochę miejsca dla siebie. Dlatego brak mi ich na Hardcore, choć oczywiście jest to wart polecenia album koncertowy i Walt pokazuje się od trochę innej strony.

OK - ostatecznie prawo decydowania o tym, kto należał a kto nie do grupy należy do Waltera a nie do mnie - masz tu całkowitą słuszność

Lepiej chyba poruszyć inne kwestie, gdzie zgoda jest oczywista: ostatnie dzieło studyjne - Full Circle to świetna płyta i chyba nie doczekała się jeszcze na Forum szerszej recenzji a zasługuje. Znakomici goście, słychać, że Walter świetnie się z nimi rozumie i sesje nagraniowe były dla wszystkich sporą frajdą. Trudno mi wybrać ulubiony utwór, choć ogólnie elektryczne dueaty gitarowe i utwór z wyeksponowanym hammondem podobają mi się bardziej od kawałka akustycznego, czy tych z harmonijką. Po prostu mi osobiście format mocnego bluesrockowego gitarowo-organowego uderzenia bardziej pasuje do Waltera niż rzeczy bliższe bluesowej tradycji. Ale pewnie wielu uzna inaczej i tym lepiej, bo płyta z założenia jest przkrojowa i oddaje różne strony i Waltera i bluesa w ogóle. Dla mnie była miłą niespodzianką bo mając sporo jego krążków na półce myslałem, że już mnie nie zaskoczy a tu zaskok i to bardzo pozytywny. Warto też podkreslić świetny miks nagrań. Dobrze oddaje spontaniczność i koncertową energię tych studyjnych spotkań. 70 minut mija błyskawicznie.