D?EM - "Pami?ci Paw?a Bergera"
: lutego 4, 2007, 1:32 pmBlisko osiem lat trzeba by?o czeka? na kolejny d?emowy album „live”. Do 27 stycznia 2005 roku nikt nie m?g? przypuszcza?, ?e b?dzie to taka p?yta. Po raz wt?ry okaza?o si? jednak, ?e nie tylko Leszek Martinek wpisuje kolejne terminy do zespo?owego kalendarza…
Pierwsze uderzenia Janusza Borzuckiego w bia?o-czarn? klawiatur? i ju? wiemy, ?e mamy do czynienia ze szczeg?lnym wydawnictwem dokumentuj?cym niecodzienne wydarzenie. Wype?niona po brzegi sala Domu Muzyki i Ta?ca w Zabrzu, spontanicznie reaguj?ca na to, co dzieje si? na scenie publiczno?? i mobilizuj?ce napi?cie towarzysz?ce wyst?puj?cym ze sob? muzykom. Niby prosty przepis na udany koncert, ale jak?e trudny do zrealizowania, dla wielu nieosi?galny, jedynie dla nielicznych wykonalny.
My?la?em, ?e uda mi si?, pisz?c o tej p?ycie, skoncentrowa? na niej samej. Nie da si? jednak pisa? o niej w oderwaniu od specyfiki tamtego koncertu. D?EM w szczytowej swojej formie. Odmierzaj?cy jak zwykle perfekcyjnie czas Zbyszek Szczerbi?ski, puls Bena Otr?by, jakiego dawno nie by?o s?ycha? na d?emowych p?ytach, gitary Adama Otr?by i Jurka Styczy?skiego uzupe?niaj?ce si? idealnie jak za najlepszych czas?w. Maciek Balcar – wystarczy pos?ucha? chocia?by „Modlitwy” i wszelkie s?owa jakiegokolwiek komentarza wydaj? si? zb?dne. Nie wiem, czy ten styczniowy koncert by? dla Janusza Borzuckiego swoistym prze?omem, ale pami?tam koncerty przed i po tamtym wieczorze (na tym, po?wi?conemu Paw?owi nie by?em). Dzi?ki tej p?ycie mog? jednak stwierdzi?, ?e to w?a?nie 27 stycznia 2006 roku Janek, sta? si? pod wzgl?dem muzycznym pe?nowarto?ciowym cz?onkiem tej jedynej w swoim rodzaju orkiestry.
W odr??nieniu od „Listu do R.” tylko najw?a?ciwsze zestawienie najbardziej po??danych go?ci. Takich, kt?rzy nie tylko byli bliscy Paw?owi, ale, co je?li nie bardziej, na pewno nie mniej wa?ne, kt?rym bliscy byli Pawe? i jego muzyka. Jan „Kyks” Skrzek po swojemu, a jak?e. J?zef Skrzek i jego Moog, bez kt?rego nie zabrzmia?yby tak „S?odka” (po raz pierwszy od ?mierci Ryszarda Riedla) i blisko 18 minutowa wersja „Niewinnych”, przy kt?rych ju? zwyczajowo przechodzi dreszcz. Absolutnie czarownie – na fortepianie i pianie Rhodesa – Krzysztof G?uch i bryluj?ce ponad wszystkim Hammondy Rafa?a R?kosiewicza i Wojciecha Karolaka. No a byli przecie? jeszcze Jacek Dew?dzki – w moich ulubionych „jego” kompozycjach, Sebastian Riedel – w jedynych takich Jesionach na przyk?ad i Ryszard Kramarczyk – nie tylko za „heblami”.
W?r?d najbardziej wra?liwych od czasu do czasu pojawi si? pewnie grymas zdegustowania, ?e kto? za szybko czy te? za wolno zagra? albo za?piewa? nie tak? nut? jak trzeba. ?al b?dzie towarzyszy? tym, kt?rzy byli wtedy w sali Domu Muzyki i Ta?ca i przegl?daj?c „ksi??eczk?” do??czon? do p?yt, nie dostrzeg? na niej „Malarza” chocia?by. Ale to w ko?cu „tylko” dwa kr??ki i na?adowany emocjami zapis jedynego takiego koncertu. Je?li mo?na by si? do czego? doczepi?, to tylko do tego, ?e mo?na by?o ?adniej wyda? t? p?yt?, nawet, je?li musia?aby przez to kosztowa? kilka z?otych wi?cej.
To nie prawda, ?e Pawe? odszed?. Za ka?dym razem, kiedy ze sceny lub domowych g?o?nik?w rozbrzmiewa d?emowa muzyka Pawe? Berger jest w?r?d nas tak, jak by? obecny w tamtego styczniowego wieczora w Zabrzu.
Sebastian G?rski