Boogie Chilli - "Live Time Blues"
: listopada 21, 2006, 1:20 pm
Kiedy dostatecznie d?ugo oczekuje na album jednego ze swoich ulubionych zespo??w zawsze towarzyszy mi obawa, ?e pok?adane w nim nadzieje oka?? si? p?onne, ?e p?yta trafi na m?j z?y nastr?j i sprawi gorzkie rozczarowanie.
Cholera, po tylu latach m?g?bym w ko?cu zm?drze?! Przecie? to Boogie Chilli!
Zebranie na p?ycie dwunastu mniej lub bardziej popularnych klasyk?w jest zagrywk? vabank. Masz 46 minut i 13 sekund. Albo zaskarbisz sobie uznanie i szacunek albo obedr? ci? ze sk?ry i zjedz? ?ywcem. Ale to Boogie Chilli! Niech znajdzie si? odwa?ny!
Pewnie zostan? za to zganiony ale musz? pokusi? si? o opini?, ?e wy??czaj?c wydawnictwa z serii Tribute to, od czasu From The Cradle (ten powalaj?cy Blues Before Sunrise!) nie s?ysza?em nic tak poruszaj?cego. Nic co zawiera?o by tyle energii!
Album otwiera Boom Boom, wolno rozpoczynaj?cy si? i o wiele ci??szy ni? w oryginale, lekko przysadzisty. Jedno staj? si? jasne. Ten album to nie ?art, to dzieje si? naprawd?!
Rozp?dzaj? si? powoli niczym ci??ar?wka z pot??nym silnikiem, wiedz?c, ?e tak wielkiemu zapasowi mocy nikt i nic nie jest w stanie zagrozi?. Ten klasyk jest tylko preludium do tego co dalej nast?pi. A dzieje si? naprawd? sporo dobrego!
Na ca?ym albumie dominuj? mi?siste lekko brudne ale zarazem szalenie bluesowe gitary, kt?re w po??czeniu z ?wietnie brzmi?cym rasowym m?skim wokalem Macieja Sobczaka tworz? duet jakiego wcze?niej nigdy nie s?ysza?em. Wokalista nie sil?c si? na podrabianie czarnego wokalu czy przybieranie jakiej? wystudiowanej maniery ?piewa swoim lekko ochryp?ym przepalonym g?osem potrafi?c zabrzmie? gro?nie niczym barowy rozrabiaka na wie?? o tym, ?e sko?czy? si? alkohol. (Crawlin’ Kingsnakes; Who Do You Love? czy w ko?cu One Bourbon, One Scotch, One Beer; Baby Please Don’t Go tak?e nadaje nowe znaczenie s?owu please) Repertuar interpretacji Sobczaka poszerza ?wietnie lekko za?piewany, Sinner’s Prayer. To tylko kilka gor?cych przyk?ad?w. Ten album zawiera wiele ostrego ?ywego smaku.
Zagrywki slide Janusza Siemieniasa wbijaj? w ziemi? z ka?d? chwil? odkrywania albumu. Ten gitarzysta jest kapitalny zar?wno w wolniejszych utworach jaki i w klasycznych wymiataczach gdzie wyra?nie da si? us?ysze? jego fascynacje elektrycznym brzmieniem. Najbardziej cieszy, ?e zar?wno Siemienias jak i Sobczak nie staraj? si? na si?? przerysowa? ani uwydatnia? orygina?u a po prostu robi? swoje. Niech kombinuj? sobie inni, oni dok?adnie wiedz? co maja zagra?. Trzeba przyzna?, ?e wychodzi im to fenomenalnie. To jest w?a?nie to cholerne chilli! Zreszt? i tak po chwili wszystko wydaje si? tak ostre, ?e nie spos?b ulec wra?eniu, ?e osi?gn??o si? apogeum doznawania rozkosznych przyjemno?ci. Naprawd? trudno by?oby mi wskaza? faworyta na albumie. Chyba za spraw? tego, ?e zesp?? graj?c wiele koncert?w wypracowa? w sobie fenomenalny luz i niesamowit? wr?cz harmoni?, a wszystko to s?ycha? w ka?dej minucie ich gry. To naprawd? muzyka przekazywana na ?ywo i do ?ywych ludzi. Mocarnie brzmi sekcja rytmiczna, oszcz?dna a zarazem motoryczna, w wykonaniu cudownie wsp??pracuj?cych ze sob? perkusisty Andrzeja Kubiaka i basity Roberta Fraski, nawet kiedy pozostali zwalniaj? (Walking Blues, Crawlin’ Kingsnakes, Ramblin’ On My Mind, Help Me), oni pulsuj?c potrafi? doda? mocy, jakby przypominaj?c, ?e w ka?dej chwili Boogie Chilli mo?e przyspieszy? i wgnie?? cewk? w magnes. Mocne do?y dodaj? albumowi wysublimowanej brutalno?ci, co tylko dope?nia zdecydowanego obrazu Boogie Chilli. Stosunkowo ma?o us?yszymy za to d?wi?k?w harmonijki ustnej w wykonaniu Leszka Paech, cz?onka zespo?u kt?ry do??czy? do Boogie Chilli ju? po zrealizowaniu nagra?, wobec czego omin??a go przyjemno?? nagrywania na setk?. Tym bardziej wypada doceni? tego harmonijkarza, albowiem wpasowanie si? w tak? dynamiczn? konwencje grania bluesa z ca?? pewno?ci? wymaga?o odrobiny hardo?ci i za to nale?? si? wielkie brawa. ?wietnie wypada w Who Do You Love? czy te? Crawlin’ Kingsnake.
Ods?uchuj?c p?yty nie spos?b nie zauwa?y? jednego. D?wi?k zosta? kapitalnie zrealizowany, wszystko jest tam gdzie by? powinno. Jak si? domy?lam zesp?? doceniaj?c wk?ad pracy zaanga?owanych w to ludzi umie?ci? we wk?adce p?yty podzi?kowania dla Przemka ?lu?y?skiego i Krzysztofa Rybarczyka. Ja ch?tnie do tych podzi?kowa? do??cz?.
Ten album to kwintesencja dobrej roboty, pocz?wszy od sympatycznej ok?adki do ostatniego d?wi?ku wida? i s?ycha? profesjonalne, zawodowe podej?cie zespo?u do muzyki. Klasa. To cieszy!
Album, poza pora?aj?c? i wr?cz diabelsk? dawk? seksistowskiego bluesa przesyconego papierosowym dymem i du?? ilo?ci? alkoholowych trunk?w ma niew?tpliwa warto?? edukacyjn?. Z ca?? pewno?ci? u?wiadomi ka?demu s?uchaczowi, kt?ry wcze?niej nie mia? kontaktu z tym rodzajem muzyki, ?e blues to nie sm?cenie a muzyka pe?na pasji, nami?tno?ci i po??dania. ?e blues jest tak naprawd? tym za czym tak wielu z nas na co dzie? t?skni.
Zar?czam, ?e p?yta nawet po wielokrotnym przes?uchaniu nie ostygnie ani na chwil?!
rockenroller 
i to jest pi?kne........