Okolice Bluesa

Po trzech latach niecierpliwych oczekiwań nareszcie ukazała się druga w dorobku młodego gitarzysty Scotta McKeon'a płyta. Krążek zatytułowany „Trouble” zawiera 12 utworów czyli około 55 minut muzyki, muzyki wgniatającej w fotel! Wydawnictwo otwiera rockowy numer „The Girl”. Znakomity, mocny, wpadający w ucho riff, łatwy do zanucenia refren i świetne solo – tak w największym skrócie można opisać tą piosenkę. Kolejny utwór („I Can Tell”) nieco wolniejszy i utrzymany w stylistyce której bliżej jest chyba do pop-rocka, piosenka fajnie kołysze i moim zdaniem jest to dobry materiał na przebój. Numerem trzecim została oznaczona tytułowa kompozycja „Trouble” - solidny kawał dobrze zaaranżowanego pop-rocka. „Scarecrow” to ciekawa, osadzona w bluesowej stylistyce propozycja. „Talk to me” - i tu mała niespodzianka dla fanów John'a Mayera – obok Scotta McKeona w utworze śpiewa drugi gitarzysta i wokalista Mayera – David Ryan Harris. Przyjemny dla ucha numer utrzymany w popowo – soulowej konwencji, w ciekawy sposób przeplatany partiami gitary. Po kilku spokojniejszych kawałkach Scott przygotował coś aby zrelaksowanego słuchacza wyrwać z fotela – rockowy (chociaż nie pozbawiony blues – rockowych i funkowych elementów) „Broken Man”. Następny w kolejce jest utwór, który z całej płyty chyba najbardziej przypadł mi do gustu - „All that we were” - spokojna, ciekawie zaaranżowana ballada, zagrana z wyczuciem i bez gitarowych fajerwerków – są tu tylko te dźwięki które były najbardziej potrzebne. Numery 8 i 9 to kolejno „Caputre Me” i „So Much More” - kolejne, interesujące, pop-rockowe kompozycje. „Giving Me The Blues” - bardzo fajnie bujające połączenie bluesa z funky, jeden z ciekawszych momentów krążka. Przedostatni utwór („What I've become”) to rock ze sporą domieszką bluesa. I na sam koniec eksperyment – połączenie spokojnej akustycznej ballady z rockowym graniem w utworze „Home”.

Zdecydowanie nie można nie wspomnieć o partiach gitary zawartych na krążku „Trouble”. To co pokazuje Scott to absolutna pierwsza liga światowa. Tam gdzie zaistnieje taka potrzeba gitara krzyczy lub charczy (za sprawą umiejętności ale też rzadko obecnie używanego przez gitarzystów fuzza). W nastrojowych kompozycjach natomiast instrument pod palcami McKeon'a szepce i opowiada bajeczne historie. Grę tego młodego gitarzysty cechuje dojrzałość muzyczna a co za tym idzie świadomość każdego wydobytego dźwięku. Z wielkim zainteresowaniem będę śledził rozwój kariery tego młodego chłopaka i czuję, że jeszcze sporo namiesza na międzynarodowym rynku muzycznym.

Mam jego poprzednią płytę i rzeczywiście chłopak nie żartuje. Jeżeli nowa płyta jest jeszcze lepsza to już sobie ostrzę zęby na ten czad.