T-Model Ford - The Ladies Man
: marca 18, 2010, 2:51 pmSłucham sobie od wczoraj jednego albumu, który ciekawie wpisuje się obraz muzycznego przemysłu XXI wieku. Ciekawie a co najważniejsze pod wieloma względami wybija się i cieszy, że takie rzeczy wciąż powstają.
T-Model Ford to artysta o słusznym już wieku, olbrzymim doświadczeniu i świadomości, że niczego nikomu nie musi udowadniać. Posiada tez jednak świeżość i swobodę o której wielu mogłoby pomarzyć. I słychać to na ostatniej jego płycie, pochodzącej z tego roku. Nagranej w zaledwie jeden wieczór niemalże z biegu, bez poprawek czy upiększeń.
Płyta urzekła mnie od pierwszych sekund. Nie ma tu wirtuozerii, niepotrzebnych dźwięków jest za to pasja, oszczędne nieomal ascetyczne granie, Ford i jego gitara a także nienachalny akompaniament drugiej gitary Aarona Morelanda oraz subtelnej harmonijki Dustina Arbuckle'a. Muzycy nie śpieszą się, grają swoje, nie starają się odkrywać a eksplorują wielokrotnie przebyte szlaki. Wszystko brzmi naturalnie i przekonywająco. Ford śpiewa swoim lekko zachrypłym, ale wciąż doskonałym głosem. Opowiada także ze śmiechem o początkach swojego grania, o fascynacji Muddym Wattersem i Howlinem Wolfem a także o podążaniu droga muzyka. Mówienie i śpiewanie sprawiają mu niewątpliwą radość i przyjemność a i reakcja niewielkiej publiczności towarzyszącej im podczas nagrania nie pozostawia złudzeń, że w studiu panowała wtedy niezwykła atmosfera. Akustyczne granie samo w sobie jest piękne jednak kiedy główne wiosło dzierży muzyk tak charyzmatyczny i wyluzowany wtedy... tutaj chyba każdy sam sobie dopowie.
Prosta a piękna. Klasyczna lecz świeża. Lekka. Taka jest ta płyta i naprawdę chciałbym, żeby więcej podobnych spontanicznych nagrań zalewało bluesowe i nie tylko poletko...
T-Model Ford to artysta o słusznym już wieku, olbrzymim doświadczeniu i świadomości, że niczego nikomu nie musi udowadniać. Posiada tez jednak świeżość i swobodę o której wielu mogłoby pomarzyć. I słychać to na ostatniej jego płycie, pochodzącej z tego roku. Nagranej w zaledwie jeden wieczór niemalże z biegu, bez poprawek czy upiększeń.
Płyta urzekła mnie od pierwszych sekund. Nie ma tu wirtuozerii, niepotrzebnych dźwięków jest za to pasja, oszczędne nieomal ascetyczne granie, Ford i jego gitara a także nienachalny akompaniament drugiej gitary Aarona Morelanda oraz subtelnej harmonijki Dustina Arbuckle'a. Muzycy nie śpieszą się, grają swoje, nie starają się odkrywać a eksplorują wielokrotnie przebyte szlaki. Wszystko brzmi naturalnie i przekonywająco. Ford śpiewa swoim lekko zachrypłym, ale wciąż doskonałym głosem. Opowiada także ze śmiechem o początkach swojego grania, o fascynacji Muddym Wattersem i Howlinem Wolfem a także o podążaniu droga muzyka. Mówienie i śpiewanie sprawiają mu niewątpliwą radość i przyjemność a i reakcja niewielkiej publiczności towarzyszącej im podczas nagrania nie pozostawia złudzeń, że w studiu panowała wtedy niezwykła atmosfera. Akustyczne granie samo w sobie jest piękne jednak kiedy główne wiosło dzierży muzyk tak charyzmatyczny i wyluzowany wtedy... tutaj chyba każdy sam sobie dopowie.
Prosta a piękna. Klasyczna lecz świeża. Lekka. Taka jest ta płyta i naprawdę chciałbym, żeby więcej podobnych spontanicznych nagrań zalewało bluesowe i nie tylko poletko...
