Okolice Bluesa

To chyba już można? Znam ten materiał od paru tygodni (piosenki studyjne były wystawione na myspace a koncertowe granie w PR3 publicznie transmitowane) i trochę się nasłuchałem...
Debiut, a mamy tu 2 płyty, ach jaki zaje... fajny debiut Bardzo różne płyty, nie tylko różne bo druga koncertowa. Takich płyt nikt w Polsce nie nagrywa... pewnie już czytaliście, że "takich płyt popularne stacje radiowe i telewizyjne unikają jak diabeł święconej wody..."

Płyta pierwsza to FUNK, FUNK i jeszcze raz FUNK! Czy to własna kompozycja czy wezmą na warsztat bluesowy standard - robią z tego to co najlepiej potrafią - FUNK Dopiero w 3-cim kawałku koncertowej części słyszymy, że bluesa potrafią i lubią, ale fani znający HB z koncertów to wiedzą.

Do rzeczy. Świetne kompozycje własne, ciekawe aranżacje. Zgrany zespół, dobrzy instrumentaliści, charyzmatyczny wokalista, uroczy i zdolny chórek. I energia - no ale bez tego to byłaby lipa a nie funk
Słówko o wokaliście - głos Tomka Nitribitta ma swoje ograniczenia skali, a angielski nie wiadomo czy z Kentucky czy z Perth (pamiętamy dyskusje na ten temat...), ale barwa, ekspresja i zaangażowanie przebijają wszystkie niedostatki!

Szczegółowiej - co mi sie podoba a co nie...
W kilku utworach (np. Fire, He's Just A Doggie) plastikowe syntetyczne plamy rzucane przez keyboardzistę są dla mnie udręką - za dużo tego! Robi się za słodko i dyskotekowo i zabija się energię jaką np. Fire daje na koncertach. Na dodatek jeszcze te "jęczące" syntezatory w wielu piosenkach, brrrr...
Za to bardzo mi się podobają i wcale nie rażą nawiązania do lat '70 i aranżacji w stylu Quincy Jones czy Stevie Wonder. Są to delikatne skojarzenia i bardzo mi miłe I dlatego do ulubionych zaliczę 'Fight No More', 'All I Need' i 'Green Eyed Monster' - w tym ostatnim świetne pomysły melodyczne i aranżacyjne.
Hitem nie do przebicia jest oczywiście 'I Can't Stand It' - to się nadaje na światowy przebój.
Zupełnie innego rodzaju ale też dużego kalibru pozytywną niespodzianką jest dla mnie 'Future Blues' - świetnie to zrobili (czyżby to zostało nagrane jeszcze w starym składzie?), transowe Hoodoo Man mogłoby się ciągnąć i ciągnąć, a chórek ciągle mi w uszach brzmi...

Generalnie za mało mi na płycie gitary Bartka i harmonijki Tomka, a za dużo syntezatorów - dlatego mimo że płyta spełnia oczekiwania, to nic nie zastąpi koncertów, bo HooDoo Band to koncertowe zwierzę

Cisza tu jak na pogrzebie... to może trochę ożywię?
P. Janek nadał ostatnio fragment z koncertu na Myśliwieckiej, fragment, którego na płycie nie ma - taki bonusik

Wiesiu, zgadzam się na 100% z Twoją recenzją płyty studyjnej, chociaż nie rozmawialiśmy o tym :)
w związku z Blues Colours w Ostrowie Wielkopolskim, chyba w 2006r słuchałem kilku utworów HooDoo Band, po wysłuchaniu I Can't Stand It byłem zauroczony, wiedziałem że rodzi sie gwiazda, zgadzam sie że to hit na światowy przebój.

Nie pamiętam drugiej takiej płyty z muzycznych kręgów omawianych na forum, której towarzyszyłoby takie medialne zainteresowanie i to z różnych stron. I bardzo dobrze niech się dzieje , niech mówią.
W gustownym opakowaniu znajdujemy dwie płyty. Materiał z tej "drugiej" uważnym słuchaczom "trójki", znany jest od 16 września 2009, dlatego swoją uwagę skupiłem na materiale premierowym zawartym na pierwszej płycie. Skromnie i bez przepychu 45:27 (swoją droga polecam ciekawy artykuł na temat długości trwania płyty ). Fajnie że tylko jeden utwór znalazł się na obu płytach, dzięki temu mamy pełniejszą możliwość poznania możliwości zespołu.
Na początek dwa gęste funkowe utwory , jak na mój gust zbyt gęste. Za dużo tam wszystkiego nawet głos wokalisty został "powielony". Choć uczciwie trzeba przyznać że klimat "tamtych" lat został niezwykle dobrze odtworzony. Ale to nie moja bajka. Za gęsto i za ciężko.
"I can't stand it" rzeczywiście wyrasta na przebój tej płyty. Świetna kompozycja, genialne wykonanie i kapitalna partia wokalna wykonywana przez Alę Janosz. W moim niezwykle pozytywnym odbiorze tego numeru największą zasługę przypisuję FANTASTYCZNEJ Ali Janosz. Jak ja się cieszę że Ala znalazła w zespole swoją artystyczna , ale jak czytam tu i ówdzie również życiową, przystań. Już od czasów Idola zwróciła moją uwagę. Niezwykle zdolna z niej wokalistka i mam szczerą nadzieję że zapowiadany jej solowy album przyniesie potwierdzenie jej nieprzeciętnych umiejętności. Ala kłaniam się nisko do samej ziemi!
Moim ulubionym numerem z tej płyty jest "All i need". Trochę się różni od pozostałych - nie jest tak funkowy. Lekko i zwiewnie nagrany, bez zbędnego instrumentalnego i aranżacyjnego przepychu. I po raz pierwszy na tej płycie pojawia się genialne solo na fortepianie. Świetny numer. A propos solówek na fortepianie czy innym fortepianopodobnym instrumencie. Pojawiają się czasem i napawają mnie niezwykłą radością. Leciutkie, zwiewne takie troszkę nonszalanckie od razu przypomniał mi się mój ulubiony pianista jazzowy Erroll Gardner, który w podobny sposób uderzał w klawisze. Szkoda że tych solówek jest na płycie tak mało. Pozostałe utwory, na moje szczęście, nie są aż tak ortodoksyjnie funkowe. Na płycie pojawia się też i sekcja dęta oraz całkiem , całkiem harmonijka. Jednym słowem dużo i bogato.

HoodoBand ma moim zdaniem spory problem. Problem bogactwa. W zespole mamy siedem niezwykle uzdolnionych osób i gdyby dać pełną możliwość prezentacji ich muzycznych możliwości trzeba byłoby nie 45:27 a może 247:27 muzyki na płycie. B&B narzeka że za mało gitary i harmonijki, ja uważam że powinno być więcej wokalu Ali Janosz i pianinowych solówek. No cóż zespół jest sam sobie winien bo pokazał ile muzycznych możliwości w nim tkwi.

P.S. 1 Nie wiem dlaczego w wielu materiałach jakie można znaleźć w internecie piszą że jak na polskie warunki to unikalny zespół grający unikalna muzykę a przecież mamy Big Fat Mama grający podobną muzykę.

P.S. 2 W książeczce pomylona jest kolejność utworów 4 i 5. Przy dodruku płyty, co pewnie będzie nieuniknione, warto to poprawić.

Jak plyta bardzo dobra, to czesto ludzie podchodza do omawiania jej z taka pewna niesmialoscia. Obawa zeby nie powiedziec zamalo, albo ,moze, za duzo.
Dziekuje za Twoje recenzje w roznych miejscach forum. Kilka razy pomogly w podjeciu decyzji.

Karambol, zla plyte obsmarowac latwo Jezeli chodzi o geniusz to juz brakuje epitetow, moze stad ta cisza

Nie ma sie widzisz z kim poklocic, porozmawiac o zawartosci bluesa w bluesie, masla w masle itp itd

Pozdrawiam cieplo

A może skoro napiało się: u Jerzyka, na zakładce HooDoo to tutaj już się nie chce powtarzać.
Małgoś ma rację,
ale zawsze można się pokłócić, czy mojsza nie jest bardziej........

Posłuchałem i płyta ta oddaje niesamowity klimat lat 70tych słychać disco, pop, taki funk ,funk i luzik i miejscami muzykę Karaibską .Przede wszystkim fajną zabawę wyraźnie słychać i o to chodzi!!!!!! i trochę bluesa i jazz, wszystko wykonanie na wysokim poziomie muzycznym , Dzięki i pozdrawiam

Moja skromna recenzja tego albumu ukazała się na stronie