Tommy Castro - Hard Believer, 2009

[RafałS]

Będzie długo, bo jestem zagorzałym fanem. Dla mnie jednak drobne rozczarowanie. Solidny album, ale moim zdaniem do poprzedniego („Painkiller”) sporo mu brakuje. Ponownie świetna produkcja Johna Portera, ponownie też podstawowemu składowi grupy towarzyszy Tom Poole na trąbce i Tony Stead na klawiszach (być może zostali już oficjalnie członkami zespołu?), więc brzmienie jest ogólnie dość podobne. Zmieniła się sekcja rytmiczna, ale przy tak gęstych aranżacjach nie rzuca się to w uszy. Chyba wolałem Chrisa Sandovala na bębnach, ale nowy perkusista też mi pasuje, a uzupełnia go Lennie Castro, więc nie mam powodów do narzekań. Gdzie w takim razie leży problem? Po pierwsze w kompozycjach. Tommy trochę mnie rozpuścił, jeśli o to chodzi. Przyzwyczaiłem się, że od pewnego czasu na jego płytach dostaję po kilka przebojów i to nie przebojów odgrzewanych, ale świeżo wysmażonych przez Castro i jego grupę. Tym razem jest 6 utworów własnych i 6 cudzych (klasyków sprzed lat i nowszych rzeczy napisanych przez przyjaciół lidera). Z własnych utworów wyróżnia się otwierający płytę żwawy i melodyjny kawałek „Definition of Insanity”. Znakomity numer, na miarę najlepszych z poprzednich płyt i gdyby tak wyglądała reszta krążka, to byłbym zachwycony. Ale nie wygląda.

Pozostałe kompozycje Castro to raczej solidne wypełniacze, a numer czwarty – „Monkey’s Paradise” jest wręcz słaby i na siłę. Utwór tytułowy – spokojniejsza piosenka – brzmi trochę jak gorsza kopia podobnych rzeczy z poprzednich płyt. Blues „Backup Plan” jest dobry, ale został lekko stłamszony przez aranżację. Akurat tu można było pograć dłużej w okrojonym składzie – przynajmniej ja bym tak wolał. Podoba mi się szybszy „Make It Back To Memphis”, ale też nie na piątkę. Co do pożyczonego repertuaru, to uważam, ze można było wybrać lepiej. Jest tu przebój Wilsona Picketta – „Ninety-Nine and One Half”. Wykonany z werwą, ale bądźmy szczerzy – Tommy nie może wygrać tego porównania samym głosem, a grania jest trochę za mało, żeby oszołomić. Inny klasyk – „Gotta Serve Somebody” Boba Dylana jest zbyt ograny – sam mam już sporo wersji na różnych płytach, mimo że nie jestem Dylano-logiem. A piosenka Toussainta nuży mnie powtarzanymi w kółko słowami tytułu. Dobrą średnią zapewniają natomiast niestarzejące się „My Babe” i napisany przez Stephena Bruttona „It Is What It Is”. Ten ostatni do złudzenia przypomina kompozytorska foremkę Castro z jego wczesnych płyt. A najbardziej z cudzasów lubię zamykacz - „The Trouble with Soul” – to taka luźna, melodyjna i ciekawie zrytmizowana piosenka bardzo pasująca do stylu Tommiego.

Do aranżacji mam stosunek mieszany. Z jednej strony podoba mi się to gęste i bogate brzmienie, z drugiej – chciałbym czasem jakiejś odmiany i kawałka zagranego bardziej kameralnie. Tęsknię też za większą ilością solówek. Tommy ma wprawdzie solo w prawie każdym numerze, ale raczej krótkie. A Keith Crossan – tylko jedno na całej płycie. Kiedyś granie tej grupy (bo była to grupa) bazowało na gitarowo-saksofonowych riffach i naprzemiennych solówkach (oczywiście Tommy zawsze dominował), teraz zrobił się trochę bardziej typowy układ z sekcją dętą grającą osobno swoje jako uzupełnienie. I Crossana przez to mniej słychać, a ogólnie mam wrażenie schematu Castro – gwiazda + reszta – tło. Castro nie jest na tyle gwiazdą (zwłaszcza wokalnie, bo głos mu nie młodnieje), żeby móc sobie pozwolić na ograniczenie wspólnego grania. Dodatkowo, ten format aranżacyjny, który wybrał podkreśla kompozycje udane, ale też obnaża te słabsze, których jest kilka.

Podsumowując – do moich ulubionych płyt roku ani Tommiego ten krążek nie należy. „Painkiller” był bardzo podobny stylistycznie, ale dużo lepszy i miał więcej nowego materiału. „Soul Shaker” charakteryzował się bardziej nowoczesną (dla mnie gorszą) produkcją, lecz i jego wolałem, bo piosenki były tam pierwsza klasa. Standardy i covery na „Gratitude” wykonano z większą pasją i fantazją. A „Guilty of Love” miało więcej ciepła i luzu. Wszystkie te cztery albumy stawiam więc przed najnowszym, który lokuję na podstawie poziomu materiału obok wczesnych krążków Castro, choć stylistycznie jest on oczywiście już inny. Pozostaję fanem Tommiego, ale liczę na jego powrót do wielkiej kompozytorskiej formy i więcej oddechu w jego muzyce.

[karambol]

[RafałS]

[karambol]