Płyta rewelacyjna! Bas potężny i znakomity! Warren... przeszedł samego Muła! Płyta fanom Muła „wejdzie” od samego początku. Zapewniam. God and Guns musiałem podejść ze 3 razy, aby ją zrozumieć, ogarnąć, przyswoić i dopiero teraz się nią zachwycam. Muł – od pierwszego dźwięku! Nie znam nawet tytułów utworów. Nie szkodzi, jak kupię oficjalne CD wszytko będzie. To premiera 2009 roku! Przebija jakże rewelacyjne – teraz – God and Guns oraz zapewne wszytko inne.
Fai Muła, jeśli po ostatniej płycie wahacie się z lekka, to porzuć cie swój lęk. Ta płyta nie nadaje się do słuchania. Ją się przeżywa. Ten krążek od pierwszego utworu rozpycha się łokciami wyrabiając sobie ogromną przestrzeń, którą nie zostawia samą sobie, ino wjeżdża nań ogromnym ciężkim walcem potężnie brzmiącego instrumentarium. Na walcu tym siedzi banda Warrena i kiwa, mruga, uśmiecha się jak dzieci. To muzyka przestrzenna. To muzyka potwornie ciężka. To muzyka zaskakująca i wesoła.
Chłopaki są wolni i czerpią z głębokiej tradycji rocka pełnymi garściami. Kolejne kompozycje, jakże autorskie i indywidualne, przywołują na myśl dziedzictwa Hendrixa, Led Zeppelin... i późnych The Beatels, Dylana, a nawet Knopflera. Ja to wszytko słyszę. Czuję. Grają ze swoistą muzyczną swadą. Przekraczają wiele granic. Ale nie tak prostacko, w egzaltowany i ostentacyjny sposób. Definiują współczesne pojęcie rocka.
Muzyka nie do słuchania, Słuchać to se mogę Susan Tedeschi. Muzyka do przeżywania /wiem, powtarzam się/, do marzenia, do zatracenia. Hipnotyczny, potężny rock.
A tak w ogóle jestem posrany. W życiu bym się nie spodziewał, że będę miał wgląd w takie cudeńka przed premierą. Rozkojarzony przed konferencją prasową, rozwalony w drodze powrotnej samochodem. Podniecony jak dziecko, któremu tata okazał pierwszy raz jak się ogolić
Na odtwarzaczu w domu zaczyna się nr 6. Nieważne co będzie dalej. Ta płyta już jest genialna. Wszyscy Mułowicze będą w obłokach.
Paweł wielkie dzięki. Znokautowałeś mnie dzisiaj. A tyle mam do zrobienia jeszcze... Muszę się wziąć w garść, ale płyta bardzo mnie rozprasza. Bardzo. A w życiu piękne są tylko chwile.
P.S. a "siódemka" ma Trucksowską gitarę! O ile zakład, że na okładce znajdę jego nazwisko?!
