Okolice Bluesa

To jedna z p?yt, po w??czeniu kt?rej ja osobi?cie czuj? si? podobnie (tak mi si? przynajmniej wydaje) jak astronauci w chwili startu gdzie? w nieznane. Kr?tkie s?owne intro i totalny odlot ju? od pierwszych takt?w „The Last Stop”. Dalej „Don’t Drink The Water” i publiczno?? zgromadzona wtedy w Chicago nie ma ju? mo?liwo?ci odwrotu. Musi da? si? porwa? niesiona fal? d?wi?k?w, kt?re zewsz?d atakuj? umys? i cia?o. To muzyka, przy kt?rej nie spos?b wysiedzie? w miejscu. Monumentalne muzyczne widowisko, kt?rego aktorami s? jedyni w swoim rodzaju muzycy: Leroi Moore, Carter Beauford, Stefan Lessard, Boyd Tinsley no i cz?owiek, bez kt?rego nie by?oby tej muzyki i tych w taki spos?b za?piewanych s??w. Zawsze, kiedy patrz? na Tinsley’a mam wra?enie, ?e to takie uosobienie czarnej magii, obrz?dku voodoo, ale kiedy ws?ucha? si? dok?adnie we wszystko, co dzieje si? na scenie dochodzi si? do wniosku, ?e magia roztaczana jest nie tylko za spraw? skrzypiec, lecz przy udziale ca?ej orkiestry, kt?r? w niepowtarzalny spos?b dyryguje Dave Matthews. No a je?li doda? do tego m.in. pana Victor’a Lemonte Wooten’a, kt?ry w utworach „41” i „The Maker” kolejny raz udowadnia, ?e gitara basowa nie ma dla niego ?adnych tajemnic, pana Maceo Parker’a, wt?ruj?cego przez lata kr?lowi funky, a kt?ry podczas tego koncertu w jednym z utwor?w w sobie tylko wiadomy spos?b nakr?ca ca?o?? kaskad? d?wi?k?w wydmuchiwan? ze swojego saksofonu, to mo?emy mie? jasno?? co do wyj?tkowo?ci chwili, kt?ra nasta?a wtedy w Chicago. Jeszcze raz podkre?l?, muzyczny odlot zako?czony Dylan’owskim „All Allong The Watchtower” gdzie? po?r?d gwiazd, roz?wietlaj?cych czer? nieba tamtego wieczoru nad jednym z wi?kszych "polskich" miast.

a powiedzcie mi kto tam gra na gitarze jeszcze bo dave raczej takich rzeczy na elektryku nie gra...
tak sobie pomy?la?em ?e mo?e Warren H. tak jak w N.Y.