Okolice Bluesa

Jeff Beck gitarzysta niedoceniony.The Yardbirds z Claptonem był zespołem bez barwy,natomiast z Beckiem zyskał na blasku,on nadał zespołowi charakter bluesowo-rockowy, jego gra palcami jest bezbłędna. Mam tez to DVD. pozdro.

Zgadza sie - cudownie gra slidem ale cos co mnie kompletnie powala u Becka, oprocz niesamowitego eklektyzmu, bo gra po prostu WSZYSTKO, a ciagle brzmi jak Beck, to operowanie pokretlem glosnosci... po prostu zabawa cisza. Dojrzale to, szczegolnie w natloku ludzi grajacych po prostu za wiele. A on nigdy za duzo dzwiekow! I te wszystkie skrzypco-podobne lkania... Czlowiek cale zycie slucha gitarowej muzyki i nagle odkrywa kogos kto brzmi zupelnie inaczej niz wszyscy inni, a tych innych ktorzy sie na nim wzoruja legion jak widac na nauke nigdy za pozno

Jakiś czas temu byliśmy na jego koncercie, dał taki popis gry na gitarze, że można było oszaleć a na koniec wszedł na scenę Stanley Clarke i zagrali razem "School Days" publika oszalała, Jeff to stara szkoła gitarowa człowiek z innej epoki.
tutaj ten koncert stoimy w pierwszym rzędzie.

http://www.youtube.com/watch?v=oDOCSvqbN64

Koledze Michałowi, jak sądzę, bliskie kontakty z wiosłem nie są obce, co potwierdzałoby tezę, którą postawiłem wyżej. A ci faceci, którzy podzielają moje zdanie, chociaż raczej odwrotnie, to np. S.Lukather, J.Page, E.Clapton, czy nieodżałowany i niezapomniany Stevie Ray Vaughan. Tyle w temacie.

Dałem się wciągnąć do dyskusji, więc dodam, iż ostatnie lata są dla Jeffa znakomite. Jest w wielkiej formie, ma niesamowitą kapelę, koncertuje na różnych kontynentach, a w kwietniu został wprowadzony do Rock'n'roll Hall of Fame. Wprowadzający speech w Cleveland wygłosił stary kumpel ze szczenięcych lat, niejaki Jimmy Page, który potem towarzył Jeffowi na scenie grając partie rytmiczne na 12-strunowym Fenderze, bodajże z 1965r. tym samym, który wykorzystał nagrywając Stairway To Heaven. Panowie wykonali Immigrant Song i Beck's Bolero i widać było, że stara przyjaźń nie rdzewieje, a przez lata były między nimi napięcia. Z drugim ze starych kumpli z The Yardbirds, E.Claptonem wyszedł na scenę podczas koncertu Erica w Saitama Super Arena w Tokyo. Stara gwardia znowu razem, nadal w świetnej formie potwierdza po raz kolejny siłę i wyjątkowość pokolenia lat 60-70

[quoteNie wiem co może mieć Bonamassa wspólnego z Beckiem chyba tylko to , że też jest gitarzystą. Ja akurat doceniam obu panów i nie widzę powodów do jakiejkolwiek konfrontacji - obaj są znakomitymi muzykami!![/quote]

To, że nowe DVD Bonamassy jest także dużym wydarzeniem, komentowanym przez miłosników bluesa, czy blues-rocka, a więc może być jakimś punktem odniesienia. Kolego, nie ma powodów do nerwowych reakcji, raczej trzeba czytać ze zrozumieniem. Ja też nie widzę powodów do konfrontacji. Joe ma jeszcze dużo czasu. Uważam, że jest teraz w bardzo ważnym punkcie swojej kariery. Czy uda mu się przekroczyć granicę, która dzieli wielkiego gitarzystę od wielkiego artysty? Nie wiem, kibicuję od wielu lat i na razie idzie do przodu. Ale na ten temat raczej powinno się dyskutować w zakładce poświęconej DVD z Royal Albert Hall.

Witam
też miałem okazję zobaczyć ten uroczy koncert, świetny klubowy klimat. O dziwo ten skład doskonale sobie daje rade na większych koncertach. Tal może z wyglądu jest niewiniątkiem ale dziewczyna doskonale wie czego chce. Miałem okazję przesłuchać jej solowy debiut TRANSFORMATION - to bardzo dobra płyta, może nie wybitna ale gra bardzo miło dla ucha - ciepły ton, nie wymiata, choc przydałoby sie troszkę grania ciszą.
Jeff Beck musi po raz drugi zmierzyc sie z zarzutem jaki mu stawiają zawistni oponenci, że posługuje sie Tal jako ciekawostką przyciągajacą publikę.
Pierwszy zarzut jest poważniejszy, dotyczy osoby która zwie sie Tony Hymas - muzyk ten w sumie mało znany - skomponował prawie 80% materiału z którego zasłynął Jeff. Gitarzysta bowiem znany z olśniewającego i oryginalnego stylu nie jest równie płodnym kompozytorem i niestety często się podpiera interpretacjami znanych kompozycji ale za to jakie są to interpretacje to każdy wie. Dla mnie Beck z lat 70-tych to muzyk z duzo wyższej półki niż jego koledzy z "klasy"
Clapton jest kapitalnym rzemieślnikiem ale jest okropnie zachowawczy w tym co zawsze robił (nawet z okresu Cream).
Page w drugą stronę - pamiętam jak to jazzowi puryści zźymali się na Led Zepplin, który to zespół zniekształcił bluesa dla pieniędzy i sławy.
Jeff Beck jest dokładnie w środku - chciałbym usłyszeć jeszcze jakiś jego nowy materiał.
Notabene te wszystkie światowe objazdy wielkich sław muzyki mnie powoli zaczynają wychodzić bokiem, zwłaszcza,ze większość tych koncertów jest strasznie rutyniarska. Nie kazdy jest Tal, która w ciągu zaledwie 3lat stała się bardzo znana dzieki swojej ciężkiej pracy - o czym wspomina w wywiadach. Ten cień wielkich daje moim zdaniem fałszywe wrażenie, że nic nowego sie nie dzieje w muzyce popularnej.