Okolice Bluesa

Wczoraj (2.06.2009) oficjalnie została wydana przez Stony PLain z Kanady najnowsza płyta Ronniego Earla. Oprócz obecnych członków Broadcasters (Dave Limina, Jim Moudarian, Lorne Entress) gościnnie występują m.in. Kim Wilson (harm, vocals), David Maxwell (piano), Rod Carey (bass) i chór.
Album zawiera 9 kompozycji R. Earla oraz 3klasyki (R. Jr Lockwooda, B. Dylana oraz P. Graingera & E. Robbinsa - Ain't Nobody's Business[i] w wersji instrumentalnej.
Teraz wrażenia artystyczne po pierwszym przesłuchaniu.
Ronnie Earl i koledzy wciąż w wysokiej formie muzycznej. Po ostatniej płycie CD i DVD Hope Radio, gdzie było sporo materiału powtórkowego pojawia się sporo nowego materiału. Płyta została nagrana jak zwykle techniką "na żywo w studiu", którą to stoisują tylko bardzo dobrzy muzycy (np. Duke Robillard, Otis Grand ).
Stylistycznie Ronnie pokazuje całokształt swoich możliwości z pogranicza bluesa, jazzu, gospel, soulu. Jest więc czasem Mr Intensity, a czasem Mr Sensitivity, przede wszystkim na pierwszym planie, ale kiedy trzeba daje pograć klawiszowcom, lub delekatnie akompaniuje wokalistom.
Słowem "płyta cud miód" która wydaje się wejdzie do mojego rankingu TOP 10 of Ronnie Earl . Polecam wszystkim.
Krzysztof

Jakaż to radosna, ciepła i bluesowa płyta!
Ciekawe wokale, czasami rozbudowane chórki, soczysty Hammond B-3, harmonijka gdy trzeba (Kim Wilson), utwory instrumentalne... A nad tym wszystkim czuwa gitara Ronnie'go i w delikatny sposób wpływa na zmianę nastroju - od wybuchów entuzjazmu i witalności po zadumę i płacz w najcichszych rejestrach.
Piękna rzecz... Kto zna Earla, temu wystarczy powiedzieć - znowu nagrał świetną płytę

W/B.
ps. fragment do odsłuchania na stronce

Płyta rzeczywiście wyjątkowa. Ronnie Earl po raz kolejny udowadnia jak wyjątkowym jest instrumentalistą. Na płycie słyszymy go w wersji akustycznej i elektrycznej. Nawet jak gra elektrycznie to używa różnych instrumentów i różnych brzmień i jest liryczny, jazzujący i nawet potrafi po swojemu przygrzać. Pozwala pograć swoim kolegom z czego się tylko cieszę bo dużo hammondowych dźwieków raduje mnie niezmiernie. Ronnie z kolegami z zespołu the Broadcasters robią na tyle doskonałą robotę że Kim Wilson wydaje mi się tu zbędnym dodatkiem (gdyby go zabrakło płyta nie straciłaby wiele).
Myślę że Ronnie jest w naszym pięknym kraju instrumentalistą troszkę niedocenianym. Przeważnie młodzi polscy gitarzyści z kręgu bluesa chcą brz mieć jak SRV ewentualnie Hendrix czy Clapton. Jakoś nie pamiętam abym słyszał w takim kontekście nazwisko Ronnie Earl.