).
Ale zdarzają się na szczęście wyjątki. Do nich moim zdaniem należy właśnie świetna Bring It Home z 1994 roku. Recepta na sukces tego albumu była prosta: Kim zaanagżował znakomitego (choć nieznanego mi wcześniej) wokalistę (i harmonijkarza) Pete'a McMahona, napisał wspolnie z nim garść fajnych nowych numerów, dodał parę standardów i nagrał to z kolegami bez zbytniego kombinowania. Nie ma tu mocy i gęstości dawnego SB ale jest dużo rytmicznego, soczystego, bujającego boogie i rhythm'n'bluesa a kilka piosenek wchodzi od pierwszego razu, np. "Sweet Loving Thing", "Misery", czy "That's What Love Will Do". Gościnnie pojawiają się Hubert Sumlin i dawny wokalista Lonesome Dave Pevrett w jednym utworze każdy. Jeśli o mnie chodzi, to Pete McMahon bije tu Dave'a na głowę. Świetny wokal, może trochę zbliżony do Roberta Lucasa, ale moim zdaniem ciekawszy. Polecam ten krążek ciepło każdemu, kto uważa, że po klasycznym okresie Kim Simmonds nie pokazał już niczego ciekawego. Płyta nie porywa może energią starych albumów ale słucha się tego bardzo miło i każdemu gitarzyście życzę takiej formy kompozytorskiej, jaką pokazuje tu Simmonds w paru numerach.
