Chris Duarte Group - "Vantage Point"

[StS]

Zaskakująco szybko (może pod naciskiem wytwórni) Chris Duarte wydał kolejną płytę. Ubiegłoroczna "Blue Velocity", bardzo udana (za wyjątkiem kilku zbędnych utworów), jeszcze chyba na dobre nie trafiła pod polskie dachy.
O nowej płycie "Vantage Point" nie mogę powiedzieć, żeby była bardzo udana. Dużo gitarowego grania, ale mało emocji. Większość nagrań przy pierwszym słuchaniu nie spowodowała u mnie szczególnych wrażeń. Wyjątkiem jest Satisfy przez skojarzenie ze stylem gry innego Teksańczyka. Drugim wyjątkiem jest instrumentalne Slapstak, ale tylko dlatego, że rozpoczyna się podobnie do nagrania My Way Down z płyty "Texas Sugar/Strat Magik". Nawet rozszerzona, dwunastominutowa wersja Blow Your Mind nie sprawia wrażenia granej dla przyjemności. Całość wygląda na efekt wymuszonej pracy będącej realizacją kontraktu, pracy nie sprawiającej radości.
Po odejściu z zespołu basisty Johna Jordana lider często wymienia sekcję. Na tej ostatniej płycie gra z nim Joseph Patrick Moore na basie i Jeff Reilly na bębnach, ale obecnie grupa ma już inny skład. W zespole Chrisa Duarte najczęściej zmieniali się perkusiści - przez grupę przewinęło się ich chyba już ze dwa tuziny.
W 2004 roku, w czeskich Revnicach, miałem okazję usłyszeć Chrisa Duarte na żywo podczas festiwalu 'Blues v Lese'. Uderzyło mnie wtedy wspaniałe, soczyste brzmienie, którego niestety nie znalazłem na żadnej z płyt tego muzyka. Tego brzmienia nie udało się również zarejestrować realizatorom nagrań "Vantage Point".
Zaniepokoiła mnie zmiana wizerunku Chrisa Duarte, którą można spostrzec na okładce. Mam nadzieję, że to nie jego pomysł, a tylko np. jakiegoś "speca" od marketingu.
Odkładam płytę na półkę, ale kiedyś do niej wrócę.

[Joe Dalton]

Plyta "Blue Velocity"bylem swego czasu zachwycony. Rzeczywiscie bardzo szybko po jej wydaniu ukazala sie nowa plyta "Vantage Point" i tak zamo jak StS mialem mieszane uczucia po jednym czy dwóch przesluchaniach. Prawdopodobnie dlatego, ze spodziewalem sie podobnych wzruszen jak np. przy "Something Wicked"z poprzedniej plyty. Nie znalazlem ich miedzy innymi dlatego, ze nowa plyta ma zupelnie inny klimat niz poprzednia. To plyta bardziej na rock'n'rollowe party , pelna zywych, soczystych kawalkow, ktorej przyjemnie slucha sie w knajpce przy browarku w wesolym towarzystwie. Moim zdaniem nagrywanie plyt o roznym klimacie to charakterystyczne dla Chrisa Duarte. Przeciez obok "Texas Sugar Strat Magic"nagral "Romp", "Talespin Headwack", "Love>Me". Kazdej z tych plyt sluchalem z duzym zainteresowaniem i chociaz bardziej odpowiadaja mi klimaty "Texas.."czy "Blue Velocity" to pozostale rowniez sobie cenie i dosc czesto do nich wracam. Moim zdaniem to muzyk bardzo wszechstronny i otwarty. Uwazam, ze Duarte nie schodzi ponizej pewnego poziomu i jego gra jest zawsze bardzo ciekawa. Nastepne jego plyty chetnie kupie. Nie mam nic przeciwko temu, zeby ukazywaly sie co pare miesiecy, a nie co 8 lat jak ostatnie AC/DC.

[Joe Dalton]

[RafałS]

Niedawno kupiłem i jestem po kilku przesłuchaniach tego krążka. Powiem tak: kupiłem okazyjnie, za mniej niż pół ceny oryginalnej, więc nie żałuję. Jest kilka fajnych numerów, podobają mi się główne riffy i zagrywki, sekcja rytmiczna się nie obija. Brzmienie jest dla mnie w porządku, cieszę się, że słychać wyraźnie bas, bo nie jest to regułą. Do zachwytu brakuje mi... ciekawszych solówek gitary. W zasadzie każde dłuższe solo Chrisa mnie tu lekko nudzi. A już wydłużone wersje dodane jako bonusy to dla mnie pomyłka. Chris jako solista nie zawsze ma dość pomysłów, żeby na dłużej przykuć moją uwagę. Jak jest sama sekcja, gitara i wokal, to się od tej gitary i wokalu sporo wymaga. A ta jego gitara tu gada, gada i gada, ale jakoś mi nie śpiewa. Niemniej, jak sobie słucham do śniadania i krzątam się rano po domu przy tych dźwiękach, to nabieram energii do nowego dnia - jest w tej muzyce radość, jest dobra zabawa. No i jest lepiej niż na tych płytach z eksperymentami, dla mnie to były rozpaczliwe próby ucieczki od oczywistych porównań z SRV, ucieczki donikąd.

W sumie bliżej mi do Joe Daltona z odbiorem tej płyty, choć zarzuty StS rozumiem i częściowo się z nimi zgadzam. Moje ulubione kawałki to te najbardziej piosenkowe: More Boogie, Babylon, Blow Your Mind i The End Of You and Me. Instrumentalny Woodpecker też mi pasuje. Jakoś bardziej mnie przekonuje Chris na tej płycie w lekkiej, rozrywkowo-rockowej konwencji niż jak gra typowego wolnego bluesa (Troubles On Me). Chwytliwe riffy i melodie skutecznie odwracają moja uwagę od niedostatków jego gitarowych improwizacji. Ogólnie oceniam krążek jako przeciętny, ale solidny, wypichcony przez kucharza, który może nie jest gigantem i nie miał akurat życiowej formy, ale przynajmniej korzystał ze sprawdzonych przepisów i nie mieszał produktów w kuchni jak popadnie w desperackim poszukiwaniu nowych kombinacji smakowych. Dobre i to, przynajmniej lekkostrawne, bo rożnie to wcześniej bywało...

Co do okładki - mało bluesrockowa, ale póki Chris jest kompletnie ubrany i obejmuje swą gitarę a nie wynajętą na sesję modelkę, to nie będę narzekał.

[RafałS]