Okolice Bluesa

mam ta plyte trudno sie do czegos przyczepic peeeelne zawodowstwo ale mam wrazenie ze czegos tu brakuje.odrobiny wiecej emocji.zaru czy ja wiem.jest to na plytach np grateful dead gdzie latwo wskazac najwazniejszy moment koncertu np hartford 77 z tego roku .znakomita potrojna plyta koncertowa.

Wiesz jeśli chodzi o ten kawałek, znam go z paru znakomitych wykonań, jednak to jest po prostu tragiczne. Po raz kolejny piszę, ze żałuję każdej złotówki, którą wydałem na ten koncert.

Napisze sobie a co. Post powyzej mnie jakos sprowokowal. Posiadam ten album. Niezly album. Ktos napisal, chyba Marciniasty, ze kupil w ciemno troche dla set listy. Mnie akurat setlista troszke odrzucala /ile razy mozna grac te same numery/, ale kupilem. Sporadycznie wracam do tej plyty i z kazdym powrotem jest ladniej. Nie ma wiernego odgrywania, jest cos od siebie. Moze i nie zwala z nog, ale to i tak najlepszy blues-rockowy album minionego roku. Teraz troche historii. Cream to jedna z najwazniejszych orkiestr w muzyce zwanej rock. Clapton "Bog gitary" - jakos to przylgnelo do niego w czasach Cream. Mnie nie interesuje jakich technik uzywa i czy one sa skomplikowane, czy banalnie proste. Mnie potrafia poruszyc dzwieki, ktore wydaje jego gitara, potrafie sie w nich zasluchac. Winwood z czasow Trafic zabijal wokalem. Teraz jego glos obnizyl sie i stal sie lekko chropawy /ma inna barwe/, ale spiewa nadal wysmienicie. No to tyle uwag.
Ps. A Bonamassa, to wykonawca ktorego muzyka jest mi obojetna. Nie porusza we mnie nic. Dla mnie moze go nie byc.

Podpisuję się pod Robertem w 100%

Najlepsze czasy Claptona były u Johna Mayalla,pierwsza płyta zrobiła rewolucje,,, zarazem wprowadził gitare Gibson Les Paul do europejskiego bluesa.pozdro

Jakiś czas temu, jak już znałem połowę albumu z radia, postanowiłem jednak kupić - dla Winwooda. Kupiłem, przesłuchałem całość 10 razy i muszę przyznać, ze w całości brzmi to dużo lepiej niż wyrwane z kontekstu utwory. Momentami, gdy riff czy solówka Claptona nakładają się na organy Winwooda w tle jest wręcz majestatycznie. Wokalnie więcej niż w porządku: Clapton wielkim wokalistą nie jest, ale wypada sympatycznie, a Winwood, choć trochę głosu stracił, wciąż ma coś, co mnie porusza. Kilka numerów z setlisty strasznie ogranych (szczególnie na drugiej płycie), ale te wersje są na tyle ciekawe, że wybaczam im to. Choć dla mnie mogłoby być więcej Traffica. Generalnie podzielam zdanie Roberta L. Czy bluesrockowy album rocku, to nie wiem, ale jeden z lepszych na pewno. Clapton ewidentnie potrzebuje równoprawnego partnera muzycznego, żeby rozwinąć skrzydła. Tutaj go ma i chwilami szybuje, jak Małysz za swych najlepszych lat. Solidna (choć dość konserwatywna w porównaniu z Cream czy Blind Faith) sekcja i niezawodny Chris Stainton też robią swoje. Nie ma to jak dwu klawiszowców na płycie! No i gitarowe duety ładne. Winwood to naprawdę zdolny gość. Podsumowując: wybrane kawałki z radia wydwały mi się nostalgiczne - w całości jest magicznie.