Okolice Bluesa

Zapraszamy wszystkich sympatyków
naszego Domu Kultury na posesję MDK
na
VII edycję WSTĘP WOLNY !!!!!!!!

"Pikniku z Kulturą"


16 czerwca 2011 (czwartek) godz. 17.00


W programie:

17.00 -Koncert Orkiestry Dętej „Katowice”

17.30 -Pokaz mażoretek „AKCENT”- seniorki, juniorki, kadetki

17.45 - Estradowe prezentacje uczestników zajęć z MDK „Ligota”

19.30 Koncert zespołu „GLASSOFOBIA”

20.00 Koncert „MAREK MAKARON TRIO”


Podczas pikniku odbędzie się konkurs plastyczny dla dzieci pt. „KOTY LIGOTY”
oraz mnóstwo innych atrakcji !!!!

ZAPRASZAMY !!! WSTĘP WOLNY !!!!!!!!

Jak już wspomniałem wcześniej na innym wątku niniejszym pozwalam sobie zamieścić całkowicie subiektywną w swym obiektywiźmie relację z koncertu "Marek Makaron Trio", któren odbył się 16 czerwca 2011 roku w MDK Katowice - Ligota. Tak późne łobjawienie się relacyji wew tem miejscu spowodowane było atakiem wrednym trojana niejakiego przepuszczonego przez moje zabezpieczenia. Skutek był taki, ze pozbyłem się narządu pracy zarobkowej na ponad dwa tygodnie. Ale tera już git i relacyję poniży zamieszczam. Będzie podzielona na dwie części.

Koncert "Marek Makaron Trio"; 16. czerwca 2011; MDK Katowice - Ligota

Jak już wspomniałem przy okazji warsztatów bluesowych z Makaronem. Zostałem zaproszony na koncert Marek Makaron Trio do MDK w Katowicach- Ligocie. Oczywiście punktualnie o godzinie 20.00 stawiłem się w miejscu wyznaczonym tj. w ogrodzie na zapleczu Domu Kultury. Stawiłem się jak do poboru do armii (chociaż nie. Tam spóźniłem się o jeden tydzień, przez co chcieli mnie z punktu do pierdla zamknąć. Powiedziałem im, że mię to wali, bo i tak się czuje jakbym miał dwa lata odsiadki. Co okazało się nie do końca prawdą. Wyszedłem pół roku wcześniej za złe zachowanie. Tak. Nie łżę. Chcieli się mnie z woja pozbyć, bo zbyt dużym rezystorem byłem i zachowanie moje miało zły wpływ na morale kadry tak zawodowej jak i żołnierzy z poboru. Słowa dowódcy 10 Brygady WOP w Kłodzku. Ale powiedzcie sami. Kto normalny na umyśle idzie w kamasze w swoje imieniny. Ooooo....... na pewno nie ja. A jak już się raz zacznie, to ciężko się z tego wycofać. I tak zostałem rezystorem nie sam, albowiem pogiętych bluesowo w moim zbiorze przyjaciół jest sporo. Tak więc wraz ze znajomymi... częściowo i Wam, albowiem był ze mną Januszek, ten co to na LW&B tańczył trzema stylami na raz i był też młody Marcinek co to tak haniebnie „zaginął” był na tejże imprezie przez co ja siadając na ławce..... itd., itd. Była też z nami kobieta, znajoma Jasia, ale imienia nie pamiętam. Cóż starość nie radość. Młodość nie wieczność. Jak się okazało, co z resztą na imprezach staje się już normą jest mała, godzinna obsuwa. Miało być półgodziny tejże obsuwy, ale dzieciaki, które produkowały się akurat na scenie poniosło i tak się rozegrali i rozśpiewali (a robili to nad wyraz dobrze, trza przyznać. Szczególnie taka jedna wokalistka. Głos miała idealny wręcz do śpiewania Country. Z takim charakterystycznym zaśpiewem i mocny!!!), ze aż żal ich było ze sceny wygonić. Wracając do imprezy. Było to jakby podsumowanie roku twórczego w MDK-u. Akurat ten Dom Kultury znam dość dobrze, albowiem kilka lat wcześniej na podobnej imprezie wystawialiśmy tam z moją prywatną gwiazdą i dwoma jeszcze innymi koleżankami spektakl lalkowy dla dzieci pod znanym powszechnie tytułem „Jaś i Małgosia”. Zostaliśmy przyjęci bardzo miło, a i spektakl był się podobał okrutnie. A skądinąd wiem, ze ów Dom Kultury działa dość prężnie i ma bardzo przychylną opinię pośród mieszkańców Ligoty, dzielnicy Katowic. Słuchając wiec kątem ucha tego co młodzi ludzie wyczyniali na scenie, przywitawszy się z kolegami z zespołu Marek Makaron Trio i ich przyjaciółmi, podjęliśmy rozmowy na tematy ogólne. Po chwili dołączył do nas Marek. Na dzień dobry walnęliśmy sobie powitanko w dawnym dobrym stylu „na misia” jakbyśmy się znali od wieków (ale bez ogródek można powiedzieć, że w sumie czuliśmy obaj jakbyśmy się już tyle znali. Ot co znaczą podobne tory myślenia, wspólne zainteresowania i wzajemne zrozumienie), przez co atmosfera zrobiła się jeszcze bardziej rodzinna mimo iż już taka była wcześniej, a my umocniliśmy i tak już mocne więzy towarzyskie. Przedstawiłem moich znajomych. Zamieniliśmy dwa, trzy luźne zdania na temat wspólnych planów i jako iż młodzi ludzie na scenie powoli kończyli swój wykon, koledzy z MMT poszli się przygotować do koncertu. My zaś pospołu z pozostałymi znajomymi poszliśmy zająć miejsca honorowe w pierwszym rzędzie. Muszę przyznać, że miałem z tym mały kłopot. Wiecie wszyscy jak wyglądają i jak się zachowują popularne plastikowe krzesła ogrodowe. Jedno niefortunne podejście i plastik strzela, a klient wraz ze zblokowaną w krześle d.... leci na ziemię, przy ogólnym aplauzie publiki rozbawionej do bólu. Ja. Ze swoimi 14o kilogramami żywej masy miałem pewne obawy i zastanawiałem się czy sobie dwóch do kupy nie złożyć abo i więcej i czy to wystarczy. Wystarczyć musiało jedno, tak, że siedziałem na tym krześle jakby mi kto pod dupcię pinezki rozsypał. Albo jakbym na kolanach u kolegi „odmiennego w uczuciach” siedział. Jeden nieostrożny ruch, jedno drgnięcie i .......po ptokach. Obciach na całego. Ale. Na scenie zaczęli się instalować koledzy. Chwilę to trwało, w międzyczasie konferansyjer zapodawał teksty o historii zespołu i o nich samych wychwalając ich jak tylko potrafił. I słusznie. Sie chłopakom należy. I zaraz potem zaczęło się granie. I ja w zasadzie odpadłem. Mimo iż wiedziałem (albo mi się tak wydawało) czego się spodziewać po muzyce MMT i samego Marka z fragmentów słuchanych na YT (wcześniej na żywo jeszcze ich nie oglądałem i nie słuchałem). Szanowni Państwo. Takie podejście do bluesa, do sposobu wydobywania dźwięków z instrumentów, do wykorzystania np. gitar, pudełek, podłogi i czego tam jeszcze nie tylko jako instrumentów brzmieniowych, ale także perkusyjnych, takie operowanie zmianami natężenia dźwięku, a przede wszystkim umiejętny przekaz tekstów i dostosowanie ich do muzyki poparte charakterystyczną barwą głosu Makarona, to jest.......... mistrzostwo świata. To wszystko przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Siedziałem, słuchałem w tyle miałem czy mi krzesło pod dupą pęka czy nie. Nawet nie mrugałem. A oni walczyli na scenie. Wykonywali po kolei utwory ze swojej ostatniej płyty. I to jak wykonywali. O Marku wiele już pisałem, chociaż o jego grze na gitarze z durszlakiem niewiele. Brzmienie miodzio. Typowe dla gitary „dobro” dla nie wtajemniczonych rezofonicznej lub rezonatorowej. Jak zwał tak zwał. Kocham takie brzmienie. Sam takową gitarę posiadam, więc to akurat dla mnie nie nowość. Za to pierwszorzędne wrażenie na mojej psyche wywarł sposób posługiwania się przez Marka i Patryka rurką do slide’u. To, że dwóch muzyków gra jednocześnie slide jako gitara prowadząca i towarzysząca już samo w sobie jest nie często spotykane, ale sposób w jaki oni się wzajemnie uzupełniają jest przynajmniej dla mnie rewelacyjny. Patryk Filipowicz. Wcale nie ustępujący Markowi techniką gry stwarzał takie klimaty, że słuchając tych wspólnych akordów robiło mi się na przemian, to zimno, to gorąco z wrażenia. Cała ta muzyka przemawiała do mnie pełną siłą swego brzmienia. Czułem się jak mucha, która oddycha całą powierzchnią swojego hitynowego ciałka. Tak i ja chłonąłem tą muzykę całym swym ciałem Bezwzględnie całym. Chciało mi się aż piszczeć z radości. I tylko jakieś dwa śpiki smarkate latały przed sceną to w te, to we w te i darły dzioby w niebogłosy, a to, co działo się na scenie wcale im nie przeszkadzało. Chętnie bym ich usadził gdzie na tych plastikach okręcił taśmą samoprzylepną jak mumyje jakie i byłby spokój. No chyba, że oni tak przeżywali te muzykie, co się na nich ze sceny zwaliła, że se ze szczęścia miejsca zaleźć nie mogli i tak ich nosiło. No to szczęście oni mieli wielkie. Wyniósłbym ich pewnie i ja na kopach, ale NA SZCZĘŚCIE zmienili trasę przelotów i zniknęli z pola ostrzału do końca koncertu. A my tzn. ja i moi towarzysze (i towarzyszka) słuchaliśmy dalej w niebowzięci (no.... przynajmniej ja, ale jak na nich spozierałem od czasu do czasu to widziałem te ich krtanie zaciśnięte z wrażenia, te oczy chłonące każdy ruch rąk na gitarach, każdy wdech i wydech Dawida w harmonijkę). A właśnie. Dawida Wydrę zostawiłem sobie na osobno do rozbioru. Panie i Panowie. Pogrywanie na tym kawałku drewna z dziurkami nie jest wcale takie proste jaby się wydawać mogło, ale też nie jest niemożliwe.

cdn. (niebawem)