Okolice Bluesa

Witam,
Chciałbym przedstawić zespół w którym udzielam się na gitarze ;]
Już w sumie można było zobaczyć tę nazwę na tym forum, gdzie umieściłem posta w temacie o koncertach, ale teraz bardziej oficjalnie

Otóż,

l'Orange Electrique gra muzykę blues rockową, nie ograniczając się zawsze do zwartych form, tylko bardzo często improwizując na scenie, co czasami wiedzie nas w dziwne strony od transowych do zupełnie floydowych klimatów ;]
W składzie znajduje się wokalista prosto z Włoch, który również świetnie gra na harmonijce i jeszcze świetniej wciela się w rolę frontmana pokroju Jamesa Browna ;]
Na gitarze leworęczny hipis w kolorowych, luźnych bluzkach, co przywołuje lata 60-70 ;]
Składu dopełnia sekcja oraz drugi gitarzysta zupełnie znikąd (to znaczy gitarzysta).

I ten oto barwny skład jak do tej pory nagrał małą EPkę i zabiera się do aktywnego koncertowania ;] i uprzedzam - na tym nie skończymy, będzie głośno! ;]

Zapraszamy więc do odwiedzin na naszym profilu


oraz zapraszamy na nasze koncerty, na których dzieje się sporo ;]

Pozdrawiam serdecznie!

Pragnę dodać, że do tej pory udzieliliśmy wywiadu w Radio Kraków w audycji Antoniego Krupy - Muzyczna Kafejka.
Oraz wczoraj dokładnie (01.07.2009) pojawiła się recenzja naszej EP-ki na stronie Małego Leksykonu Wielkich Zespołów Radia Alfa (gdzie też podczas audycji dało się usłyszeć nasz utwór).

Recenzję można przeczytać .

Pozdrawiam

Muzyka L'Orange Electrique pojawi się 15-go sierpnia w Jazz-rockowej Płytotece
Zapraszam.

Wkrótce w Radiu Świdnik będzie można wysłuchać obszernego wywiadu z zespołem.

Dotychczas zespół znałem tylko z filmików na YT i jakoś ich muzykę odbierałem bez specjalnego entuzjazmu. Nauczony doświadczeniem wiem, że to co widać i słychać na YT to jedno a jak jest na żywo , na koncercie to drugo (oczywiście dotyczy to wszystkich wykonawców). Znalazło to swoje potwierdzenie w realu bo w końcu miałem okazję posłuchać ich na żywo podczas "Zaduszek Bluesowych". Jedno powiem - cholernie mi się podobało. W ich muzyce pięknie został oddany klimat lat 70-tych. Czasem jakby coś z Free, a czasem jak The Yardbirds na sterydach. Potrafią też zagrać mięsistego bluesiora jak choćby "I'm a man" (zagrali go zresztą dwa razy w różnych aranżacjach). Mają w repertuarze również swoje numery a to jest duży plus. Świetnie wypada Michele jako wokalista a jako harmonijkarz też niczego sobie. Bardzo przyjemnie słucha się gitarzysty Pawła Czajkowskiego (na scenie wyglądał jakby został przeniesiony wehikułem czasu z lat 70-tych). Używał dwóch różnych instrumentów i fajnie było posłuchać jak pięknie różni się ich brzmienie. Kiedy z jednego długiego utworu pomału wyłoniła się TA najsłynniejsza solówka świata z "Whole lotta love" ucieszyłem się jak dziecko a to było preludium do zagrania całego tego klasyka Led Zeppelin. Dali radę i świetnie to zabrzmiało.
O ile na ich koncert szedłem z dużą dawką sceptycyzmu o tyle po koncercie byłem zdecydowanie na "tak".