Treść Audycji - 02.02.09'

[Andrzej Jerzyk`e]

02.02.09' poniedziałek godzina 23:00 Radio Centrum Kalisz(106.4) i "Okolice Bluesa"

Dowiedziałem się właśnie, że będzie to mój dziewięćsetny program. No tak! Troszkę czasu niestety upłynęło. Ale jeszcze nie świętujemy jubileuszu, myślę że zostawimy to sobie do momentu, aż wybije magiczne tysięczne wydanie audycji.
A więc najbliższe spotkanie, zgodnie z ustalonym planem, upłynie w duchu energetycznego Blues-Rocka i zdecydowanie, będą to same premiery w Okolicach Bluesa.

Zagraja dla nas:

01. WSNB
02. Whiesky River Band
03. Clayton Miller Band
04. Brothers Of Southland
05. Big Heat Todd and The Monsters

Zapraszam do słuchania oraz rozmów na tej stronie podczas emisji programu.
Telefon Radia Centrum Kalisz: 062/ 503 10 64.

Do usłyszenia w poniedziałek o 23:00!!!

[lech]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Darek Grodziński]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Andrzej Serafin]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Andrzej Jerzyk`e]

[ludwik]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Andrzej Jerzyk`e]

[JaRas]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Kuba Chmiel]

[JaRas]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[Darekk66]

[Andrzej Jerzyk`e]

[Pawel Freebird Michaliszy]

[ludwik]

żeby te wszystkie rzeczy odnośnie Big Head Todd nie były dla innych czarną magią, zamieszczam ogólną biografie zespołu, jakże bardzo koncertowego i żywiołowego

Zespół BIG HEAD TODD & THE MONSTERS został założony w roku 1986 przez Todd Park Mohr (gitara i wokal), Brian Nevin (perkusja i wokal) oraz Rob Squires (gitara basowa i wokal). Trio muzyków uczęszczało do Columbine High School a zespół postanowili założyć na University of Colorado. Nazwa zespołu, nawiązuje do legendarnego blues/jazzowego "heads" (eg. Eddy Clean-head Vincent, etc.) Muzycy podczas pierwszego występu, z powodu braku nazwy zmuszeni zostali do wymyślenia czegoś na „już”. Pomysł podsunął lider Todd Park, co zostało sprzyjęte przez zespół bez zastanowienia.
Zespół bardzo szybko zyskiwał popularność na scenach Denver. Swoje pierwsze koncerty dawali w „górskich” stanach takich jak UTAH i COLORADO, oraz na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Wszystkie kilometry, pokonywali swoim vanem, nazwanym "The Colonel", a uzbierało się ich ponad 400,000 mil.
W roku 1989, zespół po raz pierwszy wszedł do profesjonalnego studia nagraniowego i i tam powstała ich pierwsza płyta pt. „Another Mayberry” . Big Head byli w ówczesnych latach promowani szczególnie przez radio „Midnight Radio”. Do roku 1993, band rozwinął skrzydła na koncertach, i własnie wtedy, można mówić o „zjechaniu Stanów od początku do końca”. Okres ten zaowocował pierwszym albumem koncetowym w dorobku BIG HEAD TODD & THE MONSTERS „Big Head Todd and the Monsters Live”, który został zarejstrowany podszas H.O.R.D.E. Festival w 1993.
W roku 1993 grupa podpisała kontrakt z wytwórnią „Giant Records”, i nagrała płytę Sister Sweetly. Płyta w zawrotnym tempie, okryła się platyną, i zawierała trzy single które weszły na rockowe listy przebojów: "Bittersweet", "Circle" oraz "Broken Hearted Savior".
Todd dołożył wszelkich starań, aby następny album grupy „Strategem” ukazał się w 1994. Longplay osiągnął 30# miejsce na liście bilboard, ale nie sprzedawał się tak dobrze jak jego poprzednik. Prawdopodobnie, powodem był brak hitów, których na poprzednim albumie było aż 3.
W roku 1995, zespół wykonał utwór „Tangerine” autorstwa Led Zeppelin, który został wydany na składance poświęconej legendarnemu zespołowi pt. „Encomium: A Tribute to Led Zeppelin.”
Producentem następnej płyty BIG HEAD TODD & THE MONSTERS, był muzyk Talking Heads, Jerry Harrison, prace nad albumem zostały zokończone w roku 1997. W tym samym czasie, swój album nagrywał ojciec chrzestny bluesa JOHN LEE HOOKER, i grał z zespołem BIG HEAD TODD podczas wspólnych jam session, choćby jedną ze swoich najbardziej znanych piosenek „Boom Boom”. Zostało to dokładnie opisane na stronie zespołu przez Roba Squiersa.
Od roku 2002 do 2004, grupa miała stałe problemy z wytwórniami.”Crimes of Passion” została wydana w roku 2004 przez Sanctuary Records. Owocem trasy koncertowej był album wydany w roku 2004, „Live at the Fillmore”
W roku 2005, utwór „Blue Sky”, był wykorzystany przez Hillary Clinton, do kampani prezydenckiej.

[Andrzej Jerzyk`e]

Dzięki Ludwilku!!!

[ludwik]

mimo genialnej muzyki jaką panowie grają, jest to zespół raczej mało znany w Polsce, więc mam nadzieje, że po poniedziałkowej audycji to ulegnie zmianie chociaż w małym stopniu

[ludwik]

[Pawel Freebird Michaliszy]

Nie jest to nieznana kapela. Wśród fanów jambandów to kultowy zespół. Fani bluesa nie znaja bo BHT&M bluesa nie gra wogóle...

Pisałem o nich juz kilkakrotnie.
Nizej moja nota wydana jakies 5-6 lat temu w kwartalniku TWÓJ BLUES..


Big Head Todd & The Monsters
Kolejna płyta o której krótko chcę Wam opowiedzieć nosi tytuł Crimes Of Passion. Zbrodnie Namietnosci – tak ja nazwałem. Nagrał ją zespół Big Head Todd & The Monsters. Kiedy ponad rok temu Todd Park Muhr gitarzysta i wokalista tej świetnej formacji przysłał mi pełną dyskografię swego zespołu, w najśmielszych marzeniach nie przypuszczałem, że trafią do polskiej dystrybucji. Ponownie Mystic stanął na wysokości zadania. Jest oto ich nowa płyta. Cudny, eteryczny album. Od dawna przymierzałem się by napisać o nich w Magii. Ale to długa historia i niezwykle trudno zdefiniować to co robią. Moi znajomi, którzy już tę muzykę poznali twierdzą, że najbliżej im do Widespread Panic. Paskudne to porównanie, bo BHT to równie znakomity zespół. Formuła rzeczywiście podobna; normalne piosenki przeradzające się w klasyczne jamowanie. Ale Big Head jest jednak inny. Co oczywiste. Mniej skomplikowany formalnie jest chyba „najnormalniejszym” z wszystkich jambandów; a tym samym bardziej przystępny. Wszystkie płyty, które leżą przede mną, to na pierwszy rzut ucha jednorodna stylistyka. Nic bardziej mylnego. Każda jest inna. Każda ma swój własny, niepowtarzalny klimat: Live Monsters, Another Mayberry, Strategem, mój ulubiony Sister Sweetly, Riviera, Beautiful World czy New Years Eve. Wszystkie piękne, wyważone i niezwykle eleganckie. Takie słowo przyszło mi do głowy. Czy to southern rock? Chyba nie do końca. A jednak jest tu klimat południowego grania. Wiecie o co mi idzie. O te wszystkie emocje, o te melodie i łkające gitary... i rewelacyjny śpiew. Właściwie trudno wybrać tę jedną. Tak jak pisałem – może Sister Sweetly albo Live Monsters. Koncert, gdzie cała ta energia skumulowała się w jednym miejscu; no i wybór utworów. Chwili nudy. Wszystko naturalnie płynie i kołysze. Jest to wybór utworów z trasy po Południowych Stanach; i już wszystko wiadomo. Powstali w 1980 roku, kiedy studiowali na uniwersytecie w Colorado. Całą resztę przeczytacie na www.bigheadtodd.com
No i w końcu jest ta najnowsza. Crimes Of Passion. Leży przede mną, a ja kompletnie zdezorientowany nie bardzo wiem co o tym powiedzieć. Może zacznę od tego, że zachwyciła mnie przy pierwszym słuchaniu; i ciągle zachwyca; coraz bardziej. Im więcej jej słucham tym bardziej jest moja. Ale jakżeż to inny album aniżeli pozostałe. Nie ma tu potężnych riffów, nie ma gitarowej galopady, nie ma tej charakterystycznej agresji. Jest wyciszenie i spokój. Pozorny co prawda. Bo to dźwięki, które fascynują swą niezależnością. To płyta z muzyką, której nie da się do niczego i nikogo porównać. I dobrze! Ileż ciszy jest w tych wysublimowanych nutkach. Ileż czasu trzeba było żeby wymyślić taką koncepcję i takie teksty. Myślę, że to najlepsza ich płyta. Dziś tak myślę. Surowa, a przecież tak bardzo ciepła. „Dirty Juice”... riff, brudny jak u Mellencampa, prosto rytmika i dziwnie zmienione brzmienie perkusji. Piękna melodia śpiewu. Coś jakby dalekie echo Dylana, ale to śpiew, a nie melorecytacja. Wybaczcie mi te porównania, ale myślę, że dla Was to droga na skróty. „Dirty Juice” to również świetnie przybrudzona opowieść gitary i ozdobniki psychodelicznego klawisza; i slide w tle. Pięknie i stylowo... i nie nachalnie. Płynie jak woda.
„Beauty Queen” delikatne jak najcieńsze szkło. Zespół gra szeptem; i znowuż ten śpiew – wyciszony, lekko zachrypnięty i refren którego już się nie zapomina. Dziwne to porównanie, ale to coś w klimacie wczesnego Dire Straits i opowieści nieodżałowanego Jeffa Buckleya. Drugi numer a nie chce się już wędrować dalej. Tylko replay... Jest też w tym delikatność i prostota twórczości JJ Cale’a.
„Conquistador” – przytłumiona perkusja i zakręcony riff gitar. Dać to na full i jest rockowy killer. Ale nie. Oni bawią się inaczej. Pojawia się hammond B3. Pojawia się i znika wypełniając szczeliny gitarowych akcentów. Piękne i transowe; bardzo transowe.
„Angela Danger Love” – nie sposób o tym pisać. Aż mrozi. Ponownie wolne tempo. Jak wędrówka po uliczkach małego miasteczka pełnego wspomnień. Śpiew – przejmujący, wysoki, ciągnący za sobą delikatne muśnięcia strun. Ascetyczne arcydzieło. Solo gitary to właściwie nie solo, a spokojny i przesmutny lament. Jak gitarowa opowieść z pamiętnika pełnego dramatycznych wydarzeń. Grają i wszystkie trzciny na jeziorach muszą przy tym zafalować.
„Come On” – klawisz - bardzo klimatyczny i ostre intro gitar. Przytłumiony fantastyczną realizacją dźwięk. Gdyby nie świetna, rockowa aranżacja byłby to „najnowocześniejszy” numer płyty. Przecież i tak jest. Głęboko ukryte solo gitary, nie ona jest tu najważniejsza.
„Drought Of 2013” – to znowuż delikatność JJ Cale’a. Akustyczna opowieść z bębnem w tle i zniekształconą gitarą... i zabawą strunami w szukanie dźwięków odpowiednich by nie utracić nic z atmosfery tej wybornej kompozycji. Tu jest cisza – namacalna.
„Love Transmission” – i znowuż mam problem by to nazwać. Wolne tempo prosty rytm; zakręcony i powtarzający się temat gitary. To bardzo korzenne podejście do muzyki (tak, teraz właśnie dotarło do mnie, że to w sumie trudna płyta) i tu jest to solo, które powala. Oszczędne, ale jakże emocjonalne.
„Imaginary Ships” – piękny tytuł i kolejny zachwyt. Kompozycja pełna świeżego powietrza i śpiewu, którym wręcz zachłysnąłem się. Jeśli dotkniesz w upalny dzień chłodnej tafli jeziora poczujesz to samo.
„ICU In Everything” – ma w sobie coś z magnetyzmu twórczości Bena Harpera. Znakomite. To samo tyczy kolejnego „Lost Child Astronaut”.
Ostatni, zamykający ten przepiękny album „Peacemaker’s Blues” to najsmutniejsza opowieść z tej księgi dźwięków. Przyszedł mi do głowy Neil Young i jego „After The Gold Rush”. Big Head Todd wrócił do tamtych czasów. Człowiek – głos i dwie niezwykle subtelne gitary. Bardzo nieśmiałe. Tak masz to poczuć słuchaczu. Jakby nie chciały przeszkadzać tej opowieści. Tej ważnej opowieści. I harmonijka, żeby przydać melancholii jeszcze więcej. I żal, ogromny żal, że to już koniec. Piękny, niezwykle wyważony i zmysłowy albm – Big Head Todd & The Monsters – Crimes Of Passions. Ten tytuł mówi wszystko. U mnie najwyższa półka, a wy przekonajcie się sami, czy mam rację.
Paweł Freebird Michaliszyn
TWÓJ BLUES

[74yaro]

Big Head Todd & The Monsters
http://www.iclips.net/content.php?content_id=1628

[Andrzej Jerzyk`e]

[ludwik]

[Pawel Freebird Michaliszy]

No i dobrze ze Andrzej ich zagra...!!!!!!!!!!!!!

[Andrzej Jerzyk`e]